ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΛΟΥΚΑ

Απόστολος:Τιτ. γ΄ 8-15

Ευαγγέλιο: Λουκ. η΄ 5-15

15 Οκτωβρίου 2017

Στο σημερινό Ευαγγέλιο ακούσαμε τον Χριστό να διδάσκει το πλήθος μέσω μας

παραβολής. Ένας σπορέας σπέρνει το χωράφι του. Υπάρχει σπόρος που πέφτει στον

δρόμο, σπόρος που πέφτει σε πετρώδες έδαφος, σπόρος που πέφτει μέσα στα αγκάθια

και σπόρος που πέφτει σε γη καλή. Ένα σημαντικό μέρος της σποράς μοιάζει να

πηγαίνει χαμένο και μόνο ένα μέρος της οδηγεί σε καρποφορία. Η διδασκαλία του

Χριστού εγείρει απορίες στους μαθητές: τι σημαίνει αυτή η παραβολή και γιατί ο

Χριστός επιλέγει να μιλά στο πλήθος με αυτόν τον παράδοξο και αινιγματικό τρόπο; Ο

Χριστός θα απαντήσει στους μαθητές ότι σε αυτούς φανέρωσε τα μυστήρια του Θεού,

στο πλήθος όμως θα μιλά με παραβολές «ίνα βλέποντες μη βλέπωσι και ακούοντες μη

συνιώσιν». Ώστε να κοιτάζουν αλλά να μη βλέπουν και να ακούνε αλλά να μην

καταλαβαίνουν.

Τα παράδοξα αυτά λόγια του Χριστού προέρχονται από τον προφήτη Ησαΐα.

Εκεί ο προφήτης αναφέρεται στον εκλεκτό λαό του Θεού, τον Ισραήλ που έχει ξεχάσει

τον Θεό και το θέλημα του. Σύμφωνα με τα λόγια του Θεού προς τον Ησαΐα (ακοή

ακούσετε και ου μη συνήτε και βλέποντες βλέψετε και ου μη ίδητε), ο Ισραήλ ακούει

τα λόγια του προφήτη μα δεν τα καταλαβαίνει. Ο Θεός εμφανίζεται να θέλει έναν

αθεράπευτο λαό. Ο προφήτης σοκαρισμένος αντιδρά με μια ερώτηση: έως πότε θα

συμβαίνει αυτό; Μέχρι να καταστραφεί ο λαός και από τα συντρίμμια να προβάλει

ένας νέος σπόρος, είναι η απάντηση του Θεού προς τον προφήτη Ησαΐα.

Όλα τα παραπάνω φαίνεται να υπονοούν ότι ο Θεός κάνει διακρίσεις. Εκλέγει

κάποιους που γίνονται οι εκλεκτοί μαθητές του και απορρίπτει άλλους, γιατί τους

θεωρεί ανάξιους. Το θέμα αυτό της εκλογής και της απόρριψης εμφανίζεται στην πιο

τυπική του μορφή στην περίπτωση των γιων του Ισαάκ, του Ιακώβ και του Ησαύ. Ο

Ησαύ είναι ο πρωτότοκος, αλλά παραχωρεί τα πρωτότοκα, γιατί πεινασμένος τα πουλά

για ένα πιάτο φακές στον Ιακώβ. Και αργότερα ο Ιακώβ μεταμφιεσμένος σε Ησαύ

υποκλέπτει την ευλογία του πατέρα του. Κατά έναν αυθαίρετο τρόπο μοιάζει ο Θεός να

προκρίνει τον Ιακώβ και να παραθεωρεί τον Ησαύ.

