ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΘΕΕ ΜΟΥ, ΣΠΛΑΧΝΙΣΟΥ ΜΕ ΤΟΝ ΑΜΑΡΤΩΛΟ

Ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει πίστη στόν Χριστό πάντοτε θέλει νά Τόν συναντᾶ καί νά εἶναι μαζί Του. Ὅπως τό παιδί πού ἀγαπᾶ τόν πατέρα του, θέλει νά νιώθει ὅτι εἶναι δίπλα του.

Τόν Χριστό τόν συναντᾶ ὁ καθένας μας κυρίως στή θεία Λειτουργία καί στήν προσευχή, γι’ αὐτό καί ὅσο ἅγιος εἶναι κάποιος, νιώθει τήν ἀνάγ κη νά προσεύχεται περισσότερο. Ὅμως, προσευχή δέν εἶναι ἡ ἀνάγνωση ἤ ἡ ἀπαγγελία ψαλμῶν καί ὕμνων, ἀλλά ἡ καρδιακή συνάντησή μας μέ τόν Χριστό.

Δύο προσευχόμενοι

Οἱ δύο ἄνθρωποι τῆς σημερινῆς παραβολῆς ἦρθαν στόν ναό γιά νά προσευχηθοῦν, ὅμως μέ διαφορετική προσέγγιση καί διάθεση. Ὁ ἕνας, ὁ φαρισαῖος, στάθηκε στό κέντρο τοῦ ναοῦ καί μέ ἐγωισμό ἀπευθύνθηκε στόν Θεό γιά νά Τόν ἐνημερώσει γιά ὅσα ἔπραξε. Ὁ ἄλλος, ὁ τελώνης, στάθηκε σχεδόν στήν πόρτα, σκύβοντας τό κεφάλι του καί, αἰσθανόμενος τήν ἁμαρτωλότητά του, ζήτησε τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί σίγουρα τό ἔλαβε. Ξέρετε γιατί; Ἐπειδή ὁ τελώνης μιλοῦσε μέ τόν Θεό, ἐνῶ ὁ φαρισαῖος μέ τόν ἑαυτό του. Ἄς προσέξουμε τή διαφορά τῶν δύο αὐτῶν ἀνθρώπων.

Ὁ τελώνης προσέρχεται συντετριμμένος στόν ναό, ξεσκεπάζει καί γυμνώνει τόν ἑαυτό του μέ εἰλικρίνεια καί ὁμολογεῖ τήν ἁμαρτωλότητά του.

Ὁ φαρισαῖος στάθηκε στό κέντρο τοῦ ναοῦ, δηλαδή μπροστά στόν Θεό, ἔκανε πρότυπο τόν ἑαυτό του, τόν συνέκρινε μέ τόν ἁμαρτωλό τελώνη καί στό τέλος τόν ἐπιβράβευσε. Ἄραγε, γιά ποιό λόγο ἦρθε στόν ναό; Ποιά σχέση καί ἀναφορά ἔχει ἡ προσευχή του στόν Θεό; Ἔκανε τόν ἑαυτό του εἴδωλο καί ζήτησε καί ἀπό τόν Θεό νά τόν δικαιώσει!

Ὁ ἐγωισμός σέ ὅλο του τό μεγαλεῖο. Ἡ κατάκριση καί ἡ ὑποκρισία ἔγιναν ἀκόμη καί τρόπος προσευχῆς. Πόσο πολύ μπορεῖ νά ἀποπροσανατολιστεῖ ὁ ἐγωπαθής ἄνθρωπος;

Μετάνοια καί συντριβή

Ποτέ δέν πρέπει νά ξεχνᾶμε πώς ἡ πρώτη καί ἡ μεγαλύτερη ἁμαρτία τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὁ ἐγωισμός. Εἶναι ἡ πηγή καί ἡ μήτρα ὅλων τῶν παθῶν. Ἡ πίστη μας δέν εἶναι ξερή τήρηση κάποιων πνευματικῶν ἐντολῶν, ἀλλά συμμετοχή καί βίωμα προσευχῆς, ταπεινώσεως καί ἀγάπης. Ἡ ξερή τήρηση ὁδηγεῖ στόν ἐγωισμό καί στόν πνευματικό θάνατο, ἐνῶ ἡ βιωματική ἐμπειρία ἑλκύει τή χάρη καί τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί μᾶς σώζει μέσα ἀπό τή μετάνοια. Γι’ αὐτό καί ὁ Χριστός τονίζει ὅτι «οἱ τελῶνες καί οἱ πόρνες προηγοῦνται στή Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν», διότι πίστεψαν καί μετανόησαν. Οἱ ἐγωιστές, ὅμως, φαρισαῖοι θά μείνουν ἀπ’ ἔξω λόγω τῆς ἐγωπάθειας καί τῆς αὐταρέσκειάς τους.

Ὅλοι μας, ἀδελφοί, κρύβουμε μέσα μας τούς δύο τύπους τοῦ σημερινοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος. Καί τόν ἐγωιστή-ὑποκριτή, ἀλλά καί τόν ἅρπαγα-ἄδικο. Ἀπ’ ὅτι φαίνεται, πιό εὔκολα μετανοεῖ ὁ ἅρπαγας-ἄδικος, ὅπως εἶναι ὁ τελώνης. Ὅμως, καί στούς δύο χρειάζεται μετάνοια καί συντριβή. Ἡ μετάνοια μᾶς σώζει καί μᾶς ἐπαναφέρει στή λογική μας, δηλαδή στή φυσική κατάσταση τῆς ψυχῆς, πού ζητᾶ τόν Χριστό. Ἡ μετάνοια εἶναι αὐτή πού καθιστᾶ τόν ἄνθρωπο χαριτωμένο, κοινωνικό, τίμιο, ἐνάρετο· δηλαδή ἀληθινό ἄνθρωπο.

Ἀρχιμ. Ε. Λ.

ΠΗΓΗ