ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ, 26 ΜΑΡΤΙΟΥ 2017

(Μρ. 9, 17-31)

Σύμφωνα μὲ τὴ σημερινὴ εὐαγγελικὴ περικοπὴ πο­νη­ρὸ δαι­μό­νι­ο, «ἄ­λα­λον καὶ κω­φόν», εἶ­χε εἰ­σέλ­θει σὲ κάποιο νε­α­νί­α καὶ τὸν βα­σά­νι­ζε. Ὁ πα­τέ­ρας τοῦ παι­διοῦ τὸ ἔ­φε­ρε πρὸς θε­ρα­πεί­α, ὅ­μως οἱ ἐν­νέ­α μα­θη­τὲς τοῦ Χρι­στοῦ ἀ­πέ­τυ­χαν νὰ ἐκ­δι­ώ­ξουν τὸ δαι­μό­νι­ο. Ὁ Χρι­στός, κα­τερ­χό­με­νος ἀ­πὸ τὸ ὄ­ρος Θα­βὼρ μὲ τοὺς ἄλ­λους τρεῖς μα­θη­τές, πλη­ρο­φο­ρεῖ­ται τὸ πε­ρι­στα­τι­κὸ καὶ ζη­τᾶ νὰ τοῦ φέ­ρουν τὸν νε­α­νί­α. Τό­νι­σε τότε στὸν πα­τέ­ρα τοῦ παι­διοῦ τὴν ἀ­νάγ­κη ἰ­σχυ­ρῆς πί­στης: «ὁ δὲ Ἰ­η­σοῦς εἶ­πεν αὐ­τῷ τὸ εἰ δύ­να­σαι πι­στεῦ­σαι, πάν­τα δυ­να­τὰ τῷ πι­στεύ­ον­τι». Ὁ βα­σα­νι­σμέ­νος πα­τέ­ρας φώ­να­ξε δυ­να­τά, ζη­τῶν­τας νὰ ἐ­λευ­θε­ρω­θεῖ ἀ­πὸ τὴν ἀ­πι­στί­α του: «πι­στεύ­ω, κύ­ρι­ε», τοῦ λέ­ει, βο­ή­θη­σέ με ὅ­μως νὰ πι­στεύ­σω βα­θύ­τε­ρα καὶ τε­λει­ό­τε­ρα. Τε­λι­κὰ ὁ φι­λάν­θρω­πος Χρι­στὸς λυ­τρώ­νει τὸν νε­α­νί­α ἀ­πὸ τὴν ἐ­ξου­σί­α τοῦ δαι­μο­νί­ου.

Ὁ πα­τέ­ρας τοῦ νε­α­νί­α πο­λὺ ὀρ­θὰ κατ᾽ ἀρ­χὰς προ­σέρ­χε­ται, προ­σπί­πτει καὶ πα­ρα­κα­λεῖ τὸν Χρι­στὸ νὰ ἐ­λε­ή­σει τὸν υἱ­ό του. Ὁ Κύ­ρι­ος ὅ­μως, ὁ ὁ­ποῖ­ος βλέ­πει πέ­ρα ἀ­πὸ τὰ φαι­νό­με­να, ἐν­το­πί­ζει τὴν ἀ­δύ­να­μη πί­στη του. Αὐτὴ ἦταν ἡ αἰτία ποὺ οἱ μα­θη­τὲς δὲν μπό­ρε­σαν νὰ θε­ρα­πεύ­σουν τὸ παι­δί του. Σὲ ἄλ­λες πε­ρι­πτώ­σεις, ὅ­ταν οἱ προ­σερ­χό­με­νοι εἶ­χαν ἰ­σχυ­ρὴ πί­στη, τοὺς θε­ρά­πευ­σαν. Γι᾽ αὐ­τὸ καὶ οἱ Ἀπόστολοι ἔ­λε­γαν στὸν Χριστό: «Κύ­ρι­ε, καὶ τὰ δαι­μό­νι­α ἡ­μῖν ὑ­πο­τάσ­σε­ται ἐν τῷ ὀ­νό­μα­τί σου». Σὲ τε­λι­κὴ ἀ­νά­λυ­ση, μό­νο ἡ πί­στη κα­τορ­θώ­νει τὰ πάν­τα. Ἔ­τσι ὁ ἑ­κα­τόν­ταρ­χος πε­τυ­χαί­νει τὴ θε­ρα­πεί­α τοῦ υἱ­οῦ του, ἡ αἱ­μορ­ρο­οῦ­σα γυ­ναῖ­κα λυ­τρώ­νε­ται ἀ­πὸ τὸ πά­θος της καὶ ἡ Χα­να­ναί­α παίρ­νει πί­σω τὴ θυ­γα­τέ­ρα της θε­ρα­πευ­μέ­νη ἀ­πὸ τὴν τυ­ραν­νί­α τοῦ δαί­μο­να.

