ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

Απόστολος: Ρωμ. Β΄ 10-16

Ευαγγέλιο: Ματθ. Δ΄ 18-23

10 Ιουνίου 2018

«Δεύτε οπίσω μου και ποιήσω υμάς αλιείς ανθρώπων»

Είναι οι πρώτες μέρες, κατά τις οποίες, μετά τη βάπτισή Του και τους πειρασμούς, που δοκίμασε στην έρημο του Ιορδάνη, από μέρους του σατανά, που ο Κύριος αρχίζει να βγαίνει έξω, για να Τον γνωρίσει ο κόσμος και ν’ αρχίσει έτσι, να κηρύττει και να θαυματουργεί. Μια μέρα, λοιπόν, ενώ περπατά στην ακρογιαλιά της θάλασσας της Γαλιλαίας, βλέπει δυο ψαράδες, που ρίχνουν τα δίκτυά τους στη θάλασσα για να πιάσουν ψάρια. Πρόκειται για τον Σίμωνα, που τον ονόμασε μετά ο Κύριος Πέτρο και τον αδελφό του Ανδρέα. Μαζί με αυτούς τώρα ο Κύριος, προχωρεί πιο κάτω και βλέπει άλλους δυο ψαράδες, τον Ιάκωβο, παιδί του Ζεβεδαίου και τον Ιωάννη τον αδελφό του. Ετοίμαζαν κι’ αυτοί τα δίκτυά τους για να τα ρίξουν στη θάλασσα μαζί με τον πατέρα τους. Τους πλησιάζει, λοιπόν και αυτούς ο Κύριος και τους απευθύνει την ίδια πρόσκληση. Και οι δυο αδελφοί, δείχνουν και αυτοί την ίδια προθυμία και αυταπάρνηση με τους πρώτους και Τον ακολουθούν. Έκτοτε, η τιμητική αυτή πρόσκληση, απευθύνεται και σ’ όλους εμάς, γι’ αυτό είναι καλό, να δούμε κι εμείς σήμερα, πως μπορούμε να τους μιμηθούμε.

Από την όλη διήγηση φαίνεται ότι οι Γαλιλαίοι εκείνοι ήσαν ευσεβείς άνθρωποι. Δεν είχαν όμως κανένα εντυπωσιακό και ιδιαίτερο, κατά κόσμον, προσόν. Ούτε είχαν ψηλή καταγωγή, ούτε πλούτη, ούτε γνώσεις, αλλά και ούτε κοσμική σοφία διέθεταν. «Αυτούς που ο κόσμος τους θεωρεί μωρούς, εκείνους διάλεξε ο Θεός για να ντροπιάσει τελικά τους σοφούς· κι’ αυτούς που ο κόσμος τους θεωρεί ανίσχυρους, εκείνους διάλεξε ο Θεός για να ντροπιάσει τελικά τους κατά κόσμον ισχυρούς· κι’ αυτούς που ο κόσμος τους θεωρεί παρακατιανούς και περιφρονημένους, εκείνους διάλεξε ο Θεός, τα μηδενικά, για να καταργήσει όσους θαρρούν πως κάτι είναι. Έτσι, κανένας δεν μπορεί να καυχηθεί για κάτι μπροστά στον Θεό», μας λέει ο απόστολος των Εθνών Παύλος (Α΄ Κορ. Α' 27-29).

Κι ενώ δεν είχαν τίποτε για το οποίο μπορούσαν να καυχηθούν οι ψαράδες εκείνοι, εν τούτοις επέδειξαν διαγωγή για την οποία δίκαια επαινούνται και αιώνια μεγαλύνονται. Με την όλη στάση τους έδειξαν προθυμία και αξιοθαύμαστη αυταπάρνηση. Κι αυτό φαίνεται και από το γεγονός ότι όταν ο Κύριος τους κάλεσε, τα άφησαν όλα αμέσως και Τον ακολούθησαν. Δεν καθυστέρησαν, δεν φάνηκαν επιφυλακτικοί και δεν σκέφτηκαν τι θα εγίνοντο οι διάφορες υποθέσεις, που ασφαλώς θα είχαν. Δεν ζήτησαν προθεσμία για να τακτοποιήσουν τα του οίκου τους. Άφησαν αμέσως το καΐκι και την οικογένειά τους και Τον ακολούθησαν, χωρίς χρονοτριβή .Αφήνοντας πίσω γονείς, οικογένειες, ό,τι προσφιλές είχαν και ό,τι διέθεταν, για να γίνουν Μαθητές Του.

Η αυταπάρνηση όμως αυτή και ο ζήλος που έδειξαν στην αρχή, έφτασαν στο κατακόρυφο κατόπιν, όταν μετά την Πεντηκοστή, με την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος, διεσπάρησαν στα πέρατα της Οικουμένης για να κηρύξουν τον λόγο της Ανάστασης. Κι έτσι τους βλέπουμε να ξαπλώνονται σ’ όλη την υφήλιο και να φτάνουν άλλοι, στις Ινδίες, άλλοι στην Αιθιοπία και άλλοι στην Αχαΐα. Η Ασία, η Αφρική και η Ευρώπη, οι γνωστές μέχρι τότε Ήπειροι του πλανήτη μας, άκουσαν το κήρυγμά τους. Έτσι, αντήχησε σ’ όλη τη γη η φωνή τους και στα πέρατα της Οικουμένης τα λόγια τους (Ρωμ, Ι΄18).Για δε την πιστή εκπλήρωση της αποστολής τους, υπέμειναν και τον μαρτυρικό θάνατο.

