2024 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ 4 - ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΙΕ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ματθ. 22, 35-46)

†ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΛΕΤΙΟΥ

(Διασκευή ομιλίας στο Πνευματικό Κέντρο Πρέβεζας, στις 12/12/1983)

Σημείον αντιλεγόμενον

Στο σημερινό Ευαγγέλιο, ακούσαμε τον Δαυΐδ, να διακηρύττει εμπνεόμενος από το Άγιο Πνεύμα, ότι ο κατά σάρκα απόγονός του ο Χριστός είναι Κύριός του. Δηλαδή Θεός του.

Η ομολογία αυτή του Δαυΐδ αξίζει να προσεχθεί ιδιαίτερα.

Για ποίο λόγο;

Ο Χριστός είναι το μεγαλύτερο μυστήριο του κόσμου.

Η Αγία Γραφή, το λέει ολοκάθαρα. Το μεγαλύτερο μυστήριο είναι το μυστήριο του Χριστού-Θεού. Σήμερα όλος ο κόσμος στρέφεται γύρω από το πρόσωπό Του. Ίσως φαίνεται ότι ο κόσμος φεύγει από τον Χριστό. Αλλά από την άλλη μεριά αυτός ο κόσμος δεν έχει κανένα άλλο πρόσωπο στη συζήτηση του τόσο, όσο τον Χριστό!

Η σκέψη όλων και εκείνων που Τον αγαπούν και εκείνων που αδιαφορούν -νομίζουν ότι αδιαφορούν- και εκείνων που Τον μισούν, στρέφεται γύρω από τον Χριστό.

Ένας αναλυτής των φαινομένων της κοινωνίας παρατηρεί: «Από την ημέρα που ο Χριστός φάνηκε στον κόσμο μέχρι σήμερα, ο κόσμος όλο και περισσότερο στρέφεται γύρω από το πρόσωπό Του. Ιδιαίτερα ο αιώνας μας είναι ο αιώνας της αναζητήσεως του Χριστού. Και πρέπει να περιμένουμε ότι ένας άλλος αιώνας, πολύ κοντά μας, θα είναι ο αιώνας που όλος ο κόσμος θα στραφεί προς το πρόσωπό Του και θα ψάχνει να τον βρει».

Όμως ξέρουμε ότι ομάδες, σύνολα, κόσμοι ολόκληροι τα έχουν βάλει με τον Χριστό.

Προσπαθούν σώνει και καλά να αποδείξουν, ότι η ύπαρξή Του, η ιστορία Του, είναι μύθος.

Ή κάνουν... συγκατάβαση και λένε, ότι απλώς ο Χριστός ήταν ένας άνθρωπος.

Μερικοί προχωρούν ακόμα και λένε, ότι τέλος πάντων, σημασία έχει ο χριστιανισμός, όχι ο Χριστός. Γιατί όπως ισχυρίζονται, ο χριστιανισμός είναι μια ωραία ιδεολογία, η οποία διαπλάθει τους ανθρώπους με ωραίες αρχές, όπως είναι της αγάπης και της θυσίας. Αφού λένε έχουμε τις καλές ιδέες που τελικά μας χρειάζονται, ε, είτε το παραδέχεσαι ότι ο Χριστός είναι Θεός, είτε και τον βγάζεις στην άκρη, δεν χάθηκε ο κόσμος. Όλες λοιπόν οι θρησκείες είναι καλές. Βέβαια εμείς -λένε- έχουμε την καλύτερη θρησκεία, γιατί η δική μας θρησκεία διδάσκει πιο όμορφα πράγματα.

Οι ιδέες αυτές είναι εντελώς λανθασμένες. Εάν αφαιρέσουμε από τον χριστιανισμό τον Χριστό, τότε δεν μένει απολύτως τίποτα. Γιατί όλος ο χριστιανισμός είναι:

Η λατρεία και η τιμή του προσώπου του Χριστού.

Η ελπίδα στο Χριστό.

Η πίστη στο Χριστό.

Η πίστη στο ότι το παν είναι ο Χριστός.

Άλλοι πάλι προχωρούν περισσότερο: Να κάνουμε ένωση και με τις άλλες θρησκείες. Με το Μωαμεθανισμό, με το Βουδισμό, με τις ειδωλολατρικές θρησκείες της Αφρικής και με ένα σωρό άλλες ιδεολογίες.

Δεν είναι έτσι τα πράγματα.

