ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ

«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΒ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

 4 Σεπτεμβρίου 2022

Ἂγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Στο 15ο κεφάλαιο τῆς Α΄ ἐπιστολῆς προς τούς Κορινθίους, ἀπό τό ὁποῑο και ἐλήφθη το σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα, ὁ ἀπόστολος Παῦλος ἑρμηνεύει θεολογικῶς τη σημασία τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου. Τονίζει πώς ἄν δεν εἶχε ἀναστηθεῖ ὁ Χριστός θα ἦταν μάταια ἡ πίστη μας και το κήρυγμά μας ἄδειο, χωρίς οὐσία και χωρίς ἀντίκρυσμα δηλαδή. Πρίν ὅμως ἀρχίσει να ἑρμηνεύει την σωτηριώδη σημασία τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ για ἐμᾶς, κάνει διεξοδική ἀναφορά στις ἐμφανίσεις τοῦ ἀναστάντος Κυρίου σέ διαφόρους ἀνθρώπους, ὁμιλώντας μάλιστα για ἐμφανίσεις διαφορετικές ἀπό  αὐτές πού περιγράφονται στα τέσσερα Εὐαγγέλια, συμπεριλαμβάνοντας και την ἐμφάνιση τοῦ Κυρίου προς ἐκεῖνον.

Στις ἡμέρες μας δυστυχῶς ἀκόμη πολλοί ἄνθρωποι, εἴτε λόγῳ τοῦ ὅτι ἀνήκουν σέ κάποια αἵρεση ὅπως ὁ χιλιασμός, ἤ λόγῳ ἰδεολογίας ἤ ἄθεης κατ’ ἐκείνους προοπτικῆς, ἐνῶ πιστεύουν ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἱστορικῶς ὑπαρκτό Πρόσωπο, ἐντούτοις δεν πιστεύουν στην ἀνάστασή Του ἀπό τούς νεκρούς, δηλαδή ἀρνοῦνται ὅτι ὁ Χριστός εἶναι Θεός.

Με ἀφορμή λοιπόν το σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα, ἄς κάνουμε μια θεώρηση τῶν ἀποδείξεων τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, συμβάλλοντας στην ἀπολογητική μας ὡς Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ἔναντι τέτοιων προκλήσεων.

Οἱ Ἱεροί Εὐαγγελιστές περιγράφουν πολλές ἀπό τίς ἐμφανίσεις τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου μας στούς Μαθητές Του καί σέ ἄλλους, ὥστε νά λαμβάνουμε μία-μία τίς ἀποδείξεις γιά τό, ὅτι ὁ Χριστός πραγματικά ἀναστήθηκε, ἀφοῦ ἐμφανίσθηκε σέ ἀνθρώπους, συνομίλησε καί συνέφαγε μαζί τους. Τά ὅσα περιγράφονται τόσο στά Ἱερά Εὐαγγέλια, τίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων καί τίς Ἐπιστολές τους ἀποδεικνύουν τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ διά τῆς καταφατικῆς καί τῆς ἀποφατικῆς ὁδοῦ τῆς θεολογίας μας, δηλαδή παρέχουν ἄμεσες καί ἔμμεσες ἀποδείξεις.

Ἡ καταφατική ὁδός στοιχειοθετεῖται ἀπό τίς ἄμεσες ἀποδείξεις τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου. Ἀπό τό γεγονός δηλαδή, ὅτι ἀπό ὅλες τίς εὐαγγελικές περιγραφές τῆς Ἀναστάσεως διακριβώνεται ἕνας φυσικός, ἀνεπιτήδευτος καί συγχρόνως ἁρμονικός χαρακτήρας τῶν ἐμφανίσεων τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ.

Μετά τήν ἐκ νεκρῶν τριήμερη ἀνάστασή Του ὁ Χριστός στίς πρῶτες ἐμφανίσεις Του στίς Μυροφόρες, στούς Μαθητές, πού πήγαιναν στούς Ἐμμαούς, στόν Πέτρο καί στούς δέκα Μαθητές, παρηγορεῖ τήν θλίψη τῆς καρδιᾶς τους, τούς χαροποιεῖ καί τούς ἐνθαρρύνει.

Στίς ἀμέσως ἑπόμενες ἐμφανίσεις Του στόν Θωμᾶ, δίπλα στήν Τιβεριάδα, στόν Ἰάκωβο, στην ὁποία ἀναφέρεται σήμερα κι ὁ Παῦλος καί στό ὄρος τῆς Γαλιλαίας στηρίζει τούς Μαθητές στήν πίστη τῆς Ἀναστάσεως. Τούς ἐπιτιμᾶ γιά τήν δυσπιστία τους, ἀλλά τούς ἀναθέτει τήν ἀποστολική διακονία τους.

