ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

 

Θάρσει, τέκνον· ἀφίενταί σου αἱ ἁμαρτίαι

 

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο θάρρος. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανακούφιση. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη παρηγοριά στην ψυχή του ανθρώπου από το να νιώσει ότι η άφεση των αμαρτιών ήλθε και παρέγραψε όλα όσα έχουν στεναχωρήσει τον Θεό.

Ο Θεός έδωσε τους νόμους. Η αθέτηση τους εκ μέρους του ανθρώπου προσβάλλει τον Νομοθέτη. Όπως ακριβώς και στους πολιτικούς νόμους. Το κράτος θέτει νόμους. Όταν ο πολίτης τους καταπατεί, το κράτος τον καταδιώκει αυτεπαγγέλτως. Η κάθε αμαρτία λοιπόν είναι προσβολή και ασέβεια και επανάσταση κατά του Θεού του Νομοθέτη.

Ο Νόμος του Θεού ορίζει να σεβόμαστε και να προστατεύουμε την ζωή του άλλου. Όταν τον κακοποιούμε με οποιονδήποτε τρόπο, πολύ περισσότερο όταν του αφαιρούμε τη ζωή, τότε διαπράττουμε την αμαρτία.

Ο Νόμος του Θεού παραγγέλλει να μην εγγίζουμε την ξένη περιουσία. Όταν κλέπτουμε ή εκμεταλλευόμαστε ή με οποιονδήποτε τρόπο αδικούμε, καταπατούμε τον Νόμο του Θεού. Ο Νόμος του Θεού διατάσσει να σεβόμαστε την υπόληψη, την τιμή και γενικώς την προσωπικότητα του άλλου. Όταν ο άνθρωπος ανοίγει το στόμα του, κατηγορεί τον πλησίον του, τον συκοφαντεί, διατυπώνει χίλια δύο ψεύδη για να τον βλάψει, αμαρτάνει.

Ο Θεός παραγγέλλει στον άνθρωπο να διατηρεί το σώμα του καθαρό και αγνό. Όταν ο άνθρωπος παραδίδει το σώμα του που είναι οΝαός του Αγίου Πνεύματος, στην ατιμία και ανηθικότητα, τότε αμαρτάνει θανάσιμα.

Ο Θεός επίσης θέλει να μη βγαίνουν από το στόμα μας λόγια βλάσφημα, απρεπή, αισχρά, λόγια σάπια και ελεεινά. Θέλει να μην έχουμε φθόνο, θυμό και μίσος προς τους άλλους.

Θέλει να έχουμε αγάπη, να είμαστε ελεήμονες και να συντρέχουμε στον πάσχοντα. Η αδιαφορία, η ασπλαχνία, η αδικία στον μη έχοντα είναι μεγάλη αμαρτία. Ακόμη ο Θεός ορίζει την αργία και τον αγιασμό της Κυριακής. Τον εκκλησιασμό μας και την συμμετοχή στα Ιερά Μυστήρια. Όταν αδιαφορούμε, αμαρτάνουμε. Πολύ περισσότερο όταν περιφρονούμε.

Είναι γεγονός ότι στις συναναστροφές μας στην καθημερινή ζωή, διαπιστώνουμε θυμούς, πείσματα, εγωισμούς, ψέματα, φθόνους, αντιζηλίες, μίση, αισχρότητες και εχθρότητες. Δηλαδή την αμαρτία. Αν κοιτάξουμε επί τον εσωτερικό μας κόσμο, τον νου και την καρδία, τι θα παρατηρήσουμε; Λογισμούς πονηρούς, σκέψεις απρεπείς, αισθήματα βδελυρά και ακάθαρτα, ελατήρια ιδιοτελεί, προθέσεις και σκοπούς απαίσιους. Δηλαδή την αμαρτία. Είμαστε αλλοίμονον βουτηγμένοι στην αμαρτία. Αυτή είναι η ασθένεια. Είμαστε ταλαίπωροι και αμαρτωλοί οι άνθρωποι.

Και ακόμη να προσθέσουμε κάτι το ουσιαστικό. Η αμαρτία δεν είναι απλώς η ηθική παράβαση του Νόμου του Θεού. Η αμαρτία είναι ο χωρισμός μας από τον Θεό. Με την αμαρτία ο άνθρωπος χωρίζει από τον Θεό. Απομακρύνεται από Αυτόν. Τοποθετείται σε χώρο μακράν Αυτού. Και αυτή η διακοπή της συνδέσεως μαζί Του έχει τα καταστροφικά αποτελέσματα του σκότους, του θανάτου και της κόλασης.

Έρχεται λοιπόν ο Χριστός και λέγει το«Ἀφίενταί σου αἱ ἁμαρτίαι». Δίδει την άφεση. Παραγράφει ότι επράξαμε. Αλλά και με την παραγραφή επέρχεται η υγεία. Θεραπεύει. Καθαρίζει την πληγή και την εξυγιαίνει, επανεντάσσεται ο άνθρωπος στον χώρο του Θεού. Στον τόπο του Φωτός και της αθανασίας.

Είναι μέγιστο γεγονός να ελευθερώσουμε το νου μας από την καταδυναστεία της λογικής και των παθών και να τον φωτίσουμε με την Θεία Χάρη.

Η Εκκλησία η οποία συνεχίζει το έργο του Χριστού πάνω στη γη, έχει τη δύναμη της άφεσης των αμαρτιών. Όλοι όσοι πλησιάσουμε με πίστη και μετάνοια σ’ αυτή τη δύναμη της Εκκλησίας, μπορούμε να συγχωρέσουμε τις αμαρτίες μας. Άνευ συγχωρέσεως δεν υπάρχει σωτηρία.

Ας ζητήσουμε λοιπόν την άφεση από την Εκκλησία όπως την ζητούσαν οι Άγιοι. Όπως το λέγει ο Δαυίδ με πόθο και επίγνωση διότι είναι η μόνη παρηγοριά. «Ἐπὶ  πλεῖον πλῦνόν με ἀπὸ τῆς ἀνομίας μου καὶ ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας μου καθάρισόν με».

Η άφεση είναι η μόνη και πραγματική ελπίδα του ανθρώπου. Είναι να λυπάται κανείς την ψυχή που την υστερείται.