ΚΥΡΙΑΚΗ Ι΄ ΛΟΥΚΑ
Απόστολος: Εβρ. ιγ΄,17 – 21
Η στάση μας έναντι των Εκκλησιαστικών μας ηγετών
Στον
επίλογο της προς Εβραίους επιστολής του, αγαπητοί μου αδελφοί, ο Απόστολος
Παύλος διδάσκει στους Χριστιανούς ποιά πρέπει να είναι η στάση τους έναντι των
Εκκλησιαστικών τους ηγετών, των Επισκόπων, σε επίπεδο Επισκοπής και των
Πρεσβυτέρων, σε επίπεδο ενορίας. Ζητεί να τούς ακολουθούν, να τούς υπακούουν
και να προσεύχονται γι’ αυτούς.
Προηγουμένως,
όμως, απευθυνόμενος στον μαθητή του Τιμόθεο, πρώτο Επίσκοπο της Εκκλησίας της
Εφέσου, περιγράφει ποιά χαρακτηριστικά πρέπει να διακρίνουν τον γνήσιο
Εκκλησιαστικό ηγέτη και δη τον Επίσκοπο. Προς τον οποίο οι Χριστιανοί οφείλουν
υπακοή. Σημειώνει χαρακτηριστικά: «Πρέπει ο Επίσκοπος να είναι
αδιάβλητος…,νηφάλιος, σώφρων, κόσμιος, φιλόξενος, διδακτικός, να μην είναι
πότης, βίαιος και αισχροκερδής, αλλά επιεικής, ειρηνικός, αφιλάργυρος…Πρέπει να
έχει καλή την έξωθεν μαρτυρία για να μην εξευτελιστεί και πέσει στην παγίδα του
διαβόλου»[1]
Αντίστοιχες
παραινέσεις απευθύνει και στον μαθητή του Τίτο, ιδρυτή και πρώτο Επίσκοπο της
Εκκλησίας της Κρήτης, στον οποίο επισημαίνει: «Πρέπει ο Επίσκοπος, ως
διαχειριστής των πραγμάτων του Θεού, να είναι αδιάβλητος, να μην είναι αυθάδης
και οργίλος, μέθυσος και βίαιος, αλλά φιλόξενος, φιλάγαθος, σώφρων, δίκαιος,
όσιος, εγκρατής, προσηλωμένος στο κήρυγμα της αληθινής πίστεως, για να μπορεί
να καθοδηγεί σύμφωνα με τη σωστή διδασκαλία και να ελέγχει όσους αντιτίθενται
σ’ αυτήν»[2]
Είναι
σαφές, λοιπόν, ότι ο Παύλος ζητεί από το Σώμα της Εκκλησίας, το λαό του Θεού,
να ακολουθεί και να υπακούει τους Εκκλησιαστικούς ηγέτες που εμφορούνται από τα
χαρακτηριστικά που περιγράφει και που αντιλαμβάνονται την ηγεμονία τους μέσα
στην Εκκλησία όχι ως εξουσιαστική επιβολή, αλλ’ ως διακονική μαρτυρία. Και δεν
είναι καθόλου τυχαίο, πως σήμερα η Εκκλησία προβάλει και τιμά έναν τέτοιο
ακριβώς Επίσκοπο και Εκκλησιαστικό ηγέτη, τον Άγιο Νικόλαο, ο οποίος
εξακολουθεί να είναι «Κανών πίστεως, εικόνα πραότητος και εγκρατείας
διδάσκαλος», όπως ψάλουμε στο απολυτίκιό του.
Ο ρόλος του
Εκκλησιαστικού ηγέτου, κυρίως του Επισκόπου, είναι λειτουργικός, καθότι είναι ο
προϊστάμενος της Ευχαριστιακής συνάξεως και στο όνομά του τελούνται, υπό των
Πρεσβυτέρων, η Θεία Λειτουργία και όλα τα Ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας. Είναι,
επίσης, καθοδηγητικός – διδακτικός, καθώς είναι εκείνος που κατεξοχήν έχει το
δικαίωμα και την υποχρέωση, να διδάσκει, έργοις και λόγοις, τον λαό του Θεού,
τηρώντας απαρέγκλιτα την ορθή πίστη και διδασκαλία, όπως παραδίδεται στους
αιώνες από τους Πατέρες της Εκκλησίας. Είναι, όμως και θυσιαστικός υπέρ του
ποιμνίου, καθώς ο Επίσκοπος λειτουργεί και πολιτεύεται κατά το πρότυπο του
Ιησού Χριστού, ο οποίος ήρθε για να σταυρωθεί για την αγάπη και τη σωτηρία του
κόσμου. Με απόλυτη σαφήνεια και αυτοσυνειδησία περιγράφει αυτόν τον ρόλο ο
μέγας Εθνοϊερομάρτυς Άγιος Χρυσόστομος, Επίσκοπος Σμύρνης, ο θυσιασθείς υπέρ
πίστεως και πατρίδος κατά την Μικρασιατική καταστροφή: «Την αποστολήν μου
αυτήν, εν μέσω υμών, θα επιτελέσω κατά τους νόμους της Θείας αρμονίας, εάν
λειτουργών εμπνεύσω την κατάνυξιν της καρδίας και ουχί απλώς την προσευχήν των
χειλέων, εάν εμφυσήσω το θάρρος και την ελπίδα και ουχί την ανίαν και το δέος,
εάν ανασύρω τους μαργαρίτας, τους οποίους εγκλείει εις το βάθος πάσα Ελληνική
καρδία, εάν ανοίξω τους κρουνούς της αγάπης, εάν δώσω παλμόν θάρρους,
υπερηφανείας και θυσίας εις όλας τας ψυχάς, εάν συντονίσω τα αισθήματα και
ωθήσω εις τα έργα του φωτός…»[3]
Απέναντι σ’ αυτούς τους Εκκλησιαστικούς ηγέτες οφείλουμε, αδελφοί μου,
όσοι απαρτίζουμε το ποίμνιο της Εκκλησίας, πίστη και υπακοή, κατά την προτροπή
του Αποστόλου Παύλου. Η πίστη, όμως, αυτή και η υπακοή περνούν στο περιθώριο
και παύουν να ισχύουν όταν οι ηγέτες απολέσουν τα χαρακτηριστικά του καλού
Ποιμένος, που περιγράφει ο Απόστολος των εθνών, κυρίως όσον αφορά σε ζητήματα
πιστότητος στην Θεολογία και δογματική διδασκαλία, αλλά και στην παράδοση της
Εκκλησίας. Τότε οφείλουμε διακριτική αποστασιοποίηση, αποφεύγοντας συστηματικά
τις εσωτερικές έριδες και διαμάχες, που καταστρέφουν την ενότητα της Εκκλησίας,
αλλά και θερμή προσευχή για την επάνοδο στον ορθό δρόμο της Ορθοδόξου πίστεως,
στον οποίο όλοι μας, κλήρος και λαός, Ποιμένες και ποιμαινόμενοι, οφείλουμε να
βαδίζουμε. ΑΜΗΝ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου