ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΔΥΟ ΚΟΣΜΩΝ

Στά πρόσωπα τῶν ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου, πού τιμοῦμε σήμερα, συγκρούστηκαν δύο κόσμοι: ὁ παλαιός, πού ἐκπροσωποῦσε ὁ Πέτρος, καί ὁ νέος, πού ἐκπροσωποῦσε ὁ Παῦλος. Ὁ Πέτρος δέν μποροῦσε νά ξεφύγει ἀπό τό ἰουδαϊκό του παρελθόν. Πίστευε ὅτι στήν Ἐκκλησία πρέπει νά τηροῦμε τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά δέν μποροῦμε νά ἀποσπαστοῦμε καί ἀπό τόν Νόμο τοῦ Μωυσῆ. Ὁ Παῦλος δίδασκε ὅτι ἐκεῖνο πού θά μᾶς σώσει εἶναι ἡ πίστη στόν Χριστό. Κατάλαβε ὅτι μέσα στήν Ἐκκλησία διαμορφώνεται τό Χριστολογικό ἦθος, δέν ὑπάρχουν διαχωρισμοί, ὅλα εἶναι καινούργια.

Ἡ Ἀποστολική Σύνοδος

Ὁ Πέτρος δέν ἦταν ἀντίθετος σέ ὅλα αὐτά, ἀλλά δέν μποροῦσε νά ἀπεγκλωβιστεῖ ἀπό τό ἰουδαϊκό του παρελθόν, νά κακοκαρδίσει τή βάση τῆς πρώτης χριστιανικῆς Ἐκκλησίας πού ἦταν οἱ Ἰουδαῖοι. Ἔτσι, ἐπῆλθε ἡ σύγκρουση, ἡ ὁποία ἔλαβε σφοδρές διαστάσεις, στό πλαίσιο τῆς πρώτης Ἐκκλησίας, ὅμως δέν ὁδήγησε σέ ρήξη, ἀλλά λύθηκε στήν Ἀποστολική Σύνοδο, ἡ ὁποία συνεκλήθη τό 49 μ.Χ. στά Ἱεροσόλυμα. Ἦταν ἡ πρώτη Σύνοδος ἡ ὁποία συγκλήθηκε στήν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας καί εἶναι τό ὑπόδειγμα τῆς συνοδικῆς ζωῆς πού ἀκολουθεῖται καί σήμερα. Ἐκεῖ συζητήθηκαν τά προβλήματα, οἱ διαφωνίες καί ἐπείσθη ὁ Πέτρος ὅτι πρέπει νά πᾶνε μπροστά, νά ἀποχωριστοῦν ἀπό τό παρελθόν. Μέσα στήν Ἐκκλησία δέν μποροῦν νά ὑπάρχουν διαφορετικές ἐκφράσεις τῆς πίστεως, διαφορετικές παραδόσεις· ὅλοι εἴμαστε ἕνα σῶμα, τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ· καί αὐτό πού μᾶς σώζει εἶναι ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, ἡ πίστη σ’ Αὐτόν.

Αὐτή ἦταν ἡ ἱστορική ἀπόφαση τῆς πρώτης Ἀποστολικῆς Συνόδου των Ἱεροσολύμων μέ τήν ὁποία κόπηκε ὁ ὀμφάλιος λῶρος πού συνέδεε τήν Ἐκκλησία μέ τή συναγωγή, τό παλιό μέ τό νέο. Ἄν δέν λαμβανόταν αὐτή ἡ ἀπόφαση καί ἡ Ἐκκλησία δέν ἀποκοπτόταν, μιά καί καλή, ἀπό τή συναγωγή, ὁ Χριστιανισμός δέν θά ἦταν τίποτε ἄλλο παρά μιά ἁπλή αἵρεση τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ.

