ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Η ΑΠΟΚΤΗΣΗ ΤΗΣ ΥΠΟΜΟΝΗΣ

Σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας προβάλλει καί τιμᾶ τό σύνολο τῶν Ἁγίων της, ὅλων τῶν ἐποχῶν. Γι’ αὐτό, τό Ἀποστολικό ἀνάγνωσμα φέρνει μπροστά μας τίς ἁγιασμένες καί μαρτυρικές προσωπικότητες τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, πού ὑπῆρξαν, τρόπον τινά, προάγγελοι τῆς εἰσόδου τοῦ Θεανθρώπου στήν ἱστορία. Στό τέλος τῆς περικοπῆς, ὁ Ἀπόστολος προτρέπει τούς χριστιανούς, πού περιβάλλονται ἀπό τό νέφος τῶν Ἁγίων καί τῶν μαρτύρων, νά ἀποτινάξουν ἀπό πάνω τους τήν ἁμαρτία καί νά ἀσκηθοῦν στόν ἀγώνα τῆς ὑπομονῆς στό στάδιο τῆς ζωῆς, ὅπου κυριαρχοῦν οἱ θλίψεις καί οἱ δοκιμασίες, σάν κι αὐτές πού ὑπέστησαν καί ὑπέμειναν οἱ πρό Χριστοῦ χριστιανοί.

Τό ἀντίδοτο στίς πολλαπλές δοκιμασίες

Γιά τόν λόγο αὐτό, θά ἀφιερώσουμε λίγες ἁπλές σκέψεις στή μεγάλη ἀρετή τῆς ὑπομονῆς, ἡ ὁποία φαντάζει ἀνάγκη ἐπιτακτική στήν ἐποχή μας, γιά τήν ἀντιμετώπιση τῶν πολλαπλῶν δοκιμασιῶν τοῦ βίου πού ἀπασχολοῦν τόν καθένα ξεχωριστά.

Κάτω ἀπό τό βάρος τῶν προβλημάτων καί τῶν θλίψεων, ἡ ἐργασία τῆς ὑπομονῆς φαντάζει συχνά ὡς στάση ἀδυναμίας καί παραίτησης, πού ἀφορᾶ ἀνθρώπους χωρίς δυνάμεις ν’ ἀντιστρέψουν τό κακό, ἀνήμπορους νά ἀντιμετωπίσουν ἀφόρητες πιέσεις, στερήσεις καί ἀνατροπές στή ζωή. Στήν ἀντίληψη τοῦ κόσμου, ἡ ὑπομονή ἀποκτᾶ ἀρνητική χροιά, δέν μπορεῖ νά συμβιβαστεῖ μέ τήν ἀδημονία τοῦ ἀνθρώπου διαρκῶς νά κερδίζει, νά ἀποκτᾶ καί νά εὐτυχεῖ. Δέν μπορεῖ νά θεωρηθεῖ ὡς στάση ἀναμονῆς μέ τήν ἐλπίδα διόρθωσης καί ἀντιστροφῆς τῶν πραγμάτων.

Στόν ἀντίποδα, ἡ Ἐκκλησία μας θεωρεῖ τήν ὑπομονή μέγιστη ἀρετή καί καλεῖ τά μέλη της νά ἀσκηθοῦν σ’ αὐτή γιά τήν ὑπέρβαση τῶν δυσκολιῶν τῆς ζωῆς.

Ἀποφυγή τῶν παρορμήσεων

Σύγχρονος ψυχοθεραπευτής ἐπισημαίνει: «Ἡ ὑπομονή εἶναι ὁ εὐλογημένος χρόνος, κατά τή διάρκεια τοῦ ὁποίου δέν ὑφίσταται ἀντίδραση, ἀφοῦ συντελεῖται ἡ ἐπεξεργασία τῶν δεδομένων... Εἶναι ὁ εὐλογημένος χρόνος πού ἀπαιτεῖται γιά τήν ἀποφυγή τῆς παρορμητικῆς ἀντίδρασης πού συνεπάγεται τή μίζερη ἐπανάληψη ἀτελέσφορων συμπεριφορῶν.

