ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΔ΄ ΛΟΥΚΑ

Απόστολος: Εφεσ. β΄4-10

Ευαγγέλιον: Λουκ. ιη΄ 35-43

1 Δεκεμβρίου 2024

Το θαύμα της θεραπείας του τυφλού της Ιεριχούς ακούσαμε σήμερα κατά το ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής. Ένας τυφλός επαίτης στην άκρη του πεζοδρομίου αναδεικνύεται πιο αρχοντικός από τούς «καλούς» και «ενάρετους» ανθρώπους που συμπορεύονται με τον Ιησού. Εκείνος φωνάζει προς τον Χριστό ζητώντας βοήθεια και εκείνοι «επετίμων αυτώ ίνα σιώπηση».

Πολλές φορές οι ακόλουθοι του Ιησού στέκονται εμπόδιο σε άλλους ανθρώπους που προσεγγίζουν τον Σωτήρα. Ακόμη και άνθρωποι που αυτοδιαφημίζονται ως πιστά μέλη της Εκκλησίας, διαχειρίζονται τη γνωριμία τους με τον Χριστό σαν να είναι αποκλειστικά δικό τους προνόμιο. Περιχαρακώνονται σε ομάδες και κάστες. 

Αποκτούν τη συνείδηση του «εμείς» και «οι άλλοι». Πολύ συχνά χρησιμοποιούν τη φράση «δικό μας παιδί», αποκλείοντας όλα τα υπόλοιπα παιδία σαν ξένα. Χωρίζουν τους ανθρώπους σε κατηγορίες, ανάλογα με τις αντιλήψεις τους και πολλές φορές, δυστυχώς, ανάλογα με τα συμφέροντά τους. Έχουν την ψευδαίσθηση ότι ο Χριστός είναι μόνο δικός τους, ότι δεν μοιράζεται, ότι εάν μοιραστεί, εκείνοι θα Τον χάσουν και θα Τον αποκτήσουν κάποιοι άλλοι, που δεν τους ανήκει και που δεν Τον αξίζουν.

Η νοοτροπία, η ευγνωμοσύνη και το παράδειγμα του αναβλέψαντος τυφλού είναι ο δρόμος που ακολουθεί κάθε άνθρωπος και κάθε πιστός που ευεργετείται από τον Ιησού. Στην καθημερινότητά μας πολλές φορές φωνάζουμε εσωτερικά και εκλιπαρούμε για την θεία βοήθεια. Οι δυσκολίες, οι πειρασμοί και τα λάθη που μας ταλαιπωρούν συντηρούν μια εσωτερική τύφλωση. Στεκόμαστε στο πεζοδρόμιο της ζωής και περιμένουμε τη ματιά του Θεού να μας αγγίξει. Θέλουμε το φωτισμό από Εκείνον που είναι το αληθινό φως, για να διαλύσουμε τα σκοτάδια του κακού και της θλίψης που καθημερινά μας πληγώνουν.

Τα δώρα του Θεού ελάχιστες φορές τα καταλαβαίνουμε. Τις περισσότερες φορές τα θεωρούμε αυτονόητα και δεδομένα. Μόνον όταν χάσουμε κάτι αυτονόητο και δεδομένο, καταλαβαίνουμε την αξία του και ότι το κατείχαμε ως δώρο Θεού και όχι επειδή το αξίζαμε. Αυτή η αυταπάτη συνιστά και την πνευματική μας τύφλωση. Από την τύφλωση αυτή μας ελευθερώνουν τα προβλήματα της ζωής. Μπροστά στα προβλήματα καταλαβαίνουμε την αδυναμία μας. Ζητούμε τη θεϊκή βοήθεια. Αυτή η βοήθεια και συμπαράσταση του Θεού είναι το αληθινό φως στη ζωή μας.

Στον κόσμο που ζούμε γίνεται όλο και πιο δύσκολο και να μιλάς με τον Χριστό και να μιλάς για τον Χριστό. Τα θέματα της πίστεως χλευάζονται. Η εκκλησία διαβάλλεται και απ’ έξω και από μέσα. Οι άνθρωποι που αναζητούν τον Χριστό θεωρούνται προβληματικοί. Χαρακτηρίζονται οπισθοδρομικοί, υποκριτές, κομπλεξικοί, ανόητοι και αμόρφωτοι. Η αληθινή εξυπνάδα είναι να λύνει κάποιος τα προβλήματα της ζωής από μόνος του. Εάν χρειάζεται βοήθεια, θα τη ζητήσει από τους ειδικούς συμβούλους κάθε μορφής και αποχώρησης, που έχουν πληθύνει και πλουτίζουν από τη δυστυχία των ανθρώπων. Όταν βρεθεί σε αδιέξοδα και του κτυπήσει την πόρτα η απελπισία, τότε αρχίζει τις ουσίες, που νομίζει που νομίζει ότι θα τον βοηθήσουν, ενώ στην πραγματικότητα τον οδηγούν στις εξαρτήσεις, στην εσωτερική αναπηρία και στην καταστροφή.

