Κυριακή 18η Σεπτεμβρίου 2022

Κυριακή μετά τήν Ὕψωσιν.

(Μαρκ. 8, 34 – 9, 1).

«...ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν» (Μάρκ. 8, 34).

Στόν ἀπόηχο τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ βρισκόμαστε σήμερα. Ὁ Χριστός μᾶς δίνει το στίγμα τοῦ σταυρικοῦ ἤθους. Μᾶς ξεκαθαρίζει ὅτι ἡ πνευματική προκοπή, ἡ πρόοδος, ἡ ἐλευθερία, ἡ χαρά, ἡ σωτηρία θά ἔλθουν μόνον ὅταν δώσουμε τόν ἀγώνα τῆς ἀρετῆς μέ συνέπεια. Αὐτό εἶναι μία ἄλλου εἴδους σταύρωση πού ὁδηγεῖ στή σωτηρία. Ἡ κάθαρση, ἡ φώτιση, ἡ θέωση θά ἔλθουν μόνον ὅταν ζήσουμε τόν Χριστό καί Τόν ὁμολογήσουμε μέ τή ζωή μας στούς ἄλλους.

Βεβαίως γιά κάθε ἐπιτυχία χρειάζεται πάντοτε τό πρῶτο βῆμα. Ἡ ἀπάρνηση τοῦ ἑαυτοῦ μας εἶναι τό πρῶτο βῆμα γιά τήν οἰκείωση μέ τόν Χριστό, τό πρῶτο βῆμα γιά τή Βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Εἶναι δύσκολο αὐτό τό βῆμα, ἀλλά εἶναι τό σημαντικότερο, διότι μόνον ἐάν ἀπαρνηθοῦμε τόν ἑαυτό μας μποροῦμε νά βροῦμε τόν Θεό.

Ἡ ἀπάρνηση τοῦ ἑαυτοῦ δέ σημαίνει ἐσωτερικό διχασμό καί αὐτοκαταστροφή. Ἡ ἀπάρνηση τοῦ ἑαυτοῦ σημαίνει ἀπελευθέρωση ἀπό τόν κακό ἑαυτό μας, χαρά ἀπό τήν ἐπαφή μέ τόν ἄλλο, πλάτυνση καί πλουτισμό ἀπό τήν οἰκείωση μέ τόν Θεό.

Ὁ Χριστός καλεῖ τόν κάθε πιστό μαθητή Του στό «ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν». Πρῶτον, τόν καλεῖ νά μελετήσει μέ εἰλικρίνεια τήν προσωπικότητά του. Νά κάνει τήν αὐτοεξέτασή του.

Νά κοιτάξει τά πάθη, τά λάθη, τίς πτώσεις, τίς κακές συνήθειες, τίς ἄσχημες ροπές, τίς ἀρνητικές ἐπιδράσεις, τίς δαιμονικές παγίδες στίς ὁποῖες ρέπει. Νά παραδεχθεῖ τόν ἐγωισμό, νά ἀποδεχθεῖ τίς μειονεξίες, νά φωτίσει τίς σκοτεινές προθέσεις, νά ἐξετάσει τίς ζέουσες πληγές, νά ἀνακρίνει τίς πικρίες, νά παραδεχθεῖ τίς πτώσεις, νά γκρεμίσει τίς αὐταπάτες, νά παραιτηθεῖ ἀπό τά δικαιώματα, νά ἀμφισβητήσει τά ὑποτιθέμενα προσόντα.