Όταν η Υπεραγία Θεοτόκος κρατώντας τον Ιησού Χριστό στην αγκαλιά της πήγε στο ναό και τον προϋπάντησε ο γέρων προφήτης Συμεών, τον πήρε στην αγκαλιά του και είπε: «Ούτος κείται εις πτώσιν και εις ανάστασιν πολλών και εις σημείον αντιλεγόμενον». Αυτός είναι σημείο αντιλεγόμενο. Και θα είναι σημείο αντιλεγόμενο. Σε όλους τους αιώνες. Γύρω από το πρόσωπό Του θα γίνεται πόλεμος. Από τη στάση που θα παίρνει ο καθένας απέναντί Του ή θα στέκει ή θα πέφτει.

Με άλλα λόγια Αυτός είναι το κριτήριο. Δεν κρίνεται. Δεν ελέγχεται. Αυτός τα κρίνει όλα. Όλοι θα κριθούν με βάση το Χριστό. Ανάλογα με τη θέση και τη στάση που παίρνουν απέναντί Του. Ας δούμε λοιπόν, τι είναι και πως πρέπει να βλέπουμε τον Χριστό.

Το πρώτο Ευαγγέλιο

Κατ’ αρχήν ο Χριστός είναι ένα πρόσωπο το οποίο ανηγγέλθη, ότι θα έλθη στον κόσμο από την ημέρα της πτώσεως του Αδάμ. Εμείς, ο καθένας μας, έχουμε ιστορία από την ημέρα που γεννιόμαστε. Ο Χριστός έχει στον κόσμο, στην ανθρωπότητα ιστορία από την ημέρα που εμφανίστηκε ο άνθρωπος. Πόσες χιλιάδες χρόνια πέρασαν από τον Αδάμ μέχρι την μέρα που γεννήθηκε στη γη ο Χριστός σαν άνθρωπος; Κανείς δεν ξέρει. Και όμως από τότε γράφεται η επίγεια ιστορία Του.

Είπε ο Θεός μετά την πτώση, ενώ άκουγε ο Αδάμ και η Εύα, στο διάβολο: «Έχθραν θήσω ανά μέσον σου και ανά μέσον της γυναικός και ανά μέσον του σπέρματός σου και ανά μέσον του σπέρματος αυτής. Αυτός σου τηρήσει κεφαλήν και συ τηρήσεις αυτού πτέρναν».

Λέει ο Θεός, ότι θα θέσω έχθρα ανάμεσα στο διάβολο και ανάμεσα σε μια αγία γυναίκα, η οποία ουδέποτε θα υποδουλωθεί στο διάβολο και εννοεί την Παναγία βέβαια. Όχι την Εύα, ούτε τις άλλες γυναίκες. Αλλά την Παναγία που ολόκληρη η ζωή της ήταν αγώνας εναντίον του, για να διατηρηθεί καθαρή και απρόσβλητη από τις παγίδες του.

«Και ανά μέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής». Σπέρμα του διαβόλου είναι οι άλλοι πεσόντες άγγελοι και οι άνθρωποι που εργάζονται για το θέλημα του διαβόλου. Σπέρμα της γυναικός -εδώ είναι το παράξενο- δεν υπάρχει! Μια μόνο γυναίκα γέννησε μοναχή της. Όλα τα άλλα παιδιά, όλοι οι άλλοι άνθρωποι είναι σπέρμα ανδρών. Ένας και μόνο υπήρξε σπέρμα γυναικός: Ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος γεννήθηκε εκ Πνεύματος Αγίου και Μαρίας της Παρθένου. Και είχε μεν Πατέρα εν ουρανώ αλλά δεν είχε πατέρα επί της γης. Και είχε μητέρα επί της γης, αλλά δεν είχε μητέρα εν ουρανώ. Μετά από πολλά χρόνια το 700 π.Χ., μιλώντας πάλι ο Θεός στον Προφήτη Ησαΐα έλεγε: «Ἰδού η παρθένος εν γαστρί έξει και τέξεται υιόν και καλέσουσι το όνομα αυτού Εμμανουήλ ο εστιν μεθερμηνευόμενον μεθ ἡμῶν ο Θεός».

Παρθένος θα συλλάβει, παρθένος θα γεννήσει. Εκείνο που θα γεννηθεί θα το ονομάσουν Εμμανουήλ. Δηλαδή ο Θεός είναι μαζί μας. Το όνομα που θα του δώσουν θα ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Ο Θεός που ήλθε και έγινε άνθρωπος.

Γι’ αυτό, όταν ο Υιός Θεού γεννήθηκε στον κόσμο οι άγγελοι τραγούδησαν: «Δοξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία». Το «εν ανθρώποις ευδοκία» σημαίνει: ήλθε επιτέλους για τους ανθρώπους η ευδοκία του Θεού, η σωτηρία.

