ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ’ ΛΟΥΚΑ

26/10/2025

Δύο σημαντικές πτυχές της ζωής του ανθρώπου φανερώνει η σημερινή περικοπή:

Ο Χριστός ήλθε στον κόσμο: «ίνα καταργήσει τον το κράτος έχοντα του θανάτου, τουτ΄ έστι τον διάβολον».

Και πως η ανθρώπινη ζωή είναι μία διαρκής πάλη η οποία: «ουκ έστιν προς αίμα και σάρκα, αλλά προς τας αρχάς […] προς τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις».

Επίσης η σημερινή ευαγγελική περικοπή φανερώνει ένα ακόμη επίκαιρο θέμα, την κυριαρχία του σατανά πάνω στον άνθρωπο.

Σημαντικό επίτευγμα του διαβόλου είναι να έχει αποκρύψει εντελώς την ύπαρξή του έτσι ώστε να επιτελεί σχεδόν ανενόχλητα το έργο του.

Ο άνθρωπος μέσω των λογισμών έχει διδαχθεί να αμφισβητεί τα πάντα αλλά κυρίως την ψυχοπνευματική κατάστασή του. Έχει μάθει να αμφισβητεί το Θεό και τα έργα Του και το χειρότερο, δεν πιστεύει πως ο διάβολος είναι πρόσωπο υπαρκτό, δημιούργημα του Θεού.

Θεωρεί πως το κακό είναι μία αφηρημένη ή αυθύπαρκτη έννοια και όχι πρόσωπο που έχει γνώση του εαυτού του. Έτσι ώστε το κακό είναι αποτέλεσμα μιας ελεύθερης και συνειδητής πράξης.

Γιατί το κακό όταν πράττεται αποτελεί υπεύθυνη και συνειδητή πράξη.

Ο άνθρωπος αρχικά μπήκε στη ροή της αμαρτίας, μίας παραφύση κατάστασης, παρασυρθείς από το διάβολο. 

Ο διάβολος είναι μία τραγική προσωπικότητα. Ενώ πλάσθηκε από το Θεό μαζί με τις υπόλοιπες, πνευματικές αόρατες δυνάμεις, προοριζόμενος να γίνει δέκτης του άκτιστου Φωτός, αυτός κινούμενος εγωιστικά και ζηλόφθονα προς το Θεό μετέτρεψε την Αγάπη Του σε φιλαυτία και κίνησε μαζί με άλλες πνευματικές δυνάμεις ανταρσία κατά του Θεού.

Φαντάστηκε τον εαυτό του ανώτερο του Θεού να κάθεται στο θρόνο Του. Δεν μπόρεσε να καταλάβει πως ο θρόνος Του είναι η Αγάπη Του και η ταπείνωσή Του.

Ο σατανάς αναγνωρίζει το Πρόσωπο του Θεού και πιστεύει στην παντοδυναμία Του, φρίττει μπροστά Του. Ωστόσο αντιστρατεύεται το Χριστό και το έργο Του, Τον μισεί και εναντιώνεται στο θέλημα του Θεού πολεμώντας Τον και προτρέποντας τον άνθρωπο να κάνει το ίδιο.

Ομολογεί τη θεότητα του Χριστού αλλά ταυτόχρονα φοβάται την Αγάπη Του. Τα δαιμόνια παρακαλούν τον Ιησού, «ίνα μη επιτάξη» αυτά «εις την άβυσσον απελθείν» αλλά να επιτρέψει «εις τους χοίρους εισελθείν».

Φανερώνουν δηλαδή πως εκείνο που τα βασανίζει περισσότερο είναι πως απέναντι στο μίσος τους προς το Χριστό, Εκείνος προβάλλει την άβυσσο της Αγάπη Του.

Ο Χριστός ρωτάει το όνομα των δαιμονίων κι εκείνα απαντούν, «Λεγεών, ότι δαιμόνια πολλά εισήλθεν εις αυτόν». Αυτή η απάντηση φανερώνει το έργο των δαιμόνων: κυριεύουν και διαβάλουν = διαιρούν, διασπούν την ενότητα της ανθρώπινης ύπαρξης, κυρίως μ’ ένα πλήθος λογισμών.