Το ερώτημα ποιους εκλέγει ο Θεός βασάνιζε τους χριστιανούς επί αιώνες. Η

σημερινή παραβολή μοιάζει επιφανειακά σαν να ενισχύει αυτό το ερώτημα. Εμείς σε

ποιο έδαφος ανήκουμε; Είμαστε γη αγαθή ή γη που θα αποδειχθεί άκαρπη; Κάποιοι

πίστεψαν πως ο Θεός προορίζει ορισμένους για τη σωτηρία και άλλους για την

απώλεια. Το πίστεψαν αυτό, γιατί θεώρησαν πως η σωτηρία είναι εξ’ ολοκλήρου στα

χέρια του Θεού και δεν μπορεί να την κερδίσει ο άνθρωπος με τα δικά του

επιτεύγματα. Πως είναι δηλαδή αποκλειστικά καρπός της χάριτος και όχι των καλών

έργων. Άλλοι είχαν πεισθεί για το αντίθετο. Οι άνθρωποι με τον αγώνα τους, η αντίθετα

με τις παραλείψεις τους, οδηγούνται οι μεν στη σωτηρία, οι δε στην απώλεια. Οι

πρώτοι έριχναν το βάρος στην κυριαρχία του θελήματος του Θεού. Οι δεύτεροι τόνιζαν

την ελευθερία του ανθρώπου. Ποιος όμως είχε δίκιο;

Η απάντηση που δίνει η Αγία Γραφή είναι: κανείς από τους δυο. Γιατί ο Θεός

πάντας θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν. Ο Θεός εκλέγει ολόκληρο το

ανθρώπινο γένος. Και το κάνει αυτό με την ύψιστη πράξη εκλογής: την ενσάρκωση. Ο

Θεός επιλέγει να γίνει άνθρωπος για να δώσει τη ζωή στους ανθρώπους. Κατά έναν

παράδοξο τρόπο ο Θεός εγκαταλείπει μόνον έναν: αυτόν που πεθαίνει πάνω στον

Σταυρό, αυτόν που κατεβαίνει στον Άδη, τον Χριστό. Αλλά ο Χριστός, αυτός ο 

~ 95 ~

φαινομενικά απορριμμένος από τον Θεό και κυριολεκτικά απορριμμένος από τους

ανθρώπους, είναι αυτός που γίνεται η πηγή της ζωής για όλους εμάς. Έτσι φανερώνεται

πως δεν υπάρχουν δυο ομάδες ανθρώπων, αυτοί που εκλέγονται από το Θεό και αυτοί

που απορρίπτονται. Εκλογή και απόρριψη είναι οι δυο όψεις της ζωής του καθενός

μας, οι δυο πλευρές της δικής μας προσωπικής ιστορίας. Κατά έναν μυστικό τρόπο η

εκλογή του Θεού και η ανθρώπινη ανταπόκριση δεν αναιρούν η μια την άλλη, δεν

συνιστούν ένα παιγνίδι μηδενικού αθροίσματος.

Ο Θεός εκλέγει τον Ιακώβ γιατί βλέπει σε αυτόν τον ακέραιο άνθρωπο, αυτόν

που είναι έτοιμος να διέλθει μια σειρά από δοκιμασίες, αυτόν που είναι διατεθειμένος

να παλέψει για να πραγματοποιήσει το θέλημα του Θεού. Αλλά στο τέλος της ιστορίας,

όταν ο Ιακώβ θα συμφιλιωθεί με τον Ησαύ, αυτός ο δεύτερος θα παραδεχθεί ότι ο Θεός

του έδωσε πλούσια τα ελέη Του γι’ αυτό και δεν θα δεχθεί τις κατευναστικές

προσφορές του Ιακώβ, γιατί παραδέχεται πως δεν του έλειψε ποτέ τίποτα. Το κέρδος

του Ιακώβ δεν συνιστά απώλεια για τον Ησαύ. Και είναι πολύ όμορφη η στιγμή της

συμφιλίωσης των δυο αδελφών, όταν μετά από συγκρούσεις, ζήλιες και αντιπαλότητες,

ο Ιακώβ, αντικρίζοντας τον Ησαύ, λέει πως στο πρόσωπό του βλέπει τον ίδιο τον Θεό.

