ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΠΕΡΙ ΠΛΕΟΝΕΞΙΑΣ

Ἀφορμή γιά τήν παραβολή περί πλεονεξίας τήν Κυριακή Θ΄ Λουκᾶ ἦταν ἡ φιλονικία δύο ἀδελφῶν σέ κληρονομικά ζητήματα. Ὁ Κύριος γνώριζε πώς καί οἱ δυό τους εἶχαν ὑποταχθεῖ στήν πλεονεξία. Γι᾿ αὐτό καί τούς ἀρνήθηκε νά γίνει δικαστής ἤ μεριστής τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν τους.

Ἡ πλεονεκτική προσκόλληση τοῦ ἀνθρώπου στά ὑλικά ἀγαθά εἶναι:

α) ἑλκυστική γιά τόν κάθε ἄνθρωπο, ἰδιαίτερα τῆς σημερινῆς ἐποχῆς μας καί β) ἀποκρουστική, γιατί ὁ καθένας δέν θέλει νά ἀκούσει γιά τούς κινδύνους πού συνεπάγονται τά ὑλικά ἀγαθά καί ὁ πλοῦτος.

Στήν παραβολή ὁ Χριστός δέν μιλάει γιά τόν πλοῦτο, ἀλλά γιά τήν πλεονεξία, πού τελικά τόν ἔκανε ἄφρονα. Ἡ πλεονεξία εἶναι ἡ πηγή τῆς ἁμαρτίας, πού κάνει τόν ἄνθρωπο εἰδωλολάτρη καί ἀνελεύθερο. Ὁ ἄνθρωπος δημιουργήθηκε γιά νά εἶναι ὁ κυρίαρχος καί ὁ διαχειριστής τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν.

Ἡ ἐξάρτηση ἀπό τά ὑλικά ἀγαθά

Ἄν ὁ ἄνθρωπος παραμερίσει ἀπό τήν ὕπαρξή του τόν Θεό, τότε ἐξαρτᾶ τήν ζωή του ἀπό τά ὑλικά ἀγαθά. Ἡ ἁμαρτία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ ἀσθένεια τῆς βουλήσεώς του, πού τελικά χαλάει καί καταστρέφει τόν ἑαυτό του καί τά ἀγαθά τῆς δημιουργίας.

Ἡ πλεονεξία δέν δίνει στόν ἄνθρωπο τήν αἴσθηση τῆς ἐπάρκειας, τῆς πληρότητας, ἀλλά τῆς φτώχειας, τῆς ἔλλειψης. Ὁ πλούσιος τῆς παραβολῆς εἶχε τόσα ἀγαθά, ἀλλά ἦταν ἀνήσυχος καί ταραγμένος. Ὁ πλεονέκτης νομίζει πώς εἶναι εὐτυχισμένος μέ τά ἀγαθά του. Στήν πραγματικότητα ὅμως εἶναι ἀνήσυχος, γεμάτος φόβο, ἀγωνία καί ἄγχος.

Ἡ πλεονεξία προσπαθεῖ μεθοδικά, δηλαδή δαιμονικά, νά μᾶς πείσει ὅτι ἡ ἀπόκτηση τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν ἐξασφαλίζει τήν ἀποκλειστική εὐημερία καί ἀπόλαυση γιά τόν ἑαυτό μας. Ἐδῶ ἡ ζωή τοῦ ἀνθρώπου ταυτίζεται μέ τήν βιολογική ἀνακύκλωση στήν ἐπιβίωση τῶν ζώων. «Φάγε, πιές, εὐφραίνου». Ὁ Μέγας Βασίλειος ὑπογραμμίζει: «Ἄν ἤσουν χοῖρος, τί ἄλλο καλύτερο θά ἔλεγες στήν ψυχή σου;».

Ἡ ὑπέρβαση τοῦ θανάτου

Ἀπό αὐτή τήν ψευδαίσθηση στήν πορεία τῆς ὑπάρξεως μᾶς προφυλάσσει ὁ Κύριος στήν συνέχεια τῆς παραβολῆς. Ὁ ἄνθρωπος δέν ξεπερνάει τόν θάνατο μέ τά χρήματα καί τά ὑλικά ἀγαθά, γιατί ὅλα αὐτά μέσα τους φέρουν τήν ἔννοια τοῦ θανάτου.

Ἡ ἀποκόμιση τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν σημαίνει ὅτι στηρίζονται στήν φυσική τους κατάσταση. Δηλαδή στό δηλητήριο τῆς φθορᾶς καί τοῦ θανάτου. Γι᾿ αὐτό καί ὁ ἄνθρωπος, ὅταν πεθαίνει, οὔτε καί αὐτό τό σῶμα του δέν παίρνει μαζί του. Τό ἐμπιστεύεται στήν γῆ μέχρι τήν Δευτέρα Παρουσία καί τήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν.

Ὁ Κύριος μᾶς φανερώνει τόν ἀληθινό θησαυρό μας. Δέν εἶναι ὁ ἀτομικός ἑαυτός μας, τά ὑλικά ἀγαθά, ἀλλά ὁ κατά Θεόν πλοῦτος. Δηλαδή ἡ ἀγάπη καί ἡ ἐλεημοσύνη. Αὐτά ἄς ἐπιδιώκουμε!

† Ὁ Φ. Ἀ.

ΠΗΓΗ