ΚΤΡΙΑΚΗ Ε΄ΜΑΣΘΑΙΟΤ

Απόστολος: Α΄Κορ. ιβ, 27-ιγ, 8

Ευαγγέλιο: Ματθ. η΄ 28 - θ ι

1 Ιουλίου 2018

«Σι ημίν και σοι Ιησού υιέ του Θεού; Ήλθες προ καιρού βασανίσαι ημάς;» (Ματθ. η΄29)

Σραγική η κατάσταση των κατοίκων των Γεργεσηνών, τόσο σε προσωπικό, όσο και σε ομαδικό επίπεδο. Οι άνθρωποί, όντας υποχείριοι του διαβόλου, δεν περιορίζονται σε απλή παράβαση του νόμου του Θεού, αλλά ακολουθούν μια πορεία αυτοκαταστροφική και μέσα από την συμπεριφορά τους γίνονται επιπρόσθετα επικίνδυνοι για το κοινωνικό σύνολο.

Ο Φριστός βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπος με δυο μορφές ανθρώπων που βρίσκονται κάτω από την εξουσία του διαβόλου. ΢την πρώτη ανήκουν οι δυο δαιμονισμένοι. ΢τη δεύτερη ανήκει το σύνολο των κατοίκων των Γεργεσηνών. Αντικοινωνική η συμπεριφορά των πρώτων, αφού δεν ζουν φυσιολογικά με το κοινωνικό σύνολο, αλλά στα μνήματα και επιπρόσθετα κινούνται επιθετικά στον καθένα που θα βρεθεί κοντά τους. Οι δεύτεροι, φαίνεται ότι ζουν μια «φυσιολογική» ζωή με κοινό γνώρισμα τη συνειδητή παράβαση του νόμου του Θεού!

Και οι δύο κατηγορίες των ανθρώπων βρίσκονται κάτω από την εξουσία του διαβόλου με μια βασική διαφορά. Οι πρώτοι βρίσκονται κάτω από τον πλήρη έλεγχο του διαβόλου, οι δε δεύτεροι, ελεύθερα και συνειδητά υποτάσσονται στον διάβολο. Οι πρώτοι δεν ελέγχουν τον εαυτό τους, αλλά ελέγχονται από τον διάβολο. Για τούτο και ο Φριστός δεν τους αντιμετωπίζει ως ασθενείς ή ως αμαρτωλούς, αλλά ούτε και τους μέμφεται που βρίσκονται σ’αυτή την κατάσταση. Αντίθετα, τους αντιμετωπίζει με συμπάθεια και τους ελευθερώνει από τα δεινά και την εξουσία του διαβόλου. Απόδειξη ότι μετά την απελευθέρωσή τους γίνονται και πάλι φυσιολογικοί άνθρωποι. Και ενώ προηγουμένως αντιστρατεύονταν τόσο τον Θεό, όσο και τους ανθρώπους, τώρα θέλουν να μείνουν κοντά στον Θεό και τους ανθρώπους.

Παρά το ότι θεωρητικά οι δεύτεροι ήταν λιγότερο επικίνδυνοι, εντούτοις τα έργα τους, τους διέψευσαν, αφού όχι μόνο έμειναν αμετανόητοι, αλλά και ζήτησαν από τον Φριστό να φύγει από την περιοχή τους. Παρά την «ευεργετική τιμωρία» αρνήθηκαν τη Φάρη του Θεού με αποτέλεσμα να στερηθούν και τη σωτηρία. Αγνόησαν δυο πράγματα οι Γεργεσηνοί. Πρώτον, ότι η αμαρτία δεν είναι ποτέ κέρδος και δεύτερον, το «σκληρόν σοι προς κέντρα λακτίζειν» (Πράξ. κστ΄14) «Είναι οδυνηρό να κλωτσάς στα καρφιά».

Ο Ιησούς, λοιπόν, φτάνοντας στην περιοχή των Γεργεσηνών βρίσκεται αντιμέτωπος με τις δυο κατηγορίες των ανθρώπων που ελέγχονταν σε διαφορετικό βαθμό από τις δαιμονικές δυνάμεις. Ο διαφορετικός βαθμός ελέγχου από τις δαιμονικές δυνάμεις τους οδηγεί και σε διαφορετική αντιμετώπιση του Φριστού. Οι πρώτοι αναγνωρίζουν ότι ο Φριστός είναι Τιός του Θεού, άρα ανώτερος, αλλά και διαφορετικός από αυτούς. Αναγνωρίζουν ότι

ο Φριστός είναι παντοδύναμος, αλλά την ίδια στιγμή κριτής και τιμωρός τους.

