ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΙΝ

Απόστολος: Γαλ. β΄ 16 - 20

Ευαγγέλιο: Μαρκ. η΄ 34 - θ΄ 1

18 Σεπτεμβρίου 2022

Οι ακόλουθοι των βασιλέων παλαιά, έχαιραν προνομίων και ξεχωριστής μεταχείρισης. Ο Χριστός, μας λέει σήμερα ότι οι δικοί του ακόλουθοι, όχι μόνον δεν θα χαίρουν ειδικών προνομίων αλλά θα πρέπει να απαρνηθούν τον εαυτό τους, αναλαμβάνοντας τον σταυρό τους. Οι παλαιοί βασιλείς εξουσίαζαν τον λαό με τη δύναμη που κατείχαν. Ο Χριστός μάς αφήνει ελεύθερους να πράξουμε αυτό που εμείς επιθυμούμε. Με αυτά τα δεδομένα και με βάση την ανθρώπινη λογική, θα ήταν οξύμωρο κάποιος να θέλει να ακολουθήσει τον Χριστό.

Ωστόσο, προτού αποφασίσουμε να συνταχθούμε ή να απορρίψουμε τον Χριστό, θα πρέπει πρώτα να αναλογιστούμε τα λόγια αυτά του Κυρίου. Με την ανθρώπινη λογική, θα μπορούσαμε να θεωρήσουμε ότι μας ζητά να μην ενδιαφερόμαστε για τον εαυτό μας, να μην τον φροντίζουμε, να τον αφήσουμε να ζει μια ευτελή και ελεεινή ζωή. Έτσι, φαινομενικά, τα λόγια αυτά ακούγονται σκληρά και είναι δύσκολο να γίνουν αποδεκτά από τον άνθρωπο.

Όμως, θα ήταν δυνατόν, Ο Κύριος της αγάπης, της συμπόνιας, της ευσπλαχνίας να μας ζητά κάτι τέτοιο; να συμπεριφερθούμε δηλαδή τόσο σκληρά στον εαυτό μας; Θα ήταν, πρώτα, αντίθετο με τον λόγο Του. Στην πραγματικότητα, ο Κύριος, δεν μας ζητά να κακομεταχειριστούμε τον εαυτό μας, αλλά την αμαρτωλή διάθεσή του. Μας ζητά να αποστραφούμε την εμπαθή κατάστασή του, τη ροπή που έχει προς την αμαρτία. Χαρακτηριστικά τα οποία φέρει η ανθρώπινη φύση μετά το προπατορικό αμάρτημα. Μας ζητά να ακολουθούμε τον λόγο Του, κάτι το οποίο έρχεται, πολλές φορές, σε σύγκρουση τόσο με τα κοσμικά συμφέροντά μας όσο και τον ίδιο τον εαυτό μας, το «εγώ» μας.

Η πρώτη φορά που υποσχεθήκαμε ότι θα ακολουθήσουμε τον Χριστό, ήταν στο βάπτισμά μας. Εκείνη την ημέρα συνταχθήκαμε μαζί Του και στο άγιο θέλημά Του. Ομολογήσαμε «ὅτι ὁ παλαιὸς ἡμῶν ἄνθρωπος συνεσταυρώθη, ἵνα καταργηθῇ τὸ σῶμα τῆς ἁμαρτίας, τοῦ μηκέτι δουλεύειν ἡμᾶς, τῇ ἁμαρτίᾳ». Ότι θα ακολουθούμε και θα εφαρμόζουμε στη ζωή μας τον λόγο Του Κυρίου. 

Ομολογήσαμε ότι σταυρώσαμε τις σαρκικές επιθυμίες και το κοσμικό φρόνημα και, πάνω απ’ όλα, θέσαμε την αγάπη μας προς τον Κύριο και το θέλημα Του.

Στο βάπτισμα εκτός του ότι συνταχθήκαμε με το θέλημα του Κυρίου, λάβαμε και άφεση αμαρτιών, κάτι το οποίο αποτελεί δωρεά της δικής Του αγάπης. Παρόλα αυτά, τα κατάλοιπα του παλαιού ανθρώπου συνεχίζουν να υπάρχουν και να υποβόσκουν μέσα μας. Παρόλο που μπορεί να φαίνονται αδρανή, πάντα υπάρχει ο κίνδυνος να ξαναεμφανιστούν, όταν υπάρξουν οι κατάλληλες συνθήκες. Αν δεν είμαστε συνεχώς οχυρωμένοι πνευματικά, όχι μόνον μπορεί να βρεθούμε στην πρότερη πνευματική κατάστασή μας, αλλά και σε πολύ χειρότερη, όπως ο Ευαγγελιστής Ματθαίος αναφέρει «καὶ γίνεται τὰ ἔσχατα τοῦ ἀνθρώπου ἐκείνου χείρονα τῶν πρώτων».

Ο αγώνας εφαρμογής του θελήματος του Χριστού δεν μπορεί να δεχθεί εκπτώσεις αλλά ούτε και διακοπές, θα πρέπει να είναι αδιάκοπος. Δεν μπορούμε ποτέ να θεωρήσουμε ότι εδώ που φτάσαμε είναι καλά και να επαναπαυθούμε. 

