ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ

«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»

ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΛΟΥΚΑ

12 Οκτωβρίου 2025

«Γῆ καλή καί ἀγαθή»

 (Λουκᾶ η΄ 5-15)

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα ἀκούσαμε τήν γνωστή παραβολή τοῦ σπορέως, τήν ὁποία μάλιστα ἑρμήνευσε ὁ Ἴδιος ὁ Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, ταυτίζοντας τό σπορέα μέ τόν Ἑαυτό Του, τόν σπόρο μέ τόν λόγο Του καί τήν γῆ μέ τούς ἀκροατές τοῦ λόγου Του, τούς ὁποίους διακρίνει σέ 4 κατηγορίες.

Α. Σ’ ἐκείνους, πού ἐξαιτίας τῆς ἀπιστίας τους δέν δίνουν σημασία στό λόγο Του.

Β. Σ’ ἐκείνους, πού ἀκοῦν μέ χαρά ἀρχικῶς, ἀλλά δέν εἰσέρχονται στήν διαδικασία, νά προσπαθήσουν ἔστω, νά εὐθυγραμμισθοῦν μέ τό θεϊκό Του θέλημα.

Γ. Σ’ ἐκείνους, πού μέ ἐνδιαφέρον ἀκοῦν καί μέ ἐνθουσιασμό ξεκινοῦν νά ζήσουν σύμφωνα μέ τό λόγο Του, ἀλλά ἐξαιτίας τῶν βιοτικῶν φροντίδων καί τοῦ ἐκκοσμικευμένου φρονήματός τους μετά ἀπό λίγο καιρό, παραιτοῦνται κάθε προσπαθείας. Καί τέλος

Δ. Σ’ ἐκείνους πού μέ εὐχαρίστηση καί ἐνθουσιασμό ἀκοῦν καί πράττουν σύμφωνα μέ τό λόγο τοῦ Θεοῦ, ὥστε ὁ κόπος καί ἡ παραμικρή τους προσπάθεια νά εὐαρεστοῦν τόν Θεό καί νά ἔχει πολλαπλάσια ἀνταμοιβή σέ εὐλογία καί χάρη.

Οἱ 4 αὐτές ὁμάδες δέν εἶναι ἰσοδύναμες. Δηλαδή κάλλιστα θά μπορούσαμε ἄν ὄχι ὅλοι, τουλάχιστον οἱ περισσότεροι, ν’ ἀνήκουμε στήν 4η κατηγορία ἀποτελώντας τήν καλή κι ἀγαθή γῆ, πού καρποφορεῖ τόν σπόρο τοῦ θεϊκοῦ λόγου.

Ἴσως καί νά θυμοῦνται οἱ παλαιότεροι, ὅτι τήν σημερινή Κυριακή, οἱ πρόγονοί μας εἶχαν τήν χαριτωμένη συνήθεια νά φέρνουν στήν Ἐκκλησία λίγο ἀπό τόν σπόρο, πού θά ἔσπερναν μετά ἀπό λίγο καιρό στά χωράφια τους, ὥστε νά διαβάσει ὁ Ἱερέας τήν εἰδική εὐχή, γιά νά εὐλογηθεῖ ὁ κόπος καί ὁ μόχθος τῆς καλλιέργειάς τους.

Κατ’αὐτήν τήν Κυριακή δέ, ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας λαμβάνοντας ἀφορμή ἀπό τήν ἑρμηνεία, πού δίδει ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός στά παραβολικά του λόγια, ξεκινᾶ ἐπισήμως καί τό νέο Ἱεραποστολικό ἔτος, τήν προσπάθεια δηλαδή γιά τήν σπορά τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων.

Στή δισχιλιετῆ ζωή τῆς Ἐκκλησίας μας, πολλοί εἶναι ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι ἀκούγοντας ἕνα κήρυγμα ἤ διαβάζοντας λίγες γραμμές ἀπό τό ἱερό Εὐαγγέλιο, ἄλλαξαν τόν τρόπο τῆς ζωῆς τους, τήν ἱστορία καί τήν βιοθεωρία τους, τήν ἰδεολογία καί τό φρόνημά τους ἀκόμη καί σώθηκαν. Βεβαίως ἐμεῖς οἱ βαπτισμένοι στό ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ὀφείλουμε νά ἐξεικονίζουμε τήν ἀγαθή γῆ, καθώς ἔχουμε τήν ἱερή ἀποστολή ὄχι μόνο νά ἀκοῦμε τό κήρυγμα τοῦ θείου λόγου, ἀλλά νά τό ἀποδεχόμαστε καί νά τό καλλιεργοῦμε, δηλαδή νά ζοῦμε σύμφωνα μέ αὐτόν, μέ σκοπό τήν καρποφορία του γιά τήν σωτηρία μας.

