Κυριακή των Μυροφόρων: Οι μοναδικές μυροφόρες που δεν ξόδεψαν το μύρο τους. π. Στυλιανός Μακρής
Τὸ μήνυμα τῆς Ἀναστάσεως εὐαγγελίζονται σήμερα οἱ μυροφόρες γυναῖκες, οἱὁποῖες κατὰ τὴν σταύρωση καὶ τὴν ταφὴ τοῦ Κυρίου παρακολουθοῦσαν ἀπὸκοντὰ τὰ γεγονότα. Ἀξιώθηκαν δικαιωματικὰ νὰ εἶναι οἱ πρῶτες ποὺ θὰπληροφοροῦνταν τὸ εὐχάριστο νέο, γιατὶ εἶχαν πίστη βαθειὰ καὶ ἀγάπη πρὸς τὸν Διδάσκαλο. Καὶ τοῦτο ἀποδεικνύεται περίτρανα ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι σηκώθηκαν χαράματα Κυριακῆς, γιὰ νὰ πᾶνε στὸν θεοδέγμονα τάφο καὶ νὰ τελέσουν τὰνεκρικὰ ἔθιμα, δίχως νὰ ὑπολογίσουν τὸ ἀνέφικτον διὰ τὸ μέγεθος τοῦ λίθου ποὺἔφραζε τὴν εἴσοδο τοῦ μνήματος καὶ τὸ παράτολμον διὰ τὸν «φόβον τῶνἸουδαίων» τοῦ ἐγχειρήματος. Συχνὰ ἡ καρδιὰ μιᾶς εὐσεβοῦς γυναίκας εἶναι πλημμυρισμένη ἀπὸ συναισθήματα, ἀρετὴ καὶ ἁπλότητα, καὶ παραμερίζει τὴν λογική.
Φόβος καὶ τρόμος κυρίευσε τὶς καρδιές τους στὴ θέα τοῦ νεαροῦ μὲ τὴλευκὴ στολή, ἔκπληξη καὶ θαυμασμὸς στὸ ἄκουσμα τοῦ ἀνέλπιστου μηνύματος. Γνώριζαν ὅτι ὁ Χριστὸς ἀνέστησε τὸν Λάζαρο, τὴν κόρη τοῦ Ἰαείρου καὶ τὸν γιὸτῆς χήρας τῆς Ναΐν, μὰ ὅταν Τὸν εἶδαν στὸν Γολγοθὰ νὰ ξεψυχᾷ, ὅλες τους οἱἐλπίδες εἶχαν ἐξανεμιστεῖ καὶ ἴσως δὲν περίμεναν ὅτι ὀ ἴδιος θὰ ἐπανερχόταν στὴζωή. Καὶ εἶχαν σαφῶς πληροφορηθεῖ, ἐὰν δὲν τὸ ἄκουσαν οἱ ἴδιες, περὶ τοῦμακαρισμοῦ τῶν πενθούντων: «Μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὅτι αὐτοὶπαρακληθήσονται», ἀλλὰ δὲν ὑποψιάζονταν ὅτι καὶ στὴ δική τους περίπτωση θὰ ἔβρισκε ἐφαρμογή. Μὲ θλίψη προσῆλθαν στὸ μνήμα, μὲ ἀπορία εἰσῆλθαν, μὲχαρὰ ἀπῆλθαν.
Τὸ σημερινὸ εὐαγγελικὸ ἀνάγνωσμα μᾶς λέγει ὅτι οἱ μυροφόρες δὲν εἶπαν τίποτε σὲ κανένα, γιατὶ ἦταν φοβισμένες. Ἦταν ἄραγε τὸ δέος μπροστὰ στὸμεγάλο μυστήριο ὁ λόγος ποὺ δὲν μίλησαν σὲ κανένα; ἦταν ἄραγε ὁ φόβος μήπως παρεξηγηθοῦν ἀπὸ τοὺς μαθητὲς τοῦ Κυρίου καὶ κατηγορηθοῦν ὡς ἀνόητες ποὺπίστεψαν σὲ ἕνα ἀνυπόστατο ψέμα, ὅπως βέβαια καὶ ἔγινε; ἢ ἦταν ὁ φόβος μήπως ἀρχίσουν οἱ Ἰουδαῖοι νὰ ἀνακρίνουν πρόσωπα καὶ πράγματα καὶἔρχονταν οἱ μαθητὲς σὲ δύσκολη θέση; Πάντως δὲν ἀπίστησαν στὰ ἀγγελικὰλόγια· κρατοῦσαν τὴν χαρὰ τους ἀναμεμειγμένη μὲ διάφορα ἄλλα συναισθήματα καὶ ἀναμμένο τὸν λύχνο τῆς πίστεως, ποὺ συντηροῦσαν μὲ τὸκαύσιμο τῆς πρὸς τὸν Κύριο ἀγάπης.