Γι’ αυτό τον λόγο, το θέλημα του Κυρίου αποτελεί σταυρό, τον οποίο δεν μπορούμε ούτε να αφήσουμε αλλά ούτε να παραδώσουμε, μόνον κρατώντας τον ομολογούμε έμπρακτα την αγάπη μας προς Αυτόν.

Θα ήταν, όμως, δυνατό ο Κύριος, που μας έπλασε από αγάπη, να μας φόρτωνε έναν αβάστακτο σταυρό που θα μας συνέθλιβε; Όπως μας διαβεβαιώνει ο Ίδιος: «ὁ ζυγός του χρηστὸς καὶ τὸ φορτίον του ἐλαφρόν ἐστιν». Δηλαδή σε αυτόν τον αγώνα δεν θα είμαστε μόνοι και δεν θα σηκώσουμε το φορτίο αυτό με τις δικές μας δυνάμεις. Αλλά με τη βοήθεια του Κυρίου, που σε κάθε βήμα θα είναι δίπλα μας για να μας στηρίξει και να μας ενδυναμώσει. 

Τα λόγια του Χριστού δεν διαφοροποιούνται από άνθρωπο σε άνθρωπο, αλλά ισχύουν καθολικά για όλους. Δεν υπάρχουν διακρίσεις και διαφοροποιήσεις ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες, κληρικούς και λαϊκούς, λευκούς και μελαμψούς, πλούσιους και πτωχούς. Και προκειμένου να μην υπάρχει ίχνος αμφιβολίας γι’ αυτό, ο ίδιος ο Χριστός εφάρμοσε το θέλημα του Πατρός Του στην επίγεια ζωή Του. Και όταν, το κοσμικό φρόνημα του Πέτρου, τον προέτρεπε να το αποφύγει, ο Κύριος τον επιτίμησε διορθωτικά λέγοντάς του: 

«ὕπαγε ὀπίσω μου, σατανᾶ· σκάνδαλόν μου εἶ· ὅτι οὐ φρονεῖς τὰ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ τὰ τῶν ἀνθρώπων».

Ωστόσο, μετά τη σταύρωση και την υποταγή του Χριστού στο θέλημα του Πατρός, ακολούθησε η ανάσταση. Χωρίς σταύρωση δεν μπορεί να υπάρξει ανάσταση. Όπως μας λέει ο Ευαγγελιστής Ιωάννης «ἐὰν μὴ ὁ κόκκος τοῦ σίτου πεσὼν εἰς τὴν γῆν ἀποθάνῃ, αὐτὸς μόνος μένει· ἐὰν δὲ ἀποθάνῃ, πολὺν καρπὸν φέρει.». Δηλαδή αν δεν νεκρώσουμε και εμείς το αμαρτωλό θέλημά μας, δεν θα μπορέσουμε να αναστηθούμε πνευματικά. Θα είμαστε μεν ζωντανοί βιολογικά αλλά πνευματικά νεκροί. Μόνο σταυρώνοντας το «εγώ» μας, θα επέλθει και σ’ εμάς η ανάσταση, καρποφορώντας τις δωρεές του Αγίου πνεύματος.

Στις χαλεπές ημέρες που ζούμε, η επιβίωση έχει αποκτήσει πρωταρχική θέση στις καρδιές μας. Δεν είναι λίγες οι φορές που η ανησυχία γι’ αυτή, μας ωθεί να παραγκωνίσουμε το θέλημα του Κυρίου. Μας οδηγεί στο να θέσουμε τις βιοτικές μέριμνες πάνω από το θέλημα του Θεού, νομίζοντας ότι με τον τρόπο αυτό θα σώσουμε τη ζωή μας. Ξεχνάμε τα λόγια του Χριστού ότι «τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ, οὐ σπείρουσιν οὐδὲ θερίζουσιν οὐδὲ συνάγουσιν εἰς ἀποθήκας καὶ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος τρέφει αὐτά· οὐχ ὑμεῖς μᾶλλον διαφέρετε αὐτῶν;». Ο Κύριος μεριμνά για όλα, πόσο μάλλον για τον άνθρωπο που αποτελεί το πιο ξεχωριστό δημιούργημα της αγάπης Του.

Εάν μεριμνούμε τόσο πολύ για την επίγεια ζωή μας, που θα έχει διάρκεια μερικές δεκάδες χρόνια, πόση ανησυχία θα πρέπει να μας διακατέχει για τη ψυχή μας, η οποία είναι προορισμένη να ζήσει αιώνια; Πόσο φοβερό είναι να χωριστεί και να απορριφθεί από τον δημιουργό της; Αν μπορούσαμε έστω και για μια στιγμή να το κατανοήσουμε αυτό, θα καταλαβαίναμε πόσο ανάλαφρος είναι ο σταυρός του Χριστού.

π. Κωνσταντίνος Λαζάρου

ΠΗΓΗ