Στίς τελευταῖες χρονικῶς ἐμφανίσεις Του στό Ὄρος πάλι τῆς Γαλιλαίας καί στήν Βηθανία, προτοῦ νά ἀναληφθεῖ χαρίζει τίς εὐλογίες Του στούς Ἀποστόλους καί σέ ὁλόκληρη τῆν πρώτη Ἐκκλησία, πού ἦταν συναθροισμένη ἐκεῖ, ἀνάγοντας τά βλέμματα καί τήν διάνοια τῶν Μαθητῶν πρός τό μέλλον, προετοιμάζοντάς τους γιά τό μεγάλο τους ἔργο.

Ἄν τά ἔγραφε αὐτά ἕνας μόνον Εὐαγγελιστής θά μποροῦσε κάποιος νά σκεφθεῖ, ὅτι γράφει σύμφωνα μέ κάποιο σχέδιο, πού ἔχει στό μυαλό του. Ἐπειδή ὅμως αὐτά γράφτηκαν ἀπό τέσσερις Εὐαγγελιστές και τον ἀπόστολο Παῦλο, οἱ ὁποῖοι δέν βρίσκονταν στήν ἴδια περιοχή καί οἱ συγγραφές τους ἀπέχουν χρονικά μεταξύ τους, ὁποιαδήποτε ἀμφισβήτηση ἀποκλείεται.

Ἡ ἀποφατική ἀνάγνωση τῶν εὐαγγελικῶν διηγήσεων ἔχει κι ἐκείνη τίς δικές της ἔμμεσες, πλήν ὅμως σαφέστατες ἀποδείξεις γιά τήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ.

Πρώτη καί κύρια θεωρεῖται ἡ μεταβολή τοῦ χαρακτῆρος τῶν Μαθητῶν. Πολλοί Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, μέ πρῶτον τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο διακηρύττουν, ὅτι ἡ ψυχική μεταστροφή τῶν Ἀποστόλων, οἱ ὁποῖοι ἀπό φοβισμένοι Μαθητές ἔγιναν διαπρύσιοι κήρυκες τοῦ Ἀναστάντος Χριστοῦ καί τοῦ Εὐαγγελίου Του, ἀποτελεῖ μία ἀπό τίς ἰσχυρότερες ἀποδείξεις τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ, ἔναντι ὅλων ἐκείνων, πού τήν ἀρνοῦνται ἤ τήν ἀμφισβητοῦν!

Πώς οἱ κλειδαμπαρωμένοι ἀπό τό φόβο τους Μαθητές, διά μιᾶς γίνονται γενναῖοι καί ἀτρόμητοι, ἐνώπιον τοῦ φανατισμένου ἐκείνου ὄχλου τῶν Ἰουδαίων;

Πῶς ἀψηφοῦν κάθε κίνδυνο καί εἶναι ἔτοιμοι νά ὑπομείνουν τά πάντα γιά Ἐκεῖνον, τόν ὁποῖον πρό ἡμερῶν εἶχαν ἀρνηθεῖ;

Πῶς ὁ Ἰούδας (ὄχι ὁ Ἰσκαριώτης) καί ὁ Ἰάκωβος, πού θεωροῦνταν Ἀδελφοί τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὡς παιδιά τοῦ Ἰωσήφ ἀπό τόν γάμο του, πρίν λάβῃ τήν Παναγία ὑπό τήν προστασία του, ἐνῶ δυσπιστοῦσαν στόν Χριστό σύμφωνα μέ τόν 5ο στίχο τοῦ 7ου κεφ. τοῦ Ἰωάννου, τώρα μεταβάλλονται σέ ἐνθουσιώδεις κήρυκες τῆς Ἀναστάσεως καί μάλιστα ἔχουμε καί δύο Ἐπιστολές ἀπό ἐκείνους στήν Καινή Διαθήκη;

Ἀναμφιβόλως ἡ αἰφνίδια καί ἀπροσδόκητη γιά τά ἀνθρώπινα δεδομένα μεταβολή τῶν Μαθητῶν προκλήθηκε ἀπό τήν βεβαία πίστη τους στήν Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ.

Ἐκτός τούτων ὁ ἅγιος Αὐγουστῖνος, Ἐπίσκοπος Ἱππῶνος (5ος αἰών.) ἐλέγχει καί καταρρίπτει τήν ἀξιοπιστία τῶν στρατιωτῶν ὡς μαρτύρων τῆς κλοπῆς τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ ἀπό τούς Μαθητές, ὅπως ὑποστήριξαν τότε οἱ Ἑβραῖοι καί ἴσως ἀκόμη κάποιοι πιστεύουν. Λέει χαρακτηριστικά: «Ἄν κοιμώνταν τί εἶδαν; καί ἐάν δέν εἶδαν τίνος μάρτυρες εἶναι; Τί εἴδους μαρτυρία μπορεῖ νά προσκομίσει αὐτός πού κοιμᾶται...Εἶναι σάν νά λένε: Μαρτυροῦμε τήν ἀλήθεια τῆς κλοπῆς καί ἡ μαρτυρία μας εἶναι ἀδιαμφισβήτητη διότι, ὅταν ἔγινε, ἐμεῖς κοιμώμασταν καί οὔτε εἴδαμε, οὔτε ἀκούσαμε τίποτε».

