ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ

«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΣΤ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

ΤΩΝ ΤΑΛΑΝΤΩΝ (Ματθ. κε΄ 35-46)

11 Φεβρουαρίου 2024

Ἡ Εὐαγγελική παραβολή τῶν ταλάντων,πού ἀκούσαμε σήμερα, ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί, μπορεῖ μέ μία ἐπιφανειακή ἀνάγνωση νά παραπέμπει σέ χρηματικά ποσά καί στήν σωστή ἀξιοποίησή τους, ὅμως κρύβει μέσα της βαθύτατα νοήματα καί πολύ σημαντικές ἀλήθειες γιά τήν πνευματική μας πρόοδο. Ὁ Θεός φυσικά, δέν μᾶς ἐμπιστεύεται κάποια χρηματικά ποσά, ὅπως ἴσως κάποιοι ἐπιπόλαια θά νομίσουν,ἀλλά διάφορα πνευματικά χαρίσματα, τά ὁποῖα πρέπει νά αὐξήσουμε καί νά ἀξιοποιήσουμε ὅσο γίνεται καλύτερα, γιατί θά δώσουμε λόγο στόν Θεό ἄν ἀδιαφορήσουμε καί ἄν μείνουμε ἄπραγοι. Τά χαρίσματα δίνονται γιά νά ἀξιοποιοῦνται καί νά πολλαπλασιάζονται καί ὄχι γιά νά κρύβονται στή γῆ.

Οἱ δύο πρῶτοι ὑπηρέτες τῆς παραβολῆς, ἐπιδεικνύοντας ἰδιαίτερο ζῆλο καί ξεχωριστή φροντίδα, αὔξησαν τά τάλαντα πού τούς ἐμπιστεύτηκε ὁ Κύριός τους, ἐκτός ἀπό τόν τρίτο, πού δίκαια χαρακτηρίζεται ὀκνηρός καί πονηρός. Αὐτός, θεώρησε σωστό νά κρύψει στή γῆ τό μοναδικό τάλαντο πού τοῦ ἐμπιστεύθηκε ὁ Θεός,ἐπειδή φοβόταν μήπως τό χάσει.

Ὁ πονηρός αὐτός δοῦλος φυσικά, στό τέλος ἔδωσε λόγο γιά τήν τεμπελιά καί ἀδιαφορία πού ἐπέδειξε, κατακρίθηκε καί τιμωρήθηκε, καί μάλιστα, μέ πολύ σκληρή τιμωρία. Οἱ ἄλλοι δύο ὅμως ὑπηρέτες, πού μέ τήν πρόθυμη, τίμια καί φιλότιμη ἐργασία τους πολλαπλασίασαν τά τάλαντά τους, ἐπαινοῦνται ἀπό τόν Κύριό τους καί παίρνουν τήν δίκαιη ἀμοιβή τους. Ὁ πρῶτος, τά πέντε τάλαντα πού πῆρε, μέ τήν φιλοπονία του τά ἔκανε δέκα. Ὁ δεύτερος, τά δύο πού τοῦ δόθηκαν, μέ τόν ἴδιο τρόπο τά διπλασίασε κι αὐτός.

Θά εἴμαστε ὅμως ἐντελῶς ἄδικοι ἀπέναντι στόν ὀκνηρό δοῦλο, ἄν νομίσουμε ὅτι μόνον αὐτός σκέφτηκε μέ τόν τρόπο αὐτό. Πόσοι ἀκόμα ἄλλοι διά μέσου τῶν αἰώνων σκέπτονται μέ τόν ἴδιο τρόπο καί θεωροῦν τόν Θεό ἄδικο καί σκληρό τιμωρό,ὅπως τόν νόμιζε ἐκεῖνος; Κι ἐνῶ μέσα στήν Καινή Διαθήκη, στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ βλέπουμε ἕνα Θεό γεμᾶτο ἀπό ἀγάπη, στοργή καί καλωσύνη γιά τούς ἀνθρώπους, κάποιοι ἐν τούτοις προσπαθοῦν δόλια μέ τόν τρόπο τους, νά κάνουν τούς ἀνθρώπους νά φοβοῦνται τόν Θεό, μέ συνέπεια νά ἀπομακρύνονται ἀπό αὐτόν.

Τί κερδίζουμε ὅμως μέ αὐτή τήν ἀπάνθρωπη συμπεριφορά μας; Ποιός ἀλήθεια μᾶς ἔδωσε αὐτό τό δικαίωμα νά φερόμαστε ἔτσι; Δέν καταλαβαίνουμε ὅτι ἀντιστρατευόμαστε τό ἔργο τοῦ Θεοῦ, παρουσιάζοντας στούς διπλανούς μας ἕνα Θεό ἐντελῶς διαφορετικό ἀπό τόν ἀληθινό Θεό πού θυσιάστηκε ἀπό ἄπειρη ἀγάπη γιά μᾶς;

Ὑπάρχει ὅμως καί τό ἐνδεχόμενο, ὁ ὀκνηρός δοῦλος, νά θεώρησε τόν ἑαυτό του ἀδικημένο ἐπειδή αὐτός πῆρε ἕνα μόνο τάλαντο ἐνῶ οἱ ἄλλοι πῆραν περισσότερα. Φυσικά, δέν εἶναι ὁ μόνος πού σκέπτεται ἔτσι. Εἶναι πάρα πολλοί συνάνθρωποί μας πού ἰσχυρίζονται ὅτι θέλουν νά προσφέρουν πολλά στό κοινωνικό σύνολο καί ἐν τούτοις δέν μποροῦν νά κάνουν πράξη αὐτή τους τήν ἐπιθυμία ἐπειδή δέν διαθέτουν τά ἀνάλογα προσόντα καί χαρίσματα.

Καί αὐτή ἡ ἀντίληψη εἶναι ἐντελῶς λανθασμένη γιά τόν λόγο ὅτι ὑπάρχουν πάρα πολλά καί ποικίλα χαρίσματα, τά ὁποῖα ὅμως ὁ Θεός ποτέ δέν μοιράζει αὐθαίρετα, ἀλλά ἀνάλογα μέ τήν διάθεση τοῦ καθενός μας. Συνεπῶς, ὅποιος ἔχει πραγματική διάθεση γιά προσφορά μπορεῖ νά ἀξιοποιήσει “τό δοθέν τάλαντον” πολλαπλασιάζοντάς το καί ἔτσι νά φανεῖ πολύ χρήσιμος στό κοινωνικό σύνολο.

Οἱ δωρεές τοῦ Θεοῦ ἔχουν πάρα πολλές μορφές καί ὁ καθένας μας, ἀνάλογα μέ τήν ἰδιαίτερη δύναμη πού διαθέτει, μπορεῖ νά φανεῖ χρήσιμος στήν κοινωνία. Ὁ κάθε ἄνθρωπος, εἶναι καί μία ξεχωριστή περίπτωση καί ἔχει τήν δυνατότητα, ἀξιοποιώντας πρόθυμα καί ἐλεύθερα τά χαρίσματα πού τοῦ ἐμπιστεύθηκε ὁ Θεός,νά βάλει τό προσωπικό του λιθαράκι γιά τό καλό τῆς κοινωνίας καί τήν εὐημερία τῶν συνανθρώπων του.

Ἡ ὀκνηρία σίγουρα εἶναι μία ἀρρωστημένη κατάσταση καί φανερώνει ἔλλειψη ἀγάπης πρός τόν συνάνθρωπο καί ταυτόχρονα ἔλλειψη ἐμπιστοσύνης πρός τόν δωρεοδότη Θεό. Ἀντίθετα ὅμως,ἡ πρόθυμη ἐργασία μέ ταυτόχρονη ἀξιοποίηση τῶν χαρισμάτων, ἀπό τήν μία πλευρά δείχνει πίστη στόν Θεό καί ἀπό τήν ἄλλη ἀγάπη πρός τήν ἀνθρώπινη κοινωνία.

Ἡ αὔξηση τῶν ταλάντων πού μᾶς δόθηκαν, ἀποτελεῖ γιά ὅλους μας μία ἀπαίτηση τοῦ Θεοῦ καί ὁ Θεός σίγουρα δέν μᾶς ζητάει ποτέ πράγματα πού ὑπερβαίνουν τίς δυνατότητές μας.

Μπορεῖ κάποιοι ἀπό ἐμᾶς νά νομίζουν ἐσφαλμμένα, ὅτι ἀποφεύγοντας μόνο τήν διάπραξη τῶν κακῶν πράξεων, θά ἀποφύγουν καί τήν καταδίκη τους κατά τήν ἔλευση τοῦ Κυρίου μας. Δέν φτάνει ὅμως μόνο αὐτό καί δέν εἶναι καθόλου ἀρκετό ἀπό μόνο του. Γιατί αὐτή ἡ παθητική στάση καί ἀπραξία δείχνει ἀδιαφορία, ὀκνηρία καί ἔλλειψη ἀγάπης,στοργῆς καί πραγματικοῦ ἐνδιαφέροντος. Δέν θά πρέπει ποτέ νά λησμονοῦμε ὅτι δέν κατακρίνεται μόνον ἡ διάπραξη τοῦ κακοῦ,ἀλλά καί ἡ ἀδιαφορία μας γιά τό καλό.

Φυσικά καί ὀφείλουμε ὅλοι μας νά ἀποφεύγουμε τήν διάπραξη κακῶν πράξεων, αὐτό εἶναι αὐτονόητο. Δέν σημαίνει ὅμως ὅτι ὁ καθένας μας μπορεῖ νά παραμένει ἄπραγος γιά τόν λόγο ὅτι ὁ Κύριός του θά ἔλθει ξαφνικά καί σέ ὥρα πού δέν τόν περιμένει, προκειμένου νά τοῦ ζητήσει λόγο γιά τίς πράξεις του. Ὀπότε,ἡ παθητική στάση καί ἡ ἀπραξία δέν ὁδηγοῦν πουθενά.

Ἡ ἐντελῶς αἰφνιδιαστική ἔλευση τοῦ Κυρίου μας, δέν μᾶς ἀφήνει κανένα περιθώριο γιά συνεχεῖς ἀναβολές, ἐφησυχασμούς καί ἀδιαφορίες. Ὁ πιστός ὀφείλει νά παραμένει διαρκῶς σέ ἑτοιμότητα, νά ἐπαγρυπνεῖ πάντοτε πράττοντας καλά ἔργα μέ θυσιαστική ἀγάπη καί προσφέροντας μέ ἀνιδιοτέλεια πρός τόν συνάνθρωπο, ὥστε, ὅταν ἔλθει ὁ Κύριός του ξαφνικά καί σέ ὥρα πού δέν γνωρίζει, νά τόν βρεῖ ἄγρυπνο καί ἐργαζόμενο τά ἔργα τοῦ Θεοῦ.

Τά ὑλικά ἀγαθά δέν ἔχουν καμία μονιμότητα. Ἔρχονται καί παρέρχονται. Ἰσχύουν μόνο γιά τόν πρόσκαιρο αὐτό κόσμο καί χωρίς αὐτό νά εἶναι ἀπόλυτα βέβαιο. Πρόσκαιρος ὁ κόσμος αὐτός, πρόσκαιρα καί αὐτά. Μόνον ὅσοι εἶναι πλούσιοι σέ πνευματικά χαρίσματα θά ἀπολαύσουν τήν ἀτελεύτητη χαρά πού θά τούς προσφέρει ὁ Κύριός τους.

ΠΗΓΗ