Κυριακὴ 19 Αὔγουστου 2018 ΙΒ Κυριακὴ Ματθαίου. Ματθ. 19, 16 - 26.

«Ἀμὴν λέγω ὕμιν ὅτι δυσκόλως πλούσιος εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν». (Ματθ. 19, 23).

Ἕνα πολυσυζητημένο θέμα βάζει σήμερα ὁ Κύριος μας μὲ τὰ λόγια ποὺ πρὶν ἀπὸ λίγο ἀκούσαμε, τὸ θέμα τοῦ πλούτου. Ὁ πλοῦτος, ποὺ τόσο ἀγαπήθηκε σ ὅλες τὶς ἐποχὲς ἀπὸ τοὺς ἀνθρώπους. Ὁ πλοῦτος, ποὺ εἶναι τὸ ὄνειρο καὶ ὁ μοναδικὸς στόχος πολλῶν ἀνθρώπων ἀκόμη καὶ στὴν ἐποχή μας.

Εἶναι ἁμαρτία ὁ πλοῦτος; Γιατί ὁ πλούσιος σώζεται δύσκολα, σύμφωνα μὲ τὰ λόγια τοῦ Κυρίου; Ὁ πλοῦτος δὲν εἶναι δῶρο τοῦ Θεοῦ; "Ἂν ὁ Θεὸς ἐπιτρέπει κάποιοι ἄνθρωποι νὰ συγκεντρώνουν στὰ χέρια τοὺς τὸν πλοῦτο καὶ τοὺς χαρίζει τόση ἄνεση σ αὐτὴ τὴ ζωή, τότε γιατί δυσκολεύεται νὰ τοὺς χαρίσει τὴν αἰώνια μακαριότητα καὶ τὴν παντοτινὴ εὐτυχία τῆς ἄλλης ζωῆς;

Ἂν προσπαθήσουμε νὰ κάνουμε μερικὲς σκέψεις πάνω σ αὐτὸ τὸ θέμα, θὰ πρέπει νὰ ποῦμε ὅτι ὁ πλοῦτος κατ’ ἀρχὴν εἶναι μία κατάσταση οὐδέτερη ἠθικά. Οὔτε ἁμαρτία εἶναι ὁ πλοῦτος οὔτε ἀρετή. Εἶναι μία κατάσταση, τὴν ὁποία ὁ καθένας μπορεῖ νὰ τὴν χρησιμοποιήσει κατὰ τὴν προαίρεσή του γιὰ τὴ σωτηρία του ἡ γιὰ τὴν καταστροφή του. Ὁ πλοῦτος δὲν εἶναι ἡ φυσιολογικὴ κατάσταση τοῦ ἀνθρώπου, ὅταν μάλιστα συνοδεύεται ἀπὸ τὴν κοινωνικὴ ἀνισότητα. Ὅλοι γεννιόμαστε στὴν ἴδια κατάσταση τῆς γυμνότητος. Κανένα βρέφος δὲν ἔρχεται στὸν κόσμο μὲ γεμάτο πορτοφόλι. Ἀστάθμητοι παράγοντες, ἄλλες φορὲς νόμιμοι καὶ θεμιτοὶ καὶ ἄλλες φορὲς ἄνομοι, ἀνήθικοι καὶ ἀθέμιτοί μας τοποθετοῦν στὶς τάξεις τὸν πλουσίαν ἥ των φτωχῶν καὶ ἀπομακρύνουν τὸν ἕναν ἀπὸ τὸν ἄλλον, βάζοντας τὸ χάσμα τοῦ πλούτου ἀνάμεσά μας. Ἄρα λοιπὸν ὁ πλοῦτος εἶναι μία κατάσταση πτωτική, ἕνα ἀποτέλεσμα τῆς ἁμαρτίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Ἀκόμη καὶ ἂν προσωπικὰ δὲν εὐθυνόμαστε ἠθικὰ γιὰ τὸν πλοῦτο ποὺ κληρονομήσαμε, ἐντούτοις ἔχουμε μεγάλη εὐθύνη γιὰ τὸν τρόπο ποὺ θὰ διαχειριστοῦμε αὐτὴ μας τὴν ἔστω καὶ νόμιμη περιουσία.

