ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ

(Λκ. 8, 26-39)

Ἂν καὶ οἱ ἐ­πι­βου­λὲς τῶν δαι­μό­νων κα­τὰ τῶν ἀν­θρώ­πων εἶ­ναι πολ­λές, ὅ­μως, ἡ βο­ή­θει­α τοῦ Θε­οῦ εἶ­ναι πολ­λα­πλά­σι­α τῆς κα­κό­τη­τάς τους καὶ τρό­πον τι­νά, ἀ­ναι­ρεῖ τὰ ἀ­πο­τε­λέ­σμα­τα τοῦ μί­σους τους.

Ὄν­τως, ἐ­ὰν ἀ­που­σί­α­ζε ἡ ἄ­νω­θεν βο­ή­θει­α, τὸ γέ­νος τῶν ἀν­θρώ­πων θὰ εἶ­χε ἐ­ξα­φα­νι­στεῖ. Τὸ μῖ­σος τῶν δαι­μό­νων τα­λαι­πω­ρεῖ τοὺς ἀν­θρώ­πους ἤ­δη ἀ­πὸ τὸν και­ρὸ τοῦ Πα­ρα­δεί­σου. Ἀφ᾽ ὅ­του ὁ Σα­τα­νᾶς ἑ­κου­σί­ως καὶ ἐ­λεύ­θε­ρα ἀ­πο­στά­τη­σε ἀ­πὸ τὸν Θε­ό, δι­α­κα­τέ­χε­ται πρω­τί­στως ἀ­πὸ μῖ­σος γιὰ τὸν Δη­μι­ουρ­γό του. Ἐ­πει­δή, ὅ­μως, ἀ­δυ­να­τεῖ γιὰ μί­α κα­τὰ μέ­τω­πο πο­λε­μι­κὴ ἐ­ναν­τί­ον τοῦ Θε­οῦ, με­θο­δεύ­ει ἀλ­λι­ῶς τὸν ἀ­γῶνα του καὶ ἐ­πι­ζη­τεῖ τὸν ἀ­φα­νι­σμὸ τῆς κα­λῆς λί­αν δη­μι­ουρ­γί­ας εἴ­τε τῶν ἀν­θρώ­πων εἴ­τε τοῦ ὑ­πο­λοί­που κό­σμου.

Ταυ­τό­χρο­να, προ­σπα­θεῖ νὰ ἀ­μαυ­ρώ­σει τὴν τι­μὴ καὶ τὴν ὑ­πό­λη­ψη τοῦ κτί­στη στὰ μά­τια τῶν ἀν­θρώ­πων, ἀρ­χῆς γε­νο­μέ­νης ἀ­πὸ τὴν κα­κό­βου­λη συμ­βου­λὴ πρὸς τοὺς πρω­το­πλά­στους, τοὺς ὁ­ποί­ους οὐ­σι­α­στι­κὰ νου­θέ­τη­σε νὰ ἀν­τι­τα­χθοῦν στὸν Θε­ό.

Ἀ­κο­λού­θως, τὴν πα­ρα­κο­ὴ τῶν ἀν­θρώ­πων στὸ θέ­λη­μα τοῦ Θε­οῦ δι­α­δέ­χθη­κε ἡ εἰ­δω­λο­λα­τρί­α, ὅ­που ἀν­τὶ νὰ λα­τρεύ­ε­ται ὁ Θε­ὸς ὡς Θε­ός, προ­σκυ­νοῦν­ταν καὶ λα­τρευ­όν­του­σαν τὰ κτί­σμα­τα. Αὐ­τὴ ἦ­ταν ὄν­τως νί­κη τοῦ ἀν­τί­θε­ου δαί­μο­να, ὅ­που μέ­σα ἀ­πὸ τὴ λα­τρεί­α τῶν πά­σης φύ­σε­ως εἰ­δώ­λων, προ­σκυ­νεῖ­το ὁ ἴ­διος ἀ­πὸ τοὺς ἀν­θρώ­πους ὡς Θε­ός.