Τό κήρυγμα εἶναι ἀναγκαῖο συστατικό τῶν λατρευτικῶν συνάξεων, ἤδη ἀπό τά χρόνια τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων. Διαβάζουμε στίς Πράξεις τῶν Ἀποστόλων (βλ.β΄ 42), ὅτι οἱ πρῶτοι Χριστιανοί συγκεντρώνονταν γιά νά ἀκούσουν ἀπό τούς ἁγίους Ἀποστόλους τήν διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου καί στή συνέχεια νά κοινωνήσουν ἀπό τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Τό θεῖο κήρυγμα λοιπόν εἶναι βασικό συστατικό στοιχεῖο τῆς θείας Λειτουργίας καί γι’αὐτό εἶναι ἕνα ἀπό τά κύρια ἔργα, τοῦ Ἱερέως μετά τήν χειροτονία του.

Θά ἦταν εὐχῆς ἔργο, ἄς μποροῦμε νά διαβάζουμε καθημερινά τήν Καινή Διαθήκη, ἀξιοποιώντας παράλληλα καί τίς ἄλλες εὐκαιρίες κατήχησης καί διδασκαλίας τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, τίς ὁποῖες παρέχει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας. Ἐκτός ἀπό τό σύντομο κήρυγμα, πού θά ἀκούσουμε στή διάρκεια τῆς θείας Λειτουργίας, κατά τίς Κυριακές ἤ τίς Ἑορτές, καλό θά ἦταν νά συμμετέχουμε καί στις κατά τόπους Συνάξεις Ὀρθόδοξης Κατήχησης.

Πρό τῆς καθιερώσεως τοῦ νηπιοβαπτισμοῦ ἡ κατήχηση τῶν Χριστιανῶν διαρκοῦσε μεγάλο χρονικό διαστημα, ὅπως ἀντιλαμβανόμαστε ἀπό τίς Κατηχήσεις τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου Ἱεροσολύμων. Δυστυχῶς στή σύγχρονη ἐποχή, οὔτε οἱ ἀνάδοχοι, οὔτε οἱ οἰκογένειες, οὔτε τό σχολεῖο μποροῦν νά ἀναπληρώσουν τά κενά τῆς Κατήχησης τῶν Χριστιανῶν. Ἡ εὐθύνη τῆς κατήχησης τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας ἀφορᾶ σέ ὅλους μας καί πρωτίστως στούς Ἱερεῖς.

Ἡ Κατήχηση τῶν Χριστιανῶν, ἀνδρῶν καί γυναικῶν, κατέχει πρωτεύουσα θέση στήν ποιμαντική συνείδηση καί φροντίδα τῆς Ἐκκλησίας. Σκοπός τῆς Κατήχησης εἶναι νά γνωρίζουμε ὁλοένα καί περισσότερο τήν ὀρθόδοξη πίστη καί λατρεία τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας κι ἐνσυνείδητα νά συμμετέχουμε σ’ αὐτήν!

Ἡ Κατήχηση εἶναι ἀναγκαία διότι μᾶς παιδαγωγεῖ ἐν Χριστῷ καί μορφώνει τόν Χριστό μέσα μας.  Εἶναι ὁ κόπος τῆς Ἐκκλησίας «μέχρις ὅτου ἡ προσωπικότητα τοῦ Χριστοῦ μορφωθεῖ μέσα μας», ὅπως τονίζει ὁ ἀπόστολος Παῦλος στήν πρός Γαλάτας Ἐπιστολή του (βλ. δ΄ 19). Γιά τόν ἴδιο λόγο ἐπισημαίνει ὅτι ὁ Χριστός δέν τόν ἔστειλε γιά νά βαπτίζει μόνο, ἀλλά νά ευαγγελίζεται στούς ἀνθρώπους τη σωτηρία τους (βλ. Α΄ Κορ. α΄17).

