«Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, μιμηταί μου γίνεσθε»

ΚΥΡΙΑΚΗ Ι ́ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Α ́ Κορ. δ ́, 9-16)

Ἄς ἔχει δόξα ὁ Θεός, ἀδελφοί μου, διότι, μέσα ἀπό τά θεόπνευστα κείμενα τῆς Ἁγίας Γραφῆς, μᾶς δίνεται ἡ δυνατότητα, νά δοῦμε, μεταξύ τῶν ἄλλων, τόν ἱερό ἀγῶνα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί, συνάμα, νά δοῦμε καί νά ρυθμίσουμε τή δική μας συμπεριφορά ὄχι μόνο μέσα στόν χῶρο τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί, γενικώτερα, στόν χῶρο τῆς κοινωνίας στήν ὁποία ζοῦμε.

Τό Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα πού θά ἀναγνωσθεῖ τή δεκάτη Κυριακή, πραγματικά, συγκλονίζει. Καί συγκλονίζει, διότι συνειδητοποιεῖ ὁ Χριστιανός πού κατανοεῖ τό νόημα τῶν λόγων τί θά πεῖ νά μένει κανείς ἑδραῖος καί ἀμετακίνητος στήν πίστη καί στήν παράδοση τῶν Πατέρων του. Συνειδητοποιεῖ τί θά πεῖ Ἀποστολική διδαχή καί συνέπεια στή χριστιανική ζωή, πού ἄφησαν ὡς παρακαταθήκη στήν Ἐκκλησία μας οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι, οἱ ὁποῖοι μᾶς καλοῦν νά τούς μιμηθοῦμε: «Παρακαλῶ οὖν ὑμᾶς, μιμηταί μου γίνεσθε» (Α ́Κορ. δ ́, 16), ἀναφωνεῖ ὁ Ἀπόστολος Παῦλος ἐξ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ καί τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων.

Ἀπό τήν εὐλογημένη στιγμή πού οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι ἀκολούθησαν τόν Χριστό, ὅλη τους ἡ ζωή ἦταν ἕνα «θέατρο»· «...Θέατρον ἐγενήθημεν τῷ κόσμῳ, καί ἀγγέλοις καί ἀνθρώποις» (Α ́ Κορ. 4-9). Ἐπί πλέον, ἡ ζωή τους ἦταν μία ζωή χλευασμῶν καί διωγμῶν. 

Ζωή γεμάτη ἀπερίγραπτες θλίψεις καί φοβερές δοκιμασίες. Τό βιβλίο τῶν «Πράξεων τῶν Ἀποστόλων» εἶναι μάρτυρας τῆς συγκλονιστικῆς αὐτῆς ἀλήθειας. Καί γιά τόν λόγο αὐτό, ὁπωσδήποτε θά πρέπει νά τό μελετοῦμε, ὥστε νά θαυμάζουμε τή σοφία πού τούς χάρισε ὁ Θεός, μά προπαντός νά ἐμπνευσθοῦμε ἀπό τό φρόνημα καί τό ἦθος τους.

Ἡ σημερινή μας περικοπή ἔχει νά μᾶς διδάξει πολλά γιά τό ψυχικό μεγαλεῖο τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ὅπως τό ἐκφράζει κατά μοναδικό τρόπο ὁ κήρυκας τῆς οἰκουμένης, ὁ Παῦλος. Ναί, θά πρέπει νά μάθουμε κι ἐμεῖς νά δείχνουμε ἀγάπη καί ἀνεξικακία στά πρόσωπα μέ τά ὁποῖα καθημερινῶς ἐρχόμαστε σέ συναναστροφή καί μέ τά ὁποῖα, ὡς ἐκ τούτου, εἶναι δυνατόν, πιθανόν, κάποιες φορές, νά ἔλθουμε σέ προστριβή καί σέ στιγμές πίκρας καί ἀδυναμίας.

