ΚΥΡΙΑΚΗ Γ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Μθ. 6, 22-33)

Σύμφωνα μὲ τὴ διδασκαλία τῶν Πατέρων, ὁ παρὼν κόσμος, ὅσο ὄμορφος καὶ ἑλκυστικὸς νὰ εἶναι, τὴν ἴδια στιγμὴ μπορεῖ νὰ καταστεῖ ἀπατηλὸς καὶ πλάνος. Καὶ τοῦτο ἐνδέχεται νὰ συμβεῖ ὅταν οἱ ἄνθρωποι βαλτώσουν στὶς καθημερινὲς μέριμνες, προσκολληθοῦν στὴ γῆ καὶ λησμονήσουν τὸν πραγματικὸ προορισμό τους, ὁ ὁποῖος δὲν εἶναι ἄλλος ἀπὸ τὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Πράγματι, ἄλλο ἡ μόνιμη κατοικία καὶ ἄλλο ἡ προσωρινή. Ὡς μόνιμη κατοικία θεωρεῖται ἡ κατάσταση, στὴν ὁποία θὰ βρεθοῦμε μετὰ τὴν ἐκδημία μας, καὶ προσωρινὴ ἡ παροῦσα. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ὁ Χριστὸς προτρέπει τοὺς ἀνθρώπους νὰ ζητοῦν πρῶτα ἀπὸ ὅλα τὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν καὶ νὰ μὴν πολυπραγμονοῦν γιὰ τὰ ἁπλὰ καὶ καθημερινά, ὅπως τὴν τροφὴ καὶ τὴν ἐνδυμασία.

Θέτοντας κανεὶς αὐτὴ τὴν προτεραιότητα, ἐλευθερώνεται ἀπὸ τὰ μὴ μόνιμα καὶ στρέφεται μὲ ἐμπιστοσύνη στὸν Θεό, ἡ ἀγάπη καὶ ἡ πρόνοια τοῦ ὁποίου ἀγκαλιάζουν καὶ συντηροῦν ὅλη τὴν κτίση. Σὲ ἀντίθετη περίπτωση, ὅταν ὁ ἄνθρωπος περιορίζεται στὶς οὕτως ἢ ἄλλως ἀπαραίτητες μέριμνες καὶ φροντίδες σὲ σχέση μὲ τὴν ἐπίγεια διαβίωσή του, τότε καταντᾶ ἕνας ἰδιότυπος σκλάβος τῶν ὑλικῶν πραγμάτων. Πλέον ἡ παροῦσα ζωὴ δὲν θεωρεῖται ὡς παροικία, ἀλλὰ ὡς κατοικία, δηλαδὴ ὡς κάτι τὸ μόνιμο.

Σημειώνεται πὼς τὸ νὰ περιορίσει κανεὶς τὶς φροντίδες καὶ τὶς μέριμνές του στὰ ἀπαραίτητα μιᾶς σαφῶς ἀξιοπρεποῦς ἐπίγειας διαβίωσης δὲν σημαίνει ὅτι ἐγκαταλείπει καὶ ὅτι ἀρνεῖται τὴ ζωή. Αὐτή του ἡ πράξη πιὸ πολὺ ὀφείλεται στὸ ὅτι ἀφενὸς ἀγαπᾶ τὴ ζωὴ καὶ ἀφετέρου στὸ ὅτι γνωρίζει πὼς ἡ ἐν Χριστῷ φανέρωση τοῦ Θεοῦ στοὺς ἀνθρώπους εἶναι παράλληλη καὶ μὲ συγκεκριμένες ἐντολές. Καὶ οἱ βασικότερες ἐξ αὐτῶν εἶναι ἡ ἀγάπη στὸν Θεὸ καὶ τὸν ἄνθρωπο.

Γι᾿ αὐτὲς ἀκριβῶς τὶς ἐντολὲς καὶ τὶς διαστάσεις τους μᾶς νουθετεῖ ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός: «Πρέ­πει ἡ­μεῖς, ἀ­νί­σως καὶ θέ­λω­μεν νὰ πε­ρά­σω­μεν καὶ ἐ­δῶ κα­λά, νὰ πη­γαί­νω­μεν καὶ εἰς τὸν πα­ρά­δει­σον, καὶ νὰ λέ­γω­μεν τὸν Θε­όν μας ἀ­γά­πην καὶ πα­τέ­ρα, πρέ­πει νὰ ἔ­χω­μεν δύ­ο ἀ­γά­πας, ἀ­γά­πην εἰς τὸν Θε­όν μας, καὶ εἰς τοὺς ἀ­δελ­φούς μας. Φυ­σι­κόν μας εἶ­ναι νὰ ἔ­χω­μεν αὐ­τὰς τὰς δύ­ο ἀ­γά­πας. Πα­ρὰ φύ­σιν εἶ­ναι νὰ μὴ τὰς ἔ­χω­μεν. Καὶ κα­θὼς ἕ­να χε­λι­δό­νι χρει­ά­ζε­ται δύ­ο πτέ­ρυ­γας δι­ὰ νὰ πε­τᾶ εἰς τὸν ἀ­έ­ρα, οὕ­τω καὶ ἡμεῖς χρει­α­ζό­με­θα αὐ­τὰς τὰς δύ­ο ἀ­γά­πας, δι­ό­τι χω­ρὶς αὐ­τῶν εἶ­ναι ἀ­δύ­να­τον νὰ σω­θῶ­μεν».