Στο πρόσωπο του Χριστού δεν έχουμε έναν άνθρωπο μεγάλο, άγιο, χαρισματούχο. Αλλά έχουμε τον Θεό, ο οποίος εφάνη «εν σαρκί». Τον Θεο, ο οποίος κατέβηκε στη γη και έγινε άνθρωπος.

Πηγή ζωής

Ολόκληρο το Άγιο Ευαγγέλιο στρέφεται γύρω από το πρόσωπο του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Οι Άγιοι Απόστολοι δεν βγήκαν να κηρύξουν και να αγωνιστούν για κάποια ιδεολογία. Βγήκαν να κηρύξουν μόνο τον Χριστό και την ανάστασή Του. Και έλεγαν: «Όποιος πιστέψει και βαπτισθεί στο όνομά Του θα σωθεί. Όποιος απιστήσει θα κατακριθεί».

Διαβάζουμε στο κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο: «Εν αρχή ην ο λόγος και ο λόγος ην προς τον Θεόν και Θεός ην ο λόγος». Δηλαδή ο Χριστός υπάρχει πριν δημιουργηθεί οποιοδήποτε κτίσμα. Πριν από όλα, υπήρχε ο Χριστός. Το «εν αρχή ην ο λόγος» σημαίνει ότι ούτε ο Πατέρας δεν ήταν πριν από το Χριστό. Διότι τότε θα έλεγε: «εν αρχή ην ο Πατήρ» και μετά δεύτερος ήλθε ο Χριστός. Αλλά τι είναι ο Χριστός; Συνάναρχος με τον Πατέρα και με το Άγιο Πνεύμα. «Εν αρχή» μαζί και οι τρεις. Ο ένας Θεός. Ούτε ο Πατέρας πριν, ούτε ο Υιός, ούτε το Άγιο Πνεύμα.

Και πως τελειώνει το κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο, αφού διηγηθεί τόσα θαύματα και τόσες διδασκαλίες του Κυρίου; «Αυτά που σας έγραψα», λέγει ο Άγιος Ιωάννης ο θεολόγος, «είναι λίγα, έστι δε και άλλα πολλά α εποίησεν ο Ιησούς, άτινα εάν γράφηται καθ’ εν, ουδέ αυτόν οίμαι τον κόσμον χωρήσαι τα γραφόμενα βιβλία». Ποιός μπορεί να γράψει τα έργα του Χριστού;

Μήπως νομίζουμε, πως μόνο εκείνα τα οποία έκανε στα 33 χρόνια της επιγείου ζωής Του ο Κύριος αυτά είναι τα έργα του Χριστού»; «Πάντα δι αυτού εγένετο και χωρίς αυτού εγένετο ουδέν εν». Όλα όσα υπάρχουν επάνω στον κόσμο είναι έργα Του. Χωρίς το χέρι Του και το θέλημά Του και τη Σοφία Του δεν έγινε απολύτως τίποτα.

Και προχωρεί η αγία Γραφή: «αυτά τα λίγα που αποτελούν το Ευαγγέλιο, έχουν γραφτεί «ίνα πιστεύσητε ότι Ιησούς εστίν ο Υιός του Θεού» και «ίνα πιστεύοντες ζωήν έχητε εν τω ονόματι αυτού».

Να μία διπλή σκοπιμότητα που εξυπηρετεί η αγία Γραφή. Η πρώτη: να πιστέψετε ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού. Όποιος διαβάζει την αγία Γραφή, χωρίς να ψάξει να βρει μέσα τον Χριστό, για να πιστέψει ότι ο Χριστός είναι ο Υιός του Θεού, τζάμπα την κρατάει στα χέρια του. Ο σκοπός της αγίας Γραφής είναι ένας και μοναδικός: «Ταύτα γέγραπται ίνα πιστεύσητε ότι ο Ιησούς εστίν ο Υιός του Θεού».

Και η δεύτερη σκοπιμότητα: Και «ίνα πιστεύοντες ζωήν έχητε εν τω ονόματι αυτού».

Γράφει ο άγιος Αυγουστίνος: «Να ενθυμούμεθα πάντοτε, ότι ο Χριστός ως Θεός, είναι η πατρίδα μας.

Εκείνος, τον οποίο συνεχώς ποθούμε και αναζητούμε.

Εκείνος, κοντά στον οποίο θα βρούμε αμοιβή, ανάπαυση, χαρά, ειρήνη, δόξα». Αμήν.

ΠΗΓΗ