Κυριακή της Σαμαρείτιδος

ΑΓΑΠΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΧΩΡΙΣ ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ!

«Λέγει αὐτῇ ὁ Ἰησοῦς· Ὕπαγε φώνησον τὸν ἄνδρα σου»

Ὁ Κύριος ἀπευθύνεται προσωπικὰ στὴ Σαμαρείτιδα γιὰ νὰ ξυπνήσει μιὰ συνείδηση ποὺ μένει ναρκωμένη. Ἐκείνη, ταραγμένη, καταφεύγει στὴν ἀσάφεια: «Ἄνδρα οὐκ ἔχω», ἀπαντᾶ. Κι Αὐτὸς ἐπιμένει. Μὲ λεπτότητα, ἀλλὰ καὶ σταθερότητα ἀγγίζει τὸ τραῦμα τῆς ψυχῆς ποὺ παρὰ τὰ σφάλματά της διψᾶ τὴν ἀλήθεια, γιὰ νὰ τὸ θεραπεύσει. «Καλὰ εἶπες ὅτι δὲν ἔχεις ἄνδρα, διότι πέντε ἄνδρες πῆρες καὶ τώρα ἐκεῖνον ποὺ ἔχεις δὲν εἶναι ὁ ἄνδρας σου. Σ’ αὐτὸ εἶπες ἀλήθεια».

Α) Ὁ Ἰησοῦς δὲν ἀργεῖ νὰ φτάσει στὴν ἰδιαίτερη πτυχὴ τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου, μὲ τὸν ὁποῖο ἐπικοινωνεῖ. Δὲν εἶναι δυνατὸ νὰ συνομιλήσουμε μὲ τὸ Χριστό, χωρὶς ἡ συζήτηση νὰ πάρει χαρακτήρα καθαρὰ προσωπικό. Δὲν μᾶς ἀφήνει νὰ μένουμε σὲ γενικότητες. Ξεσκεπάζει διακριτικὰ καὶ ἀποκαλύπτει τὴν κρυφὴ πληγὴ ποὺ παραθεωροῦμε. Θέλει νὰ ρίξει πλῆρες φῶς στὴ συνήθεια ποὺ δηλητηριάζει τὴν πνευματική μας ζωή. Ζητεῖ νὰ φέρει στὴν ἐπιφάνεια τὴν ἁμαρτία ποὺ ἐμεῖς καλύπτουμε, γιατὶ μόνο ὅταν τὴν δοῦμε κατάματα καὶ τὴ συνειδητοποιήσουμε, θὰ σωθοῦμε ἀπὸ αὐτή.

Συνήθως ἀντιστεκόμαστε σὰν τὴ Σαμαρείτιδα. Προτιμᾶμε νὰ μένουμε σὲ γενικὲς συζητήσεις περὶ Θεοῦ. Ἀπομακρύνουν πολλοὶ τὸ χέρι τοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἔρχεται νὰ δείξει καὶ νὰ θίξει: Τὴν ἀδικία ποὺ ἔκαναν στὸ φίλο ἢ συγγενή τους, τὴν συκοφαντία ἐναντίον τοῦ συναδέλφου, τὰ πικρὰ λόγια, τὴν ἐκμετάλλευση τοῦ ἀδυνάτου... Ὅμως δὲν ἔχει καμμιὰ ἀξία νὰ ἐπαναλαμβάνουμε μερικὲς χριστιανικὲς ἀλήθειες, ὅταν ἡ ψυχή μας δὲν εἶναι διατεθειμένη νὰ συμμορφωθεῖ μ’ αὐτές. Εἶναι μάταιο νὰ ἀκοῦμε καὶ νὰ μιλᾶμε γιὰ τὸ Χριστό, ἂν δὲν ἀποκαλύψουμε τὴν προσωπική μας πνευματικὴ πληγὴ στὸ θεῖο Του βλέμμα, ποὺ «ἐτάζει καρδίας καὶ νεφρούς», ἂν δὲν Τὸν ἀφήσουμε νὰ τὴν ἀγγίξει καὶ νὰ τὴν θεραπεύσει.