Μᾶς ἐκπλήσει ἐπίσης ἡ στάση τῶν Ἀρχόντων οἱ ὁποῖοι, παρά τήν σκληρότητα καί τήν αὐστηρότητα τοῦ ῥωμαϊκοῦ δικαίου, οὔτε τούς στρατιῶτες τιμώρησαν γιά τήν ἀμέλειά τους, πού δέν ἐμπόδισαν τήν ἐπιχειρούμενη κλοπή, οὔτε στήθηκε ποτέ ἐπίσημη κατηγορία ἤ δίκη ἐναντίον τῶν Μαθητῶν, ὅτι διέρρηξαν τόν τάφο καί ἔκλεψαν τό σῶμα.

Τά μέλη τοῦ Ἑβραϊκοῦ Συνεδρίου πάλι, πού μέ τόση εὐκολία ψευδομαρτύρησαν κατά τοῦ Κυρίου καί τόν ἀνέβασαν στόν Σταυρό, τώρα μένουν σιωπηλοί καί ἀδρανεῖς. Ἄν εἶχαν ἀπόδειξη ὅτι ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἦταν ψευδής ἤ ἐφεύρημα τῶν Μαθητῶν θά τήν εἶχαν ἀντιτάξει, ἀλλά ὅπως ἀποδεικνύεται, δέν ἦταν σέ θέση νά τήν παράσχουν. Γι’ αὐτό καί ὁ ἱερός ὑμνωδός τούς προκαλεῖ μέ τόν αἶνο τοῦ β΄ἤχου: «ἤ τόν ταφέντα δώτωσαν ἤ ἀναστάντα προσκυνήτωσαν», δηλ. ἤ να δώσουν τόν ταφέντα Χριστό ἤ νά Τόν προσκυνήσουν ἀναστάντα!

Ἀλήθεια τί θά κέρδιζαν οἱ Μαθητές πλάθοντας ἕνα μῦθο γιά τήν Ἀνάσταση καί κηρύττοντάς τον; Σέ τί θά τούς ὠφελοῦσε ἐκείνους, πού μόλις καί μετά βίας καί πάντοτε κατόπιν θεϊκῆς ἐπεμβάσεως γλύτωναν τήν ζωή τους καί συνέχιζαν τό ἔργο τους; Ἀδίστακτα πιστεύουμε ὅτι τό θάρρος, ἡ αὐτοθυσία καί ἡ αὐταπάρνησή τῶν Ἀποστόλων, τά σημεῖα-θαύματα, πού ἐπιτελοῦσαν στό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ, (βλ. Πράξ. ε, 12) καθώς καί ἡ αὔξηση τῆς Ἐκκλησίας παρά τούς συνεχεῖς διωγμούς ἀποτελεῖ τήν ἀδιάσειστη πίστη μας ὅτι ὁ Χριστός Ἀνέστη Ἀληθῶς!

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Ὁ Χριστός δέν εἶναι κάποιος ἀπρόσιτος θεός, οὔτε ἰδεολογία, οὔτε κἄν θεωρία θρησκευτική. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ μόνος ἀληθινός Θεός, ὁ Ὁποῖος ἀπό τήν ἄπειρη ἀγάπη Του γιά τόν ἄνθρωπο, καταδέχθηκε νά σταυρωθεῖ γιά τήν σωτηρία τοῦ ἀνθρώπου καί μετά τήν Ἀνάστασή Του, καταδέχθηκε νά ἐμφανισθεῖ καί νά ψηλαφηθεῖ, ὅπως καταδέχεται νά ἐμφανίζεται καί νά ψηλαφεῖται ἀπό τόν καθένα ἀπό ἐμᾶς, πού ζητεῖ ἀξιόπιστη μαρτυρία τῆς ἀληθινῆς παρουσία Του. Ὄχι μόνο μέσα ἀπό τά θαυμαστά τῆς ζωῆς μας, ἀλλά προσφέροντας τό σῶμα Του καί τό αἷμα Του ὡς ἀναγκαία πνευματική τροφή γιά νά ἔχουμε ζωή καί σωτηρία. Ὁ Χριστός προσφέρεται σέ ὅλους ἀνεξαιρέτως. Σέ ἐμᾶς ἀπομένει νά προσμένουμε τήν συνάντηση μαζί Του, για να βιώσουμε τήν θεοειδῆ ἐμπειρία, ὅτι : Χριστός Ἀνέστη Ἀληθῶς σώζων πάντας ἡμᾶς. Ἀμήν.

ΠΗΓΗ