Οἱ ἄνθρωποι συνηθίζουν νὰ βρίσκουν τοὺς νεκρούς τους στὰ κοιμητήρια. Βλέπουν στὶς πλάκες τῶν τάφων τὰ ὀνόματα τῶν κεκοιμημένων, βλέπουν τὶς φωτογραφίες τους καὶ τοὺς ἐνθυμοῦνται, ἀνάβουν κεριὰ καὶ στολίζουν μὲλουλούδια τοὺς τάφους. Σὲ ὁλόκληρη τὴ γῆ, σὲ ὅλες τὶς θρησκεῖες, οἱ τάφοι εἶναι γεμάτοι. Μόνον ἕνας τάφος εἶναι ἀδειανός. Κι αὐτὸς εἶναι ὁ κενὸς πανάγιος τάφος ποὺ δέχθηκε γιὰ τρεῖς ἡμέρες τὸ Πανάχραντο καὶ Ἄφθαρτο Σῶμα τοῦἐξουσιαστοῦ τῆς ζωῆς καὶ τοῦ θανάτου. «Τί ζητεῖτε τὸν ζῶντα μετὰ τῶν νεκρῶν;»
Οἱ μυροφόρες ζητοῦσαν ὡς νεκρὸ τὸν ζωντανὸ Θεό, ὅπως ἀκριβῶς ζητοῦμε κιἐμεῖς τοὺς δικούς μας νεκρούς καὶ ὅπως ἀκριβῶς θὰ μᾶς ζητοῦν κάποτε οἱ δικοί μας ἄνθρωποι. Οἱ μυροφόρες ἦταν οἱ μόνες στὴν ἀνθρώπινη ἱστορία ποὺ δὲν βρῆκαν αὐτὸ ποὺ ζητοῦσαν, οἱ μόνες ποὺ ἐπέστρεψαν στὰ σπίτια τους μὲ γεμάτα τὰ μυροδοχεῖα. Ἦταν παροῦσες κατὰ τὴν ὥρα τοῦ φρικτοῦ μαρτυρίου τοῦ Κυρίου, γι’ αὐτὸ καὶ δικαιωματικὰ ἄξιζαν νὰ πληροφορηθοῦν πρῶτες τὸ χαρμόσυνο γεγονός. Ἔκλαψαν ἴσως περισσότερο ἀπὸ τοὺς ἄνδρες, γι’ αὐτὸ καὶ τὰ δάκρυα χαρᾶς ἴσως ἔπρεπε νὰ κυλήσουν πρῶτα στὰ δικά τους μάτια.
Ὁ πρῶτος ἄνθρωπος ποὺ δικαιοῦτο νὰ δῇ τὸν ἀναστημένο Χριστό ἦτανἀναμφισβήτητα ἡ Παναγία Μητέρα Του. «Ὑπήντησας τῇ Παρθένῳ» μᾶς λέγει τὸἀναστάσιμο ἀπολυτίκιο. Ἡ πρώτη στὴν ἁγιότητα καὶ πρώτη στὴν τιμὴ ἔπρεπε νὰ εἶναι καὶ ἡ πρώτη στὴ θέα τοῦ ἀναστημένου Υἱοῦ της. Ἐκείνη σπάραζε κάτωἀπὸ τὸν Σταυρό, ἐκείνη ἦταν παραπάνω ἀπ’ ὅ, τι κάθε ἄλλος· ὅλοι δοῦλοι, ἐκείνηὅμως καὶ Μητέρα καὶ δούλη. Διαισθανόταν βέβαια ὅτι ὁ θάνατος δὲν εἶχεἐξουσία σὲ Αὐτὸν ποὺ εἶχε ἀναστήσει νεκρούς. Ὁ θρήνος της δὲν ἦταν ἐξἀπελπισίας, ἀλλ’ ἐξ ἐπιγνώσεως ὅτι Αὐτὸς ποὺ κρατοῦσε ἄπνου στὴνἈποκαθήλωση ἦταν ὁ Δημιουργὸς τοῦ κόσμου. Ἀναλογιζομένη τὴν ἄκρα Του ταπείνωση, ταπείνωση μέχρι θανάτου, ἔκλαιγε καὶ ὀδυρόταν γιὰ τὸ φρικτὸθέαμα. Ἔκλαιγε καὶ ὡς Μητέρα καὶ ὡς δούλη.
Μὲ πρώτη τὴν Ὑπεραγία Θεοτόκο εἶδαν λοιπὸν μὲ τὴ σειρά τους τὸνἀναστημένο Χριστὸ καὶ οἱ λοιπὲς μυροφόρες, τὴν εὐχάριστη θέα τοῦ Ὁποίου εἴθε διὰ τῶν πρεσβειῶν τους νὰ ἀξιωθοῦμε ὅλοι μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου