4η Κυριακή Λουκᾶ

(Λκ. 8, 5 – 15)

15 Ὀκτωβρίου 2017

«Καί ἕτερον ἔπεσεν ἐπί τήν γῆν τήν ἀγαθήν»

Ἡ ἀγαθή γῆ! Αὐτό εἶναι τό ζητούμενο τῶν λόγων τοῦ Κυρίου μας κατά τή σημερινή παραβολή, πού

ἀκούσαμε πρίν ἀπό λίγο. Ἡ ἀγαθή γῆ! Αὐτό εἶναι τό ποθούμενο ὅλων μας. Εἶναι τό ἐφετόν τῆς καρδίας μας, ού θ’ ἀγωνιστοῦμε νά τό κάνουμε ἐφικτόν, διότι μόνον ὡς ἀγαθή γῆ μποροῦμε νά καρποφορήσουμε τούς καρπούς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί νά πορευθοῦμε τό δύσβατο ἀλλά, ὄντως, μακάριο μονοπάτι τῆς σωτηρίας μας.

Ἀρχή τοῦ ἱεραποστολικοῦ ἔτους τοῦτες οἱ μέρες. Οἱ καρδιές μας χέρσο χωράφι, φρυγανισμένο, ὄχι τόσο ἀπό τήν κάψα τοῦ αἰσθητοῦ καλοκαιριοῦ ὅσο ἀπό τόν καύσωνα τόν πνευματικό. Ἀπό τόν καύσωνα τῆς ἀδιαφορίας, ἀπό τόν καύσωνα τῆς ἀμφιβολίας, ἀπό τόν καύσωνα τοῦ κάθε εἴδους βολέματος, ἀπό τόν καύσωνα τῶν πειρασμῶν, τῶν θλίψεων καί τῶν δοκιμασιῶν.

Θά πέσει ὁ σπόρος τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ στίς καρδιές μας καί γιά φέτος. Θ’ ἀναδειχθοῦν, ὅμως, οἱ ψυχές μας γῆ ἀγαθή καί ποιά εἶναι τά γνωρίσματα τῆς ἀγαθῆς γῆς;

Τά γνωρίσματα τῶν ψυχῶν πού εἶναι γῆ ἀγαθή τά λέγει

ὁ ἴδιος ὁ Χριστός μας. Εἶναι οἱ «ἀκούοντες τόν λόγον τοῦ

Θεοῦ καί φυλάσσοντες αὐτόν καί ἐν ὑπομονῇ καρποφοροῦ-

ντες». Τρία λοιπόν εἶναι τά γνωρίσματα τῆς ἀγαθῆς γῆς.

Πρῶτον, ν’ ἀκοῦμε τό λόγο τοῦ Θεοῦ, δεύτερον, νά τόν φυ-

λοῦμε στήν καρδιά μας καί τρίτον, νά καρποφοροῦμε μέ

ὑπομονή.

Πρῶτον, ν’ ἀκοῦμε τό λόγο τοῦ Θεοῦ. Μά τίθεται τέτοιο

θέμα στίς ἡμέρες μας; Στίς ἡμέρες μας, πού τόσο πλούσια

σπέρνεται ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ στίς ψυχές τῶν ἀνθρώπων;

Στίς ἡμέρες μας, πού ἀκούγονται τόσα κηρύγματα, πού τυ-

πώνονται τόσα βιβλία, πού γίνονται τόσες ἐκπομπές, πού

κυκλοφοροῦν τόσα ἔντυπα, πού ὑπάρχει τόση ἐλευθερία; Κι

ὅμως, ἐνῶ ποτέ δέν σπάρθηκε ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ στίς ψυ-

χές τῶν ἀνθρώπων πιό πλουσιοπάροχα ἀπ’ ὅ,τι σπέρνεται

σήμερα, ἐν τούτοις καί οἱ ἄνθρωποι ποτέ δέν ἔκλεισαν πιό

ἑρμητικά τ’ αὐτιά τους στό λόγο τοῦ Θεοῦ ἀπ’ ὅσο τά ἔχουν

κλείσει σήμερα. Ποτέ οἱ ἄνθρωποι δέν ἀδιαφόρησαν γιά τά

μηνύματα τοῦ Εὐαγγελίου τόσο πολύ ὅσο ἀδιαφοροῦν σή-

μερα. Δέν ἐννοοῦνται οἱ ἄνθρωποι τῆς Ἑσπερίας, ἀφοῦ γιά

τό δυτικό πολιτισμό ὁ Θεός πέθανε, οὔτε οἱ ἄνθρωποι τῆς

Ἀνατολῆς, γιά τούς ὁποίους ὁ Θεός ἴσως ἀκόμη δέ γεννήθη-

κε. Ἐννοοῦνται οἱ ἄνθρωποι τῆς Ἑλλάδος, τῆς Ὀρθοδόξου

Ἑλλάδος. Ὅλοι ἐκεῖνοι πού δυσφοροῦν, ὅταν βλέπουν τόν

ἱεροκήρυκα νά καταλαμβάνει τό βῆμα, πού κοιτάζουν τό

ρολόγια τους, ὅταν ἀρχίζει νά ὁμιλεῖ, πού ἀλλάζουν τή βε-

λόνα τοῦ ραδιοφώνου τους ἀπό τήν «Ὀρθόδοξη Μαρτυρία», 

γιά νά τή βάλουν σέ κάποιο διπλανό σταθμό, προκειμένου

ν’ ἀκούσουν τίς μικρότητες τῶν ἰσχυρῶν, τά σχόλια τῶν

ἀνοήτων, τίς μωρές ἀφιερώσεις τῶν ἐρασιτεχνῶν. Ἡ ἀνα-

φορά γίνεται σ’ ὅλους ἐκείνους πού βαριοῦνται νά πιάσουν

ἕνα θρησκευτκιό ἔντυπο στά χέρια τους, πού ἀδιαφοροῦν

ἤ ἀποφεύγουν νά γράψουν τά παιδιά τους στό κατηχητικό,

πού βρίσκουν φτηνές δικαιολογίες, γιά νά μή λάβουν μέ-

ρος στόν κύκλο συμμελέτης τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Γιά ὅλους

αὐτούς πού δέ διψοῦν γιά τό λόγο τοῦ Θεοῦ, διότι νομίζουν

ὅτι ἡ ψυχή τους ἔχει ξεδιψάσει μέ τά φτηνά καί τά ἐφήμερα

τοῦ κόσμου τούτου. Ἡ δίψα, ὅμως, τῆς ψυχῆς γιά τό αἰώνιο

δέν σβήνει ἀπό τά ἐφήμερα καί τά ποταπά.

Δεύτερον, νά φυλοῦμε στήν καρδιά μας τό λόγο τοῦ Θεοῦ.

Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἄς εἶναι ὁ ἀτίμητος θησαυρός μας. Ἄς

τόν κρατοῦμε μέσα μας σάν κάτι πολύτιμο. Ἄς φροντίσου-

με νά μή μᾶς τόν κλέψει ἡ λήθη, νά μή μᾶς τόν ἁρπάξουν

οἱ μέριμνες τοῦ βίου καί οἱ ταπεινές ὑποθέσεις τῆς ζωῆς,

νά μήν τόν ξεχάσουμε, ὅταν ἔλθει ἡ ὥρα τῶν πειρασμῶν,

τῶν θλίψεων καί τῶν δοκιμασιῶν. Πολλές φορές μοιάζουμε

μ’ ἕνα τρυπητό, μ’ ἕνα σουρωτήρι, μέσ’ ἀπό τό ὁποῖο μπο-

ροῦν νά περάσουν τόνοι νεροῦ, κι’ ὅμως στό τέλος νά μήν

ἔχει κρατήσει οὔτε μία σταγόνα. Κι ἐμεῖς πολλάκις ἀκοῦ-

με, ἀκοῦμε, ἀκοῦμε... κι ὅμως ἡ ὑγρασία τοῦ θείου λόγου

δέν καταφέρνει στό τέλος ὄχι νά ποτίσει, ἀλλά οὔτε κἄν νά

δροσίσει τήν ψυχή μας! Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ στίς ἡμέρες μας,

ἄν τό θελήσουμε, εἰσέρχεται εὔκολα στήν καρδιά μας, ἀλλά

καί εὔκολα μποροῦμε νά τόν χάσουμε, ἀφοῦ ὁ διάβολος, ὁ 

ἁμαρτωλός κόσμος καί ὁ παλαιός κακός ἑαυτός μας ζητοῦν

νά μᾶς τόν ἁρπάξουν. Ἄς μήν τόν χάνουμε, ἄς τόν φυλά-

ξουμε σάν τή γόνιμη, φιλόξενη γῆ, πού κρατάει μέσα της τό

σπόρο.

Τρίτον, διά τῆς ὑπομονῆς νά καρποφοροῦμε. Τό τρίτο γνώ-

ρισμα τῆς ἀγαθῆς γῆς εἶναι τό πιό δύσκολο. Ἡ καρποφορία

θέλει κόπο, ὑπομονή καί κουράγιο. Ὅ,τι ἀκούσαμε καί ὅ,τι

φυλάξαμε, ἔρχεται κάποτε ἡ δύσκολη ὥρα νά τό ἐφαρμό-

σουμε. Ἡ ἐφαρμογή τοῦ θείου λόγου εἶναι ἡ καρποφορία

του. Ἔρχεται ἡ ὥρα τοῦ πόνου, ἡ ὥρα τοῦ πειρασμοῦ, κατά

τήν ὁποία καλούμαστε νά διαλέξουμε. Θά καρποφορήσου-

με ἐκείνη τήν ὥρα πνευματικά; Θά θυμηθοῦμε τό λόγο τοῦ

Θεοῦ, γιά νά τόν ἐφαρμόσουμε, ἤ θά παρασυρθοῦμε ἀπό τή

στιγμή καί θά ἀποδειχθοῦμε ἄκαρποι;

«Καί ἕτερον ἔπεσεν ἐπί τήν γῆν τήν ἀγαθήν...». Ὅλοι μας

λέμε ὅτι θέλουμε νά εἴμαστε ἡ γῆ ἡ ἀγαθή. Ἄν ὅμως τό

θέλουμε πραγματικά, πρέπει νά φροντίζουμε ν’ ἀκοῦμε τό

λόγο τοῦ Θεοῦ σέ κάθε εὐκαιρία, νά φροντίζουμε νά μή χα-

θεῖ, ἀλλά νά διατηρεῖται μέσα μας ζωντανός καί νά φροντί-

ζουμε ἔτσι, ὥστε μέσ’ ἀπό τόν γεμάτο ὑπομονή πνευματικό

μας ἀγώνα ἡ ψυχή μας, ὡς γῆ ἀγαθή, νά φέρει «καρπόν

ἑκατονταπλασίονα».

Ἀμήν.

ΠΗΓΗ