Ὁ Χριστός καλεῖ ὅποιον θέλει νά εἶναι μαθητής Του νά βρεῖ τήν ἐσωτερική βρωμιά τῆς ἁμαρτίας καί νά ἀρχίσει ἕναν ἀγώνα γιά νά ἀπαλλαγεῖ ἀπ’ αὐτή. Νά μήν ντραπεῖ νά ὁμολογήσει τίς ἀδυναμίες του, ἀλλά νά δουλέψει φιλότιμα γιά νά τίς μετατρέψει σέ κατορθώματα. Ὁ Χριστός μᾶς καλεῖ νά ἀρνηθοῦμε τό κομμάτι τοῦ ἑαυτοῦ μας πού ἀρνεῖται Ἐκεῖνον. Νά ἀρνηθοῦμε ὅλα τά στοιχεῖα τοῦ χαρακτήρα μας πού μᾶς ταράζουν, μᾶς ἀγχώνουν, μᾶς στεναχωροῦν, μᾶς κάνουν τεμπέληδες καί μικροπρεπεῖς. Μᾶς καλεῖ σέ μία ἐσωτερική καλλιέργεια μέ τήν ὁποία θά ξεριζώσουμε τά ἀγκάθια τῆς κακίας, γιά νά ἀφήσουμε τόν ἑαυτό μας ὡς γῆ γόνιμη νά καρποφορήσει τή θεϊκή παρουσία.

Δεύτερον, ὁ Χριστός καλεῖ τόν κάθε πιστό μαθητή Του σέ αὐταπάρνηση μέσα ἀπό τήν κένωση καί τή θυσία γιά τόν διπλανό. Ὁ πιό ὄμορφος ἀλλά καί δύσκολος δρόμος γιά τήν ἀπελευθέρωση ἀπό τόν κακό ἑαυτό μας εἶναι ἡ ἀγάπη. Ἡ ἀγάπη γιά τόν ἄλλο, τόν ἄγνωστο, τόν ἀνεπίληπτο, τόν ἐνοχλητικό, τόν διαφορετικό, τόν θεωρούμενο κατώτερο. Ἡ ἀγάπη κατορθώνεται ὅταν μηδενίσουμε τόν ἑαυτό μας καί βάλουμε τόν διπλανό μας ὡς προτεραιότητα στή ζωή μας. Ἡ ἀγάπη εἶναι ἀληθινή ὅταν γεμίσουμε ἀπό φιλότιμο. Ὅταν προηγοῦνται αὐτά πού προσφέρουμε καί ἕπονται αὐτά πού θέλουμε καί αὐτά πού δικαιούμαστε. Ἡ ἀγάπη εἶναι ὁ πιό χαρούμενος τρόπος νά ξεχάσουμε τόν ἑαυτό μας καί νά κάνουμε τόν διπλανό μας εἰκόνα τοῦ Θεοῦ μέσα μας, τήν ὁποία θά τιμᾶμε καί θά ὑπηρετοῦμε.

Τρίτον, τό «ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν» τοῦ Χριστοῦ εἶναι μία παρότρυνση γιά τόν κάθε πιστό νά ἀρνηθεῖ τόν ἑαυτό του, γιά νά οἰκειωθεῖ τόν Θεό. Ὁ χριστιανός καταλαβαίνει πώς, ὅσο ὑπηρετεῖ τόν ἐγωισμό του, ἡ καρδιά του παραμένει στενή καί δέ χωράει, δέ συνχωράει μέ κανένα ἄλλο πρόσωπο. Ἡ στενή καρδιά ἀπομακρύνει ὅλους τούς ἄλλους ἀπό κοντά της. Ἀπομονώνεται ἀπό τούς ἀνθρώπους καί ἀποκόβεται ἀπό τόν Θεό. Ἡ στενή καρδιά πνίγει καί ἀπορρίπτει κάθε ἄλλη παρουσία πού θά προσπαθήσει νά εἰσχωρήσει μέσα της.

