ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Η ΚΟΣΜΙΚΗ ΚΑΙ Η ΚΑΤΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΟΦΙΑ

Ἀνοίγει σήμερα ἡ περιεκτικότατη περίοδος τοῦ Τριωδίου, κατά τήν ὁποία προσκαλούμαστε σέ πορεία ἐνδοσκόπησης καί αὐτοκριτικῆς, πού θά μᾶς ὁδηγήσει στήν καλύτερη γνώση τοῦ ἑαυτοῦ μας καί στήν ἀρτιότερη βίωση τῶν θείων γεγονότων, πού θά ἀκολουθήσουν. Ἡ Ἐκκλησία μας, τούτη τήν περίοδο, μέ στοχευμένα ἁγιογραφικά ἀναγνώσματα, μᾶς βοηθᾶ καθοριστικά στήν ἐπίτευξη τῶν ὡς ἄνω πνευματικῶν στόχων.

Στή λογική αὐτή κινεῖται καί τό ἁγιογραφικό ἀνάγνωσμα πού ἀκούσαμε σήμερα, στό ὁποῖο ὁ ἀπόστολος Παῦλος προσφέρει στόν Τιμόθεο ὑποθῆκες πνευματικῆς ζωῆς, πού μᾶς ἀφοροῦν ὅλους. Μεταξύ τῶν ἄλλων, τοῦ ἐπισημαίνει νά μήν ξεχνᾶ ποτέ ὅτι ἀπό τή βρεφική του ἡλικία γνώρισε καί διδάχθηκε τόν Λόγο τοῦ Θεοῦ, πού μπορεῖ νά τόν κάνει σοφό, ὁδηγώντας τον στήν «εἰς Χριστόν σωτηρία».

Ἡ ἀξία τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ

Τό πρῶτο πού παρατηροῦμε εἶναι πώς ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νά καταστήσει τόν ἄνθρωπο σοφό καί νά τόν ὁδηγήσει στήν τελείωσή του.

Τό ἀποστολικό αὐτό ἀξίωμα ἀντίκειται στήν κοσμική ἀντίληψη περί σοφίας. Αὐτή προβάλλει ὡς σοφούς, ἀνθρώπους πού διακρίνονται γιά τόν ὑψηλότατο δείκτη νοημοσύνης τους, τίς σπουδαῖες ἐπιστημονικές τους δεξιότητες, τίς ἐξαιρετικές ἐπιδόσεις τους στήν τέχνη, στή φιλοσοφία καί ἄλλους τομεῖς. Ὁ κόσμος ἀποδέχεται τά πρόσωπα αὐτά ὡς σοφά, πού συχνά προβάλλονται ἀπό τά κοσμικά συστήματα ἐπικοινωνίας σέ ὑπερβολικό βαθμό, ὥστε νά ἐπιβληθοῦν ὡς τέτοια.

Ἡ σοφία τοῦ Θεοῦ

Στήν ἐκκλησιαστική ἀντίληψη, ἡ σοφία προέρχεται ἄνωθεν. Διαχέεται στούς ἀνθρώπους, ἀσχέτως τοῦ μορφωτικοῦ τους ἐπιπέδου ἤ τοῦ βαθμοῦ τῆς ἀναγνωρισιμότητάς τους. Ἡ ὄντως σοφία τοῦ Θεοῦ ταυτίζεται μέ τό πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος, κατά τόν Μέγα Βασίλειο, εἶναι ἡ αὐτοσοφία, πράγμα πού σημαίνει ὅτι σοφός εἶναι ἐκεῖνος πού τελειοποιεῖται διαρκῶς, μετέχοντας στή ζωή τοῦ Χριστοῦ, καθ’ ὅσον ὁ Χριστός εἶναι ἡ σοφία.

Στήν Παλαιά Διαθήκη βλέπουμε ὅτι ἡ σοφία ἦταν συνδεδεμένη μέ τήν ἔννοια τοῦ Θεοῦ. «Ἀρχή σοφίας φόβος Κυρίου», διακήρυττε ὁ Δαβίδ. Ὁ ἀληθινά σοφός σέβεται καί πιστεύει στόν Θεό, υἱοθετεῖ τίς ἐντολές Του, συναισθάνεται ὅτι, ἀπό μόνος του, εἶναι ἀνίκανος νά κατακτήσει ὁτιδήποτε, ἀλλά ὀφείλει καί ἐξαρτᾶ τά πάντα ἀπό τήν ἀπόλυτη θεϊκή σοφία. Ἡ ἀντίθετη στάση, πού ἀρνεῖται τήν ὕπαρξη καί τή μεγαλοσύνη τοῦ Θεοῦ, προκαλεῖ ἀλαζονεία καί ἐξαίρει μεμονωμένα τήν ἀνθρώπινη νοημοσύνη. Διαμορφώνει μία περί σοφίας ἀντίληψη, πού καθίσταται ἐπικίνδυνη, αὐτοκαταστροφική καί ἐπισφαλής, μπορεῖ πρόσκαιρα νά προκαλεῖ τόν θαυμασμό, ἀλλά στά μάτια τοῦ Θεοῦ φαντάζει ὡς ἡ ἀπόλυτη ἀνοησία, καθότι «ἡ σοφία τοῦ κόσμου τούτου, μωρία παρά τῷ Θεῷ ἐστί» (Α΄ Κορ. 3,19).

Μέ ἀγαθότητα καί ἀγάπη

Ὁ ὅσιος Ἰουστίνος Πόποβιτς ἔλεγε ὅτι «μέ τή νοημοσύνη καί χωρίς τήν ἀγαθότητα καί τή στοργή ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἴδιος ὁ διάβολος... ὁ διάβολος εἶναι ἡ μεγάλη νοημοσύνη, χωρίς ἴχνος ἀγαθότητας καί ἀγάπης. Ὅμως καί ὁ ἄνθρωπος τό ἴδιο εἶναι, ὅταν δέν ἔχει καλοσύνη καί ἀγάπη. Ὁ νοήμων ἄνθρωπος, χωρίς καλοσύνη καί συμπόνια, εἶναι κόλαση γιά τή στοργική ψυχή μου, γιά τήν πικραμένη καρδιά μου, γιά τά ἄκακα μάτια μου, γιά τό ταπεινό εἶναι μου. Ἀπ’ τήν ψυχή μου μία μόνο ἐπιθυμία ἀναβλύζει: νά μή ζήσω οὔτε σέ τοῦτον, οὔτε καί σ’ ἐκεῖνον τόν κόσμο πλάϊ σέ ἄνθρωπο, πού εἶναι μόνο νοήμων, ἐνῶ δέν ἔχει καλοσύνη καί σπλαχνική στοργή. Μόνο τότε ἀποδέχομαι τήν ἀθανασία καί τήν αἰωνιότητα».

Βλέπουμε πόσο διαφορετικά ἀντιλαμβάνονται τά πράγματα ὁ κόσμος καί ἡ Ἐκκλησία. Ἡ πίστη μας δέν ἀρνεῖται τή σοφία καί τή γνώση. Ἀναδεικνύει, ὅμως, τήν ἀληθινή τους ἀξία στή λογική τοῦ Εὐαγγελίου καί στή ζωή τοῦ Χριστοῦ. Ἡ ὄντως σοφία τοῦ Θεοῦ ἐπιτυγχάνεται διά τῆς συνεχοῦς μελέτης τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ, τῆς πίστεως στόν Χριστό καί τῆς ἀγάπης πρός τόν Θεό καί τούς ἀνθρώπους. Αὐτή ἡ σοφία μᾶς καθιστᾶ ἀληθινούς ἀνθρώπους, δίνει νόημα στήν παροῦσα ζωή καί ἀνοίγει τόν δρόμο γιά τήν αἰωνιότητα, τήν ὁποία εἴθε ὅλοι νά κατακτήσουμε.

Γένοιτο!

Ἀρχιμ. Ἐ. Οἰκ.

ΠΗΓΗ