ΚΥΡΙΑΚΗ Β ́ ΛΟΥΚΑ

Ἀγαπητοί ἀδελφοί, σήμερα διά μέσου τῆς περικοπῆς τοῦ Εὐαγγελίου θά προσπαθήσουμε νά διδαχτοῦμε καί νά θαυμάσουμε τήν ἀγάπη πρός τόν συνάνθρωπό μας. Καί ὄχι ἁπλά τόν συνάνθρωπό μας ἀλλά αὐτόν πού μᾶς μισεῖ καί γίνεται ἐχθρός μας.

Εἶπεν ὁ Κύριος: «καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως» (Λουκ. στ ́ 31). Ὁμοίως καί πάλιν εἶπεν «Πλὴν ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν καὶ ἀγαθοποιεῖτε καὶ δανείζετε μηδὲν ἀπελπίζοντες» (Λουκ. στ ́ 35).

Ἅς μείνουμε σέ αὐτές τίς δύο προτάσεις τοῦ Εὐαγγελικοῦ κειμένου καί ἅς προσπαθήσουμε νά ἐμβαθύνουμε στό νόημα. Εἶναι αὐτές ἁπλές συμβουλές ἡ μήπως ἐντολές; Φυσικά τό δεύτερο.

Αὐτό εἶπε ὁ κύριος: «καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως»(Λουκ. στ ́ 31). Τί θά θέλαμε ἀπό τόν ἐχθρό μας; Διωγμό, ἔχθρα, βλάβη, κυνήγημα, κατατρεγμό, κακή πρόθεση;

Καί βέβαια ὄχι. Ἐπιθυμοῦμε ἕναν καλό λόγο, μιά καλή πράξη, ἕνα ἔργο εὐάρεστο. Τί ἀλήθεια ζητοῦμε; Ἀγάπη ζητοῦμε. Πῶς γίνετε λοιπόν ἀδελφοί, ὅταν ἐμεῖς ζητᾶμε ἀγάπη, καλοσύνη καί εὐεργεσία, ἐμεῖς οἱ ἴδιοι νά ἀνταποδίδουμε ἐκεῖνο ποῦ ἀπεχθανόμαστε; Ἐκεῖνο ποῦ ἐμεῖς ζητᾶμε ἀπό τόν ἐχθρό μας πῶς εἶναι δυνατόν νά μή μποροῦμε νά τό δώσουμε, ἀφοῦ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος τό παραγγέλλει; Αὐτό πού θέλετε οἱ ἄνθρωποι νά σᾶς κάμουν, τό ἴδιο νά ἐνεργεῖτε καί ἐσεῖς. Ἑπομένως εἶναι ἐντολή ἡ πρός τούς ἐχθρούς ἀγάπη καί εἶναι ἔργο πίστεως καί Ἁγιοπνευματικῆς ἀρετῆς.

«Ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν» (Λουκ. στ ́ 35). Καί ἐπίσης: «Ἐγώ δὲ λέγω

ὑμῖν, ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν» (Ματθ. ε ́ 44).

Ὁ Θεός ὁ δημιουργός τοῦ κόσμου τοῦ ὁρατοῦ καί ἀοράτου, ὁ

δεσπότης καί πλάστης, μᾶς προστάζει: «ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν»

(Ματθ. ε ́ 44). Ὁ χαρακτηρισμός τοῦ πλησίον πού ἀναφέρεται στήν

Δευτέρα τοῦ δεκαλόγου ἐντολή: «Ἀγαπήσεις τὸν πλησίον σου ὡς

σεαυτόν» (Ματθ. κβ ́ 39) ἀναφέρεται σέ κάθε ἄνθρωπο. Φίλο, γνωστό,

ξένο ἀλλά καί ἐχθρό. Ἡ ἔχθρα ἀπομακρύνει τόν ἄνθρωπο, ἐλαττώνει τή

φιλία καί τελικῶς τήν ἐξατμίζει. Γί αὐτό λοιπόν, «εὐλογεῖτε τοὺς

καταρωμένους ὑμᾶς, καλῶς ποιεῖτε τοῖς μισοῦσιν ὑμᾶς καὶ προσεύχεσθε

ὑπὲρ τῶν ἐπηρεαζόντων ὑμᾶς καὶ διωκόντων ὑμᾶς» (Ματθ. ε ́ 44). Αὐτή

ἀκριβῶς ἡ ἐντολή ὑπερδόξασε καί ὑπερύψωσε τήν Εὐαγγελική

διδασκαλία. Αὐτή συγκλόνισε τούς εἰδωλολάτρες, τούς ἀπίστους καί

ἀλλοθρήσκους. Αὐτή ἡ ἐντολή εἶναι τό καύχημα καί ἡ δόξα τῆς

Χριστιανικῆς μας Ἐκκλησίας.

Κανένας καί ποτέ δέν νομοθέτησε καί δέν δίδαξε τήν ἀγάπη καί

εὐεργεσία τῶν ἐχθρῶν. Αὐτή ἡ ἐντολή φέρνει τήν εὐλογία τοῦ οὐρανοῦ

στή γῆ καί μεταβάλλει τόν ἄνθρωπο σέ κατά χάριν Θεόν.

Τό μίσος ἀδελφοί φέρνει δυστυχία, μᾶς ἀσχημίζει τήν ζωή, μᾶς

φέρνει ταραχή, μᾶς ἀγριεύει, μᾶς ἀφήνει ἄγρυπνους καί μᾶς ἀρρωσταίνει

τό μυαλό. Ὅλα αὐτά τά συναισθήματα, δυστυχῶς, τά μεταφέρουμε στούς

δικούς μας, στίς οἰκογένειές μας, στούς φίλους καί σ ́ὅλους τοῦς γνωστούς.

Ἔτσι ἀρχίζουμε ἕνα ἄσχημο καί παράλογο κατήφορο πού δέν ἔχει

τελειωμό. Τό ψωμί στό τραπέζι γίνεται πικρό, ἡ ἀγάπη γίνεται φόβος καί

ἡ ὀμορφιά καταντᾶ σέ ἀσχήμια. Τό μίσος καί ἡ κακία στήν ψύχη ἀποτελεῖ

τή μεγαλύτερη ἀπ’ ὅλες τίς ἀσθένειες. Ποία τώρα εἶναι ἡ θεραπεία; Ἤδη

μᾶς τή φανέρωσε ὁ ἴδιος ὁ Χριστός: «ἀγαπᾶτε τοὺς ἐχθροὺς ὑμῶν ... καὶ

προσεύχεσθε ὑπὲρ αὐτῶν» (Αυτ. 44).

Ἀδελφοί: Ἀγάπη πού ἑδράζεται στήν Πίστη καί πού συστεγάζει ὅλες

τίς ἄλλες ἀρετές. Αὐτό εἶναι τό εὐαγγελικό μήνυμα τό ὁποῖο εἶναι ἀνάγκη

νά κρατήσουμε καί φυσικά μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ νά ἐφαρμόσουμε. Ἡ

δύναμη τῆς ἀγάπης μπορεῖ νά μᾶς κάνει νά νικήσουμε ὅλα μας τά πάθη

καί ὅλες μας τίς ἀδυναμίες. Δέν εἶναι τίποτε ἀδύνατο. «Τὰ ἀδύνατα παρὰ

ἀνθρώποις δυνατὰ παρὰ τῷ Θεῷ» (Λουκ. ιη ́ 27).

Νά δώσει ὁ Κύριός μας.

Ἀμήν.

π. Ἰωάννης Παπαδημητρίου

ΠΗΓΗ