Κυριακή 3 Δεκεμβρίου 2017 (ΙΔ΄ ΛΟΥΚΑ) ( Λουκ. ιη΄ 35-43)

        Στό σημερινό ἱερό Εὐαγγέλιο παρουσιάζονται δύο ἀντίθετοι κόσμοι. Ὁ τυφλός τῆς Ἱεριχοῦς πού πίστεψε στό Χριστό καί ὁ «κόσμος» πού ἐμποδίζει τόν τυφλό νά φτάσει στό Χριστό. Ὅ,τι ποθεῖ ὁ πιστός τό ἀπορρίπτει ὁ «κόσμος». Καί ὅ,τι προσφέρει ὁ «κόσμος» τό ἀποκρούει ὁ πιστός. Τί ποθεῖ ὁ τυφλός; Νά πλησιάσει, νά συναντήσει τό Χριστό, γιά νά λάβει τό φῶς τῶν ὀφθαλμῶν του, νά ἀντλήσει φῶς καί δύναμη καί ζωή ἀπό τό φωτοδότη καί ζωοδότη Θεό καί Κύριο. Καί τί ζητᾶ ὁ «κόσμος»; Νά σταματήσει τόν πιστό, νά ἐμποδίσει τόν τυφλό  νά πλησιάσει τό Χριστό. Ἀπό ἀσπλαγχνία; Ἀπό ἄγνοια γιά τό Χριστό; Ἀπό ἀδιαφορία γιά τόν πόνο τοῦ ἄλλου; Πιθανόν. Μά κυρίως ζητᾶ νά ἐμποδίσει τόν τυφλό νά πλησιάσει τόν Χριστό, διότι ὁ «κόσμος» δέν πιστεύει στό Χριστό. Ὁ τυφλός εἶναι πιστός θερμός, ἀκλόνητος στήν πίστη του.

Ὁ «κόσμος» καί ἄν ἔχει λίγη πίστη, εἶναι χλιαρή, ἄτονη, ἀνίσχυρη. Ὁ τυφλός τό πιστεύει τό θαῦμα, γι’ αὐτό καί τό κερδίζει, παίρνει ἀπό τό Χριστό τό φῶς τῶν ὀφθαλμῶν του. Ὁ «κόσμος» τό ζητᾶ ἀπό περιέργεια μᾶλλον τό θαῦμα, ὅταν δέν τό ἀρνεῖται. Γι’ αὐτό καί δέν τό ἀπολαμβάνει. Ἀντίθεση, λοιπόν, κόσμου καί πιστοῦ.

          Ἀλλά ποιός εἶναι ὁ πιστός; Ὁ πιστός εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού πιστεύει στό Χριστό, πού δέν τόν πιστεύει ἐκ παραδόσεως μόνο, διότι τό βρῆκε ἀπό τούς γονεῖς καί τούς προγόνους του, ἀλλά διότι τό νοιώθει μέσα του, διότι ἀπέκτησε συνείδηση, γνώση σαφῆ, ἐπίγνωση. Κάτι περισσότερο, σχημάτισε γνώμη βέβαιη καί ἀσφαλῆ ἀπό τή μελέτη τῶν ἁγίων Γραφῶν, ἀπό τήν πεῖρα του τήν προσωπική ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ Κύριος καί Θεός του, ὁ Σωτήρας καί Λυτρωτής του. Ὁ πιστός τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου, ὁ τυφλός δηλαδή, ἀπό ὅσα  εἶχε ἀκούσει γι’ αὐτόν, ἔτσι τόν πίστευε τό Χριστό, ὡς τό Μεσσία, τό Λυτρωτή του. Γι’ αὐτό καί τόν ὀνόμαζε «υἱόν τοῦ Δαβίδ». «Ἰησοῦ, υἱέ Δαβίδ ἐλέησόν με» ἔκραζε. Καί ὁ κάθε πιστός πού ἔχει τέτοια πίστη, κραυγάζει πρός τό Χριστό ζητώντας τό ἔλεός Του. Δέν προσέχει, ἄν τόν ἐμπαίζει, ἄν τόν εἰρωνεύεται, ἄν τόν διώκει ὁ κόσμος, ἄν ζητᾶ νά τόν ἐξοντώσει γιά τήν πίστη του καί τήν ἀφοσίωσή του στό Χριστό. Αὐτός κραυγάζει. Πρός τό Χριστό κραυγάζει. Μέ σθένος, μέ θάρρος, μέ ἀκαταγώνιστη δύναμη ψυχῆς κραυγάζει καί ζητᾶ τό ἔλεος καί τή χάρη τοῦ Κυρίου. Αὐτή ἡ κραυγή ἡ ἔντονη, ἡ θερμή δέν εἶναι ἁπλή ἱκεσία καί δέηση καί ζητιανιά. Εἶναι πρωτίστως ἀναγνώριση καί ἐξάρτηση. Εἶναι πίστη θερμή καί θαρραλέα ὁμολογία. Εἶναι αἶνος καί δοξολογία, ἀφοῦ μέ αὐτήν ὁ πιστός διακηρύττει ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Κύριος καί Θεός του, ἡ μόνη ἐλπίδα του, ἡ μόνη καί ἀσφαλής καταφυγή καί σωτηρία του. Αὐτός εἶναι ὁ πιστός. Ὅλως διόλου ξένος καί ἀνεπηρέαστος ἀπό τόν κόσμο. Ἐξολοκλήρου ἀφοσιωμένος στό Χριστό καί ἐξαρτημένος σέ ὅλα του ἀπό αὐτόν.

