ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

28/12/2025

Απ’ τη Φάτνη στην Εξορία: Το Πρώτο Ταξίδι του Θεού πάνω στη Γη Τη νύχτα των Χριστουγέννων ο ουρανός συναντά τη γη· οι άγγελοι καταυγάζουν το σκοτάδι, τ’ αστέρια οδηγούν καρδιές ταπεινών ανθρώπων και μια φάτνη, σιωπηλή και ανεπίσημη, γίνεται θρόνος του Αοράτου που εν σαρκί οράται.

Κι όμως, μόλις λίγες στιγμές μετά τη Γέννησή Του, ο ενσαρκωμένος Θεός δεν γεύεται ειρήνη. Το πρώτο Του ξημέρωμα στη γη συνοδεύεται από σκιές. Το Φως ανατέλλει, αλλά τα σκοτάδια ταράζονται. Διότι το Φως, όταν εισέρχεται στον κόσμο, δεν αφήνει ποτέ το σκοτάδι να αναπαυθεί.

Πριν ο Χριστός προφέρει λόγο, πριν επιτελέσει θαύμα, πριν ακόμη γίνει γνωστός στους ανθρώπους, γίνεται φυγάς. Ένα Βρέφος τυλιγμένο σε σπάργανα παίρνει τον δρόμο της εξορίας. Ο Ηρώδης - μορφή σκοτεινή και δέσμια του φόβου του - καταδιώκει Εκείνον που ήρθε να δωρίσει ζωή.

Και έτσι αρχίζει το πρώτο ταξίδι του Θεού στη γη: νύχτα, βιαστικά, αθόρυβα, σαν να μας λέει ο Κύριος: «Ήρθα να κατοικήσω ανάμεσά σας, όχι για να με τιμήσουν οι ισχυροί, αλλά για να με προϋπαντήσουν οι ταπεινοί - και να με διώξουν οι εξουσιαστές αυτού του κόσμου».

Αυτός ο διωγμός δεν είναι μόνο ιστορικός· είναι διαρκής. Από τις κατακόμβες της Ρώμης έως τα σύγχρονα σπίτια όπου κάποιος ντρέπεται να κάνει τον σταυρό του· από την παράνοια του Ηρώδη μέχρι τον κυνισμό της εποχής μας με την απαξίωση της Πίστης! Ο Χριστός διώκεται πάντοτε, όταν η αλήθεια Του λογαριάζεται ως σκάνδαλο, όταν η αγάπη Του περισσεύει σ’ έναν κόσμο υπολογισμών, όταν η φωνή Του πνίγεται ανάμεσα σε θορυβώδη είδωλα.

Και όμως, το Φως δεν σβήνει. 

Στο σκοτάδι δυναμώνει η λάμψη Του.

Στη δίωξη φανερώνεται η δύναμή Του.

Γιατί το Φως δεν ήρθε για να νικηθεί, ήρθε για να νικήσει.

Μέσα σε όλο αυτό το δράμα, στέκει σχεδόν αθέατος ο δίκαιος Ιωσήφ. Άνθρωπος σιωπής, υπακοής και εμπιστοσύνης. Μέσα στη νύχτα ο άγγελος τον εγείρει: «Ἐγερθεὶς παράλαβε τὸ Παιδίον καὶ τὴν Μητέρα Αὐτοῦ».

Και εκείνος σηκώνεται αμέσως. Δεν ζητά εξηγήσεις, δεν αντιδρά.

Γίνεται ταπεινό αλλά ισχυρό χέρι, που κρατά ασφαλές το Φως του κόσμου.

Ίσως γι’ αυτό η Εκκλησία τιμά τον Ιωσήφ τόσο πολύ: γιατί, όπου πολλοί Χριστιανοί μιλούν πολύ και υπακούν λίγο, εκείνος μίλησε λίγο και υπάκουσε πολύ.

Η σφαγή των νηπίων είναι το ουρλιαχτό της εξουσίας που φοβάται την αθωότητα…

Μα το κακό, όσο εκκωφαντικό κι αν είναι, δεν βασιλεύει. Ο Ηρώδης πεθαίνει, συμμετέχοντας στην κοινή μοίρα των ανθρώπων, ο Διωκόμενος όμως μένει και ζωοποιεί!

Και τελικά, το ταξίδι της Αγίας Οικογένειας καταλήγει στη Ναζαρέτ· τόπος αφανής, σχεδόν περιφρονημένος. Κι όμως εκεί θα μεγαλώσει ο Θεός. Όχι για να μάθει Εκείνος, αλλά για να διδάξει εμάς ότι ο αγιασμός δεν βρίσκεται μόνο στις κορυφές, αλλά στα χαμηλά και ταπεινά. Στις απλές ημέρες. Στις συνηθισμένες στιγμές.

Στο καθημερινό, μικρό αλλά αληθινό “ναι” του ανθρώπου στο θέλημα του Θεού.

Απ’ τη Φάτνη στην Εξορία, απ’ την Εξορία στη Ναζαρέτ και από τη Ναζαρέτ στον Γολγοθά, στην Ανάσταση και στη δική μας σωτηρία.

Αυτός είναι ο δρόμος του Χριστού!

Κι αν ο Κύριος της Δόξης έγινε φυγάς για χάρη μας, ας γίνουμε κι εμείς προσκυνητές της Αλήθειάς Του. Όχι μόνο της λάμψης της Φάτνης, αλλά και της σιωπής της νύχτας· με την πίστη ότι όσο υπάρχουν “Ηρώδες”, τόσο πιο δυνατά θα λάμπει το άστρο της σωτηρίας. Γιατί το Φως γεννήθηκε μέσα στον κόσμο και το Φως δεν σβήνει!

π. Θωμάς Ανδρέου

ΠΗΓΗ