Δὲν εἶναι ἐξ ὁρισμοῦ ὁ πλοῦτος κάτι κακὸ καὶ ἁμαρτωλό, ἀλλὰ ἡ διαχείρισή του εἶναι αὐτὴ ποὺ θὰ σώσει ἡ θὰ καταστρέψει τὸν πλούσιο. Ὁ παντογνώστης Χριστὸς γνωρίζει ὅτι δυστυχῶς οἱ περισσότεροι πλούσιοι δὲν διαχειρίζονται σωστὰ τὸν πλοῦτο τους, γι’ αὐτὸ καὶ σήμερα τὸν ἀχοῦμε νὰ λέγει: «ἀμὴν μέγα) ὑμὶν ὅτι δύσκολους πλούσιος εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν». Τί ἀπομακρύνει τὸν πλούσιο ἀπὸ τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ; Πρώτον, ὁ ἐγωισμός του. Ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἀποχτάει χρήματα νομίζει ὅτι ἔγινε ἕνας θεός. Ἐπειδὴ μὲ τὰ χρήματά του μπορεῖ νὰ ἀγοράσει ὅ,τι ἐπιθυμεῖ ἡ ψυχή του, θεωρεῖ ὅτι ὅλος ὁ κόσμος ἔχει ὑποταχθεῖ στὰ πόδια του. Σ αὐτό, βέβαιους, δὲν φταίει μόνον ὁ πλούσιος. Ἔχουν εὐθύνη καὶ οἱ περισσότεροι συνάνθρωποί του, οἱ ὅποιοι σπεύδουν νὰ λάμψουν τὴ μέση τους καὶ νὰ ὑποβληθοῦν σὲ κάθε εἴδους συμβιβασμό, προκειμένου νὰ μὴ δυσαρεστήσουν τὸν πλούσιο. Στὸν πλούσιο ἄνθρωπο ὅλες οἱ πόρτες εἶναι ἀνοιχτές. Ἡ ὑγεία, ἡ μόρφωση, ἡ δύναμη, ἡ ψυχαγωγία, τὰ ταξίδια, οἱ γνωριμίες, ἡ ἀποκατάσταση, ὅ,τι ἐπιθυμεῖ μπορεῖ νὰ τὸ ἔχει. Ὁ πλούσιος αἰσθάνεται ὡς θεὸς ὄχι μόνον ἐξαιτίας τοῦ ἐγωισμοῦ τοῦ ἀλλὰ καὶ ἐξαιτίας τῆς δουλοπρέπειας τῶν διπλανῶν του. Αὐτὸ τὸ αἴσθημα τοῦ πλουσίου, αὐτὸς ὁ ἑωσφορικὸς ἐγωισμὸς τοῦ εἶναι ποὺ τὸν ἀπομακρύνει ἀπὸ τὸ Θεὸ σὲ πρώτη φάση καὶ ἀπὸ τὸ συνάνθρωπο τοῦ ἀμέσους μετά.