Με­τὰ τὴ θε­ρα­πεί­α τοῦ νε­α­νί­α, οἱ δώ­δε­κα Ἀπόστολοι ρώ­τη­σαν τὸν Χρι­στὸ «κατ᾽ ἰ­δί­αν» νὰ τοὺς πεῖ τὸν λό­γο ποὺ αὐ­τοὶ ἀ­πέ­τυ­χαν νὰ ἐκ­δι­ώ­ξουν τὸν δαί­μο­να. Ὁ Κύ­ρι­ος τό­τε ἀ­πο­φεύ­γει νὰ ἀ­να­φερ­θεῖ στὴ δυ­σπι­στί­α τοῦ πα­τέ­ρα, ἀ­φε­νὸς γιὰ νὰ μὴν σπρώ­ξει στὴν ὑ­πε­ρη­φά­νεια τοὺς μα­θη­τὲς καὶ ἀ­φε­τέ­ρου γιὰ νὰ τοὺς δι­ε­γεί­ρει πρὸς θερ­μό­τε­ρη πί­στη. Γι᾽ αὐ­τὸ καὶ ἐ­νερ­γῶν­τας παι­δα­γω­γι­κὰ λέ­ει ὅ­τι ἡ ἀ­δυ­να­μί­α ὀ­φει­λό­ταν στὴ δι­κή τους ἀ­πι­στί­α. Ζη­τᾶ λοι­πὸν ὁ Χρι­στὸς νὰ ἑλ­κύ­σει τοὺς Ἀ­πο­στό­λους του σὲ με­γα­λύ­τε­ρα πνευ­μα­τι­κὰ ὕ­ψη καὶ στὴν τε­λει­ό­τη­τα τῆς Βα­σι­λεί­ας του. Ἂν ἡ πί­στη ὡς κόκ­κος σι­νά­πε­ως δύ­να­ται τό­σα πολ­λά, δη­λα­δὴ τὴ με­τα­κί­νη­ση ἀ­κό­μα καὶ βου­νῶν, πό­σα πε­ρισ­σό­τε­ρα μπο­ρεῖ νὰ πε­τύ­χει ἕ­νας, ὁ ὁ­ποῖ­ος χει­ρα­γω­γεῖ­ται ἀ­πὸ τὸν ἴ­διο τὸν Κύ­ρι­ο, ὅ­πως οἱ Ἀ­πό­στο­λοι, ὥ­στε νὰ ὑ­περ­βεῖ τὰ κοι­νὰ μέ­τρα καὶ νὰ γί­νει τέ­λει­ος μα­θη­τής του;

Ἔ­χον­τας αὐ­τὰ ὑ­πό­ψη μας, ἂς ἀ­γω­νι­στοῦ­με καὶ ἐ­μεῖς νὰ ἀ­πο­κτή­σου­με πί­στη ὀρθή. Ὀρθὴ πίστη, κατὰ τὸν ἱερὸ Χρυσόστομο, εἶναι ὅταν πιστεύουμε σὲ αὐτὰ ποὺ δὲν βλέπουμε, στηριζόμενοι στὴν ἀξιοπιστία αὐτοῦ ποὺ μᾶς τὰ ἀναγγέλλει. Μία τέτοια ὀρθὴ πί­στη πρὸς τὸν Σω­τῆ­ρα Χρι­στὸ θὰ μᾶς ἐ­πι­τρέ­ψει νὰ ἐ­πι­κρα­τή­σου­με καὶ ἐν τέ­λει νὰ θε­ρα­πεύ­σου­με, ἀ­πο­δι­ώ­κον­τας ἀ­πὸ μέ­σα μας, τὸν ζω­ώ­δη θυ­μό, τὴν ἄ­νο­μη ἐ­πι­θυ­μί­α, τὴ φι­λαυ­τί­α, τὸν ἑ­ω­σφο­ρι­κὸ ἐ­γω­ι­σμό, τὴν κα­κο­ή­θει­α, τὸν φθό­νο, τὴν ἔ­ρι­δα καὶ τὴν ἰ­δι­ο­τέ­λει­α. Ὅ­λα τοῦ­τα, τὰ ὁποῖα παρομοιάζονται ἀπὸ τοὺς πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ὡς ἄ­γρι­α θη­ρί­α, δὲν ἐκ­δι­ώ­κον­ται πα­ρὰ μόνο μὲ πί­στη, προ­σευ­χὴ καὶ γνήσια πνευματικὴ ἄσκηση.

Τελικά, τοῦ­το ἀ­κρι­βῶς ζη­τᾶ ἀ­πὸ ἐ­μᾶς ὁ φι­λάν­θρω­πος Χριστός. Νὰ τὸν ἀ­γα­πή­σου­με, νὰ τὸν πι­στεύ­σου­με ἀληθινά, νὰ τὸν ἐμπιστευθοῦμε, νὰ τὸν ἀ­κο­λου­θή­σου­με καὶ νὰ ἀ­γω­νι­στοῦ­με ἔμ­πρα­κτα, μὲ προ­σευ­χὴ καὶ ταπείνωση, ὥστε νὰ καταστοῦμε ἄξιοι κληρονόμοι τῆς ἐπουράνιας βασιλείας.

ΠΗΓΗ