ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ

(26 Ιουνίου 2016)

  

Η κιβωτός της Πεντηκοστής, η αγία του Χριστού Εκκλησία, είναι το ταξίδι με πορεία την αγιότητα και κατεύθυνση και προορισμό τη χώρα της αγιότητας, την ευλογημένη Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος. Οι άγιοι ήταν εκείνοι που μπήκαν συνειδητά στην Εκκλησία και αγωνίστηκαν να μείνουν σ΄ αυτή, ομολογώντας με κάθε λόγο, κίνηση, έκφραση, πράξη, σκέψη το Χριστό.

Σήμερα αγαπητοί αδελφοί η αγιότητα έχει λησμονηθεί. Έχει πάψει να είναι στόχος και επιδίωξη μας. Άγιος για εμάς είναι το φωτισμένο πρόσωπο που αναπαύεται μέσα στα εικονίσματα και δεν έχει καμία σχέση με τη ζωή μας. Η αγιότητα, η δωρεά, το χάρισμα του Θεού είναι για εμάς κάτι ξένο, άγνωστο, απλησίαστο. Πολλοί θεωρούν ότι η αγιότητα γεννιέται μέσα σε σπηλιές ασκητικές και καλλιεργείται σε απόμακρα από τη βουή και τα προβλήματα του κόσμου, μοναστήρια. Ο μεγάλος της Κωνσταντινουπόλεως ποιμένας και διδάσκαλος όλης της οικουμένης, Ιωάννης Χρυσόστομος απαντά: «Ας διδαχθούμε να φροντίζουμε για την αρετή και να ενδιαφερόμαστε πιο πολύ να ευαρεστούμε το Θεό. Ούτε να λέμε είμαι κοσμικός, έχω γυναίκα και φροντίζω τα παιδιά μου. Δεν είναι δικό μου έργο θα πει κάποιος. Μήπως λοιπόν αποκήρυξα τον κόσμο; Μήπως είναι μοναχός; Τι λέγεις άνθρωπε! Μόνο οι μοναχοί πρέπει να ευαρεστούν το Θεό; Ο Θεός θέλει όλοι οι άνθρωποι να σωθούν και να λάβουν πλήρη γνώση της αλήθειας, και κανείς να μην είναι αμελής στην αρετή» (Ομιλία ΚΑ εις την Γέννησιν, ΕΠΕ, τομ. 2, σελ. 630- 631). Είναι φυσικά το μοναστήρι εργαστήρι αγιότητας αλλά το ίδιο είναι κι ο γάμος. Ο γάμος στηρίζεται στην αγάπη. Όχι την συναισθηματική, την παρορμητική αλλά στην αγάπη που γεννιέται όταν εγκαταλείψουμε το «εγώ» για να συναντήσουμε τον άλλο. Μια αγάπη που δίνει τη δυνατότητα στους δυο ανθρώπους που την καλλιεργούν να βιώσουν «την ενότητα του αγ. Πνεύματος δια του συνδέσμου της ειρήνης» (Εφεσ. 4, 3 - 4 ). Αυτός ο γάμος γίνεται κλίμα εύκρατο, που παράγει αγιότητα.

 Η αγιότητα ως στόχος απουσιάζει και από την ανατροφή των παιδιών. Κάποτε μέσα στην ησυχία μιας σκήτης του Αγίου Όρους, ο γέροντας ρώτησε μια παρέα παιδιών: «Θέλετε να γίνετε άγιοί;»

Η απάντηση των παιδιών, αποτέλεσμα της απουσίας της αγιότητας από την παιδεία, από την ανατροφή τους.

«Όχι. Εγώ θέλω να γίνω δάσκαλος» είπε το ένα.

«Ούτε εγώ. Εγώ θέλω να γίνω ηθοποιός», είπε το άλλο.

 «Νομίζω πως δεν με ενδιαφέρει. Θέλω να γίνω γιατρός», συμπλήρωσε το τρίτο.

Τότε ο γέροντας απάντησε με τη δεύτερη αφοπλιστική του ερώτηση: «Αλήθεια, τι μπορεί να σε εμποδίσει να γίνεις άγιος δάσκαλος σαν τον άγιο Αρσένιο τον Καππαδόκη. Γιατί να μη μοιάσεις στους αγίους ηθοποιούς, τον Στράτωνα και το Φίλιππο, τον Ευτυχιανό και τον Κυπριανό. Να είσαι, όχι κομπάρσος αλλά πρωταγωνιστής της αλήθειας; Γιατί να μη γίνεις άγιος γιατρός σαν τον Απόστολο Λουκά, τον Ευαγγελιστή και το μεγάλο χειρουργό άγιο Λουκά τον Ρώσο επίσκοπο;».

Το μόνο που στερεί την αγιότητα στον άνθρωπο είναι η αμαρτία, όχι η εργασία.

Μέσα λοιπόν, αγαπητοί αδελφοί, από το γάμο, το μοναχισμό, την ανατροφή των παιδιών, την εργασία, μπορεί ο άνθρωπος να αγγίξει την αγιότητα, λατρεύοντας το Θεό, αγαπώντας τον αδελφό και έχοντας σεβασμό στην ιερότητα της ίδιας του της ζωής. Μάρτυρες στο γεγονός οι Άγιοι Πάντες, οι φίλοι του Θεού, οι συνοδοιπόροι του κάθε ανθρώπου, την πρεσβεία των οποίων σήμερα επικαλούμαστε. Αμήν.

π. Σ.Β

ΠΗΓΗ