Αὕτη ἡ ἀπομάκρυνση τοῦ πλουσίου ἀπὸ τοὺς συνανθρώπους τοῦ εἶναι ὁ δεύτερος λόγος ποὺ χάνει ὁ πλούσιος τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ, Σπάνια ἄνθρωποι μὲ πολλὰ χρήματα ἔχουν πραγματικὰ καλὲς σχέσεις μὲ τοὺς ἄλλους. Τὶς περισσότερες φορὲς ὁ πλούσιος ἄνθρωπος διακατέχεται ἀπὸ ἕνα φόβο ὅτι ὅλοι θέλουν νὰ τοῦ ἁρπάξουν ὅ,τι κατέχει. Σφίγγει λοιπὸν τὸν πλοῦτο πάνω του καὶ προσπαθεῖ νὰ δεθεῖ σφιχτὰ μαζί του ἀπὸ φόβο μήπως τὸν χάσει. Ὁ πλοῦτος ὅμως μοιάζει μὲ τὴν ἄμμο τῆς θαλάσσης. Ὅσο πιὸ δυνατὰ σφίγγεις τὴν ἄμμο στὴν παλάμη σου, τόσο λιγότερή σου μένει στὸ χέρι καί, ὅσο πιὸ πολὺ ἀνοίγεις τὴν παλάμη σου, τόσο περισσότερη ἄμμος χωράει μέσα σ αὕτη. Ὁ πλούσιος βλέπει τοὺς ἄλλους σὰν ἁρπακτικά, ποὺ τὸν ἀπειλοῦν. Ἐκεῖνος στέκεται πάνω στὸ χρυσὸ βάθρο τῶν χρημάτων του καὶ ὅλους τους ἄλλους τοὺς βλέπει ἀφ’ ὑψηλοῦ. Σπάνια οἱ πλούσιοι ἐκτιμοῦν κάποιον ἄνθρωπο ποὺ δὲν ἔχει χρήματα. Ἡ ἄξια των ἄλλων ἀνθρώπων μετριέται μὲ τὰ χρήματα ποὺ ἔχουν. Ἔτσι βλέπουμε τοὺς πλουσίους νὰ περιχαρακώνονται ἀπὸ τοὺς ἄλλους, νὰ ἀρέσκονται στὶς δικές τους λέσχες, στὰ δικά τους μέρη ψυχαγωγίας, στοὺς δικούς τους τόπους διακοπῶν, στὶς δικές τους συνοικίες, στὰ δικά τους σχολεῖα, στὰ δικά τους πανεπιστήμια. Ὅποιος τολμήσει νὰ εἰσχωρήσει στὸ μυθικὸ κόσμο τῶν πλουσίων ἀπομακρύνεται, ἀκόμη καὶ βιαίως, γιὰ νὰ μὴ μολύνει μὲ τὴν πενία τοῦ τὴν ἄψογη ἀτμόσφαιρά τους.

Ὁ τρίτος λόγος ποὺ χάνει ὁ πλούσιος τὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ εἶναι ὅτι νομίζει πὼς ὁ πλοῦτος εἶναι δικός του γιὰ πάντα. Ξεχνάει ὁ πλούσιος ὅτι στὸν κόσμο ἐρχόμαστε ὁλόγυμνοι καὶ ὁλόγυμνοι γυρίζουμε στὴ ἀγκαλιὰ τῆς γῆς. Μπροστὰ στὴ σορὸ τῶν ὀστῶν στὸ ὀστεοφυλάκιο τοῦ κοιμητηρίου οὐδεὶς μπορεῖ νὰ ξεχωρίσει ποιὰ ὀστᾶ ἀνήκουν σὲ πλουσίους καὶ ποιὰ σὲ φτωχούς, ποιὰ ὀστᾶ ἀνήκουν σὲ ἄρχοντες καὶ ποιὰ σὲ ταπεινοὺς καὶ ἄσημους καθημερινοὺς ἀνθρώπους. Ὁ πλοῦτος εἶναι ἕνα μέγεθος αὐτοῦ του κόσμου. Ἀρχίζει καὶ τελειώνει σ αὐτὴν τὴν κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος, δὲν ἔχει τὴ δύναμη καὶ τὴν ἱκανότητα νὰ περάσει στὴν ἀπέναντι ὄχθη τῆς αἰωνιότητος. Ὁ πλούσιος λοιπὸν ποὺ λησμονεῖ τὴν αἰωνιότητα ζεῖ καὶ κινεῖται σὰ νὰ εἶναι μόνιμος κάτοικος τῆς γῆς. Νομίζει ὅτι ὁ θάνατος εἶναι ἕνα θέμα ποὺ δὲν τὸν ἀφορά. Ὁ πλοῦτος ἀποδεικνύεται ἕνα μεγάλο ψέμα, μέσα στὸ ὅποιο βυθίστηκε, ἔχασε τὸ θησαυρὸ τῆς ἀρετῆς, γιὰ νὰ κερδίσει τὸ θησαυρὸ τῶν χρημάτων, καὶ ὁλομόναχος καὶ ἀπροετοίμαστος ξεκινάει γιὰ τὸ μεγάλο ταξίδι, ἐφρόντισε γιὰ τὴν καλή του θέση ἐδῶ. Στὶς ἐπιλογές του δὲν χωράει ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ποτὲ λοιπὸν δὲν φτάνει & αὐτήν, διότι ποτὲ δὲν τὴν ἀγάπησε, δὲν τὴν πεθύμησε καὶ δὲν τὴ ζήτησε.