Εἶναι ὁ εὐλογημένος χρόνος πού ἀπαιτεῖται νά καταναλωθεῖ ἀπό τήν ἀδηφάγο ἀνάγκη, γιατί ἀναζητᾶ τήν ἐλευθερία τῆς ὑπέρβασης... Ἀντιστοιχεῖ σέ ἐπιστημονικό ἐργαστήριο πού ἐπεξεργάζεται μιά νέα σημαντική ἀνακάλυψη. Ἐκεῖ οἱ πάντες εὑρίσκονται σέ ἐγρήγορση, ἀλλά δέν κάνουν βεβιασμένες κινήσεις, γιατί κάτι τέτοιο θά τούς ἀπομάκρυνε ἀπό τό ζητούμενο... Ἑπομένως, ἡ ὑπομονή δέν σημαίνει τή μή ἀντίδραση, ἀλλά τήν ἐπεξεργασμένη στάση πού ἀποφεύγει τήν παρορμητική αὐθόρμητη ἀντίδραση. Δέν ὁδηγεῖ στή θυματοποίηση ἀπό τίς ἄδικες συμπεριφορές τῶν ἄλλων, ἀλλά ἐπιζητᾶ νά καταστεῖ ὁ δημιουργός ἑνός λειτουργικοῦ τρόπου σχετίζεσθαι...».

«Νά ἐλπίζουμε στόν Θεό»

Εἶναι πολύ ἐνδιαφέρουσα ἡ προσέγγιση τοῦ θέματος ἀπό τόν ἅγιο Νεκτάριο, ὁ ὁποῖος ἰδιαίτερα ἀσκήθηκε στήν ὑπομονή, ἔχοντας ν’ ἀντιπαλέψει ποικίλες θλίψεις καί πειρασμούς, πού γιά πολλούς θά φάνταζαν τρομεροί καί ἀνυπέρβλητοι. Ὁ Ἅγιος διδάσκει ὅτι «ὀφείλουμε νά ὑπομένουμε τίς θλίψεις μέ ὑπομονή· πρῶτον, διότι, ὅταν ἀνυπομονοῦμε δέν ἀκοῦμε κανέναν· καί ὄχι μόνο αὐτό, ἀλλά ἐπιτείνουμε τά δεινά μας· καί δεύτερον, διότι ἐκεῖνος πού ὑπομένει σ’ αὐτή τή ζωή τίς θλίψεις θά λάβει μισθό στή μέλλουσα ζωή, διότι διά τῆς ὑπομονῆς του ἐμπράκτως ὁμολογεῖ πίστη στή μέλλουσα ζωή, ἡ ὁποία εἶναι πίστη στόν ἴδιο τόν Θεό...».

Στή συνέχεια, δίνει ἐσχατολογική διάσταση στήν ὑπομονή: «Ὁ χριστιανός δέν εἶναι πρέπον νά δυσφορεῖ γιά τίς θλίψεις του, διότι ὁ Χριστός μυστικῶς τόν ἀνακουφίζει καί τόν παρηγορεῖ. Ὁ Χριστός, ἐνεργώντας μυστικά στήν ψυχή του, δημιουργεῖ σταθερή πεποίθηση τῆς ἀπολυτρωτικῆς Του χάριτος καί ἐνισχύει τόν ἄνθρωπο στόν ἀγώνα τῶν θλίψεων, γιά νά ὑπομένει μέ ἀπάθεια τίς πίκρες τοῦ βίου καί τούς πόνους τῶν παθημάτων του... Ὁ χριστιανός ὀφείλει νά ὑπομένει, διότι ἀντί ὀλίγων θλίψεων θά κληρονομήσει τήν οὐράνια Βασιλεία...».

Ὁ ἅγιος Νεκτάριος εὔχεται σέ ὅλους ὅσοι δοκιμάζονται ποικιλοτρόπως στόν παρόντα βίο: «Νά ἐλπίζουμε στόν Θεό καί Αὐτός πού θεράπευσε τόν παράλυτο, θά βοηθήσει καί ἐμᾶς στά παθήματά μας. Λίγο ἀκόμα καί ἡ χάρις τοῦ Κυρίου ἔρχεται. Νά ὑπομείνουμε ἀκόμα λίγο γιά τήν οὐράνια Βασιλεία. Γιατί αὐτός πού ὑπομένει, στό τέλος θά σωθεῖ». Γένοιτο!

Ἀρχιμ. Ἐ. Οἰκ.

ΠΗΓΗ