ΤΟ ΘΕΙΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ε' ΛΟΥΚΑ (03.11.2024)

ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΛΟΥΚΑ

« κραταιά ὡς θάνατος ἀγάπη»

(ᾎσμα Ἀσμάτων 8,6)

Πόσο ἔχει δίκιο, ἀγαπητοί ἀδελφοί, τό ᾎσμα Ἀσμάτων, τό πιό ποιητικό βιβλίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὅταν παρατηρεῖ ὅτι: ὁ θάνατος ἔχει τόσο μεγάλη δύναμη καί ὑπεροχή, ὥστε κανείς ἀπό τούς ἀνθρώπους νά μήν μπορεῖ νά τοῦ ἀντισταθεῖ, ἀλλά καί ἡ ἀγάπη δέν ἔχει μικρότερη δύναμη. Κραταιός καί δυνατός ὁ θάνατος, ἀλλά τό ἴδιο κραταιά καί δυνατή καί ἡ ἀγάπη.

Σέ αὐτό τό ὡραῖο χωρίο ὁδηγεῖται αὐθόρμητα ἡ σκέψη μας καθώς σήμερα διαβάζουμε τήν εὐαγγελκική περικοπή γιά τόν πλούσιο καί τόν φτωχό Λάζαρο.

Καθώς, μάλιστα, στή προκειμένη περικοπή ἀκοῦμε τήν κραυγή ἀγωνίας καί ἀπόγνωσης τοῦ ἄλλοτε πλούσιου πρός τόν Ἀβραάμ, νά στείλει ὁ Ἅγιος Πατριάρχης τοῦ Ἰσραήλ κάτω στή γῆ καί συγκεκριμένα στό πατρικό του σπίτι τόν ἄλλοτε δυστυχῆ Λάζαρο γιά νά προτρέψει τά ἀδέλφια του, ὥστε, μεταβάλλοντας ἀντιλήψεις καί ἀλλάζοντας τρόπο ζωῆς, νά μήν ὁδηγηθοῦν καί ἐκεῖνοι ἐδῶ στόν ᾍδη, στά ἀφόρητα βασανιστήριά του. Κραταιός, λοιπόν, ὁ θάνατος, ἀφοῦ οὔτε τά πλούτη, οὔτε ἡ κοσμική δύναμη, οὕτε ἡ ἄνετη εὐτυχισμένη ζωή, δέν μπόρεσαν νά τόν κάμψουν. Καί ὁ πλούσιος κόπηκε ἀπό τό δίστομο μαχαίρι του μέ τόση εὐκολία, μέ ὅση καί ὁ ἄλλος ὁ ἀδύναμος, ὁ πάμπτωχος καί παντέρημος Λάζαρος.

Ἀλλά, ἐπίσης, κραταιά καί ἡ ἀγάπη. Ὁ πλούσιος ἦταν ἄσπλαχνος, φιλήδονος, φίλαυτος. Φαίνεται, ὅμως, ὅτι φιλοξενοῦσε στήν καρδιά του τά ἀδέλφια του. Ἀφοῦ ὑπέμεινε τήν πρώτη θεία κρίση σύμφωνα μέ τό Ἁγιογραφικό «ἀπόκειται ἅπαξ τοῖς ἀνθρώποις ἀποθανεῖν μετά δέ τοῦτο κρίσις» (Ἑβρ. 9,27), δέν ξέχασε τά ἀδέλφια του. Ἡ ἀγάπη πού εἶχε μέσα του γιά τά ἀδέλφια του παρέμεινε ἀτόφια, ἀκέραιη. Τό σῶμα ἄρχισε νά φθείρεται, τά αἰσθήματα, ὅμως, παρέμειναν ἄφθορα. Ἔτσι ἀκριβῶς - παρά τό φρικῶδες τῆς ἀναφορᾶς - δεμένα μέ ἀκατάλυτους δεσμούς ἀγάπης πρέπει νά εἶναι ὅλα τά μέλη τῆς οἰκογενείας. Μέ δεσμούς ἀγάπης καί στοργῆς καί συμπόνιας, πού ἀκόμα καί ὁ πανσθενής θάνατος νά μήν μπορεῖ νά τούς σπάσει. Αὐτό ἀκριβῶς ἐννοοῦσε καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, ὅταν διαλαλοῦσε «ἡ ἀγάπη οὐδέποτε ἐκπίπτει» (Α΄ Κορ. 13,8). «Γιατί μαλώνετε, ἀδέλφια εἶστε», ἀναφωνεῖ ὁ Προφήτης Μωυσῆς (Ἐξ. 2,13). Ὁ ἴδιος ὁ θεάνθρωπος Κύριος μᾶς βεβαιώνει ὅτι ὅλος ὁ Νόμος καί ἡ Διδασκαλία τῶν Προφητῶν συνοψίζονται στήν ἀγάπη (Ματθ. 22,40). Καί ὁ Ἀπόστολος Παῦλος καί πάλι φωνάζει: Μήν ἀφήνετε κανένα χρέος σέ κανέναν ἐκτός ἀπό τήν ἀγάπη, πού τήν ὀφείλετε ὁ ἕνας στόν ἄλλο (Ρωμ. 13,8).