Βεβαίως, τό νά δείχνει κάποιος ἀνεξικακία, καί κυρίως ἀγάπη, τοῦτο εἶναι ἡ Χριστιανική ὁδός. Πλήν ὅμως, αὐτό δέν εἶναι πάντοτε εὔκολο, ἀκριβῶς λόγῳ τῆς πνευματικῆς ἀδυναμίας πού μᾶς διακρίνει καί τῶν παθῶν πού μᾶς διακατέχουν. Ὅταν, μάλιστα, συγκρίνουμε τό ἦθος μας μέ τό ἦθος τῶν Ἁγίων, καί δή τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, καί ἀναχθοῦμε στά ὕψη τῆς Ἀποστολικῆς ἀγάπης, τότε ὁμολογουμένως ἡ συνείδησίς μας ἰλιγγιᾷ μπροστά στά δυσθεώρητα αὐτά Εὐαγγελικά ὕψη! «Ἐάν ταῖς γλώσσαις τῶν ἀνθρώπων λαλῶ καί τῶν ἀγγέλων, ἀγάπην δέ μή ἔχω...» (Α ́ Κορ. ιγ ́, 1) Ἐν προκειμένῳ, ἔχει μεγάλη δόση ἀληθείας ὁ λόγος πού εἶπε κάποιος, ὅτι «εὐκολώτερα πεθαίνεις γιά τόν ἄλλον, παρά συμβιώνεις ἤ συνεργάζεσαι μαζί του...». Ὅμως, αὐτό θά πεῖ Χριστιανισμός, καί μάλιστα Ὀρθοδοξία καί Ὀρθοπραξία! Νά σηκώνεις τό βάρος τοῦ ἄλλου καί νά πεθαίνεις ἐσύ γιά νά ζήσει ὁ ἄλλος. Ἐπειδή ἔχεις ἀγάπη. Ἄν ἔχεις ἀγάπη...

Καλούμαστε, λοιπόν, σύμφωνα βέβαια μέ τήν κλήση πού μᾶς ἔκανε ὁ Χριστός, νά λησμονοῦμε τόν πόνο πού μᾶς ἔδωσε ἡ ἄσχημη συμπεριφορά τοῦ ἀδελφοῦ μας (ἐνδεχομένως τό ἴδιο καί ἐμεῖς, ἀσυνείδητα, νά τόν πληγώνουμε, ἐν ἀγνοίᾳ μας), καί σέ κάθε εὐκαιρία νά προσπαθοῦμε ὥστε νά νικοῦμε τήν πίκρα καί τήν ἐσωτερική θλίψη πού προσπαθεῖ νά φωλιάσει μέσα μας καί νά δημιουργήσει «γάγγραινα» μέσα στήν καρδιά μας. 

Μέ πόσο πράγματι ὄμορφο καί συγκινητικό τρόπο ἐκφράζει τήν ἀλήθεια αὐτή, πού δείχνει ἄν βρισκόμαστε στήν ὁδό τῆς ἀληθείας ἤ στήν ἀτραπό τῆς πλάνης, ἕνας ἐκ τῶν νεωτέρων Ἁγίων τῆς Ἐκκλησίας μας, ὁ Ὅσιος Σιλουανός ὁ Ἀθωνίτης (+1938). Λέει ὁ Ἅγιος: «Τό Ἅγιον Πνεῦμα εἶναι ἀγάπη καί δίνει στήν ψυχή τή δύναμη νά ἀγαπᾶ τούς ἐχθρούς. Κι ὅποιος δέν ἀγαπᾶ τούς ἐχθρούς, δέν ξέρει ἀκόμα τόν Θεό»!

Λόγια, ὄντως συγκλονιστικά, πού οἱ Ἅγιοί μας τά βιώνουν σέ ἀφάνταστο βαθμό. Γι’

αὐτό, καί στό κεφάλαιο «Γιά τούς μοναχούς», ὁ ἴδιος ὁ Ὅσιος Σιλουανός τονίζει,

ξεκάθαρα, ἀλλά καί μέ πόνο: «Ὁ Κύριος δίνει στό μοναχό τήν ἀγάπη τοῦ Ἁγίου

Πνεύματος κι ἡ ἀγάπη αὐτή γεμίζει μέ λύπη τήν καρδιά τοῦ μοναχοῦ γιά τό λαό, ἐπειδή

δέν σώζονται ὅλοι. Ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἦταν τόσο περίλυπος γιά τό λαό, ὥστε παρέδωσε τόν

ἑαυτό του σέ σταυρικό θάνατο. Καί ἡ Παναγία εἶχε τήν ἴδια λύπη στήν καρδιά της γιά

τούς ἀνθρώπους καί, ὅπως καί ὁ ἀγαπημένος υἱός της, ποθοῦσε «εἰς τέλος» τή σωτηρία

ὅλου τοῦ κόσμου. Ὁ Κύριος ἔδωσε τό ἴδιο Ἅγιο Πνεῦμα καί στούς Ἀποστόλους καί στούς

Ἁγίους Πατέρες μας καί στούς ποιμένες τῆς Ἐκκλησίας».

