Κυριακή πρό τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως

 (Μτθ. 1, 1 – 25)

24 Δεκεμβρίου 2017

«...ἰδοὺ ἡ παρθένος ἐν γαστρὶ ἕξει καὶ τέξεται υἱόν, καὶ καλέσουσι τὸ ὄνομα αὐτοῦ ᾿Εμμανουήλ,

ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον μεθ᾿ ἡμῶν ὁ Θεός»

Παραμονή Χριστουγέννων φέτος ἡ Κυριακή πρό τῆς Χριστοῦ Γεννήσεως. Ἤδη ἔχουμε εἰσέλθει στή μητρόπολη τῶν ἑορτῶν. Σέ λίγο ἡ ἱστορία τεμαχίζεται σέ πρό Χριστοῦ καί μετά Χριστόν ἐποχή. Ὁ κόσμος ἀναπλάθεται, τά σύμπαντα ριγοῦν καί σκιρτοῦν ἀπό τήν ἐπέλαση τοῦ ἀληθινοῦ Θεοῦ καί Δημιουργοῦ μέσα στά σπλάχνα τους. Ἐμεῖς ἐνεοί στέκουμε μπροστά στό Μυστήριο καί ὑμνολογοῦμε τόν Πλάστη πού μηχανεύτηκε αὐτή τήν ἀπίστευτη κάθοδο, γιά νά μᾶς δείξει πόσο μᾶς ἀγαπάει.

Ἡ ἐφόρμησή Του δέν ἔγινε ξαφνικά. Μέσα ἀπό δεκάδες καί δεκάδες γενεῶν τό εἶχε σχεδιάσει προσεκτικά. Ἔβαλε τούς προφῆτες ἀπό αἰῶνες νά μᾶς προετοιμάσουν. Ἀκόμη καί τ’ ὄνομά Του μᾶς ἀποκάλυψε, πρίν ἀποκαλυφθεῖ ὁ Ἴδιος: «Ἐμμανουήλ». Ὅλα τά ἔκανε γιά νά χαροῦμε, ἐπειδή «μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός». Εἶναι πλέον μαζί μας ὁ Θεός. Εἶναι ἕνας ἀπό μᾶς. Θέλει τόν καθένα ἀπό μᾶς νά τόν κάνει σάν κι Ἐκεῖνον. Ἀποτίναξε ἀπό πάνω Του κάθε εἶδος μεγαλείου, γιά νά δώσει σ’ ἐμᾶς τό μεγαλεῖο καί τήν ἀρχοντιά πού χάσαμε. Χάνει τήν ἀξιοπρέπειά Του ὁ Θεός, γιά νά δώσει τή χαμένη ἀξιοπρέπεια στόν ἐξευτελισμένο ἀπό τήν ἁμαρτία ἄνθρωπο.

Αὐτή ἡ παράθεση σήμερα τοῦ γενεαλογικοῦ δέντρου, στό ὁποῖο ἀποφάσισε νά ἐνταχθεῖ ὁ Ἰησοῦς, γίνεται γιά νά καταλάβουμε πώς ὁ Θεός γεννιέται ὡς ἄνθρωπος, ὅπως ὅλοι οἱ ἄνθρωποι. Δέν ἐπιφυλάσσει γιά τόν ἑαυτό Του κάτι ξεχωριστό. Ὡς ἄνθρωπος ἔχει προγόνους καί συγγενεῖς. Ἡ σάρκα Του προέρχεται ἀπό τό γενετικό ὑλικό συγκεκριμένων ἀνθρώπων. Μᾶς παραθέτει ὁ Ματθαῖος σήμερα τίς γενιές πού ἔφεραν στόν κόσμο τό Χριστό, γιά νά μᾶς διδάξει πώς ὁ Ἰησοῦς δέν εἶναι ὑπερφυσικός ἄνθρωπος. Εἶναι ἕνας κανονικός ἄνθρωπος, ὅπως ὅλα τά ὑπόλοιπα δισεκατομμύρια πού κατοικοῦν πάνω στόν πλανήτη αὐτό. Εἶναι, μάλιστα, ὁ μόνος φυσικός ἄνθρωπος, ἀφοῦ λαμβάνει τήν ἀνθρώπινη φύση, ὅπως πρωτοδημιουργήθηκε, χωρίς, δηλαδή, τήν προσθήκη τῆς ἁμαρτίας. Ὁ Χριστός, λοιπόν, δέν εἶναι κάποιος ξένος καί ἄγνωστος. Εἶναι σάν κι ἐμᾶς. Εἶναι ὁ δικός μας ἄνθρωπος. Τόν προσεγγίζουμε χωρίς ἐμπόδια, διότι τίποτε δέν μπορεῖ νά μᾶς χωρίσει ἀπό τήν ἀγάπη Του.