Ποιὸς λοιπὸν εἶναι ὁ πλούσιος; Εἶναι καίριο αὐτὸ τὸ ἐρώτημα, γιὰ νὰ δοῦμε ἂν μᾶς ἀφοροῦν τὰ λόγια τοῦ Χρίστου σήμερα ἡ ὄχι. Στὰ χρόνια του Χρίστου οἱ πλούσιοι ξεχώριζαν ἀπὸ τοὺς φτωχούς, διότι ἡ ἀπόσταση ἀνάμεσά τους ἦταν τεράστια. Στὶς ἡμέρες μας, ὅμως, καὶ εἰδικὰ στὴ χώρα μᾶς ὑπάρχει ἡ λεγόμενη μεσαία τάξη, στὴν ὁποία ἀνήκει ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία ὅλον μας καὶ ἡ ὅποια θὰ πρέπει νὰ δοῦμε ἂν εἶναι πλούσια τάξη ἡ μιὰ ὁμάδα ἀνθρώπων φτωχῶν στὰ ὅρια τῆς ἐξαθλιώσεως. Ἐξετάζοντας τὴ σύγχρονη ἑλληνικὴ πραγματικότητα μποροῦμε πολὺ εὔκολα νὰ ποῦμε πὼς δὲν εἴμαστε οἱ πλούσιοί της ἐποχῆς μας. Βιώνουμε μία κρίση, ποὺ συνέλαβε τὴ γενιὰ μᾶς ἀπροετοίμαστη. Μὲ τὰ μέτρα ἄλλων κοινωνιῶν εἴμαστε φτωχοί. Μὲ τὰ μέτρα ὅμως πάλι ἄλλων κοινωνιῶν εἴμαστε πλούσιοι. Εἴμαστε πλούσιοι, διότι ἔχουμε πολλὲς φορὲς περισσότερα ἀπὸ τὰ ἀπαραίτητα καὶ εἴμαστε πλούσιοι, διότι ὑπάρχουν ἀκόμη πολλοὶ ἄνθρωποι ποὺ εἶναι φτωχότεροι ἀπὸ ἐμᾶς.

Δὲν εἶναι ἁμαρτωλὴ ἡ κατάσταση στὴν ὅποια ζοῦμε. Ἡ εὐμάρεια τῆς Κοινωνίας μᾶς εἶναι ἕνα θεϊκὸ δῶρο. Ἃς τὸ ἀπολαύσουμε καὶ ἃς εὐχαριστοῦμε νύκτα καὶ μέρα τὸν Κύριο ποὺ μᾶς ἀξίωσε νὰ ζοῦμε σὲ μία ἔστω καὶ δύσκολη κάπως οἰκονομικὰ ἐποχή. Νὰ προσπαθήσουμε ὅμως νὰ ἀποφύγουμε τὰ τρία λάθη τοῦ κάθε πλουσίου. Νὰ μὴν ἀποκτήσουμε ἐγωισμὸ ἀπὸ αὐτὰ ποὺ ἔχουμε, νὰ μὴν ἀπομακρυνθοῦμε ἀπὸ τὸ διπλανό μας γιὰ λόγους συμφέροντος καὶ χρήματος καὶ νὰ μὴ νομίσουμε πὼς ὅ,τι ἔχουμε θὰ τὸ κρατήσουμε γιὰ πάντα.

«Ἀμὴν λέγω ὑμὶν ὅτι δύσκολους πλούσιος εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ». Αὐτὰ τὰ λόγια τοῦ Κυρίου ἃς φροντίσουμε μὲ τὴ σωστὴ διαχείριση τῆς μικρῆς ἡ μεγάλης περιουσίας μας νὰ μὴ μᾶς ἀφοροῦν. Ἃς μάθουμε νὰ δίνουμε καὶ τότε θὰ πάρουμε. Θὰ πάρουμε ὡς δῶρο τὸ μεγάλο πλοῦτο τῶν θείων χαρισμάτων καὶ τὸν ἀνεκτίμητο θησαυρὸ τοῦ Παραδείσου, ποὺ ξεκινάει ἀπὸ ἐδῶ στὴ γῆ καὶ δὲν τελειώνει ποτέ. Ἀμήν.