Ἡ καθημερινότητα ἀποδεικνύει, πώς δέν εἶναι λίγοι ἐκεῖνοι, πού δέν πιστεύουν σωστά κι ὀρθόδοξα, θέτοντας ἔτσι τήν σωτηρία τους ἐν ἀμφιβόλῳ. Δέν εἶναι μόνο ἱερή ὑποχρέωση, ἀλλά καί τιμή μας νά μάθουμε νά πιστεύουμε ὀρθά στόν μόνο ἀληθινό Θεό, τόν Θεάνθρωπο Κύριό μας καί νά ἐργαζώμαστε σωστά γιά τήν σωτηρία, ζῶντας ὀρθόδοξα τήν λειτουργική ζωή τῆς Ἐκκλησίας. Δέν δικαιολογούμαστε νά ἀγνοοῦμε βασικά πράγματα καί θέματα τῆς ὀρθόδοξης διδασκαλίας, γιά τήν Παναγία, τόν Τίμιο Σταυρό καί τούς Ἁγίους, ἤ γιά τά ἱερά Μυστήρια καί γενικά τήν Ὀρθόδοξη ζωή στήν πράξη.

Πολλές φορές δυστυχῶς ὡς Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί δίνουμε τήν ἐντύπωση, πώς ἐνῶ κατέχουμε ἕνα πολύτιμο πνευματικό θησαυρό, ἐντούτοις μέ ἀδιαφορία τόν ἐγκαταλείπουμε ἀναξιοποίητο. Ἔτσι χάνουμε τήν εὐκαιρία νά ἀντλήσουμε ἀπό τόν πλοῦτο τῆς Ὀρθόδοξης πίστης καί ζωῆς, ἦθος, εὐγένεια, ἀρχοντιά, κῦρος καί ὑπευθυνότητα. Γιά νά χαιρόμαστε τήν ἀλήθεια τῆς ζωῆς καί νά πορευόμαστε στο δρόμο της σωτηρίας. Γιά νά μάθουμε νά ἀγαπᾶμε καί νά σεβόμαστε πρῶτα τόν Θεό καί ἀκολούθως τόν ἑαυτό μας, τούς γονεῖς καί τόν συνάνθρωπο, τήν οἰκογένεια καί τήν Πατρίδα μας, ἀξίες καί ἰδανικά, πού τόσο πολύ βάλλονται στίς μέρες μας ἰδιαιτέρως.

Ἀγαπητοί μου Ἀδελφοί,

Δέν ἔπαυσε ποτέ ὁ πόλεμος ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του. Ἄλλοτε φανερά κι ἄλλοτε κρυφά, ὁ κόσμος πλέον δέν ἐνεργεῖ μέ κριτήριο ἀνεξίθρησκο. Ἕνεκα τῆς ὅποιας ἐλευθερίας ἤ δημοκρατίας, ἐνεργεῖ συνήθως μέ κριτήριο ἀντίχριστο καί ἀντιεκκλησιαστικό. Ἀλλά δυστυχῶς, ἐπειδή μᾶς λείπει ἡ ἐμπειρία τῆς Ὀρθόδοξης ζωῆς, συμβάλλουμε μέ τίς ἀστοχίες μας σέ ὅλη αὐτήν τήν κακοδαιμονία, πού μᾶς περιβάλλει.

Ὡς Ορθόδοξοι Χριστιανοί βέβαια, Κληρικοί καί Λαϊκοί, πρέπει νά φροντίζουμε νά μήν σκανδαλίζουμε μέ τη ζωή μας καί κυρίως νά μήν κατηγοροῦμε κανένα καί γιά τίποτε. Δέν μᾶς φταίει ἡ συμπεριφορά καί τά ἤθη τῶν ἄλλων, ὅταν ἐμεῖς δέν συγκροτοῦμε σωστά τήν πνευματική μας ζωή καί δέν βιώνουμε τήν κοινωνία μέ τόν Χριστό.

Γι’ αὐτό ἄς μήν ἀφήσουμε τίς βιοτικές μέριμνες καί τίς συνήθειές μας νά μᾶς στερήσουν τήν κατά Χριστόν ζωή καί σωτηρία. Ἄς ἀποφασίσουμε μέ θέρμη πνευματική καί ζέση ψυχῆς νά ἐπιδοθοῦμε στόν ἐπανευαγγελισμό τῆς πίστης μας, ἔστω γιά μία ὥρα κάθε ἑβδομάδα. Ἄς παρακινήσουμε πρός αὐτή τήν κατεύθυνση τά παιδιά μας, τούς οἰκείους μας τούς συγγενεῖς, τούς φίλους, τούς συνεργάτες μας Ἔχουμε ἀνάγκη νά ἐπιδοθοῦμε στήν Ὀρθόδοξη Κατήχηση. Νά ἀκούσουμε, νά διαβάσουμε, νά ρωτήσουμε, νά μάθουμε και ἐν τέλει νά ζήσουμε τήν ἐμπειρία τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, ἀπό αὐτή τη ζωή καί αἰωνίως. Ἀμήν.

ΠΗΓΗ