           Καί ποιός εἶναι ὁ «κόσμος»; Ἐδῶ δέν εἶναι ὁ κόσμος πού ἐννοοῦμε ἐμεῖς, ἀλλά ὁ κόσμος πού ἐννοεῖ ἡ ἁγία Γραφή. Καί ὅταν ἡ Γραφή λέει «ὅς ἄν βουληθῇ φίλος εἶναι τοῦ κόσμου ἐχθρός τοῦ Θεοῦ καθίσταται», ἐννοεῖ τόν κόσμο, τούς ἀνθρώπους, δηλαδή, πού δέν θέλουν νά πιστέψουν στό Χριστό καί ἀρνοῦνται τό Θεό. Καί τέτοιοι ἄνθρωποι πάντοτε, σέ κάθε γενεά καί ἐποχή ὑπάρχουν. Εἶναι οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐπίμονης ἁμαρτίας, τῆς θεληματικῆς ἀσέβειας, τῆς ἀδικαιολόγητης ἄρνησης ὅλων τῶν ἱερῶν καί ὁσίων. Δέν ἔχουν Θεό αὐτοί, δέν ἔχουν θρησκεία. Διότι δέν θέλουν νά ἔχουν Θεόν καί θρησκεία, ἐπειδή δέν ἔχουν ἠθική καί συνείδηση ἀγαθή. Εἶναι οἱ ἄπιστοι, οἱ ἄθεοι. Καί δέν ἀρκοῦνται στό ὅτι οἱ ἴδιοι εἶναι ἄπιστοι καί ἀσεβεῖς. Τέτοιους θέλουν νά κάνουν καί τούς ἄλλους. Μέ κάθε τρόπο ζητοῦν νά τούς φράξουν τό δρόμο πρός τό Χριστό. Τούς βλέπουν νά ἐκκλησιάζονται, νά προσεύχονται, νά ἐξομολογοῦνται, νά κοινωνοῦν; Τούς ἀρχίζουν μέ τίς εἰρωνείας καί τούς χλευασμούς. Τούς ἀντιλαμβάνονται νά εἶναι δίκαιοι στίς συναλλαγές καί τίς δοσοληψίες τους χωρίς νά κλέβουν καί νά ἀδικοῦν; Νά ἀποφεύγουν τά ὕποπτα κέντρα, τά μέσα καί τά πρόσωπα τῆς ἠθικῆς ἐξαχρειώσεως καί φθορᾶς; Ἀρχίζουν τίς συμβουλές. Πρόσεξε, θά πέσεις ἔξω. Θά ναυαγήσεις στή δουλειά. Ἐσύ θά σώσεις τόν κόσμο; Δέν πάει κανείς μπροστά μέ τό Σταυρό στό χέρι. Καί ὅλα αὐτά γιά νά τούς παρασύρουν, νά τούς ἀπομακρύνουν ἀπό τό Χριστό. Αὐτός εἶναι ὁ κόσμος πού μᾶς γίνεται σκάνδαλο, ἐμπόδιο φοβερό, γιά νά πλησιάζουμε τό Σωτήρα μας Χριστό. Τέτοιος ἀπό ἄγνοια μᾶλλον ἦταν καί ὁ κόσμος πού ἐπιτιμοῦσε τόν τυφλό καί ζητοῦσε νά τόν ἀπομακρύνει ἀπό τό Χριστό.

          Ποιό εἶναι λοιπόν  τό καθῆκον μας ἀπέναντι στόν κόσμο; Ἡ ἀντίδραση, ἡ φυγή ἤ νά ἀκούσουμε, νά προσέξουμε τόν ἀποστάτη κόσμο, πού ὁ Κύριος τόν ὀνόμασε «γεννεάν ἄπιστον καί διεστραμμένην», «γενεάν πονηράν καί μοιχαλίδα»; Αὐτόν νά ἀκούσουμε; Ἀπό αὐτόν νά ἐπηρεαστοῦμε καί νά ὀπισθοχωρήσουμε; Χάριν αὐτοῦ νά ἀφήσουμε τήν πίστη μας, νά φύγουμε ἀπό τήν Ἐκκλησία μας, νά καταπατήσουμε τή συνείδησή μας, νά χάσουμε τήν τιμή, τήν ἠθική, τόν ἀνθρωπισμό μας; Ὁ Θεός νά μᾶς φυλάξει, ἀδελφοί. Λέμε, ὅμως, εἶναι συγγενεῖς μας, εἶναι φίλοι μας, εἶναι μεγάλοι καί ἰσχυροί, σοφοί καί τρανοί, προστάτες καί εὐεργέτες μας. Καί ἄν εἶναι; Θυσία νά γίνουν, ὅσο προσφιλεῖς καί χρήσιμοι καί ἄν μᾶς εἶναι. Ὁ Χριστός νά μᾶς μείνει. Ὁ Ἰησοῦς νά μείνει ὁ μόνος φίλος μας, ὁ μόνος προστάτης καί ὑπερασπιστής τῆς ψυχῆς καί τῆς ζωῆς μας, ἀφοῦ αὐτός εἶναι τό φῶς καί ἡ δύναμη καί ἡ χαρά τῆς ζωῆς μας.

Σέ τέτοιες περιστάσεις, ὁ πιστός τυφλός τοῦ σημερινοῦ Εὐαγγελίου μᾶς δίδαξε τί νά κάνουμε. Μέ γενναιότητα ψυχῆς καί θέληση ἄκαμπτη, μέ ἀπόφαση σταθερή νά ἀπαρνούμαστε τόν κόσμο καί νά τρέχουμε πρός τό Χριστό. Αὐτό εἶναι τό καθῆκον μας ἀπέναντι στό Χριστό καί στόν κόσμο.

ΠΗΓΗ