Ὁ Ματθαῖος παραθέτει ἐπίσης ὅλες αὐτές τίς γενιές μία

πρός μία καί κατ’ ὄνομα, γιά νά μᾶς διδάξει πώς ὁ ἀναμάρ-

τητος Χριστός δέν προῆλθε ἀπό ἀναμάρτητους προγόνους. 

Ὑπάρχουν προπάτορες τοῦ Ἰησοῦ πού ἦταν ἀνήθικοι καί

ἄπιστοι καί, ὅμως, ἀξιώθηκαν νά γίνουν οἱ πρόγονοι τοῦ

Λυτρωτῆ. Τό παραθέτει αὐτό ὁ Εὐαγγελιστής μέ εἰλικρί-

νεια, γιά νά διδαχθοῦμε πώς ἡ ποιότητα τοῦ καθενός δέν

εἶναι θέμα κληρονομικότητας μόνον, ἀλλά κυρίως εἶναι ζή-

τημα ἐπιλογῆς. Οἱ καταβολές πού κουβαλᾶμε ἀσκοῦν πάνω

μας τήν ἐπίδραση πού ἐμεῖς θά ἀποφασίσουμε. Ἡ εὐθύνη

τῶν ἐπιλογῶν βαραίνει ἐμᾶς καί ὄχι τούς προγόνους μας.

Τέλος ἀκοῦμε σήμερα ὅλες αὐτές τίς γενιές νά κάνουν στό

χρόνο μία τεράστια διαδρομή, ἡ ὁποία καταλήγει στό πρό-

σωπο τοῦ Θεανθρώπου, γιά νά ἐννοήσουμε καί κάτι πολύ

σημαντικό. Τά Χριστούγεννα δέν εἶναι μία ἡμέρα τοῦ ἔτους,

ἴσως ἀπό τίς πιό ἐπίσημες καί λαμπερές. Τά Χριστούγεννα

δέν εἶναι μία κατ’ ἔτος ἑορτή. Ὁ σκοπός καί τό πνεῦμα τῶν

Χριστουγέννων δέν εἶναι νά τά ζοῦμε ὡς γιορτή. Τά Χρι-

στούγεννα εἶναι ζωή. Τά Χριστούγεννα διαρκοῦν μιά ζωή.

Εἶναι ἡ ζωή ἀνάμεσά μας. Εἶναι περίσσευμα ἀληθινῆς ζωῆς.

Εἶναι αὐτό πού μᾶς εἶπε ὁ Ἡσαῒας, πού τό ἀναπαρήγαγε ὁ

Ματθαῖος καί τό φωνάζει τό ἴδιο τό ὄνομα τοῦ Ἐμμανου-

ήλ, εἶναι τό «μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός». Ἄν καταλάβουμε πώς τά

Χριστούγεννα εἶναι τό «μεθ’ ἡμῶν ὁ Θεός», ἄν αἰσθανθοῦ-

με πόσο σημαντικό εἶναι νά εἶναι μαζί μας ὁ Θεός, τότε θά

ἀλλάξουμε τά πάντα καί γιά πάντα στή ζωή μας.

Τό «μαζί μας ὁ Θεός» βιώνεται μόνο μέσα στά μυστήρια

τῆς Ἐκκλησίας, διότι καί αὐτό σάν γεγονός εἶναι τό ὑπέρ-

τατο μυστήριο. Βιώνεται μέσα στή Θεία Εὐχαριστία, στήν 

ὁποία λαμβάνουμε μέρος οἱ περισσότεροι αὐτές τίς ἡμέρες.

