Ποιοι είμαστε... του Αρχιμ. Χρυσόστομου Χρυσόπουλου

Ποιοι είμαστε... του Αρχιμ. Χρυσόστομου Χρυσόπουλου

Τι είναι η Καπερναούμ; μια πόλη - στάση του Χριστού,   εκεί  και  το σπίτι ενός στρατιωτικού.   Όλα αυτά,  αλλά και κάτι άλλο : ο  δούλος!   Κύρια ιδέα του αυριανού Ευαγγελίου  δεν είναι κήρυγμα Χριστού σε λαό, αλλά  το κήρυγμα  του  εκατόνταρχου σ’ εμάς. Είναι όχι  μόνο ομολογία  πίστης στον Χριστό αλλά και της μικρότητας  του, αν και είχε θέση  κοσμική πολύ  καλή. 

Ο Χριστός   έκανε το θαύμα Του,   εκτίμησε την καρδιά του συνομιλητή Του. Ήξερε (ως Θεός) να διακρίνει  τον δόλο από την ειλικρίνεια.   Στην πρώτη περίπτωση  αποδοκιμάζει, στην δεύτερη  θαυματουργεί. 

Δεν ήταν παιδί ή συγγενής του στρατιωτικού,  έστω φίλος του. Ήταν   σχέση αφεντικού και δούλου  που παρακαλεί όμως για την  θεραπεία του.  Ένας λόγος απ’  Εκείνον ήταν  ικανός.  Δεν απαίτησε  ο εκατόνταρχος  από τον Κύριο πολλές κουβέντες και πράξεις,  λίγες και καλές  έστω και από μακριά. 

Δεν θεωρεί  εν τω μεταξύ το σπίτι του κατάλληλο,  όχι γιατί δεν  ήταν ευκατάστατο, αλλά γιατί  κατοικούσαν  άνθρωποι με αμαρτίες  και αδυναμίες.   Εμείς θεωρούμε  τον Ιησού  ακατάλληλο  να μπει στα σπίτια μας,  στην δουλειά μας,  στα σχολεία μας. Γι΄ αυτό δεν μιλάμε για Εκείνον,  δεν προσευχόμαστε  σ’ Εκείνον.   Πόσο  αντιστράφηκαν οι όροι …….

Στον Χριστό προξένησαν  θαυμασμό,  όσα εμείς  θεωρούμε  περιττά ή  υπερβολικά.  Άλλα δεν μπορούμε  να τα κάνουμε, κάποια τα χλευάζουμε ή τα υποτιμούμε.   Όταν όμως βρεθούμε  εμπρός στην ανάγκη  όλα τα θυμόμαστε, όλα τα επιστρατεύουμε. 

Αρκετές φορές στην ζωή μας  διαπιστώνουμε τον εγωισμό και την υπεροψία  που υπάρχουν σε πρόσωπα κούφια αν και είναι εμπιστοσύνης μας  και της επιδοκιμασίας μας.  Τότε ψάχνουμε την τιμωρία τους μέσα και από την περιφρόνηση.   Η απαξίωση είναι σίγουρη  και ηχηρή, μέχρι  τελικής πτώσης, γιατί συνοδεύεται με την απογοήτευσή μας ότι   συντηρούσαμε  έναν μύθο, ενώ ήταν άδειες  υπάρξεις. 

Η πίστη του   (κατά  τ’  άλλα ισχυρού)  εκατόνταρχου τον οδηγεί στον Χριστό,  να Τον ικετεύσει  για ένα ασήμαντο, για τους πολλούς,  άτομο.   Κάθε πρόσωπο  έχει την αξία του και την σημασία του.  Οι κοινωνικές διαβαθμίσεις  δυστυχώς υποτιμούν τους πολλούς  και υπερεκτιμούν   τους λίγους. Κριτήριο  το χρώμα,  η θέση, η μόρφωση, η καταγωγή.   Δεν ξέρουμε  όμως ότι κάποια  στιγμή της ζωή μας ποιός  μπορεί   να μας φανεί χρήσιμος,  πού και γιατί.   Οι συνθήκες αλλάζουν με σύμμαχο  τις κρίσεις, οικονομικές ή κοινωνικές. 

Το αύριο  είναι αβέβαιο μακριά  από τον Χριστό.  Όταν έγκαιρα  συνειδητοποιήσουμε  τι είμαστε τότε  και θα  συμπεριφερθούμε  ενώπιον  Κυρίου και ανθρώπων ανάλογα. Οι θέσεις που κατέχουμε στο δημόσιο ή ιδιωτικό βίο  δεν είναι πάντα  και οι μόνιμες. Όποιες  και  αν είναι, δεν σημαίνει  ότι τις αξίζουμε  ή τις κοσμούμε με έργα  τιμητικά. Οι διανθρώπινες  σχέσεις είναι αυτές που θα  παραμείνουν ως επιστηρικτικές  ή και ως αναμνήσεις ακόμα.  Η στιγμή μπορεί  να φέρει απώλεια,  τόσο της θέσης  όσο και της φήμης  που είχαμε  δημιουργήσει. Ας  το προσέξουμε.