Κυριακή τοῦ παραλύτου (14-5-2006).

Κυριακή τοῦ παραλύτου (14-5-2006).

 Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω.

Πικρό βγαίνει τό παράπονο ἀπό τά χείλη τοῦ παραλύτου. Κύριε, βρίσκομαι κατάκειτος ἐδῶ τριάντα ὀκτώ ὁλόκληρα χρόνια. Προσπαθῶ νά μπῶ στά νερά τῆς δεξαμενῆς γιά νά θεραπευθῶ, μά δέν τά καταφέρνω. Πάντοτε προλαβαίνει ἄλλος κι᾿ ἐγώ ἐξακολουθῶ νά παραμένω ἀνίατος. Μέ τόν τρόπο μου φωνάζω, ζητάω βοήθεια, ἀλλά κανείς δέν μέ ἀκούει, κανείς δέν μέ προσέχει. Οἱ φωνές μου καί ἡ κάθε μου προσπάθεια πέφτουν στό κενό. Ὁ καθένας κοιτάζει νά βολευτεῖ ὁ ἴδιος, χωρίς νά ἐνδιαφέρεται γιά τόν ἄλλο.

Αὐτό, ἀγαπητοί μου, εἶναι τό ἔγκλημα τῆς ἀνθρωπότητας. Τό ἴδιο βλέπουμε καί στήν γνωστή παραβολή τοῦ Εὐαγγελίου, τοῦ πτωχοῦ καί τοῦ πλουσίου Λαζάρου. Ὁ Λάζαρος εἶναι φτωχός καί πεινασμένος, εἶναι ἄρρωστος καί πληγωμένος. Ὁ πλούσιος περνοῦσε καθημερινά ἀπό μπροστά του. Τόν ἔβλεπε, ἀλλ᾿  ἔκαμνε πώς δέν τόν ἔβλεπε. Ἀδιαφοροῦσε γιά τήν παρουσία καί τήν δυστυχία τοῦ Λαζάρου. Αὐτή ἡ περιφρόνηση, αὐτή ἡ ἐγκατάλειψη τοῦ προξενοῦσε μεγαλύτερο πόνο.

Τό ἴδιο συμβαίνει μέ τόν σημερινό παράλυτο. Ζοῦσε διπλό δράμα, τήν ἀρρώστια καί τήν περιφρόνηση, τήν ἐγκατάλειψη τοῦ κόσμου. Δέν εἶχε συγγενεῖς; δέν εἶχε φίλους, γνωστούς, γείτονες; Κάτι θά εἶχε. Ὅλοι ὅμως τόν ξέχασαν. Γι᾿ αὐτό εἶπε στόν Ἰησοῦ, Κύριε, δέν ἔχω κανέναν νά μέ βοηθήσει. Αὐτό εἶναι τό δράμα τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου. Τό μεγαλύτερο πρόβλημα τοῦ καιροῦ μας. Νά φωνάζεις καί ἡ φωνή σου, ὁ σπαραγμός σου νά μή φτάνει στά αὐτιάκανενός, ἀλλά νά πέφτει στό κενό.

Σήμερα ἔχουμε τά τελειότερα μέσα ἐπικοινωνίας. Μικρόφωνα, μεγάφωνα, τηλέφωνα, ἀσυρμάτους, ἠλεκτρονικούς ὑπολογιστές καί τόσα ἄλλα. Ζοῦμε σέ πόλεις πολυάνθρωπες. Πετύχαμε καταπληκτικές ἐπιστημονικές προόδους. Ἔχουμε τόσα πολλά μέσα στήν διάθεσή μας, πού πρίν ἀπό λίγο καιρό  μᾶς ἦταν ἀδιανόητα. Τόσες πολλές εὐκολίες καί ὅμως ὁ ἄνθρωπος παραμένει ἀβοήθητος. Ὁ καθένας ζεῖ  μόνο γιά τόν ἑαυτό του.

