ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΕΠΙΓΕΙΑΣ ΖΩΗΣ

Ἡ διήγηση τῆς παραβολῆς τοῦ πλουσίου καί τοῦ φτωχοῦ Λαζάρου διαιρεῖται σέ τρία μέρη: α) ὁ πλούσιος καί ὁ φτωχός σέ αὐτή τήν ζωή, β) ὁ θάνατος τῶν δύο πρωταγωνιστῶν, καί γ) ἡ ἀντιστροφή τῆς καταστάσεώς τους στήν μετά θάνατον ζωή.

Ἡ σημασία τοῦ ὀνόματος

Ἕνα σημεῖο στό ὁποῖο ἀξίζει νά σταθοῦμε μέ προσοχή εἶναι αὐτό τοῦ ὀνόματος. Ἡ γνωριμία μας μέ τόν πλούσιο δέν γίνεται μέσω τοῦ ὀνόματος, ἀλλά μέ τήν περιγραφή ὅτι «φοροῦσε πορφύρα καί βύσσο», δηλαδή πολυτελή ροῦχα, καί διασκέδαζε καθημερινά. Μή προσδίδοντας, λοιπόν, ὄνομα στόν πλούσιο, ὁ Χριστός τοῦ ἀφαιρεῖ τήν πραγματική ὕπαρξη τοῦ προσώπου σέ σχέση μέ τόν Θεό καί τόν συνάνθρωπο καί ἡ ὕπαρξη περιορίζεται μόνο στά πολυτελή ἐνδύματα καί στήν καθημερινή διασκέδαση. Γι᾽ αὐτό καί ὁ πλούσιος, γιά τό περιβάλλον του, εἶχε ἀξία ὄχι ὡς πρόσωπο, ἀλλ᾽ ὡς πλούσιος.

Τό ἁμάρτημα τοῦ πλουσίου δέν ἦταν ὁ πλοῦτος του, ἀλλά ἡ ἀναγνώριση τῆς ταυτότητάς του μόνο ἀπό τήν καθημερινή διασκέδαση χωρίς ἄλλη προοπτική. Σκοπός τῆς ζωῆς του ἦταν ἡ ὑλιστική ἀπόλαυση: ἄς φᾶμε, ἄς πιοῦμε, ἄς διασκεδάσουμε, διότι αὔριο θά πεθάνουμε.

Σέ ἀντίθεση μέ τήν αἰώνια ἀνωνυμία τοῦ πλουσίου, ὁ φτωχός ἔχει ὄνομα: Λάζαρος, τό ὁποῖο ἔχει καί συμβολική σημασία. Διότι Λάζαρος σημαίνει: ὁ Θεός εἶναι βοηθός.

Μετά θάνατον

Ὁ φτωχός Λάζαρος δέν πέρασε ἀπαρατήρητος στά μάτια τοῦ Θεοῦ καί Ἄγγελοι τόν μετέφεραν στούς κόλπους τοῦ Ἀβραάμ.

Αὐτό πού, δυστυχῶς, δέν ἔχουμε ἀντιληφθεῖ εἶναι ὅτι οἱ ἐπιλογές μας σ᾽ αὐτή τήν ζωή ἔχουν ἐπιπτώσεις καί στήν αἰώνια ζωή. Ὁ πλούσιος πηγαίνει στόν τόπο τῆς βασάνου μετά ἀπό μιά πλούσια κηδεία. Αὐτό πού οὐσιαστικά ἔστειλε τόν πλούσιο στόν ἅδη δέν εἶναι κυρίως ὅ,τι ἔκανε, ἀλλ᾽ ὅ,τι δέν ἔκανε. Ἡ ἀδυναμία του νά προσέξει τόν ἄλλον. Στό διάστημα τῆς ἐπίγειας ζωῆς του δέν καταδιώκει τόν φτωχό. Ὄχι. Ἁπλῶς τόν ἀγνοεῖ. Ἀδιαφορεῖ. Ὅταν ὅμως ὁ πλούσιος ζητᾶ ἀπό τόν Ἀβραάμ νά στείλει τόν Λάζαρο νά δροσίσει τήν γλώσσα του μέ λίγο νερό, ὁ Ἀβραάμ τοῦ λέει ὅτι μεταξύ τους ὑπάρχει ἀδιαπέραστο χάσμα. Ἄν θέλουμε νά ζήσουμε χωρίς χάσμα μεταξύ μας καί τοῦ Θεοῦ, πρέπει ἀπό αὐτή τήν ζωή νά ἀγωνισθοῦμε γιά τήν ἐξουδετέρωσή του.