Ὁμιλῶντας εἰδικότερα γιὰ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Θεό, μᾶς ὑπενθυμίζει τὸν λόγο, γιὰ τὸν ὁποῖο ὠφείλουμε νὰ στραφοῦμε πρὸς αὐτόν: «Καὶ πρῶ­τον ἔ­χο­μεν χρέ­ος νὰ ἀ­γα­πῶ­μεν τὸν Θε­όν μας, δι­ό­τι μᾶς ἐ­χά­ρι­σε τό­σην γῆν με­γά­λην ἐ­δῶ νὰ κα­τοι­κῶ­μεν πρό­σκαι­ρα, τό­σες χι­λιά­δες φυ­τά, βρύ­σες, πο­τα­μούς, θα­λάσ­σας, ἀ­έ­ρα, ἡ­μέ­ραν, νύ­χτα, οὐ­ρα­νόν, ἥ­λι­ον.  Ὅ­λα αὐ­τὰ δι­ὰ ποῖον τὰ ἔ­κα­μεν, εἰ­μὴ δι᾽ ἡμᾶς; Τί μᾶς ἐ­χρε­ώ­στει; Τί­πο­τε. Ὅ­λα χά­ρι­σμα μᾶς τὰ ἔδωκεν. Ἂν καὶ ἁ­μαρ­τά­νο­μεν χι­λιά­δες φο­ρὲς τὴν ὥ­ραν, μᾶς εὐ­σπλα­χνί­ζε­ται ὡ­σὰν πα­τέ­ρας καὶ δὲν μᾶς τιμωρεῖ, ἀλ­λὰ πε­ρι­μέ­νει τὴν με­τά­νοι­άν μας μὲ τὰς ἀγ­κά­λας ἀ­νοι­κτάς, πό­τε νὰ με­τα­νο­ή­σω­μεν νὰ παύ­σω­μεν ἀ­πὸ τὰ κα­κά, καὶ νὰ κά­μω­μεν τὰ κα­λά, νὰ ἐ­ξο­μο­λο­γη­θῶ­μεν, νὰ δι­ορ­θω­θῶ­μεν, νὰ μᾶς ἐ­ναγ­κα­λι­σθεῖ, νὰ μᾶς βά­λῃ εἰς τὸν πα­ρά­δει­σον νὰ χαι­ρώ­με­θα πάν­το­τε. Τώ­ρα λοι­πὸν τοι­οῦ­τον γλυ­κύ­τα­τον Θε­ὸν καὶ Δε­σπό­την δὲν πρέ­πει καὶ ἡ­μεῖς νὰ τὸν ἀ­γα­πῶ­μεν;».

Σημειώνει τέλος καὶ τὰ ἑξῆς χαρακτηριστικά, τὰ ὁποῖα εἶναι ἀνάγκη νὰ κάνουμε, ἀλλὰ καὶ νὰ μὴν κάνουμε, σὲ σχέση μὲ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν συνάνθρωπό μας: «Δὲν μπορεῖς νὰ δώσεις ὅλα σου τὰ πράγματα σὲ ὅσους ἔχουν ἀνάγκη; Ἂς εἶναι! Δῶσε, ὅμως, τὰ μισά. Δῶσε ἀπὸ τὰ τρία ἕνα. Δῶσε ἀπὸ τὰ πέντε ἕνα. Ἀκόμη βαρὺ σοῦ φαίνεται; Κάμε τὸ ἄλλο˙ δῶσε ἀπὸ τὰ δέκα ἕνα. Τὸ κάμνεις; Ἀκόμη βαρὺ σοῦ φαίνεται; Τότε κάμε ἄλλο˙ μὴν κάμεις ἐλεημοσύνη καὶ μὴν δώσεις σὲ αὐτοὺς ποὺ ἔχουν ἀνάγκη. Ἂς ἔρθουμε παρακάτω, ὅμως˙ μὴν πάρεις τὸ ψωμὶ τοῦ ἀδελφοῦ σου. Μὴν πάρεις τὸ ἐπανωφόρι του. Μὴν τὸν κατατρέχεις. Μὴν τὸν τρῶς μὲ τὴ γλῶσσα σου. Μήτε καὶ αὐτὸ τὸ κάμνεις; Ἂς ἔρθουμε παρακάτω. Κάμε ἄλλο˙ τόνε βρῆκες τὸν ἀδελφό σου μέσα εἰς τὴν λάσπη καὶ δὲν θέλεις νὰ τόνε βγάλεις; Καλά, δὲν θέλεις νὰ τοῦ κάμεις καλό. Μὴν τοῦ κάμεις κακό. Ἄφησέ τονε! Πῶς θέλομεν νὰ σωθοῦμεν ἀδελφοί μου, τὸ ἕνα μᾶς φαίνεται βαρύ, τὸ ἄλλο βαρύ. Ποῦ νὰ πᾶμε παρακάτω; Δὲν ἔχομε νὰ κατεβοῦμεν. Ὁ Θεὸς εἶναι εὔσπλαχνος. Ναί. Μὰ εἶναι καὶ δίκαιος! Ἔχει καὶ ράβδον σιδηράν. Λοιπόν, ἂν θέλομεν νὰ σωθοῦμε, πρέπει νὰ ἔχομεν τὴν ἀγάπην εἰς τὸν Θεὸν καὶ εἰς τοὺς ἀδελφούς μας».

ΠΗΓΗ