Μὴ ἀρ­κού­με­νος σὲ τοῦ­το ὁ δαί­μο­νας ἀ­πο­πει­ρᾶ­ται καὶ με­ρι­κὲς φο­ρὲς τὸ ἐ­πι­τυγ­χά­νει, γιὰ δι­ά­φο­ρους λό­γους, νὰ εἰ­σέλ­θει στὸν ἄν­θρω­πο τα­λαι­πω­ρῶν­τας καὶ ἐ­ξευ­τε­λί­ζον­τάς τον. Τοῦ­το ἀ­κρι­βῶς εἶ­ναι ποὺ πε­ρι­γρά­φε­ται καὶ στὴ ση­με­ρι­νὴ εὐ­αγ­γε­λι­κὴ πε­ρι­κο­πή.

Εἰ­σερ­χό­με­νος ὁ Χρι­στὸς «εἰς τὴν χώ­ραν τῶν Γα­δα­ρη­νῶν», ἔρ­χε­ται πρό­σω­πο μὲ πρό­σω­πο μὲ ἕ­να τα­λαί­πω­ρο δαι­μο­νι­σμέ­νο. Ὁ ἄν­δρας, ὁ ὁ­ποῖ­ος γιὰ πολ­λὰ χρό­νι­α ἀ­πο­τε­λοῦ­σε κα­τοι­κη­τή­ρι­ο δαι­μό­νων, βρι­σκό­ταν σὲ μί­α ἄ­θλι­α κα­τά­στα­ση, πα­ρά­λο­γος καὶ ἔ­ξω φρε­νῶν «ἱ­μά­τι­ον οὐκ ἐ­νε­δι­δύ­σκε­το», γρά­φει ὁ εὐ­αγ­γε­λι­στὴς Λου­κᾶς «καὶ ἐν οἰ­κί­ᾳ οὐκ ἔ­με­νεν, ἀλλ᾽ ἐν τοῖς μνή­μα­σιν». Ζοῦ­σε ἄ­νευ ἐν­δύ­μα­τος, μα­κρι­ὰ ἀ­πὸ τοὺς ἄλ­λους ἀν­θρώ­πους καὶ μέ­σα στὰ μνή­μα­τα, ἴ­διος μὲ ζων­τα­νὸ νε­κρό. Ἡ ἐ­πή­ρει­α τῆς λε­γε­ώ­νας τῶν δαι­μό­νων ἦ­ταν τέ­τοια ποὺ ὁ βα­σα­νι­σμέ­νος ἄν­θρω­πος πε­ρι­φε­ρό­ταν ἀ­πὸ τὴν πό­λη στὴν ἔ­ρη­μο καὶ ἀ­πὸ ἐ­κεῖ στὰ μνή­μα­τα. Ἔ­σπα­γε ἀ­κό­μα καὶ τὶς ἁ­λυ­σί­δες μὲ τὶς ὁ­ποῖ­ες τὸν ἔ­δε­ναν, ἀ­πο­δει­κνύ­ον­τας τὸν ἑ­αυ­τό του ἰ­δι­αί­τε­ρα ἐ­πι­κίν­δυ­νο γιὰ τοὺς ὑ­πό­λοι­πους ἀν­θρώ­πους. Τέ­τοιου με­γέ­θους ἦ­ταν ἡ συμ­φο­ρά του, ἀλ­λὰ καὶ τό­σο με­γά­λη ἡ ἀ­πό­δει­ξη τῆς ἀ­παν­θρω­πί­ας τοῦ ἀρ­χέ­κα­κου ἐ­χθροῦ τοῦ ἀν­θρώ­που.

Κα­τα­νο­ῶν­τας ὁ δαί­μο­νας, κα­τὰ σο­φὴ οἰ­κο­νο­μί­α Θε­οῦ, ποιὸν εἶ­χε μπρο­στά του, τα­ράσ­σε­ται καὶ δι­α­μαρ­τύ­ρε­ται καὶ τρέ­μει γιὰ τὴν ἐ­πι­κεί­με­νη τι­μω­ρί­α: «τί ἐ­μοὶ καὶ σοί, Ἰ­η­σοῦ, υἱ­ὲ τοῦ Θε­οῦ τοῦ ὑ­ψί­στου;», λέ­ει μὲ δυ­να­τὴ φω­νή, «δέ­ο­μαί σου, μὴ μὲ βα­σα­νί­σῃς». Στὴν ἐ­ρώ­τη­ση τοῦ Χρι­στοῦ γιὰ τὸ ὄ­νο­μά του ἀ­ναγ­κά­ζε­ται νὰ ἀ­παν­τή­σει καὶ νὰ ὁ­μο­λο­γή­σει τὸν ἀ­ριθ­μὸ τῶν δαι­μό­νων ποὺ βρί­σκον­ταν μέ­σα στὸν δυ­στυ­χι­σμέ­νο ἄν­θρω­πο. Ἡ λε­γε­ώ­να τῶν δαι­μό­νων δει­λι­ά­ζον­τας, δέ­ε­ται νὰ μὴν βα­σα­νι­σθεῖ καὶ προ­κρί­νει, ἀν­τὶ τῆς ἀ­βύσ­σου, δη­λα­δὴ τῆς ἑ­τοι­μα­σμέ­νης τι­μω­ρί­ας γιὰ τὸν ἀ­πο­στά­τη ἄγ­γε­λο, τὴν εἴ­σο­δο στὴν ἀ­γέ­λη τῶν χοί­ρων.

