Κυριακή 5 Αὐγούστου 2018 (Ι’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ) (Ματθ. ιζ’ 14-23)

Μόλις κατέβηκε ὁ Κύριος ἀπό τό ὄρος τῆς Μεταμορφώσεωςς, ἀντίκρυσε μέσα στόν ὄχλο ἕνα δυστυχισμένο πατέρα, πού ἔπεσε γονατιστός στά πόδια του καί τοῦ εἶπε:

       -Κύριε, λυπήσου τό παιδί μου, διότι σεληνιάζεται καί ὑποφέρει φοβερά. Κινδυνεύει! Πολλές φορές πέφτει στή φωτιά ἤ στό νερό. Τόν ἔφερα στούς μαθητές σου, ἀλλά αὐτοί δέν μπόρεσαν νά τόν θεραπεύσουν.

          Καί ὁ Κύριος μέ παράπονο λέει: Ὦ γενεά ἄπιστη, πού τόσα θαύματα εἶδες καί ἀπό τήν κακία σου εἶσαι διεστραμμένη! Ἕως πότε θά εἶμαι μαζί σας; Ἕως πότε θά σᾶς ἀνέχομαι;

          Σέ ποιόν ὅμως ἀναφέρεται ἡ ἐπιτίμηση αὐτή τοῦ Κυρίου; Στόν πατέρα τοῦ δαιμονισμένου, στούς μαθητές ἤ στά πλήθη, τόν ὄχλο; Βέβαια τήν ἀφορμή, γιά νά πεῖ τούς λόγους αὐτούς ὁ Κύριος, τήν ἔδωσε ὁ πατέρας τοῦ δαιμονισμένου. Ἀγωνιοῦσε γιά τό παιδί του, καί βλέποντας τούς μαθητές νά μή μποροῦν νά τό θεραπεύσουν, ἀμφέβαλλε γιά τή δυνατότητα τοῦ θαύματος.

 Ὅμως ὁ Κύριος κατόπιν κατ’ ἰδίαν ἐλέγχει γιά ἀπιστία καί τούς μαθητές του. Ἐδῶ προκύπτει κάποιο ἐπιπλέον ζήτημα. Ἐάν ἡ ἀπιστία τοῦ πατέρα ἦταν ἡ αἰτία τῆς ἀδυναμίας τῶν μαθητῶν νά ἐκβάλουν τό δαιμόνιο, τότε γιατί ὁ Κύριος ἐπικρίνει καί τούς μαθητές; Διότι ὁ Κύριος ἤθελε νά δείξει στούς μαθητές του ὅτι μποροῦσαν μέ τήν δύναμή του νά θεραπεύσουν τόν δαιμονισμένο καί χωρίς νά πιστεύει ὁ πατέρας του πού τόν ἔφερε κοντά τους. Ὀλιγοπιστεῖ λοιπόν ὁ πατέρας, ὀλιγοπιστοῦν καί οἱ μαθητές. Ὀλιγοπιστεῖ καί ὁ παρευρισκόμενος ὄχλος. Ὁ Κύριος ἐπιτιμᾶ καί τά πλήθη τοῦ λαοῦ, τά ὁποῖα ἀποκαλεῖ γενεά ἄπιστη καί διεστραμμένη. Φαίνεται λοιπόν ὅτι καί τά πλήθη ἔδειξαν ἀπιστία γιά τό θαῦμα, καθώς ἔβλεπαν τούς μαθητές νά μή μποροῦν νά θεραπεύσουν τόν δαιμονισμένο. Καί μάλιστα τά πλήθη αὐτά εἶχαν δεῖ πολλά θαύματα καί ἀπό τούς Ἀποστόλους καί ἀπό τόν Κύριο.

Ὁ Κύριος ἐλέγχοντας γιά ἀπιστία ὅλους αὐτούς τούς παρευρισκομένους, οὐσιαστικά ἐλέγχει ἀκόμη περισσότερο ἐμᾶς. Εἶναι σάν νά λέει καί στή δική μας γενιά: Ὦ γενεά ἄπιστη καί διεστραμμένη. Πόσο περισσότερο σκληρόκαρδη καί ἄπιστη εἶσαι! Διότι ἐμεῖς οἱ σημερινοί Χριστιανοί ἔχουμε πολύ μεγαλύτερη εὐθύνη καί ἐνοχή ἀπό αὐτήν πού εἶχαν τά πλήθη τῆς Γαλιλαίας. Ἐφόσον ἐμεῖς ἔχουμε δεχθεῖ τήν χάρη καί τό φωτισμό τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἔχουμε πίσω μας μιά ἱστορία ἐκπληκτικῶν θαυμάτων τοῦ Θεοῦ στή ζωή μας, τήν Ἐκκλησία μας, ἀλλά καί τήν πορεία τῆς ἀνθρωπότητας. Ἔχουμε ἀμέτρητα νέφη μαρτύρων καί ἁγίων. Πόσο περισσότερο λοιπόν ἀδικαιολόγητοι εἴμαστε ἐμεῖς σήμερα πού κάποτε σέ ὧρες πειρασμοῦ ἤ δοκιμασίας ἀμφιβάλλουμε! Χάνουμε τήν πίστη μας καί συμπεριφερόμαστε σάν ἄπιστοι ἤ ἔστω ὀλιγόπιστοι. Ὥς πότε λοιπόν θά μᾶς ἀνέχεται ὁ Θεός; Μόνον τό ἔλεός του θά μᾶς σώσει.