Κι όμως, ενώ αναγνωρίζουν τη Θεότητα και την παντοδυναμία του,

εντούτοις δεν κάνουν και την ανάλογη κίνηση για να σωθούν. Αντίθετα

παρακαλούν τον Φριστό λέγοντας: «Αν είναι να μας διώξεις, άφησέ μας να

πάμε στο κοπάδι των χοίρων». Και ο Κύριος το επέτρεψε. Ελευθέρωσε τους δύο

δαιμονισμένους από τα κακοποιά πνεύματα, αλλά την ίδια στιγμή τιμώρησε

τους Γεργεσηνούς, με την καταστροφή των χοίρων. Δυστυχώς, όμως, οι

κάτοικοι των Γεργεσηνών αντί να συναισθανθούν ότι τιμωρήθηκαν για τις

αμαρτίες τους με τη συνειδητή παράβαση του νόμου του Θεού και με τη

μαζική εκτροφή των χοίρων, όχι μόνον έμειναν αμετανόητοι, αλλά και ομαδικά

«πάσα η πόλις» τον παρακάλεσαν να φύγει από την περιοχή τους.

Όπως «ώρμησε πάσα η αγέλη των χοίρων κατά του κρημνού εις την

θάλασσαν και απέθανον» κατά τον ίδιο τρόπο «πάσα η πόλις» , όλοι οι κάτοικοι

της πόλης προτίμησαν να «πνιγούν» στη θάλασσα της αμαρτωλής ζωής παρά να

ζητήσουν από τον ΢ωτήρα Φριστό να μείνει κοντά τους. Μια συμπεριφορά που

επαναλαμβάνεται ίσως κι από μας όταν την ώρα της δοκιμασίας αρνούμαστε

να τη δεχτούμε σαν κίνητρο για μετάνοια.

Ευεργετικός, μέσω των θεραπειών, δεν υπήρξε μόνον ο Φριστός. Αυτό το

χάρισμα το έδωσε στους Αποστόλους, αλλά και σε Αγίους διαμέσου των

αιώνων. Ανάμεσα σ’αυτούς και οι Άγιοι Κοσμάς και Δαμιανός που τιμούμε

σήμερα. Κατάγονταν από τη Ρώμη και έζησαν στα τέλη του τρίτου μ.Φ. αιώνος.

Ήταν αδέλφια και μετά τις σπουδές τους στην ιατρική αφιέρωσαν τη ζωή τους

προσφέροντας θεραπεία στους συνανθρώπους τους τόσο στο σώμα, όσο και στη

ψυχή. Εκεί που αδυνατούσε η ιατρική επιστήμη, τότε έπαιρνε τη σειρά του το

θαύμα. Με το χάρισμα των ιαμάτων, που τους έδωσε ο Φριστός, ανακούφιζαν

τους ανθρώπους. Όλες τις θεραπείες τις προσέφεραν δωρεάν, για τούτο και

ονομάστηκαν «Ανάργυροι».

Αδελφοί μου, οι Άγιοι Ανάργυροι Κοσμάς και Δαμιανός αξιοποίησαν

ιδιαίτερα την ιδιότητα του Φριστιανού, πέραν από αυτή της ιατρικής. Με την

ανιδιοτελή αγάπη επιβεβαίωσαν την πραγματική ιδιότητα του Φριστιανού

εφαρμόζοντας απόλυτα τον σημερινό «ύμνο της αγάπης του Αποστόλου

Παύλου». Δεν καυχήθηκαν για τα χαρίσματα τους, ούτε και τα

χρησιμοποίησαν για προσωπικό όφελος. Πάντοτε συνδύαζαν την προσφορά

τους προς τους ασθενείς με πολλή αγάπη, με ανιδιοτέλεια, «Ανάργυρως», με

μοναδικό στόχο την ανακούφιση των ανθρώπων και ιδιαίτερα τη δόξα του

Θεού. Ας μιμηθούμε το παράδειγμά τους κι ας γίνουμε ευεργετικοί προς τον

συνάνθρωπο με το μοναδικό κίνητρο της ανιδιοτέλειας και της αγάπης. Σέλος,

ας τους παρακαλέσουμε: « Άγιοι Ανάργυροι και θαυματουργοί, επισκέψασθε

τας ασθενείας ημών∙ δωρεάν ελάβετε, δωρεάν δότε ημίν».

Αμήν.

Θεόδωρος Αντωνιάδης

ΠΗΓΗ