Β) Ὁ Χριστὸς ἐπιμένει, ἀλλὰ προχωρεῖ μὲ λεπτότητα. Τὰ λόγια ποὺ χρησιμοποιεῖ ἡ Σαμαρείτιδα γιὰ νὰ καλύψει τὴν κατάστασή της Ἐκεῖνος τὰ στρέφει διακριτικὰ σὲ μιὰ ἀποκάλυψη. «Καλῶς εἶπας, ὅτι ἄνδρα οὐκ ἔχω... τοῦτο ἀληθὲς εἴρηκας». Δὲν τὴν ἐλέγχει λέγοντάς της ὅτι προσπαθεῖ νὰ θολώσει τὰ νερά, ὅτι εἶναι ἔνοχη. Ἀλλὰ μὲ μιὰ ἐξαιρετικὴ διακριτικότητα χρησιμοποιεῖ τὴ θετικὴ πλευρὰ ποὺ ὑπάρχει στὴν ἀπάντησή της, γιὰ νὰ διευκολύνη τὴν ὁμολογία. Μὲ προσοχὴ καὶ στοργὴ πλησιάζει στὴν πληγὴ τὸ νυστέρι. Παραμερίζει τὴν ἀσάφεια, τονίζει τὴν ἀλήθεια, ὅλα ὅμως αὐτὰ τὰ κάνει μὲ μιὰ βαθειὰ ἀγάπη, ποὺ τελικὰ λυτρώνει καὶ ὑποχρεώνει.

Συχνὰ στὴν καθημερινὴ μας ζωή, στὴ δουλειά μας, στὴν οἰκογένειά μας, μᾶς δίνεται ἡ εὐκαιρία νὰ ἀντιληφθοῦμε λάθη ἀνθρώπων, μὲ τοὺς ὁποίους ζοῦμε καὶ συνεργαζόμαστε. Θέλουμε νὰ τοὺς κάνουμε νὰ τὰ συναισθανθοῦν, νὰ τὰ διορθώσουν ἀλλὰ τὸ κάνουμε χωρὶς προσοχὴ καὶ λεπτότητα. Κατὰ κανόνα εἴμαστε ἀπότομοι, ἀδέξιοι, πικροί. Χρησιμοποιοῦμε λέξεις σκληρές, ὕφος στεγνό, ὑπονοούμενα φαρμακερά. Ἐνδιαφερόμαστε περισσότερο νὰ ἐρεθίσουμε τὴν πληγή, παρὰ νὰ τὴν ἐπουλώσουμε. Δὲν εἶναι ἡ ἀνυπόκριτη ἀγάπη, ποὺ μᾶς κινεῖ, ἀλλὰ ἡ φιλαυτία μας, ποὺ ἐνοχλεῖται ἀπὸ τὴ συμπεριφορὰ τοῦ ἄλλου καὶ ἀντιδρᾶ. Ἢ ποὺ ζητάει νὰ τονίσει τὶς ἀδύνατες πλευρές του, γιὰ νὰ κολακευθεῖ ἀπὸ τὴ σύγκριση.

Μπορεῖ βέβαια νὰ ἐπιμένουμε ὅτι τὸ λέμε «γιὰ τὸ καλό του», ἢ ὅτι τὸ κάνουμε γιατὶ «ἀγαπᾶμε τὴν ἀλήθεια». Οὐσιαστικὰ ὅμως ζητοῦμε νὰ κρύψουμε καὶ ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό μας τὰ πραγματικὰ κίνητρα. Ἡ ἀγάπη γιὰ τὴν ἀλήθεια δὲν δικαιολογεῖ τὴν περιφρόνηση τῆς ἀγάπης, τὴν ἀγένεια καὶ τὴν πικρία. Ἀσφαλῶς πρέπει νὰ συντελοῦμε στὴν ἀποκάλυψη τῆς ἀλήθειας καὶ νὰ βοηθοῦμε θετικὰ αὐτοὺς ποὺ ζητοῦν νὰ τὴν παραμερίζουν. Ἀλλὰ σ’ αὐτή μας τὴν προσπάθεια ἂς μὴ λησμονοῦμε ποτὲ τὴ λεπτότητα καὶ τὴν εὐγένεια ποὺ μᾶς δίδαξε μὲ τὸ παράδειγμά Του ὁ Κύριος.