ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ (21-12-2025) 

ΓΡΑΠΤΟΝ ΘΕΙΟΝ ΚΗΡΥΓΜΑ

Πίστη

Ὅλο τό 11ο Κεφάλαιο τῆς πρός Ἑβραίους ἐπιστολῆς, ἀγαπητοί Χριστιανοί, τό ἀφιερώνει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν πίστη στόν Κύριο καί Θεό μας.

Καί μέ τήν λέξη πίστη δέν ἐννοεῖ μόνο τήν παραδοχή τῆς ὑπάρξεως κάποιου προσώπου, ἔστω τοῦ ἴδιου τοῦ Δημιουργοῦ τῶν πάντων· τέτοια πίστη διαθέτουν καί οἱ πολέμιοί Του. Μάλιστα, εἶναι τόσο τό μῖσος τους πρός τήν ἀγαθότητά Του, ὥστε νά ἀποβαίνουν «πιστότεροι» ἀκόμη καί ἀπό τούς δικούς Του!

Μέ τήν λέξη πίστη ὁ Ἀπ. Παῦλος ἐννοεῖ καί τήν ἐμπιστοσύνη στόν ἀληθινό μας Θεό. Τό ἄφημα τῶν ἀγωνιῶν μας στά χέρια Του. Ἀπό τά μικρότερα καθημερινά, ἕως τήν ἴδια τήν προσδοκία τῆς παντοτινῆς ζωῆς μας στόν Παράδεισό Του.

Χρησιμοποιεῖ ὁ Ἀπόστολος - ὡς ἄριστος γνώστης τῶν Γραφῶν καί τῆς Ἱστορίας – γνωστά παραδείγματα.

Ἀρχίζει μέ τό παράδειγμα τοῦ Ἀβραάμ : Ὅταν κλήθηκε ἀπό τόν Θεό νά ἐγκαταλείψει τήν πατρίδα του καί νά μεταβεῖ σέ ξένη χώρα (τήν γῆ Χαναάν), ἔχοντας πλήρη πίστη στόν Δημιουργό του, ὑπάκουσε καί – μή γνωρίζοντας ποῦ πηγαίνει - ἔμεινε σάν ξένος στήν γῆ πού τοῦ ὑποδείχθηκε, κατοικώντας μέ τόν Ἰσαάκ καί Ἰακώβ σέ σκηνές. Αὐτό τό ἔκανε, ἐπειδή ἡ βαθειά του ἐμπιστοσύνη στό θέλημα τοῦ Θεοῦ εἶχε γεννήσει μέσα του τήν προσδοκία τῆς μόνιμης μετάβασης στήν οὐράνια πόλη τῆς Βασιλείας Του.

Καί, ἀφοῦ ὁ Παῦλος παραθέτει πολλά παραδείγματα προσώπων τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ἔχοντας ἐμπνευσθεῖ ἀπό ἐκείνους τούς λαμπρούς προγόνους του, συνειδητοποιεῖ πώς δέν θά τόν φθάσει ὁ χρόνος, ἄν συνεχίσει νά ἀναφέρεται ἀναλυτικά στόν καθένα. Μιλάει, λοιπόν, συλλήβδην γιά τούς Κριτές καί τούς Προφῆτες : Τόν Γεδεών, τόν Βαράκ, τόν Σαμψών, τόν Ἰεφθάε, τόν Δαβίδ, τόν Σαμουήλ. Συνεπαρμένος ὁ ἴδιος ἀπό τήν ἀνάμνηση τῆς πίστης τῶν πατέρων του, μᾶς κληροδοτεῖ ἕνα ποιητικότατο κομμάτι τῶν κατορθωμάτων τους :

«Ἐκεῖνοι ἦσαν πού μέ τήν πίστη τους στόν Θεό ὑπέταξαν βασίλεια, κυβέρνησαν μέ δικαιοσύνη, ἐπέτυχαν τήν πραγματοποίηση τῶν ὑποσχέσεών του, ἐβούλωσαν στόματα λιονταριῶν (ὅπως ὁ Δανιήλ), ἔσβησαν κάθε δύναμη τῆς φωτιᾶς (ὅπως οἱ τρεῖς παῖδες), γλύτωσαν ἀπό φονικά μαχαίρια, θεραπεύθηκαν ἀπό ἀρρώστειες, ἔγιναν ἀνίκανοι στόν πόλεμο ἔτρεψαν σέ φυγή στρατεύματα ξένων καί ἐχθρῶν».

Προσθέτει ὁ Ἀπόστολος καί ὅσα δεινά ὑπέμειναν κρατώντας τήν πίστη τους: «… ἐμπαιγμῶν καί μαστίγων πεῖραν ἔλαβον, ἔτι δέ δεσμῶν καί φυλακῆς. Ἐλιθάσθησαν, ἐπρίσθησαν (πριονίσθηκαν), πέθαναν μέ μαχαῖρι … Ἐν ἐρημίαις πλανώμενοι, ἐν ὄρεσι καί σπηλαίοις καί ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς».

Μήπως, Χριστιανοί μου, καί ὁ Κύριός μας δέν γεννήθηκε σέ μιά τέτοια «ὀπή τῆς γῆς»; Μήπως τό Σπήλαιο τῆς Βηθλεέμ δέν ἦταν τό ταπεινότερο μέρος νά γεννηθεῖ ὁ Βασιλιᾶς τοῦ Σύμπαντος;

Μή ἔχοντας τίτλους ἀρετῆς, ἄς ἀρκεσθοῦμε στήν Εὐχαριστία. Καί – μιμούμενοι τούς προπάτορές μας στήν Ἐκκλησία - ἄς χαρίσουμε στό Θεῖο Βρέφος τῆς Ἑορτῆς τήν καρδιά μας. Τήν θέλησή μας νά Τόν ἀκολουθήσουμε ἀποθέτοντας κάθε μέριμνά μας στά πόδια Του. Μέ ἐμπιστοσύνη… Μέ πίστη!..

Πρωτ. π. Π. Μαριᾶτος

ΠΗΓΗ