Βρισκόμαστε μέσα σέ μία ἀπέραντη λαοθάλασσα ἕξι δισεκατομμυρίων ἀνθρώπων, ἀλλά ζοῦμε παρέα μέ τήν μοναξιά μας. Στεγάζονται οἱ ἄνθρωποι στίς ἴδιες πολυκατοικίες. Βρίσκονται κάτω ἀπό τήν ἴδια στέγη. Συνεργάζονται στίς ἴδιες ἐπιχειρήσεις, στά ἴδια ἐργοστάσια. Μαζεύονται στίς πλατεῖες, στίς ἀγορές, στά πανεπιστήμια, ψυχαγωγοῦνται σέ κέντρα διασκεδάσεως, στά γήπεδα κατά πολλές χιλιάδες, συμμετέχουν σέ τελετές καί πανηγύρια. Διασταυρώνονται στούς δρόμους, συγκρούονται μεταξύ τους, πέφτει ὁ ἕνας πάνω στόν ἄλλο, ποδοπατοῦνται χωρίς νά ἔχουν ἐπικοινωνία, χωρίς νά ἔχουν ἀνθρώπινη σχέση, βοήθεια οὐσιαστική. Ὅλα γίνονται ἐπιφανειακά, συμβατικά, χωρίς εἰλικρίνεια, χωρίς ἀνθρωπιά, δίχως Θεό. Δέν ἔχουμε ψυχική ἐπικοινωνία, ἀντάμωμα τῆς καρδιᾶς.

Ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος, γιά νά σπάσει τήν ἀπομόνωσή του, ἀναζητάει ἄλλα ὑποκατάστατα. Λύση ὅμως δέν βρίσκει. Γι᾿ αὐτό ὅλοι φωνάζουν βοήθεια καί ὅλοι ἤ σχεδόν ὅλοι ἔχουν ψυχολογικά προβλήματα, ζοῦν μέ ἠρεμιστικά καί ψυχοφάρμακα.

Ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, φωνάζει ἡ ἐπιστήμη. Παρ᾿ ὅτι ἔχω μεγάλους ἐγκέφαλους, δέν μπορῶ νά μορφώσω σωστά τόν κόσμο.

Ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, φωνάζει ἡ πολιτεία, γιά νά προσφέρει στό κοινωνικό σύνολο.

Ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, παραπονιέται ἡ Ἐκκλησία, γιά νά θυσιαστεῖ γιά τό ποίμνιο τοῦ Χριστοῦ.

Ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, φωνάζουν οἱ θεσμοί, πού ἰσοπεδόθηκαν καί κινδυνεύουν νά γίνουν ἱστορικά μουσεῖα. Ὅλοι ζητοῦν βοήθεια, ὅλοι ζητοῦν ἄνθρωπο, ἀλλά βοήθεια δέν φαίνεται ἀπό πουθενά.

 Αὐτό εἶναι τό παράπονο τοῦ παραλύτου. Πολλοί περνοῦν ἀπό μπροστά του, μά κανείς δέν συμπάσχει μαζί του. Περνᾶνε ἐπιστήμονες, λέει, καί μέ περιεργάζονται ἐπιστημονικά, σάν νά᾿ μουν πειραματόζωο. Περνᾶνε οἱ καλλιτέχνες καί μέ περιγράφουν καλλιτεχνικά. Γίνομαι θέμα στά ἔργα τους. Περνᾶνε τύποι θρησκευτικοί καί μοῦ εὔχονται περαστικά. Χεῖρα βοηθείας ὅμως δέν μοῦ προσφέρουν. Κανείς ἀπό αὐτούς δέν στάθηκε κοντά μου, δέν ἔσκυψε στόν πόνο μου, νά ἀφουκρασθεῖ τόν χτύπο τῆς καρδιᾶς μου.

Αὐτό εἶναι τό δράμα ὁλόκληρης τῆς ἀνθρωπότητας. Ἐπιδιώκουμε μέ τήν κωμωδία νά καλύψουμε τήν τραγωδία μας. Κινούμεθα κάτω ἀπό φανταχτερούς τίτλους ἑνώσεων, παγκοσμίων συμβουλίων, πολιτιστικῶν καί θρησκευτικῶν ὀργανώσεων, χωρίς καμμία οὐσιαστική ἐπαφή καί ἑνότητα καί σύνδεσμο. Ὅλα γίνονται τυπικά καί στά ψέματα. Οἱ σύζυγοι ζοῦν σάν ἑτερόζυγοι. Οἱ φίλοι σάν ἐχθροί. Οἱ συγγενεῖς σάν ξένοι. Οἱ συναίτεροι σάν οὐδέτεροι. Οἱ συναγωνιστές σάν ἀνταγωνιστές.