Ο τυφλός λοιπόν καθίσταται τύπος του κάθε πιστού. Κάθε άνθρωπος που αγαπάει και εμπιστεύεται τον Ιησού βιώνει μια κατάσταση ανάλογη με αυτή του τυφλού ζητιάνου. Κάθε αληθινός πιστός αποδέχεται τη φτώχεια και την τύφλωση που τον ταλαιπωρούν. Με ταπείνωση βιώνει την πνευματική πενιά του. Ζητιανεύει την αγάπη και την αρετή. Με επίγνωση αισθάνεται την εσωτερική τύφλωση των αισθήσεων της ψυχής, καθώς αδυνατεί μα ξεχωρίσει το σωστό από το λάθος και να δει το φως του Θεού, που εμποδίζεται από τα σκοτάδια των πτώσεων και των παθών. Κάθε πιστός ητιανεύει τον πλούτο και το φως του Ναζωραίου. Έρχεται ανάμεσα στα εμπόδια της κοινωνίας να βρει Εκείνον που για όλους τους άλλους είναι περαστικός. Να κοινωνήσει μ’ Εκείνον που πολλοί Τον αγγίζουν, αλλά ελάχιστοι ενώνονται μαζί Του.

Ο αληθινά πιστός γίνεται ο άνθρωπος που δεν ντρέπεται για την κατάσταση του. 

Αναπαύεται στο πεζοδρόμιο και στο περιθώριο της κοινωνίας. Δεν φιλοδοξεί να είναι συνοδοιπόρος των πολλών. Εκεί που βρίσκεται, περιφρονημένος από τους άλλους, υπομένει και περιμένει. Περιμένει την έλευση του Μεσσία. Περιμένει να γευθεί τη θεία χάρη, «ότι χρηστός ο Κύριος». Περιμένει σε μια πάροδο της ζωής τη μεγάλη στροφή του Θεανθρώπου προς το πρόσωπό του.

Ο πιστός, φτωχός και τυφλός τρέχει στον Ναό, τρέχει στον πνευματικό, τρέχει στο «ταμείον» του σπιτιού του, τρέχει στη μελέτη του ευαγγελίου, τρέχει όπου ακούει ότι βρίσκεται ο Χριστός, για να απλώσει τα χέρια της ψυχής και του σώματος, για να δακρύσει για την κατάντια του, για να δοξολογήσει τον Μεγάλο Ερχόμενο κράζοντας το «έλθε Κύριε» και «φώτισόν μου το σκότος». Για τον πιστό ο Ιησούς δεν είναι παροδικός, αλλά είναι συγκάτοικος της ύπαρξης του και συνοδοιπόρος της πορείας του.

Βεβαίως η πιο μεγάλη εσωτερική δύναμη είναι η καθαρότητα της καρδιάς και η ποιότητα της αρετής. Ο άνθρωπος που αποστρέφεται την αμαρτία μαγνητίζει τον Θεό. Η καθαρή καρδιά γίνεται ένα σφουγγαράκι, που ρουφάει αχόρταγα τη θεία χάρη. Η καθαρή και ενάρετη συνείδηση έχει δύναμη απέραντη, διότι συνοδεύεται από την αγάπη του Παντοδύναμου Θεού. «Πολύ ισχύει δέησις δικαίου ενεργούμενη» μας λέγει ο αδελφόθεος Ιάκωβος, για να μας δέιξει ότι το θάρρος της καθαρότητας και της αρετής κάνει τον αγωνιστή του πνεύματος να εισακούγεται από τον Θεό και να εκπληρώνονται όλα τα αιτήματα που συνεργούν στη σωτηρία. Ποτέ ο Θεός δεν αντιστέκεται σε μια καρδιά που πάλλεται στο δικό Του θέλημα και φλέγεται από τη δική Του επιθυμία.

Η μίμηση του Κυρίου αποτελεί την έμπρακτη δοξολογία προς το πρόσωπό Του.

Ο τυφλός δόξασε το Θεό για την ευεργεσία που έλαβε, καθώς βάδιζε στον ίδιο δρόμο με τον Ιησού. Η δοξολογία του Θεού δεν είναι μόνο λόγια. Η αληθινή δοξολογία του Θεού είναι τρόπος ζωής. Όσο ζούμε χριστοκεντρικά, τόσο η ζωή μας είναι μια αληθινή ακτίνα στις αμέτρητες ακτίνες της θεϊκής δόξας. Τότε η ζωή μας γίνεται φως και παράδειγμα και για τους άλλους ανθρώπους.

Στην τραγικότητα της εσωτερικής μας τύφλωσης ας αναζητήσουμε την έλλαμψη της θεϊκής συμπαράστασης. Καθώς καθημερινά λαμβάνουμε τις αμέτρητες ευεργεσίες του Πατέρα μας, ας Τον ακολουθούμε δοξολογικά με την ποιότητα και τον τρόπο της ζωής μας. Αυτή η έμπρακτη δοξολογία του ονόματος Του θα μας αντιδοξάζει και τώρα και στην αιώνια πραγματικότητα της Βασιλείας Του. Αμήν.

† Αρχιμανδρίτης Οδυσσέας Ασπρομάλλης

ΠΗΓΗ