ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟ ΑΝΑΓΝΩΣΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΣΤ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(Ρωμ. ΙΒ” 6-14)

Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι ο Χριστιανός δεν μπορεί να ζει μόνος του, πολύ δε περισσότερο δεν μπορεί να περιμένει ότι απόμονωμένος και αποκομμένος από την Χριστιανική κοινότητα, θα μπορέσει να προοδεύσει και να προκόψει στην πνευματική του ζωή, έστω και αν διαθέτει μεγάλα χαρίσματα. Αυτή ακριβώς την πραγματικότητα θέλει να τονίσει ο Απ. Παύλος, γι’ αυτό και καταγράφει στο ιερό κείμενο με ένα μοναδικό ρυθμό και ουράνιο παλμό, το πώς πρέπει να καταρτίζει ο πιστός τη ζωή του μέσα στη ατμόσφαιρα της στρατευομένης Εκκλησίας.

Οπωσδήποτε ο κάθε Χριστιανός έχει χαρίσματα «κατά την χάριν την δοθείσαν ημίν» , ανάλογα δηλ. με την χάρη του Αγίου Πνεύματος η οποία μας δόθηκε κατά την ώρα του Βαπτίσματος και του Χρίσματος. Και βέβαια τα χαρίσματα είναι πολλά και διάφορα. Προφητεία, διακονία, διδασκαλία, πνευματικά, διοικητικά, και τόσα άλλα χαρίσματα που καταγράφονται στο ιερό κείμενο, αλλά και που τα γνωρίζουμε να υφίστανται στα πρόσωπα των πιστών εντός της Εκκλησίας μας. Αφού λοιπόν η δωρεά και παροχή των χαρισμάτων δεν εξαρτάται από τον καθένα μας, είναι καθαρώς δωρεά του Θεού, γι’ αυτό και ο πιστός άνθρωπος, πρέπει να επαναπαύεται σε όσα έλαβε και να μη ζητά άλλα, ανώτερα όπως ίσως νομίζει χαρίσματα. Αλλά, αρκούμενος σ’ αυτά ας καταβάλει κάθε προσπάθεια για να τα ανακαλύψει κατ’ αρχάς και στη συνέχεια να τα καλλιεργήσει εν ταπεινώσει και συστηματικά, ώστε να τα χρησιμοποιήσει κατά το θέλημα του Θεού. Να τα προσφέρει προς δόξαν του Τριαδικού Θεού, για την ωφέλεια των αδελφών του και βέβαια για το καλό της ψυχής του.

Ο κάθε στίχος της Αποστολικής περικοπής, αποτελεί και ένα πνευματικό διαμάντι που θα χρειάζονταν τόμοι ολόκληροι για να αναπτύξει κανείς σε βάθος και πλάτος την όλη τους θεολογική σπουδαιότητα και την Εκκλησιαστική και κοινωνική τους αξία.

Θα σταθούμε όμως στον ένατο στίχο του κειμένου ο οποίος εκφράζει γενική αρχή. Αποτελεί δε θεμέλιο λίθο του όλου Χριστιανικού οικοδομήματος: «Η αγάπη ανυπόκριτος, αποστυγούντες το πονηρόν, κολλώμενοι τω αγαθώ» (Ρωμ. ΙΒ΄ 9). Δηλ. Η αγάπη ας είναι ειλικρινής και ελεύθερη από την υποκρισία. Να αποστρέφεσθε με όλη σας την δύναμη το πονηρό και να είστε προσκολλημένοι στο αγαθό.

Αδελφοί μου, ας το βάλουμε καλά μέσα στο νου μας και κυρίως στην καρδιά μας. Όσα χαρίσματα κι αν διαθέτουμε, αν δε βαλθούμε να καλλιεργήσουμε το επιστέγασμα και ακριβώς ειπείν, την κορωνίδα των αρετών, την αγάπη, την Ευαγγελική Χριστιανική αγάπη, άνευ αντιλογίας ολόκληροι οι κόποι μας πάνε χαμένοι.

Αγάπη λοιπόν Χριστιανική!

Ώστε είναι τόσο εύκολη υπόθεση να κατορθώσει ο πιστός αυτή την κορυφή που ξεπερνά και αυτόν τον ουρανό;

Φίλοι μου, είναι και εύκολο και δύσκολο το κατόρθωμα. Αναλόγως το πώς κανείς τοποθετεί την ύπαρξή του έναντι της αποκαλύψεως που φέρει ο Ιησούς διά του Ευαγγελίου στους ανθρώπους.

