ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΥΤΟΥ: «ΕΓΕΙΡΕ ΚΑΙ ΑΡΟΝ ΤΟΝ ΚΡΑΒΒΑΤΟΝ ΣΟΥ...»

«Σοὶ λέγω, ἔγειρε καὶ ἆρον τὸν κράβαττόν σου καὶ ὕπαγε εἰς τὸν οἶκόν σου. Σ’ εσένα το λέω: σήκω, πάρε το κρεβάτι σου και πήγαινε στο σπίτι σου»

Παράξενη
ακούγεται η «διαταγή» - προτροπή του Χριστού προς τον παράλυτο. Ο
παράλυτος, δεν ήταν ανάγκη να σηκώσει το κρεβάτι του και να πάει στο
σπίτι του. Θα μπορούσε κάποιος άλλος να μαζέψει το κρεβάτι. Δεν ήταν
κάτι σπουδαίο. Ο Χριστός όμως, το τονίζει αυτό, για δύο λόγους. Πρώτον,
για να δουν όλοι ότι ο παράλυτος θεραπεύτηκε πλήρως, αφού είναι σε θέση
να κουβαλήσει το κρεβάτι μόνος του, μπορεί να βγει από τα ασφυκτικά
γεμάτο δωμάτιο εναντίων τόσο κόσμου και με το κρεβάτι στο χέρι του.

Ακόμη,
ο Χριστός θέλησε να επισημάνει, πως από εδώ και στο εξής δε θα τα
περιμένει όλα πια από τους άλλους, όπως και πριν, αλλά είναι ανάγκη να
εργαστεί και εκείνος για να ζήσει χαρούμενος και χωρίς να αμαρτάνει.
Μέχρι τώρα ήταν ανεύθυνος και χωρίς υποχρεώσεις. Τώρα όμως, καλείται
διαχειριζόμενος σωστά την ελευθερία του να αναλάβει τις ευθύνες τόσο της
συντηρήσεώς του ως βιολογικής υπάρξεως, όσο και της πνευματικής του
οντότητας. Ο Χριστός με το θαύμα Του θέλει να τον βοηθήσει, γιατί έχει
μετανοήσει και να τον σώσει, αλλά χρειάζεται και από την πλευρά του
παράλυτου θέληση και αγώνα να αγαπά και να μην αμαρτάνει.

Αυτή
την ανάληψη των ευθυνών την έχουμε ανάγκη ιδιαίτερα σήμερα. Γιατί θα
πρέπει να δούμε την ευθύνη μας για την πορεία της κοινωνίας μας και του
εαυτού μας, την ευθύνη μας για την επιλογή των προσώπων που θα
ασχοληθούν με τα κοινά, θα χαράξουν το μέλλον της κοινωνίας, αλλά και
την ευθύνη μας για την πορεία της ζωή μας για την αμέλειά μας ή την
αδιαφορία ή την αδυναμία μας για την αντιμετώπιση των προσωπικών μας
αλλά και των κοινωνικών προβλημάτων.

Αυτή η ευθύνη συνδέεται με την ελευθερία. Γιατί μόνο
ο αληθινά ελεύθερος ή αυτός που επιθυμεί να ελευθερωθεί από οποιοδήποτε
δεσμό, κυρίως της ανάγκης και της εξάρτησης, μπορεί να αναλάβει
ευθύνες. Καλούμαστε, λοιπόν και μεις σήμερα να σηκώσουμε τα «δικά μας
κρεβάτια», τις ευθύνες μας διαχειριζόμενοι το δώρο της ελευθερίας, με
την αίσθηση ότι ευθύνη χωρίς αγάπη τόσο για το Θεό, όσο και για τον
πλησίον, όπως και για τον εαυτό μας δε νοείται.