Μοναδική αὐθεντία ὁ Χριστός

Ἡ ἱστορία τῶν δύο ἀποστόλων μᾶς ὁδηγεῖ σέ τρία πολύ σημαντικά συμπεράσματα. Τό πρῶτο: Διαφωνίες μποροῦν νά ὑπάρξουν ἀνάμεσα στούς Μεγάλους τῆς ἱστορίας καί στούς Ἁγίους τῆς Ἐκκλησίας. Ἄν ὅμως ἀπό ἀνάμεσά τους βγεῖ τό αἴσθημα τῆς ἀγάπης, τότε μποροῦν νά παραμείνουν Μεγάλοι, ὄχι ὅμως Ἅγιοι, γιατί ἡ ἁγιότητα δέν στηρίζεται στό πεῖσμα καί στόν ἐγωισμό. Στηρίζεται στήν ἀγάπη, στήν ταπείνωση, στήν ὑποχωρητικότητα, στόν ἀγώνα γιά τήν ἑνότητα.

Τό δεύτερο: Δέν ὑπάρχουν ἀλάθητοι στήν Ἐκκλησία, δέν ὑπάρχουν αὐθεντίες. Ὁ μόνος ἀλάθητος καί ἡ μοναδική αὐθεντία εἶναι ὁ Χριστός καί ἡ Ἐκκλησία, ὅταν ἐκφράζεται συνοδικῶς. Μποροῦν νά ὑπάρχουν διαφορετικές ἀπόψεις, ἔντονες διαφωνίες, ἀλλά νά ἀντιμετωπίζονται μέσα στό συνοδικό πλαίσιο λειτουργίας τῆς Ἐκκλησίας. Ὅπου ὑπάρχει ἡ αἴσθηση τοῦ ἀλαθήτου, ἔχουμε αἵρεση, πού ἔχει πληρώσει ἀκριβά ἡ χριστιανική Ἐκκλησία στήν πορεία τῆς ἱστορίας της, γιατί ὁδήγησε στό μεγαλύτερο χριστιανικό σχίσμα ὅλων τῶν ἐποχῶν.

Ὑπάρχει καί ἕνα τρίτο συμπέρασμα: Διαφωνίες μποροῦν νά ὑπάρξουν σέ ὅλα τά ἐπίπεδα, στό κοινωνικό, πολιτικό, οἰκογενειακό. Ἀλίμονο, ὅμως, ἄν αὐτές ὁδηγοῦν σέ ρήξεις καί προκαλοῦν ἐμφυλιοπολεμικές συνθῆκες ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους. Ὁ μόνος τρόπος γιά νά λυθοῦν εἶναι στό πλαίσιο τῆς ἀγάπης καί τῆς ἑνότητας, πού ἐπιτυγχάνονται μόνο μέσα ἀπό τίς δημοκρατικές διαδικασίες, τίς ὁποῖες πρώτη ἡ Ἐκκλησία μας δίδαξε καί πρώτη ἡ Ἐκκλησία μας τηρεῖ.

Πρότυπά μας οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι

Εἶναι φανερό, λοιπόν, πόσο σημαντικές προσωπικότητες εἶναι οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι Πέτρος καί Παῦλος, γιά τήν Ἐκκλησία σέ ὅλη τήν οἰκουμένη.

Γι’ αὐτό, νά μήν τούς ἀφήσουμε παραπονεμένους νά μᾶς κοιτοῦν ἀπό τό τέμπλο τῶν Ἐκκλησιῶν, ἀκολουθώντας ἕναν ἄλλον δρόμο ἀπό αὐτόν πού ἐκεῖνοι χάραξαν, ἀλλά ἄς τούς τοποθετήσουμε μέσα στή ζωή μας, στήν οἰκογένειά μας, στό πολιτικό καί κοινωνικό μας γίγνεσθαι. Ὁ τρόπος τῆς δικῆς τους ζωῆς, ἡ στάση τους ἀπέναντι στά προβλήματα, ὁ τρόπος πού τά ἀντιμετώπισαν ἔχει νά πεῖ καί νά διδάξει πολλά καί σέ ἐμᾶς σήμερα.

Ἀρχιμ. Ἐ. Οἰκ.

ΠΗΓΗ