Κλείνεται στόν ἑαυτό της καί αὐτός ὁ ἐγκλεισμός εἶναι ὁ θάνατός της. Ὁ πιστός χριστιανός ὅμως ἀνοίγει τήν καρδιά του στόν Χριστό. Αὐτό τό ἄνοιγμα τῆς καρδιᾶς γίνεται μέ τήν προσευχή. Ἡ συνομιλία μέ τόν Χριστό πλατύνει τήν καρδιά, ἀμβλύνει τά στενά της ὅρια, τή διευρύνει σέ καινούριες προοπτικές, σέ ἀνείπωτες ἐμπειρίες, σέ ὑπέρλογα βιώματα, σέ δυνατότητες καί χαρίσματα πέρα ἀπό τή φτωχή γῆ καί τίς χοϊκές αἰσθήσεις καί συνήθειες. Ἡ προσευχή κάνει τόν ἄνθρωπο ἀνοιχτόκαρδο. Τόν κάνει νά ξεχνάει τόν ἑαυτό του καί νά ἀγκαλιάζει ὅλους τούς ἄλλους, ἀκόμη καί τήν ἄλογη φύση. Ἡ προσευχή σπάζει τόν κλοιό τῶν ἐγωιστικῶν ἐπιθυμιῶν καί δημιουργεῖ τίς προοπτικές τῶν ἀνιδιοτελῶν προσφορῶν. Ἡ προσευχή κάνει τόν πιστό νά ξεχνάει τά λάθη τῶν ἄλλων, νά τούς συγχωρεῖ, ἀνοίγοντας τήν καρδιά του γιά νά τούς βάλει ὅλους μέσα, μόνον καί μόνο γιά νά μή χάσει τήν προσευχή. Ἡ προσευχή φέρνει τήν ἐσωτερική κατάσταση τῆς μνήμης τοῦ Θεοῦ.

Τήν ἀδιάκοπη αἴσθηση ὅτι ὁ Θεός εἶναι παρών καί παρακολουθεῖ μέ ἀγάπη καί ἐπιμονή τό πλάσμα Του. Αὐτή ἡ αἴσθηση τῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ κάνει τόν Κύριο πρωταγωνιστή στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου. Τότε ὁ πιστός βάζει τόν κακό ἑαυτό του σέ δεύτερη μοίρα, γιά νά μή χάσει τούς ὡραίους καρπούς τῆς θεϊκῆς παρουσίας. Ὁ ἄνθρωπος δέ διστάζει νά στερηθεῖ τά πάντα, γιά νά μή χάσει τό Θεό ἀπό μέσα του. Ξεπουλάει τά εὐτελῆ αὐτῆς τῆς ζωῆς, γιά νά κερδίσει τόν πολύτιμο θησαυρό τῆς πνευματικῆς συγκατοίκησης μέ τόν Θεό. Μέσ’ ἀπό τήν προσευχή ἡ ἀπάρνηση τοῦ ἑαυτοῦ δέν εἶναι στέρηση καί μείωση ἀλλά αὔξηση καί κέρδος.

Τιμήσαμε τόν Τίμιο Σταυρό πρίν ἀπό λίγες ἡμέρες καί σήμερα ἀκούσαμε ἀπό τόν Χριστό μας τό σύνθημα «ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν». Στήν ἐγωκεντρική καί ἀπάνθρωπη ἐποχή μας αὐτό τό σύνθημα εἶναι τό μυστικό γιά τήν εὐτυχία. Ἐάν ἀπαρνηθοῦμε τόν κακό ἑαυτό μας τῶν παθῶν καί τῶν πτώσεων, ἐάν ἀπαρνηθοῦμε τόν ἑαυτό μας ἀγκαλιάζοντας τόν διπλανό μας, ἐάν ἀπαρνηθοῦμε τόν ἑαυτό μας, καθώς ἀφιερώνουμε τήν ὕπαρξή μας στήν προσευχή καί στή συνομιλία μέ τόν Χριστό, τότε θά εὐτυχήσουμε ἀληθινά. Θά καλύψουμε τά κενά μας, θά βροῦμε τίς ἰσορροπίες μας, θά γαληνέψουμε τή συνείδησή μας. Ἡ ἀπάρνηση τοῦ ἑαυτοῦ μας θά γίνει ἄρνηση τῆς κόλασης, ἀρραβώνας καί πρόγευση τοῦ Παραδείσου, οἰκείωση τῆς οὐράνιας Βασιλείας, πού ξεκινάει πρίν ἀπό τόν σαρκικό μας θάνατο, γιά νά τόν ἀναιρέσει καί νά κάνει τήν παροῦσα ζωή αἰώνια ζωή, ἀναφαίρετη χαρά καί βέβαιη σωτηρία. Ἀμήν.

ΠΗΓΗ