Κυριακή 15 Ὀκτωβρίου 2017 (Δ’ ΛΟΥΚΑ) (Λουκ. η’ 5-15)

«Ὁ σπόρος ἐστίν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ».

Ἡ σημερινή Παραβολή μᾶς περιγράφει ἕνα γεωργό πού πῆγε στό χωράφι του νά σπείρει. Καθώς ἔσπερνε, ἕνα μέρος τοῦ σπόρου ἔπεσε κοντά στό δρόμο τοῦ χωραφιοῦ, ἄλλο σέ πετρώδη γῆ, ἄλλο σέ ἔδαφος πού ἦταν γεμᾶτο ἀπό σπόρους ἀγκαθιῶν. Τέλος τό τέταρτο μέρος τοῦ σπόρου ἔπεσε μέσα στήν εὔφορη γῆ, κι ὅταν φύτρωσε, ἔκανε καρπό ἑκατό φορές περισσότερο ἀπό τό σπόρο. Καί ὁ θεῖος Διδάσκαλος ἐξηγώντας τή βαθύτερη σημασία τῆς Παραβολῆς εἶπε ὅτι «ὁ σπόρος ἐστίν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ», τόν ὁποῖο ὁ θεῖος Γεωργός σπέρνει στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων καί παράγει μέ δύναμη ἀκατανίκητη «καρπόν ἑκατονταπλασίονα». Ἄς δοῦμε λοιπόν γιατί ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἔχει τόσο μεγάλη δύναμη καί πῶς ἐνεργεῖ στίς ψυχές μας.

 Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, πού ὁ ἴδιος ὁ Θεός, ὁ θεῖος Γεωργός, σπέρνει στίς καρδιές τῶν ἀνθρώπων ἔχει δύναμη μυστηριώδη. Ὁ ὑλικός σπόρος ἐκτινάσσει τό χῶμα καί γίνεται δένδρο! Ὁ πνευματικός σπόρος εἶναι ἀσυγκρίτως ἰσχυρότερος! Διασπᾶ βράχους μέσα στήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου καί τήν ἀνασταίνει. Διότι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι νεκρό γράμμα, εἶναι δραστικός καί φορτισμένος μέ θεία Χάρη, ἡ ὁποία μεταμορφώνει τήν ψυχή τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων λέει ὅτι, καθώς ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ, τό εὐαγγελικό καί σωτήριο κήρυγμα, σπείρεται στίς ψυχές μας, κατέρχεται ταυτόχρονα σέ μᾶς ἀπό τόν οὐρανό ἡ θεία Χάρη. Τό Ἅγιο Πνεῦμα μ’ ἕναν τρόπο ἀκατάληπτο κατέρχεται στίς καρδιές μας, ἐνεργεῖ ἀδιάκοπα καί ἀποκαλύπτει τά μυστήρια τοῦ Θεοῦ. Σοφίζει τούς ἀγράμματους. Μεταδίδει ἄφθονη τή θεία Χάρη.

Κι ἄν ἀκόμη ὁ νοῦς μας δέν τόν κατανοεῖ, ὅταν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ σπαρεῖ στήν ψυχή μας, δέν χάνεται. Ἀλλά βαθμιαῖα, ἀπαρατήρητα σχεδόν, περνάει στό βάθος τῆς ψυχῆς μας. Καί ἐκπληρώνεται ἔτσι ὁ λόγος τοῦ Κυρίου γιά τόν ἄνθρωπο ἐκεῖνον ὁ ὁποῖος «βάλλει τόν σπόρον ἐπί τῆς γῆς, καί καθεύδει καί ἐγείρεται νύκτα καί ἡμέραν, καί ὁ σπόρος βλαστάνει καί μηκύνεται ὡς οὐκ οἶδεν αὐτός» (Μάρκ. δ’ 26-27). Δηλαδή φυτεύει τό σπόρο καί κοιμᾶται καί ξυπνᾶ νύχτα καί ἡμέρα, χωρίς νά κάνει τίποτα γιά τήν αὔξηση τοῦ σπόρου, κι ὁ σπόρος βλαστάνει καί μεγαλώνει μέ τρόπο πού ὁ γεωργός δέν ἀντιλαμβάνεται. Διότι εἶναι «ζῶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καί ἐνεργής καί τομώτερος ὑπέρ πᾶσαν μάχαιραν δίστομον» (Ἑβρ. δ’ 12). Δηλαδή ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ δέν εἶναι νεκρό γράμμα, εἶναι ζωντανός καί δραστικός, κοφτερότερος καί ἀπό τό δίκοπο μαχαίρι, καί εἰσχωρεῖ καί σ’ αὐτά τά ἀδιάσπαστα ἑνωμένα βάθη τοῦ ἀνθρώπου. Καί ἔχει τή δύναμη νά ἐρευνᾶ καί νά κρίνει καί αὐτές τίς ἀφανεῖς σκέψεις καί ἰδέες τῆς καρδιᾶς μας.

