ΚΥΡΙΑΚΟΔΡΟΜΙΟ 2017-18 1

11η Κυριακή Λουκᾶ

 (Λκ. 14, 16 – 24, Μτθ. 22, 14)

17 Δεκεμβρίου 2017

«Ἀγρόν ἠγόρασα,...ζεύγη βοῶν ἠγόρασα πέντε,...γυναῖκα ἔγημα»

Στή ζωή μας πολλές φορές ἔρχονται κάποιες χρυσές εὐκαιρίες. Εὐκαιρίες στή δουλειά μας, στήν κοινωνική μας ζωή. Εὐκαιρίες γιά καταξίωση, γιά ἀναγνώριση τῶν κόπων μας, εὐκαιρίες γιά κατάκτηση τῆς εὐτυχίας. Ἡ μεγαλύτερη εὐκαιρία, ὅμως, εἶναι ἡ πρόσκληση τοῦ Θεοῦ. Ἄν ὅλες οἱ ἄλλες εὐκαιρίες ἔχουν νά κάνουν μέ τήν ὑλική πραγματικότητα, ἡ εὐκαιρία πού μᾶς δίνει ὁ Θεός νά λάβουμε μέρος στό Δεῖπνο τῆς Βασιλείας Του ἔχει νά κάνει μέ τήν αἰωνιότητα. Ἑκατοντάδες προσκλήσεις λαμβάνουμε καί θά λάβουμε στή ζωή μας γιά διάφορες ἐκδηλώσεις.

Προσκλήσεις γιά γάμους, γιά βαφτίσεις, γιά γεύματα, γιά δεῖπνα, γιά ἐκθέσεις ζωγραφικῆς, γιά ἐγκαίνια καταστημάτων, γιά ἀμέτρητες ἐκδηλώσεις τοῦ κοινωνικοῦ μας βίου.

Καμία πρόσκληση, ὅμως, ἀπ’ ὅλες αὐτές δέν εἶναι δυνατόν νά συγκριθεῖ μέ τήν πρόσκληση πού μᾶς ἀπευθύνει ὁ Θεός.

Σ’ ὅλες αὐτές τίς κοινωνικές εὐκαιρίες σπεύδουμε νά συμμετάσχουμε, γιά νά τιμήσουμε τό πρόσωπο πού μᾶς προσκαλεῖ καί γιά νά ἀναβαθμίσουμε τήν κοινωνική εἰκόνα μας. Ἡ βιτρίνα, τό προφίλ εἶναι θέματα πού ἀπασχολοῦν πολύ σοβαρά τό σύγχρονο ἄνθρωπο. Σέ ὅ,τι ἀφορᾶ τήν ἐξωτερική του εἰκόνα ὁ καθένας σήμερα ἔχει αὐξημένες εὐαισθησίες. Στή σπουδαιότερη πρόσκληση πολλές φορές δυστυχῶς ἀδιαφοροῦμε. Δίνουμε σημασία σέ πάρα πολύ ἀνόητα πράγματα, ἀφήνουμε τόν ἑαυτό μας νά περιπέσει στήν ὑποκρισία, χαμογελᾶμε σέ πρόσωπα πού δέ θέλουμε, συμμετέχουμε σέ ἐκδηλώσεις πού οὔτε μᾶς ἱκανοποιοῦν οὔτε μᾶς γεμίζουν καί στρέφουμε τήν πλάτη μας σέ ὅ,τι σημαντικότερο καί σπουδαιότερο μπορεῖ νά μᾶς τύχει, στήν πρόσκληση τοῦ Θεοῦ.

Ποιό εἶναι τό δεῖπνο τῆς Βασιλείας, στό ὁποῖο μᾶς καλεῖ ὁ Θεός; Μά φυσικά ἡ Θεία Λειτουργία. Κάθε Κυριακή

στρώνεται ἡ Ἁγία Τράπεζα γιά τό χατίρι μας, μπροστά μας

παρατίθεται ἕνα οὐράνιο φαγητό καί ἕνα ὑπερκόσμιο ποτό.

Εἶναι τό Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Πρόσκληση εἶναι

ἡ καμπάνα, πού χτυπάει τρεῖς φορές καί μᾶς καλεῖ ὅλους σ’

αὐτό τό δεῖπνο τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Ἐμεῖς λαμβάνουμε

τήν πρόσκληση καί ἀδιαφοροῦμε. Οἱ δικαιολογίες εἶναι οἱ

ἴδιες περίπου μέ αὐτές τῶν ἀνθρώπων τῆς παραβολῆς. Ἄλ-

λοι προτιμοῦμε τήν ἐνασχόλησή μας μέ τίς ὑλικές μέριμνες.

Χιλιάδες ἄνθρωποι τήν Κυριακή τό πρωί ἐργάζονται γιά τό

μεροκάματο. Καί δέν ἐννοοῦμε αὐτούς πού τό κάνουν ἀνα-

γκαστικά, ἐπειδή ἐπιβάλλεται ἀπό τήν ἐργασία τους. Ἐννο-

οῦμε αὐτούς πού τό κάνουν ἀπό πλεονεξία, γιά νά βγάλουν

λίγες δεκάδες νομίσματα περισσότερα τήν ἑβδομάδα. Ἄλ-

λοι προτιμοῦμε νά ἀκολουθήσουμε τά πέντε ζευγάρια τῶν

βοδιῶν πού κατέχουμε, δηλαδή τίς πέντε αἰσθήσεις μας.

Ἄλλοι τό κάνουμε γιά χάρη τῆς οἰκογένειας, γιά λόγους

οἰκογενειακῆς ἑνότητας.