Έκτοτε, ο Κύριος κάλεσε και καλεί όλους τους ανθρώπους κοντά Του. Δεν

είναι μόνο οι Τέσσερις, οι Δώδεκα και αργότερα οι Εβδομήντα Απόστολοι. Είμαστε

και όλοι εμείς προσκεκλημένοι από τον Χριστό. Όχι με την ειδική κλήση που έγινε

προς τους Δώδεκα Μαθητές και Αποστόλους Του. Τουναντίον, εμείς καλούμαστε

να γίνουμε οπαδοί Του και να Τον ακολουθήσουμε πιστά στη ζωή μας, εκεί όπου

βρίσκεται και ζει ο καθένας μας. Τούτο μπορούμε να το πετύχουμε, όταν με πόθο

και δίψα ψυχής, μελετούμε το Ευαγγέλιο, που ο ίδιος ο Χριστός καλεί όλους μας

στην οδό Του, στην αλήθεια και στη ζωή. Μας καλεί να αποφύγουμε την αμαρτία

και να εργαστούμε την αρετή. Μας ζητά να συμμορφωνόμαστε προς τον άγιο νόμο

Του. Να εφαρμόζουμε το θέλημα και τις εντολές Του. Να υπακούουμε με άλλα

λόγια στη φωνή της αγάπης Του για τη σωτηρία και την αιώνια δόξα μας.

Επομένως, αυτό που ζητείται τώρα από εμάς είναι να ανταποκριθούμε στην

κλήση Του, με την ίδια αυταπάρνηση και προθυμία των ιερών Μαθητών Του. «Γι’

αυτό ,αδελφοί μου», μας παροτρύνει ο απόστολος Πέτρος «προσπαθείστε, ακόμα

περισσότερο να διασφαλίσετε την κλήση σας και την εκλογή σας από τον Θεό.

Γιατί αν εφαρμόσετε τα παραπάνω, δεν θα σκοντάψετε ποτέ» (Β' Πέτρ. Α΄10). Μας

καλεί, δηλαδή, να καταβάλλουμε περισσότερη σπουδή και επιμέλεια, για να

κάμουμε την κλήση και εκλογή μας, ασφαλή και αμετακίνητη. Να μη

επιτρέπουμε στη συνήθεια να εξασθενεί την κλήση μας, και να μη αφήνουμε την

αμαρτία να μαράνει το ζήλο μας και να σκληρύνει την καρδιά μας. Και όχι μόνο

αυτό, αλλά να αναζωπυρώνουμε καθημερινά το χάρισμα που μας δώρισε. Με λίγα

λόγια, όλη μας η ζωή γενικά, από τις επιθυμίες και τους λογισμούς μας, μέχρι

τους λόγους και τις πράξεις μας, να είναι αντάξια της ψηλής κλήσης που μας

έκαμε ο Θεός.

Για να γίνουν, όμως, όλα αυτά πραγματικότητα, χρειάζεται αγώνας πολύς.

Και στον αγώνα αυτό, που απαιτείται για να ανταποκρινόμαστε καθημερινά στην

κλήση μας, μας βοηθά πολύ η σκέψη του βραβείου της άνω κλήσεως για το οποίο

μας μιλά ο απόστολος Παύλος. «Δεν ισχυρίζομαι», μας λέει «ότι έφτασα ήδη στο

τέρμα, ούτε ότι έγινα τέλειος. Συνεχίζω όμως τον αγώνα για να κερδίσω αυτό το

βραβείο, για το οποίο ήδη με κέρδισε ο Ιησούς Χριστός. Αδελφοί μου», μας

συμβουλεύει, «εγώ δεν θεωρώ τον εαυτό μου ότι έφτασε στο τέρμα· σ’ ένα όμως

πράγμα συγκεντρώνω την προσοχή μου. Ξεχνώ αυτά που είναι πίσω μου και κάνω

ότι μπορώ για να φτάσω αυτά που είναι μπροστά μου. Αγωνίζομαι να τερματίσω

και προσβλέπω στο βραβείο της ουράνιας πρόσκλησης του Θεού διά του Ιησού

Χριστού. Έτσι, ας σκεπτόμαστε όσοι θέλουμε να είμαστε τέλειοι» (Φιλ. Γ'13-15). Γι’

αυτό αδελφοί μου, ας προσέξουμε πολύ και ας αγωνιστούμε για να το πετύχουμε.

Η δόξα και η χαρά του ουρανού μας περιμένουν.

† Ηγούμενος Χρυσορρογιατίσσης Διονύσιος

ΠΗΓΗ