Ἡ σοφία τῶν Ἁγίων Πατέρων μας ἰδιαίτερα θά μᾶς διδάξει:

Ὁ Ἱερός Χρυσόστομος σημειώνει: Τώρα οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ἔχουν ἄλλα κίνητρα. Δέν βασίζουν στόν Χριστό τήν ἀγάπη τους. Μέ τό παραμικρό πρόβλημα - ὑβριστικό λόγο, ζήλεια, φιλοδοξία ἤ κάτι ἄλλο ἡ ἀγάπη αὐτή, πού δέν ἔχει θεμέλιο πνευματικό, διαλύεται. Ἀπεναντίας, ἡ ἀγάπη πού ἔχει θεμέλιο τό Χριστό, εἶναι σταθερή καί ἀκατάλυτη. Τίποτα δέν μπορεῖ νά τήν διαλύσει, γιατί ἐμπνέεται ἀπό τήν Ἀγάπη πού εἶναι ὁ Χριστός. Αὐτή ἡ ἀγάπη μεταβάλλει σιγά – σιγά τόν ἄνθρωπο σέ Ἄγγελο. Ἀφοῦ τόν ἀπαλλάξει ἀπό τόν θυμό, τόν φθόνο καί κάθε ἄλλο τυρρανικό πάθος, τόν βγάζει ἀπό τήν ἀνθρώπινη φυσική κατάσταση καί τόν εἰσάγει στήν κατάσταση τῆς ἀγγελικῆς ἀπάθειας.

Ὁ Ἅγιος Νεκτάριος γράφει: Ἀγάπη! Θεῖο ἰδίωμα, διότι ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη. Γι’αὐτό καί ὅποιος μένει μέσα στήν ἀγάπη, στόν Θεό μένει καί ὁ Θεός μένει σέ αὐτόν (Α΄ Ἰω. 4,16). Τόν χριστιανό τόν χαρακτηρίζει ἡ ἀγάπη, ἡ ὁποία εἶναι τό μεγαλύτερο ἀπό ὅλα τά θαύματα. Αὐτή εἶναι φύλακας καί συνεργός καί ὅλων τῶν ἄλλων ἀρετῶν. Καί ὅπως τά δεσίματα συγκρατοῦν τίς οἰκοδομές, ἔτσι καί αὐτή ὁδηγεῖ στήν τελειότητα καί συγκροτεῖ τά μέλη τοῦ σώματος. Πάντα ἐκείνη ὅταν εἶναι παροῦσα τά συσφίγγει, ὅταν λείπει διαλύονται. Ἡ ἀγάπη ποτέ δέν ἀστοχεῖ, ἀλλά τά πάντα κατορθώνει, δέν διαλύεται ἀλλά θά παραμείνει καί στόν μέλλοντα αἰῶνα. Περισσότερο τό χορτάρι μπορεῖ νά ὑπομείνει τό πῦρ τῆς φλόγας, παρά ὁ διάβολος τή φλόγα τῆς ἀγάπης ̇ ἀγάπη ἡ ὁποία εἶναι καλύτερο ὀχυρό ἀπό τεῖχος καί στερεότερη ἀπό διαμάντι. Ἡ ἀγάπη σκεπάζει πολλές ἁμαρτίες. Ἡ ἀγάπη εἶναι αὐτή πού θά μᾶς ὁπλίσει μέ παρρησία τήν ἡμέρα τῆς κρίσεως.

Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ἀνακεφαλαιώνει: Ἡ καλή ἀγάπη ταυτίζεται μέ τήν ἐπιθυμία καί τόν ἀγῶνα ἀπόκτησης τῆς αἰώνιας ζωῆς, μέ τήν ἐπιδίωξη δηλαδή τῆς σωτηρίας τῆς ψυχῆς, σύμφωνα μέ τή διδασκαλία τοῦ Κυρίου μας καί τῆς Ἐκκλησίας Του. Ἡ ἀγάπη αὐτή εἶναι χρέος μας, ἀφοῦ ὁ Θεός τόσο μᾶς ἀγάπησε. Πολύ συχνά τό Εὐαγγέλιο μᾶς παραγγέλει νά φροντίζουμε γιά τήν αἰώνια σωτηρία μας (Ματθ. 16,26), (Λουκ. 13,24). Ἡ κακή ἀγάπη πρός τόν ἑαυτό μας εἶναι ἡ φιλαυτία, πού ἐπιδιώκει τήν ἐμπαθῆ ἰκανοποίηση τῶν ἐπιθυμιῶν μας, συχνά σέ βάρος τῶν συνανθρώπων μας καί τήν παράβαση τοῦ θείου νόμου. Νά ἀγαπᾶς τόν πλησίον σου ὅπως τόν ἑαυτόν σου (Ματθ. 22, 37-40). Μή νοιάζεσαι ἄν σέ ἀγαποῦν οἱ ἄλλοι. Ἀγαπᾶς ἐσύ τόν Χριστό καί τούς ἀνθρώπους; τότε δέν θά νιώθεις στή ψυχή σου κανένα κενό, ἀλλά ἀπεναντίας πληρότητα εἰρήνης καί χαρᾶς.

Χριστιανοί μου,

ὁ πλούσιος τοῦ Εὐαγγελίου, ὁ ὁποῖος ἀγαποῦσε τά ἀδέλφια του, μᾶς στέλνει σήμερα τό μεγάλο μήνυμα ἀπό τήν αἰώνια Πατρίδα. Νά ἀγαποῦμε! Πρέπει νά καλλιεργοῦμε στήν παροῦσα ζωή τήν ἀγάπη. Μέρα μέ τήν ἡμέρα ἡ οἰκογένεια εἶναι πρέπον νά χαλκεύει, νά ἀτσαλώνει τούς δεσμούς τούς θείους καί εὐλογημένους τῆς ἀγάπης. Τά ἀδέλφια μεταξύ τους νά διαλύουν κάθε παρεξήγηση. Νά αὐξάνουν συνεχῶς τόν πλοῦτο - ἄς τόν χαρακτηρίσουμε ἔτσι – τῆς οἰκογενειακῆς ἀγάπης. Πλοῦτο ἄφθαρτο, πλοῦτο αἰώνιο. Καί μέ αὐτόν τόν πλοῦτο τῆς αἰώνιας ἀγάπης καί φέροντας αὐτά τά εὐλογημένα δεσμά στήν καρδιά νά ἀποχαιρετήσουν οἱ οἰκογενεῖς αὐτόν τόν πρόσκαιρο κόσμο γιά τήν ἄλλη, τήν μακαρία, κοντά στούς Ἁγίους ζωή. Ὁ χριστιανός ποιητής ψελλίζει καί ἐκεῖνος μέ τά ἁγνά του χείλη: Ψυχή ἀδελφή, τό μήνυμα πού καρτερεῖς νά φθάσει, τί λές; Μήν τύχη κι ἔφθασε ἀπ’τήν Πατρίδα πέρα; Στῆσε τό αὐτί! Κάποια κρυφά μιλήματα ἴσως πιάσει, ποὔρχονται ἀπ’τ’ἄπειρο, γιά σέ σταλμένα ἀπ’ τόν Πατέρα. Ἀμήν!

ΠΗΓΗ