Ἄνευ ἀντιλογίας, τά τόσα καί τόσα περιστατικά πού καλούμαστε νά ἀντιμετωπίσουμε

στήν καθημερινότητα μᾶς βοηθοῦν ὥστε, ἄν μή τι ἄλλο, νά διακρίνουμε στόν ἑαυτό μας σέ

ποιό πνευματικό σημεῖο βρισκόμαστε. Ἔχουμε, ἄραγε, ἀγάπη μέσα μας, καί μάλιστα, πρός

ὅσους μᾶς ὑβρίζουν, πρός τούς ἐχθρούς; Ἤ τά πάθη μας δέν μᾶς ἐπιτρέπουν νά διατηροῦμε

τήν εἰρήνη μέσα μας; Ἄν ἡ ψυχή μας εἶναι καθαρή καί ὑγιής πνευματικά, στό βάθος τῆς

καρδιᾶς μας οἱ «πικρίες» θά πρέπει μᾶλλον νά μᾶς χαροποιοῦν, ἀκριβῶς διότι ἀποτελοῦν τά

«πνευματικά τέστ» γιά περισσότερη πρόοδο πρός τήν καθαρότητα. Οἱ πειρασμοί πάντοτε

ὠφελοῦν ἐκεῖνον πού ἀγωνίζεται νά βρεῖ τήν ὑγεία τῆς ψυχῆς του.

Καί ἐπιτέλους, αὐτός εἶναι - θά πρέπει νά εἶναι - ὁ σκοπός μας. Ἡ πνευματική,

δηλαδή, προκοπή καί ὁ προσωπικός ἐξαγιασμός μέσα ἀπό τά ποικίλα περιστατικά πού μᾶς

ἔρχονται· πού ἔρχονται καί φυσικά δέν θά παύσουν νά ἔρχονται, τοῦ Θεοῦ παραχωροῦντος,

γιά νά μήν ποῦμε ὅτι ὅσο θά διέρχεται ὁ καιρός τῆς παρουσίας μας στήν πρόσκαιρη αὐτή

ζωή, τόσο περισσότερο οἱ πειρασμοί θά μᾶς πολιορκοῦν... (Ἄρα, καί περισσότερες

δυνατότητες θά μᾶς δίνονται γιά πνευματική πρόοδο).

Δέν ἀρκεῖ, λοιπόν, ὅπως κατανοοῦμε, μόνο νά θαυμάζουμε τό μεγαλεῖο τῆς

ἀνεξικακίας τῶν ἀναμορφωτῶν τῆς οἰκουμένης, τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, ἀλλά καθίσταται

ἐπιτακτική ἡ ἀνάγκη νά μάθουμε νά τό ἑρμηνεύουμε καί νά τό μεταφέρουμε σέ πράξη, στή

δική μας προσωπική ζωή.

Ἔτσι, λοιπόν, ἀδελφοί, μέ τή Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἄς συνεχίσουμε τόν ἀνηφορικό μέν,

ἀλλά καί περισσότερο εὐλογημένο, ἀγῶνα πού θά μποροῦσε νά ἀναλάβει ὁ ἄνθρωπος, ἡ

ἔμψυχη αὐτή εἰκόνα τοῦ Θεοῦ, στή ζωή του, πού εἶναι ὁ ἀγώνας γιά τήν κάθαρση τῆς

ψυχῆς του ἀπό τά πάθη καί τήν ἀπόκτηση τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ μέσα του, ὥστε νά

ἀρχίσει ἀπό ἐδῶ νά προγεύεται τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Ἀμήν.

Ἀρχιμ. Ἰωήλ Κωνστάνταρος

ΠΗΓΗ