Τό αἴτημα τοῦ πλουσίου

Τό τρίτο μέρος τῆς παραβολῆς ἀφορᾶ στό αἴτημα τοῦ πλουσίου νά ληφθεῖ μέριμνα γιά τά ἀδέλφια του στήν γῆ, πού ζοῦν μέ τίς τότε ἀντιλήψεις καί τόν ἴδιο τρόπο, ἔτσι ὥστε νά ἀλλάξουν καί νά μήν πᾶνε καί ἐκεῖνοι στόν τόπο τῆς βασάνου. Ἀφοῦ ὅμως αὐτοί δέν δέχθηκαν τόν λόγο τοῦ Χριστοῦ καί δέν πίστεψαν στήν Ἀνάστασή του, πῶς εἶναι δυνατόν νά μετανοήσουν;

Ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ ἔχει πάντοτε τήν ἐπικαιρότητά του. Πράγματι, στήν ἐποχή μας ἡ ἀναγνώριση πολλῶν ἀνθρώπων γίνεται ὄχι ἀπό τό ὄνομα, ἀλλά ἀπό τήν οἰκονομική τους κατάσταση καί τήν ὑψηλή κοινωνική, πολιτική καί ἐπαγγελματική τους θέση. Ὅμως ὁ Χριστός μᾶς καλεῖ νά μετανοήσουμε, νά ἐγκαταλείψουμε αὐτή τήν νοοτροπία, νά ἀλλάξουμε δηλαδή τρόπο σκέψεως καί συμπεριφορᾶς καί νά μήν χαιρόμαστε ἁπλά γιατί ἔχουμε κατορθώσει κάτι στήν ζωή μας αὐτή, ἀλλά γιατί τά ὀνόματά μας ἔχουν γραφεῖ στήν αἰωνιότητα! Πολύ σοφά παρατηρεῖ ὁ ἱερός Χρυσόστομος ὅτι «ἡ παραβολή αὐτή μᾶς παρέχει φάρμακα σωτηρίας, διότι σωφρονίζει ἐκείνους πού πλουτίζουν, τούς δέ φτωχούς παρηγορεῖ». Καί συνεχίζοντας προτρέπει: «Αὐτή τήν παραβολή νά τήν γράψετε καί οἱ πλούσιοι καί οἱ φτωχοί· οἱ πλούσιοι στόν τοῖχο τῆς οἰκίας σας καί οἱ φτωχοί στόν τοῖχο τῆς διάνοιάς σας».

Πνεῦμα κοινωνίας καί ἀγάπης

Ἄς φροντίζουμε μέ τόν τρόπο πού ζοῦμε, πού μετέχουμε στήν καθημερινότητα, νά ἀποφύγουμε τήν ἐγωιστική νοοτροπία τοῦ πλουσίου, μιά νοοτροπία κοντόφθαλμη, πού περιορίζεται στήν γῆ, μιά νοοτροπία πού ἐγωιστικά κρατάει τούς θησαυρούς, ὑλικούς ἤ πνευματικούς, γιά ἀτομική κατανάλωση. Καί ἄς γνωρίζουμε ὅτι κανένας δέν πρόκειται νά πάρει τίποτε μαζί του, ὅταν θά κλείσει τά μάτια του. Ἄς γίνουμε, λοιπόν, περισσότερο ὅμοιοι τοῦ Θεοῦ μέ τό νά γινόμαστε ἀκόμα περισσότερο ἄνθρωποι!

† Ὁ Φ. Ἀ.

ΠΗΓΗ