Τον Θεό που ευλογεί τις ζωές όλων. Τον Θεό που εκλέγει τον διώκτη Παύλο για να τον

αναδείξει απόστολο των εθνών. Αλλά και τον Θεό που εκλέγει τον Ιούδα τον Ισκαριώτη

ως απόστολο, τον έχει μαζί του μέχρι και τον μυστικό Δείπνο, του προσφέρει ότι

προσφέρει και στους άλλους, το σώμα και το αίμα του, για να του αντιπροσφέρει αυτός

την προδοσία.

Και εμείς σήμερα κάνουμε ανάλογες σκέψεις. Κάποιοι από εμάς μπορεί να

νομίζουμε πως ανήκουμε στους εκλεκτούς και εκλεγμένους, πως ο Θεός μας έχει μια

για πάντα τοποθετήσει στους προνομιούχους, σε αυτούς που και σε αυτή τη ζωή και

στην άλλη θα απολαμβάνουν τις δωρεές του. Κάποιοι άλλου, πληγωμένοι από τη ζωή

και αποκαρδιωμένοι από τα λάθη τους, μπορεί να πιστεύουν πως ο Θεός τους έχει

λησμονήσει, πως τους έχει ξεχάσει, πως δεν τους περιλαμβάνει σε αυτούς που θα

σωθούν. Και οι δυο αυτοί συλλογισμοί είναι λανθασμένοι. Δεν υπάρχουν δυο ομάδες

ανθρώπων, παιδιά του Θεού και αποπαίδια.

Σε όλους έρχεται ο διάβολος και βάζει σκέψεις και λογισμούς ενάντια στο

θέλημα του Θεού. Σε όλους οι ρίζες της πνευματικής ζωής στερούνται του αναγκαίου

βάθους για να καρπίσει ο λόγος του Θεού. Όλοι κατακλυζόμαστε από μέριμνες και

επιθυμίες που πνίγουν τον λόγο του Θεού μέσα μας. Αλλά και όλοι έχουμε μέσα μας

γη αγαθή, τόπο όπου μπορεί να πέσει ο λόγος του Θεού και να καρποφορήσει δίνοντας

καρπό εκατονταπλασίονα.

Το σημερινό Ευαγγέλιο μας ανοίγει έναν δρόμο: απελευθερωμένοι από το

άγχος της ερώτησης, «ανήκω άραγε κι εγώ στους εκλεγμένους από τον Θεό για τη

σωτηρία»; Μπορούμε πια να αναλάβουμε το έργο της μαρτυρίας προς τους άλλους.

Της μαρτυρίας πως ο Θεός μας έχει εκλέξει όλους. Της μαρτυρίας πως κανείς δεν

στερείται της παρουσίας του Θεού παρά μόνο αυτός που πεισματικά και εωσφορικά το

επιλέγει. Της μαρτυρίας πως ο Χριστός, κατερχόμενος στον Άδη, μας φανέρωσε πως

είναι αδελφός και συμπαραστάτης του ανθρώπου, ακόμα και στην κόλαση,

διαταράσσοντας την απόλυτη μοναξιά που αναζητά ο αμαρτωλός.

Η προφητεία του Ησαΐα έχει πραγματοποιηθεί. Η ανθρώπινη ιστορία υπήρξε εν

πολλοίς μια ιστορία καταστροφών και ερειπίων. Αλλά ο σπόρος για τον οποίο κάνει

λόγο ο Ησαΐας, ο σπόρος που θα ακολουθήσει μετά τις καταστροφές, έχει βλαστήσει.

Ο σπόρος είναι ο ενσαρκωθείς Ιησούς. Και ο σπόρος αυτός μπορεί να βλαστήσει μέσα

στον καθένα μας.

Γιώργος Σαββίδης

ΠΗΓΗ