Ἡ ἐν λό­γῳ πα­ρά­κλη­ση τῶν δαι­μό­νων, δη­λα­δὴ νὰ τοὺς ἐ­πι­τρέ­ψει ὁ Χρι­στὸς τὴν εἴ­σο­δό τους στὴν ἀ­γέ­λη τῶν χοί­ρων, ἀ­πο­δει­κνύ­ει τὴν ἀ­δυ­να­μί­α τους. Πα­ράλ­λη­λα, ἐκ τοῦ ἀ­πο­τε­λέ­σμα­τος, τὸ ὅ­τι δη­λα­δὴ εἰ­σῆλ­θαν στοὺς χοί­ρους καὶ ἀ­μέ­σως τοὺς ἔ­ρι­ξαν ἀ­πὸ τὸν κρη­μνὸ στὴ λί­μνη καὶ τοὺς ἀ­πέ­πνι­ξαν, δει­κνύ­ει καὶ τὴν κα­κό­τη­τά τους, ἀ­φοῦ δὲν φεί­δον­ται οὐ­δε­νὸς προ­σώ­που ἢ πράγ­μα­τος, τῆς δη­μι­ουρ­γί­ας τοῦ Θε­οῦ. Τί­πο­τα ἀ­πὸ τὴ δη­μι­ουρ­γί­α δὲν θὰ ὑ­φί­στα­το ἐ­ὰν ὁ δαί­μο­νας εἶ­χε τὴν ἀ­πό­λυ­τη ἐ­λευ­θε­ρί­α καὶ τὴ δύ­να­μη νὰ ἐ­νερ­γεῖ ὅ­πως ἤ­θε­λε.

Ἤ­δη μὲ τὴν Ἐ­ναν­θρώ­πη­ση τοῦ Χρι­στοῦ ἄρ­χε­ται ἡ κα­τά­πτω­ση τῆς ἐ­ξου­σί­ας τοῦ Σα­τα­νᾶ. Ἡ κα­κό­τη­τα, ἡ ἀ­παν­θρω­πί­α καὶ ἡ ἔ­χθρα τῶν δαι­μό­νων, ἀ­ναι­ροῦν­ται ἀ­πὸ τὴν ἀ­κα­τα­γώ­νι­στο ἰ­σχὺ τοῦ Κυ­ρί­ου, τὴν ἀ­γα­θό­τη­τα, τὴ φι­λαν­θρω­πί­α, τὴν κη­δε­μο­νί­α καὶ τὴν πρό­νοι­α τοῦ Θε­οῦ. Ἡ ἔ­λευ­ση τοῦ ἀ­γα­θοῦ, ἀλ­λὰ καὶ παν­το­δύ­να­μου Θε­οῦ ἀ­να­πλά­θει τὸ πλά­σμα του, ἐκ­μη­δε­νί­ζον­τας τὸν δαί­μο­να. Στὴν προ­κει­μέ­νη πε­ρί­πτω­ση, ὁ πρώ­ην δαι­μο­νι­σμέ­νος, ἀ­πὸ ἀ­κοι­νώ­νη­τος, ἐ­χθρι­κὸς καὶ ἄ­γρι­ος, ὑ­φί­στα­ται τὴν ἀ­νά­πλα­ση ἀ­πὸ τὸν Χρι­στό. Τώ­ρα, ἐν­δε­δυ­μέ­νος καὶ σώ­φρων, βρί­σκε­ται σὲ κοι­νω­νί­α μὲ τὸν Χρι­στὸ καὶ τοὺς ὑ­πό­λοι­πους ἀν­θρώ­πους.

ΠΗΓΗ