Απομακρύνουν τον άνθρωπο από το Θεό και τους άλλους ανθρώπους, όπως περιγράφει ο Ευαγγελιστής Λουκάς: «ηλαύνετο υπό του δαίμονος εις τας ερήμους» και κατακερματίζει την ύπαρξή του. Η θεία, υπό του Θεού δημιουργημένη, ενιαία ψυχοσωματική ενότητα του ανθρώπου θρυμματίζεται και διασπάται η αρμονία της.

Το ανθρώπινο πρόσωπο γίνεται ένα πλήθος, μία μάζα που δρα απρόσωπα, ανεξέλεγκτα και οδηγείται, μεταπίπτει, στην απομόνωση, τη μοναξιά και την κατάθλιψη.

Η ζωή του ανθρώπου πέφτει στο σκοτάδι. Από το Φως, το Θεό, καταλήγει στον Άδη, στην προσωπική πνευματική και σωματική κόλαση όπου επικρατεί η αφόρητα απελπιστική μοναξιά. Στην εγωιστική κατάσταση όπου χάνεται η δυνατότητα κοινωνίας και αγάπης με άλλα ανθρώπινα πρόσωπα.

Χάνεται η φυσική κοινωνία και επέρχεται η αφύσικη μοναξιά, το εξουθενωτικό κλείσιμο στον εαυτό (μας).

«… και ήλθον προς τον Ιησούν και εύρον καθήμενον τον άνθρωπον […]

ιματισμένον και σωφρονούντα παρά τους πόδας του Ιησού».

Ω! πόση γαλήνη! πόση ηρεμία!

Έτσι απλά και αθόρυβα επιτελείται η αποκατάσταση του ανθρώπου;

Ναι με την εντολή και την άδεια του Θεού, «…και επέτρεψεν αυτοίς».

Ο Χριστός προσλαμβάνει την ανθρώπινη φύση, την εναρμονίζει και την ενώνει. Μέσω του Χριστού ο άνθρωπος υπερβαίνει την αμαρτία, μέσω της οποίας ο διάβολος κυριεύει και ελέγχει τον άνθρωπο, τη μοναξιά, την κατάθλιψη και το χωρισμό του απ’ τον Θεό και το συνάνθρωπο.

Ο Κύριος μέσα στο μυστικό Σώμα Του την Εκκλησία, δέχεται και ενώνει τους ανθρώπους πρώτα με τον Εαυτό Του και έπειτα μεταξύ τους.

Ο Χριστός μέσα στον θεανθρώπινο οργανισμό, την Εκκλησία Του, μέσω της Θείας Ευχαριστίας και της κοινωνίας του Τιμίου Σώματος και Αίματος Του μας κάνει ένα μαζί Του, μας εγκεντρίζει στον Εαυτό Του, και μεταξύ μας. 

Όπως αναφέρει ο Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος: «Όταν γαρ πυκνώς επί το αυτό γίνεσθε καθαιρούνται αι δυνάμεις του σατανά και λύεται ο όλεθρος αυτού εν τη ομονοία της υμών πίστεως» (προς Εφεσίους ΧΙΙΙ), και αλλού επισημαίνει τον κίνδυνο, «Ο ουν μη ερχόμενος επί το αυτό ούτος ήδη υπερηφανεί και εαυτόν διέκρινεν» (ο.π. V).

Ας προφυλάξουμε λοιπόν εαυτούς γιατί άνθρωπος ενωμένος με το Χριστό δεν κινδυνεύει από τίποτε. Όπως αναφέρει ο Απόστολος των Εθνών Παύλος: «Ζώ δε ουκέτι εγώ, ζή δε εν εμοί ο Χριστός».

Αμήν!

π. Ιωάννης Κίτσιος

ΠΗΓΗ