Οἱ δικαιολογίες εἶναι εὔκολο νά βρεθοῦν, ὅταν δέν ἀγαπᾶ-

με τό πρόσωπο πού μᾶς προσκαλεῖ. Ἡ ἀπόρριψη τῆς προ-

σκλήσεως ἰσοδυναμεῖ μέ ἀπόρριψη τοῦ προσκαλέσαντος. Ἡ

ἄρνηση τοῦ Δείπνου τῆς Βασιλείας τοῦ Θεοῦ συνθέτει τήν

ἄρνησή μας νά ἔχουμε σχέση μέ τόν Οἰκοδεσπότη πού πα-

ραθέτει τό Δεῖπνο. Εἶναι τραγικό καί ἀνόητο νά βάζουμε

τίς δουλειές καί τά χρήματα, τίς αἰσθήσεις καί τίς σωμα-

τικές ἀπολαύσεις, ἀκόμη καί αὐτή τή σαρκική οἰκογένειά

μας, πάνω ἀπό τήν πρόσκληση τοῦ Μεγάλου Πατέρα καί

Θεοῦ μας. Εἶναι ἐξωφρενικό νά λησμονοῦμε Ἐκεῖνον πού

μᾶς χάρισε ὅλα τά προηγούμενα, μέ τά ὁποῖα θά ἔπρεπε

νά Τόν ὑμνολογοῦμε καί νά Τόν λατρεύουμε καί ὄχι νά τά

χρησιμοποιοῦμε ὡς ἀφορμή γιά νά Τόν ἀπορρίπτουμε. Εἶ-

ναι σάν ἕνας πατέρας νά χαρίζει ἕνα παιχνίδι στό παιδί του

καί, ὅταν ἔρχεται ἡ ὥρα τοῦ φαγητοῦ, τό παιδί νά ἀρνεῖται

τό τραπέζι, γιά νά μή στερηθεῖ γιά λίγο τό παιχνίδι. Εἶναι

ἀντιφατικό ὁ Δωροδότης νά μᾶς χαρίζει τά δῶρα Του κι

ἐμεῖς, ἀντί νά Τόν εὐχαριστήσουμε γιά αὐτά, νά χαιρόμαστε

μέν τά δῶρα, ἀλλά νά ξεχνᾶμε Ἐκεῖνον πού μᾶς τά χάρισε.

Καμία δικαιολογία, καμία αἰτία, κανένα πρόσωπο, καμία

κατάσταση, καμία ἀνάγκη δέν εἶναι δυνατόν νά χωρίσουν

τόν πιστό ἀπό τή Θεία Λειτουργία. Σάν τό διψασμένο ἐλάφι

πού βρῆκε γάργαρη πηγή, σάν τόν δηλητηριασμένο ἀπό θα-

νατηφόρο φίδι, πού βρῆκε σωστικό ἀντίδοτο, σάν τόν προ-

δομένο πού βρῆκε παρηγορητική ἀγκαλιά, σάν τόν καλλι-

τέχνη πού βρῆκε τήν ἔμπνευση γιά ἕνα ἀριστούργημα, σάν

τόν ἐπιστήμονα πού βρῆκε τή γνώση γιά μιά ἀνακάλυψη,

σάν τόν παθιασμένο ἐρωτευμένο πού βρῆκε τόν ποθητό του

ἔρωτα, ἔτσι τρέχει ὁ ἀληθινός πιστός στό Δεῖπνο τῆς Θείας

Εὐχαριστίας. Δέν πηγαίνει τυπικά, δέν τό κάνει ἀπό συνή-

θεια καί ἀπό ἔθιμο οὔτε ἀπό κάποια κοινωνική ὑποχρέω-

ση. Πηγαίνει στή Θεία Λειτουργία ἀπό δική του ἐσωτερική

ἀνάγκη, ἐπειδή τό θεωρεῖ ἀναφαίρετο δικαίωμά του, ἐπειδή

εἶναι μοναδικό προνόμιο νά σέ προσκαλεῖ ὁ Βασιλιάς τῶν

Βασιλιάδων γιά φαγητό στό σπίτι Του!

Βεβαίως, δέν προσέρχεται ὁ πιστός σ’ αὐτό τό Δεῖπνο

ἁπλῶς γιά νά παραστεῖ. Ἔρχεται γιά νά φάει. Διότι εἶναι

ἐξίσου μεγάλη προσβολή πρός τόν Οἰκοδεσπότη εἴτε τό νά

ἀπορρίπτεις τήν πρόσκλησή Του εἴτε τό νά τήν ἀποδέχεσαι

καί νά προσέρχεσαι στό ἀρχοντικό Δεῖπνο, ἀλλά νά μήν ἀγ-

γίζεις καθόλου ἀπό τό φαγητό Του.

Σέ κάθε Θεία Λειτουργία ὁ Θεός μαγειρεύει γιά μᾶς τό

Σῶμα καί τό Αἷμα τοῦ Υἱοῦ Του. Μᾶς προσκαλεῖ μέ τό

«λάβετε φάγετε» καί μέ τό «πίετε ἐξ αὐτοῦ πάντες». Ἄς

ἐρχόμαστε μέ φόβο, μέ πίστη, ἀλλά κυρίως μέ ἀμέτρητη

ἀγάπη νά κοινωνοῦμε ὅσο πιό συχνά γίνεται, γιά νά ἔχουμε

ἄφεση τῶν ἁμαρτιῶν μας καί κυρίως αἰώνια καί ἀτελείωτη

ἀληθινή ζωή καί τώρα ἀλλά καί πάντοτε.

Ἀμήν.

ΠΗΓΗ