ΤΟ ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΕΝΝΗΣΕΩΣ

22 Δεκεμβρίου 2024

«ὅτι παιδίον ἐγεννήθη ἡμῖν, υἱός καί ἐδόθη ἡμῖν» (Ἠσαΐου 9,6)

Ὁ μεγαλοφωνότατος Προφήτης Ἠσαΐας, ἀγαπητοί ἀδελφοί, ἀναφωνεῖ: Γεννήθηκε γιά ἐμᾶς παιδί, γιός δόθηκε σέ ἐμᾶς καί αὐτός εἶναι ὁ ἰσχυρός Θεός». «Θά πορευθοῦν βασιλεῖς στό φῶς Σου καί ἔθνη στήν λαμπρότητά Σου» (Ἠσ. 60,3).

Ἡ γέννηση τοῦ Κυρίου μας προτυπώθηκε στήν Παλαιά Διαθήκη μέ ἀπώτερο σκοπό νά σωθεῖ ὁ πεπτωκός ἄνθρωπος ἀπό τήν ἁμαρτία. 

Ἡ πρώτη προφητική πρόρρηση εἶναι τό λεγόμενο «πρωτευαγγέλιο».

Ὁ μελλοντικός Γιός τῆς Γυναίκας (Παναγίας) θά συντρίψει τόν διάβολο (Γεν. 3,15). Ὁ Θεός διαβεβαιώνει τούς γενάρχες τοῦ «περιούσιου λαοῦ» Ἀβραάμ, Ἰσαάκ καί Ἰακώβ ὅτι μέσῳ αὐτῶν «ἐνευλογηθήσονται» «πᾶσαι αἱ φυλαί τῆς γῆς» (Γεν. 12,1-3 - 26,4 - 28,14). Στό βιβλίο τῶν Ἀριθμῶν διαβάζουμε «ἀνατελεῖ ἄστρον ἐξ Ἰακώβ» (24,17) καί ὁ ἴδιος ὁ Ἰακώβ θά πεῖ γιά τόν ἀπόγονο τοῦ Ἰούδα «οὐκ ἐκλείψει ἄρχων ἐξ Ἰούδα», «καί αὐτός προσδοκία ἐθνῶν» (Γεν. 49, 8-10). Πράγματι, καί ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος (Α΄ Κεφ.) καί ὁ Λουκᾶς (Γ΄, 21-36) ἐπιβεβαιώνουν τή σημαντική αὐτή πληροφορία, ὅτι ὁ Χριστός κατήγετο ἀπό τό γένος τοῦ Ἰούδα. Ἀλλά ὁ Κύριός μας ἧλκε τήν καταγωγή του καί ἀπό τόν Βασιλέα Δαβίδ. Ὁ ἴδιος ὁ προφητάναξ ἐκ μέρους τοῦ Θεοῦ προφήτευσε: «Ἡ δικαιοσύνη καί οἱ δίκαιες ἀποφάσεις εἶναι τό θεμέλιο τοῦ θρόνου Σου, τό ἔλεος καί ἡ ἀλήθεια θά βαδίζουν μπροστά ἀπό τό πρόσωπό Σου» (Ψαλμ. 88,15). Αὐτό τό ἀναφέρει ὁ προφήτης Ἰερεμίας στό βιβλίο του (23,5) καί τό ἐπιβεβαιώνει καί ὁ Λουκᾶς (2,4).

Ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος ἀφηγώντας τά γεγονότα τῆς Γέννησης τοῦ Ἰησοῦ τεκμηριώνει τά γραφόμενά του χρησιμοποιώντας προφητικά κείμενα τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ἔτσι θά καταχωρήσει στό Α΄ Κεφάλαιο τοῦ Εὐαγγελίου του (στίχ. 22) τή ρήση τοῦ Ἠσαΐα ὅτι ἡ Παρθένος χωρίς τή μεσολάβηση ἄνδρα θά γεννήση υἱό καί θά τόν ὀνομάσει Ἐμμανουήλ (7,14). Αὐτό ἀναφέρεται καί γιά τίς ἀμφιβολίες τοῦ Ἰωσήφ. Ἡ προσκύνηση τῶν Μάγων «ἄνδρες ἐπί σοί διαβήσονται καί προσκυνήσουσί σοι» τοῦ Ἠσαΐα (45,14) ἐπαληθεύεται καί ἀπό τόν Ματθαῖο.