          Ὁ Κύριος, ἀφοῦ ἐπετίμησε τό δαιμόνιο, θεράπευσε ἀμέσως τό δαιμονοσμένο παιδί. Οἱ μαθητές ἐκστατικοί, πλησίασαν ἰδιαιτέρως τόν Ἰησοῦ καί τόν ρώτησαν μέ ἀπορία: - Γιατί ἐμεῖς δέν μπορέσαμε νά βγάλουμε τό δαιμόνιο αὐτό; Καί ὁ Κύριος τούς εἶπε: - Ἐπειδή σᾶς λείπει ἡ πίστη. Ἐάν ἔχετε πίστη θερμή καί δυνατή σάν τό μικρό σπόρο τοῦ σιναπιοῦ, θά πεῖτε στό βουνό αὐτό πήγαινε ἀπό ἐδῶ ἐκεῖ, καί θά μετακινηθεῖ. Μέ μία τέτοια θερμή πίστη τά πάντα θά εἶναι δυνατά σέ σᾶς.

          Ἀκούγοντας τούς λόγους αὐτούς, κάποιοι Χριστιανοί ρωτοῦν: Μά καλά, ἐφ’ ὅσον οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι δέν μετακίνησαν κανένα βουνό, δέν ἔκαναν ποτέ ἕνα τέτοιο θαῦμα τόσο δυσκατόρθωτο, ἄρα δέν εἶχαν πίστη «ὡς κόκκον σινάπεως»; Κι ἄν οἱ Ἀπόστολοι δέν εἶχαν τέτοια πίστη, πῶς ὁ Κύριος ζητᾶ νά τήν ἔχουμε ἐμεῖς οἱ ὑπόλοιποι Χριστιανοί;

          Οἱ ἱεροί ἑρμηνευτές ἐξηγοῦν ὅτι οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι μετά τήν Πεντηκοστή δέν εἶχαν μόνο μιά τόσο μικρή πίστη ἀλλά πολύ μεγαλύτερη. Διότι δέν μετακίνησαν ἁπλῶς κάποιο βουνό, ἀλλά ἔκαναν κάτι ἀσυγκρίτως μεγαλύτερο καί δυσκολότερο. Μετακίνησαν τεράστιους ὄγκους κακίας ἀπό τίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων, ἀνέστησαν ψυχικά ἀμέτρητους νεκρούς. Ἄλλαξαν τήν ἱστορία τοῦ κόσμου. Ἡ μετακίνηση κάποιου βουνοῦ θά ἦταν ἁπλῶς ἕνα θαῦμα ἐντυπωσιασμοῦ. Ἡ ἀλλαγή ὅμως τῆς οἰκουμένης ἀποτελοῦσε ἕνα θαῦμα ἀσυγκρίτως μεγαλύτερο καί δυσκολότερο.

 Ἄρα λοιπόν ὅταν ὁ Κύριος μᾶς ζητᾶ νά ἔχουμε πίστη «ὡς κόκκον σινάπεως», δέν χρησιμοποιεῖ ἁπλῶς ἕνα σχῆμα λόγου, ἀλλά μᾶς ζητᾶ πραγματικά νά ἔχουμε μία θερμή καί δυνατή πίστη. Διότι, ὅταν ἡ πίστη μας εἶναι τόσο δυνατή, καί πέσει, ὅπως τό σινάπι, σέ γῆ ἀγαθή, δηλαδή σέ καθαρό καί εὔφορο χωράφι τῆς ψυχῆς, γίνεται δένδρο μεγάλο καί ἔχει θαυμαστά ἀποτελέσματα. Μιά τέτοια πίστη θερμή καί δυνατή ἄς προσευχόμαστε καθημερινά νά μᾶς χαρίσει ὁ Κύριος. Καί θά βλέπουμε στήν ψυχή μας τή θαυμαστή καρποφορία τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ.

ΠΗΓΗ