Πῶς ἐνεργεῖ ὅμως αὐτή ἡ μυστική δύναμη τοῦ θείου λόγου στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων;

Ἀρχικά ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἐνεργεῖ καθαρτικά. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ μέ τήν ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καθαρίζει τό νοῦ καί τήν καρδιά μας ἀπό κάθε ἀκαθαρσία. Χειρουργεῖ τίς πληγές, ἀποπλύνει τά ἱμάτιά μας. Μᾶς καθαρίζει ἐσωτερικά καί ἐξωτερικά. Κάθε λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι φωτιά πού κατακαίει, ἀλλά καί πέλεκυς πού κόβει πέτρες, ὅπως μᾶς λέγει ὁ προφήτης Ἱερεμίας: «Οὐκ ἰδού οἱ λόγοι μου ὥσπερ πῦρ φλέγον καί ὡς πέλυξ κόπτων πέτραν;» (Ἱερ. κγ’ 29). Καί καθώς διεισδύει στό ἐσωτερικό μας, καθώς εἰσέρχεται στήν ψυχή μας, στίς σκοτεινές της γωνιές, στά πληγωμένα της μέρη, συγκλονίζει τόν ἄνθρωπο, χύνει ἄπλετο φῶς στό σκοτάδι. Ἀποδιώκει καί νεκρώνει ἀκάθαρτους λογισμούς, δυσώδεις ἐνθυμήσεις καί ἐπιθυμίες ἐλεεινές. Μέ ἐπιτυχία χειρουργεῖ τίς πληγές, καθαρίζει κάθε ρύπο, πετάει κάθε τι τό ἁμαρτωλό, δένει τά τραύματα καί θεραπεύει τήν ψυχή. Γι’ αὐτό καί ὁ Κύριός μας στό Μυστικό Δεῖπνο εἶπε στούς μαθητές Του: «Ἤδη ὑμεῖς καθαροί ἐστε διά τόν λόγον ὅν λελάληκα ὑμῖν» (Ἰω. ιε’ 3).

Ταυτόχρονα μέ τήν ἐνέργεια τοῦ θείου λόγου μέσα μας γινόμαστε νέοι ἄνθρωποι «ἀναγεγεννημένοι οὐκ ἐκ σπορᾶς φθαρτῆς, ἀλλά ἀφθάρτου, διά λόγου ζῶντος Θεοῦ καί μένοντος εἰς τόν αἰῶνα» (Α’ Πέτρ. α’ 23). Μελετοῦμε ἕνα κομμάτι ἀπό τόν λόγο τοῦ Θεοῦ, τήν Ἁγία Γραφή, καί αἰσθανόμαστε ὅτι ἡ καρδιά μας ἀναγεννᾶται, ὁ νοῦς θέλγεται ἀπό τά θεῖα νοήματα καί μεταφέρεται σέ πνευματικό χῶρο, ὅπου σαγηνεύεται ἀπό τά οὐράνια καί περιφρονεῖ τά ἁμαρτωλά καί ἐπίγεια. Καί ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων προσθέτει ὅτι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ σ’ ἕνα ἀνώτερο ἐπίπεδο «ἀπεργάζεται τόν ἁγιασμό μας», ἔχει ὡς ἀπώτερο σκοπό νά μᾶς ἑτοιμάσει γιά τά ἁγιαστικά Μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας καί νά μᾶς καταστήσει ἁγίους, λουσμένους στό θεῖο φῶς, νά μᾶς κάνει κατά χάριν θεούς.

Ἀδελφοί, ἄς ἀφήνουμε τίς καρδιές μας ἀνοιχτές στό φῶς τοῦ θείου λόγου καί τότε ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης θά σκορπίζει τίς λαμπερές ἀκτίνες του στίς σκοτισμένες καρδιές μας καί θά μᾶς μεταμορφώνει καθημερινά σέ υἱούς φωτός καί δόξης αἰωνίου. Ἀμήν.

ΠΗΓΗ