Γιά τόν Ἠρώδη ὁ ὁποῖος ζητεῖ νά μάθει τόν τόπο γέννησης τοῦ Μεσσία, ὁ ἱερός Εὐαγγελιστής θά χρησιμοποιήσει τή ρήση τοῦ προφήτου Μιχαία «ἀπό σένα θά βγεῖ ἀρχηγός πού θά ὁδηγήσει τόν λαό μου» (5,1) πού ἀναφέρεται στή Βηθλεέμ (Ματθ. 2,6). Ἡ φυγή στήν Αἴγυπτο τεκμηριώνεται μέ προφητεία τοῦ Προφήτου Ὠσηέ (11,1) «ἐξ Αἰγύπτου ἐκάλεσα τόν υἱόν μου» (Ματθ. 2,15). Ἡ σφαγή τῶν νηπίων δίνει τήν εὐκαιρία στόν πρῶτο Εὐαγγελιστή νά ἀναφέρει τήν προφητεία τοῦ Ἰερεμία «φωνή ἀπό τή Ραμᾶ ἀκούσθηκε...ἡ Ραχήλ ἔκλαιε τά τέκνα της» (31,15) (Ματθ. 2,18). Ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος μέ αὐτό τόν τρόπο ἑνώνει τίς δύο Διαθῆκες, τήν Παλαιά καί τήν Καινή, καί φανερώνει τό πῶς διηγοῦνται τό ἴδιο γεγονός πού εἶναι οἱ ἐνέργειες τοῦ Θεοῦ γιά τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων.

Ἡ γέννηση τοῦ Λυτρωτῆ χώρισε τήν ἀνθρώπινη ἱστορία στά δύο:

στήν πρό ἐποχή τῆς πτώσεως καί τῆς προετοιμασίας τοῦ κόσμου γιά τή σωτηρία καί στήν μετά ἐποχή τῆς χάριτος, τῆς εὐλογίας καί τοῦ ἁγιασμοῦ.

Ὁ ἱερός Χρυσόστομος νιώθει ἀδύναμος νά ἐμβαθύνει στό ὑπέρλογο τοῦτο μυστήριο. «Φοβοῦμαι, λέει, νά προχωρήσω στήν ἔρευνα. Βλέπω τή μητέρα, ἀντικρύζω τό παιδί, ὅμως τόν τρόπο τῆς γεννήσεως δέν καταλαβαίνω. Νικιέται ὁ φυσικός νόμος, νικιέται καί ἡ τάξη τοῦ κόσμου, ὅπου ἡ βούληση ἐκφράζεται τοῦ Θεοῦ. Ὁ Μονογενής πού ὑπάρχει πρίν ἀρχίσουν νά μετριοῦνται οἱ αἰῶνες, αὐτός πού δέν ἐμπίπτει στίς ἀνθρώπινες αἰσθήσεις, ὁ ἀσύνθετος, ὁ ἀσώματος, περιβλήθηκε τό σῶμα μου πού ὑπόκειται στή φθορά...».

Ὁ ἱερός Δαμασκηνός σημειώνει: Ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ ἐνηνθρώπησε γιά νά χαρίσει στόν ἄνθρωπο ἐκεῖνο γιά τό ὁποῖο δημιουργώντας τον τόν προώρησε. Τόν δημιούργησε σύμφωνα μέ τήν δική του εἰκόνα, λογικό καί ἐλεύθερο, προορισμένο ὅπως καί ὁ Δημιουργός Του μέ ἀρετές, γιά νά μείνει ἄφθαρτος καί τόν ἀνέβασε στήν ἀθανασία.

Ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος ὁ Πόποβιτς καταθέτει: Ὁ Κύριος Ἰησοῦς ἔγινεν ἄνθρωπος, ἵνα «ἐν Αὐτῷ περιπατῶμεν», διά νά ζῶμεν ἐν Αὐτῷ, ὄχι διά νά Τόν βλέπωμεν ἀπό μακράν, νά Τόν θαυμάζωμεν καί νά φιλοσοφῶμεν περί Αὐτοῦ...ὄχι μεταβάλλοντες καί ἀλλοιώνοντες Αὐτόν ἀναλόγως πρός τόν ἑαυτόν μας, ἀλλ’ ἑαυτούς ἀλλάζοντες ἀναλόγως Ἐκείνου.

Ὁ Ἅγιος Ἄνθιμος διδάσκει:Ἐάν θέλωμεν νά ἀκούσωμεν καί ἡμεῖς τό «δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καί ἐπί γῆς εἰρήνη», ἐνδομύχως πρέπει νά ταπεινωθοῦμεν. Διότι ἐάν ἔχωμεν τήν ὑπερηφάνειαν, ἐάν ἔχωμεν τήν κενοδοξίαν, τόν ἐγωϊσμό, τήν ἀλαζονεία, πῶς θά ἡσυχάσει καί θά καθαρισθεῖ ἡ καρδιά μας, διά νά ἀκούσει τό «δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ»;

Ὁ Ἅγιος Νικόλαος ὁ Καβάσιλας συμπληρώνει: Ἐπειδή δέν μποροῦμε ἐμεῖς νά ἀνεβοῦμε καί νά ἑνωθοῦμε μαζί Του, Αὐτός κατεβαίνει̇ παίρνει ὅ,τι Tοῦ προσφέρουμε καί μᾶς τό ξαναδίνει κάνοντάς το Σῶμα Θεοῦ καί Αἷμα Θεοῦ.

Χριστιανοί μου,

ὁ ἱερός Ψαλμῳδός ἀναφωνεῖ: «Σήμερον ὁ Χριστός ἐν Bηθλεέμ γεννᾶται ἐκ Παρθένου. Σήμερον ὁ ἄναρχος ἄρχεται καί ὁ Λόγος σαρκοῦται». Ἄν γιά τόν πολύ κόσμο πού πιστεύει ἐπιφανειακά καί βλέπει τή θρησκεία σάν μιά ὡραία παράδοση, τό γεγονός τῆς Γέννησης τοῦ Χριστοῦ εἶναι μέγα καί συγκινεῖ τίς καρδιές, γιά τόν συνειδητό χριστιανό πού γνωρίζει τί πιστεύει καί γιατί ζεῖ, τό μυστήριο τῆς σάρκωσης εἶναι συγκλονιστικό, ὄχι μόνο γιατί φανερώνει τήν ἄφατη κένωση τοῦ Θεοῦ γιά τό δικό μας πλουτισμό, ἀλλά κυρίως γιατί σάν διαρκές μέσα στήν Ἐκκλησία γεγονός δίνει τήν δυνατότητα στούς ἀνθρώπους ὅλων τῶν ἐποχῶν νά τό βιώσουν στήν ἐποχή τους.

Ἀδελφοί μου,

ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ Ἐμμανουήλ, τόν ὁποῖο προφητεύει ὁ Προφήτης Ἠσαΐας καί οἱ ἄλλοι Προφῆτες στήν Παλαιά Διαθήκη γίνεται ἄνθρωπος ἀπό ἄπειρη ἀγάπη στά πλάσματά Του. Αὐτόν τόν Κύριο τοῦ οὐρανοῦ καί τῆς γῆς ἄς ὑποδεχθοῦμε καί ἐμεῖς, μέ καθαρή διάνοια καί ἀφοῦ εὐτρεπίσουμε τήν καρδιά μας ἄς ψάλλουμε μαζί μέ τόν ποιητή: Ἰησοῦ! Μπροστά Σου γονατίζουμε – βοσκοί τοῦ λόγγου πού ἀγραυλοῦμε, τήν νύχτα τούτη πού μᾶς ἔκαμες ἄξιους μέ ἀγγέλους νά μιλοῦμε! Σύ εἶσαι ἡ ἐλπίδα μας καί ἡ ἀπαντοχή μας!

 ΑΜΗΝ! 

ΠΗΓΗ