Ὁ ἄνθρωπος πέτυχε νά κάνει τό τριπλό ἔγκλημα: Νά σκοτώσει τήν ἀλήθεια καί νά δεχτεῖ τό ψέμα. Νά χωριστεῖ ἀπό τήν φύση καί νά ζεῖ παρά φύση. Νά ἀρνηθεῖ τόν Θεό καί νά θεοποιήσει τό ἐγώ του. Μέ αὐτά  τό μόνο πού πέτυχε ἦταν νά ἀποκτήσει σάν μόνιμο σύντροφο τήν ἐρημιά του. Ἔγινε διχασμένη προσωποκότητα, τά βάζει μέ ὅλους, ἀκόμη καί τόν ἴδιο τόν ἑαυτό του.

Καί ὅμως, ἀγαπητοί μου, τό δράμα τοῦ ἀνθρώπου λύθηκε. Ὁ Χριστός συνάντησε τόν παράλυτο. Τοῦ ἔλυσε τήν μοναξιά. Τοῦ χάρισε τήν πολύποθη ὑγεία καί ἀσφάλεια. Ἦρθε στό κόσμο ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ. Γιά μᾶς ἔγινε ἄνθρωπος. Ἦρθε ζητῆσαι καί σῶσαι τό ἀπολωλός. Αὐτός τάς ἀθενείας ἡμῶν ἔλαβε καί τάς νόσους ἐβάστασεν. Πλέον δέν εἴμαστε μόνοι. Ἔχουμε τόν Χριστό κατοικοῦντα ἐν ταῖς καρδίαις ἡμῶν.

Βλέπουμε ἀνθρώπους πού ζοῦν μόνοι τους μέσα στά σπήλαια, στήν ἐρημιά, χωρίς νά δοῦν πρόσωπο ἀνθρώπου καί ὅμως ποτέ τους δέν αἰσθάνθηκαν μόνοι, γιατί εἶχαν παρέα-συντροφιά τόν Χριστό. Καί σάν ἔχεις κοντά σου, μέσα σου τόν Θεό, δέν ἔχεις καμμία ἀνάγκη, ἀφοῦ ὁ Θεός γίνεται τοῖς πᾶσι τά πάντα. Ὅλοι οἱ ἀσκητές, οἱ ἐρημίτες θά ἔπρεπε νά εἶναι τρελοί. Νά τρελαθοῦν ἀπό τήν μοναξιά. Μά δέν εἶναι. Ἴσα-ἴσα τρελαίνονται οἱ ἄνθρωποι τῶν πόλεων καί κυρίως τῶν μεγαλουπόλεων. Κάποια κοπέλα ἦταν μοντέλο καί ζοῦσε βουτηγμένη μέσα στήν ἁμαρτία καί στήν ἀθεΐα. Ὅταν γνώρισε τόν Χριστό, ἄφησε τήν ἁμαρτία, ἐγκατέλειψε τήν φανταχτερή ζωή καί ξέρετε τί εἶπε μέ τήν γλῶσσα πού χρησιμοποιοῦν σήμερα οἱ νέοι; Ὁ Χριστός εἶναι ὁ καλύτερος τύπος γιά παρέα. Κάνει τρομερή παρέα.

Ἀγαπητοί μου,

Αὐτή εἶναι ἡ λύση στό δράμα τῆς ἀνθρωπότητας. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, πού στέκεται ἔξω ἀπό τήν πόρτα τῆς καρδιᾶς μας καί χτυπάει νά τοῦ ἀνοίξουμε, γιά νά μπεῖ. Ἐάν συναντηθοῦμε μέ τόν Χριστό, θά πάψουμε νά εἴμαστε μόνοι. Θά ἑνωθοῦμε μέ ὅλο τόν κόσμο, μέ ὅλη τήν κτίση. Θά ἑνωθοῦμε μέ τόν ἑαυτό μας, θά συναρμολογήσουμε τά σπασμένα κομμάτια τοῦ ἑαυτοῦ μας καί αὐτό θά εἶναι ὁ μεγαλύτερος θρίαμβός μας. Ὅποιος βρεῖ τόν Χριστό, ἐκεῖνος ζεῖ ἀληθινά. Βοήθειά μας εἶναι ὁ Χριστός κι᾿ ἐμεῖς πρέπει νά τόν καλέσουμε καί νά τόν βάλουμε γιά πάντα στή ζωή μας. Ἀμήν.