Εάν υπάρχει η διάθεση της υπακοής στο πανάγιο και παντοκρατορικό θέλημα του Θεού, εάν ο άνθρωπος που αποδέχεται την πίστη είναι έτοιμος για θυσίες και αγωνίζεται να παραμένει ασυμβίβαστος με το κατεστημένο της πολυκέφαλης αμαρτίας, τότε το πράγμα γίνεται εύκολο. (Εννοείται βέβαια πως θα έχει άμεση επαφή με τους αγωγούς της χάριτος, τα ιερά δηλ. μυστήρια και την αυθεντική Εκκλησιαστική μας ζωή).

Αν εξ’ αντιθέτου ο άνθρωπος έχει νομίσει τον Χριστιανισμό ως μια άνευρη ηθικιστική ζωή των ξερών τύπων, εάν φρονεί ότι η πίστη είναι απλώς μια πρακτική αντιμετώπιση επιμέρους ηθικών διλημμάτων, καταντώντας το Ευαγγελικό μήνυμα μια ξεπεσμένη καζουϊστική αρχή, τότε δεν μπορεί να γίνεται καν λόγος περί της αγάπης και μάλιστα της ανυποκρίτου, όπως επιτάσσει το Πνεύμα το Άγιον διά του Αποστόλου.

Θα ήταν όντως η χειρότερη παραποίηση του Αποστολικού κηρύγματος, αν φανταστούμε την Χριστιανική αγάπη ως ένα πλαδαρό συναίσθημα που οδηγεί τον άνθρωπο σε μια αρρωστημένη πνευματική αυτάρκεια και σε μια απαράδεκτη απομόνωση, εγκαταλείποντας ο πιστός τα προβλήματα της Εκκλησιαστικής κοινότητας. Αντιθέτως, με όλη τους την ψυχική δύναμη, οι οπαδοί του Ιησού, και με όλη τη δύναμη της αποστροφής τους, είναι επιτακτική ανάγκη να αντιτίθενται προς κάθε πονηρό πράγμα. Ταυτοχρόνως δε χρειάζεται να είναι επιμόνως στραμμένοι, κυριολεκτικώς προσκολλημένοι στο αγαθό.

Μόνο με αυτές τις προϋποθέσεις και πάνω σ’ αυτή την αρραγή βάση της γνήσιας και υγιούς αγάπης,μπορούμε στη συνέχεια να κάνουμε σοβαρό λόγο περί «φιλαδελφίας», περί «τιμής» και «ευγενείας» και για όλα αυτά τα πράγματι εξαίρετα χαρίσματα της σπουδής και του ζήλου, της ελπίδας και της προσφοράς στους ανθρώπους της Εκκλησίας και γενικώτερα στον κόσμο.

Μόνο έτσι μπορεί ο πιστός να μη ανταποδίδει κακό, να εκφέρει καλά λόγια και συνάμα να προσεύχεται γι’ αυτούς που τον πληγώνουν, ώστε να τους ελεήσει ο Θεός.

Μόνο μέσα σ’ αυτή την σφαίρα των καλλιεργημένων χαρισμάτων του Πνεύματος και προπαντός της αγάπης, μπορούμε να παραμένουμε ειρηνικοί, διατηρώντας την πνευματική αρχοντιά και ευλογώντας τους διώκοντας ημάς, διότι κυρίως αυτοί έχουν ανάγκη την αγάπη μας.

Αυτός αδελφοί μου είναι ο κατά το δυνατόν τέλειος Χριστιανός, η κορυφή της αρετής και της αγιότητας, ο άνθρωπος της ειλικρινούς αγάπης. Ο φιλόστοργος και φιλάγαθος που είναι πάντοτε πρόθυμος σε κάθε έργο θεάρεστο και ταυτοχρόνως προσεύχεται για τους διώκτες και συκοφάντες του.

Και ας μη λησμονούμε ποτέ: «Οι άνθρωποι αξίζουν την αγάπη μας, όταν αυτοί δεν αξίζουν την αγάπη μας»!

Αμήν.

Άρθρο του: π. Ιωήλ Κωνστάνταρου