Ἀρκεῖ αὐτή ἡ συμμετοχή νά εἶναι ἀληθινή, ὄχι ἐθιμοτυπική.

Νά ἔχει ὡς προϋπόθεση τή μετάνοια καί τήν εὐλογία τοῦ

πνευματικοῦ μας καί ὄχι τήν ἔπαρση τῆς αὐτάρκειας καί

τόν ἐγωισμό μας. Ἀπ’ ὅλη τή Βηθλεέμ ὁ Ἰησοῦς διάλεξε τό

ταπεινό σπήλαιο, γιά νά φανερωθεῖ στόν κόσμο, γιά νά μᾶς

διδάξει ὅτι μόνον οἱ ταπεινές καρδιές, πού μέ τήν ἐξομολό-

γηση ἑτοιμάστηκαν κατάλληλα, μποροῦν νά Τόν ξενοδοχή-

σουν. Οἱ ἐπηρμένοι, πού νομίζουν ὅτι εἶναι τόσο καλοί, ὥστε

δέν ἔχουν νά ποῦν τίποτε στόν πνευματικό, εἶναι αὐτοί πού

θεωροῦν τόν ἑαυτό τους ὡς πολυτελές ξενοδοχεῖο. Ὁ Κύρι-

ος ὅμως τά πολυτελῆ καταλύματα τά ἀπέρριψε καί διάλε-

ξε τήν ἀπέριττη φάτνη. Ἐπίσης ἄς θυμηθοῦμε πώς ἡ Θεία

Κοινωνία δέν εἶναι μία στιγμή, εἶναι μία ζωή. Τό «μεθ’

ἡμῶν ὁ Θεός» σημαίνει νά πάρουμε τό νεογέννητο Λυτρωτή

μέσα μας αὐτές τίς ἡμέρες σωστά καί ταπεινά καί νά Τόν

κρατήσουμε γιά ὅλη τή ζωή μας. Ἄν μέ τά λάθη μας Τόν

διώξουμε, δέν πειράζει. Ἄς Τόν ξαναφιλοξενήσουμε ξανά

καί ξανά, μέχρι νά καταφέρουμε νά Τόν ἔχουμε μόνιμο συ-

γκάτοικο στήν ὕπαρξή μας.

Τά Χριστούγεννα δέν εἶναι ἕνα γεγονός μόνο, εἶναι ζωή.

Θά τό βιώνουμε ἔτσι καί θά γίνεται ὅλη ἡ ζωή μας Χρι-

στούγεννα, ὅσο προσκαλοῦμε τόν Κύριο μέ τή μετάνοια καί

τήν ἐξομολόγηση νά σαρκώνεται μέσα μας. Θά σαρκώνεται

μέσα μας ἀπό τή συχνή καί ἐπαναλαμβανόμενη συμμετοχή

μας στή Θεία Εὐχαριστία. Αὐτή ἡ Σάρκωση τοῦ Θεοῦ καί 

Λόγου τότε μᾶς μετατρέπει σέ φῶς, ζωή, χαρά καί πανη-

γύρι ἀτελείωτο. Αὐτό τό πανηγύρι γιά μᾶς καί γιά τούς

διπλανούς μας ἔχει ἀρχή, ἀλλά δέν ἔχει τέλος. Ἡ Σάρκωση

τοῦ Θεανθρώπου μέσα μας εἶναι γιά τόν καθένα ἡ καινού-

ρια ἡμέρα μετά τό χρόνο, ἡ προσωπική ἔναρξη τῆς Βασιλεί-

ας τῶν Οὐρανῶν, ἡ ἀναφαίρετη σωτηρία καί λύτρωση, τήν

ὁποία μακάρι ὅλοι μας νά ἀξιωθοῦμε. Μόνον τότε ἡ εὐχή

«Καλά Χριστούγεννα» θά ἔχει νόημα.

Ἀμήν.

ΠΗΓΗ