ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΟΙ ΚΑΡΠΟΙ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ

Στήν περικοπή τῆς σημερινῆς Κυριακῆς ἔχουμε δύο γεγονότα: τό ἕνα εἶναι ἡ θεραπεία δύο τυφλῶν καί στήν συνέχεια ἡ θεραπεία ἑνός ἀνθρώπου κωφοῦ ἀλλά καί δαιμονισμένου ταυτόχρονα. Κυρίαρχο στοιχεῖο στίς δύο περιπτώσεις τῶν θαυμάτων αὐτῶν εἶναι ἡ πίστη στό πρόσωπο καί στό θεραπευτικό ἔργο τοῦ Κυρίου ἀπό τίς ἀσθένειες.

Πίστη καί ἀπιστία

Ἡ πίστη δέν εἶναι κάποια ἀόριστη καί ἀφηρημένη θεωρία, μιά ὡραία ἰδεολογία καί μιά συμφέρουσα θρησκευτική ἄποψη. Ἡ ὀρθόδοξη πίστη εἶναι βίωμα, ἦθος, τρόπος ζωῆς καί ὑπάρξεως. Πίστη σημαίνει ἡ ζωή τοῦ Χριστοῦ νά γίνει ζωή μου. Μέ τήν πίστη ὁ ἄνθρωπος ὑπερβαίνει τίς δεσμεύσεις τοῦ χώρου καί τοῦ χρόνου τοῦ μεταπτωτικοῦ κόσμου καί ἀνάγεται ἀπό τά ἐπίγεια στά οὐράνια, ἀπό τά πρόσκαιρα στά αἰώνια, ἀπό τά ρέοντα στά ἑστῶτα, ἀπό τόν θάνατο στήν ὄντως ζωή. Διά τῆς πίστεως βλέπει τούς οὐρανούς νά διηγοῦνται τήν δόξα τοῦ Θεοῦ, βλέπει τήν οὐσιοποιό, ζωοποιό ἀλλά καί τελεσιουργό χάρη τοῦ Δημιουργοῦ ἐντός τοῦ κόσμου. Αὐτή ἡ πίστη μπορεῖ νά τόν προβληματίσει καί νά τόν φρονηματίσει. Ἡ δέ ἄρνηση τῆς πίστεως στόν Θεό ἀποτελεῖ παραφροσύνη, ὅπως λέει χαρακτηριστικά ὁ ψαλμωδός Δαβίδ: «εἶπεν ἄφρων ἐν τῇ καρδίᾳ αὐτοῦ οὐκ ἔστι Θεός» (Ψαλμ. 13,1).

Ἡ ὀρθόδοξη πίστη

Ἡ πίστη μας ἐκκινεῖται ἀπό τήν ἀποδοχή τῆς ἐν Χριστῷ φανερώσεως τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ στόν κόσμο καί ὁλοκληρώνεται στήν κατόπιν πνευματικῆς προσπάθειας προσωπική συνάντηση καί μυστηριακή ἐντός τῆς Ἐκκλησίας ἕνωση τοῦ κατ’ εἰκόνα καί καθ’ ὁμοίωσιν Θεοῦ πλασθέντος ἀνθρώπου μέ τόν Χριστό. Σέ μία συνάντηση καί ἕνωση ἡ ὁποία ἐντοπίζεται στά ἔργα, τά ἔργα τῆς πίστεως, διότι χωρίς ἔργα ἡ πίστη εἶναι νεκρή καί τό ἀντίθετο, τά ἔργα δίχως τήν πίστη εἶναι τύπος δίχως οὐσία, πομπώδεις ἐνέργειες μέ ἄλλα κίνητρα καί στόχους, συνήθως τήν προσωπική καταξίωση καί προβολή, στερημένα τῆς ἀγάπης στόν πλησίον. Ἡ ὀρθόδοξη πίστη μᾶς ὁδηγεῖ στήν προσευχή γιά τούς ἄλλους, στό νά μοιραζόμαστε, νά χαιρόμαστε στήν χαρά τοῦ ἄλλου, νά λυπούμαστε στήν λύπη του, νά σκεπτόμαστε τόν αἰώνιο προορισμό μας, νά μάθουμε νά ὑπομένουμε, νά ἐλπίζουμε, νά ἐγκρατευόμαστε καί νά χαιρόμαστε τήν ἁπλότητα καί τήν λιτότητα.

Ἡ βίωση τοῦ μυστηρίου τῆς πίστεως

Δυστυχῶς ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος, ὁ γαλουχημένος μέ τίς ἀρχές τῆς λογικῆς διανοήσεως, δίνει μεγαλύτερη σημασία στήν κτιστή ἀνθρώπινη λογική παρά στήν πίστη πρός τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἐγκλεισμένος στό κέλυφος τοῦ ἐγωϊσμοῦ ἐμπιστεύεται μόνο τόν ἑαυτό του, τήν προσωπική του κρίση, καί ἀγνοώντας τόν Θεό ἐκδιώκει τόν Χριστό ἀπό τήν προσωπική του ζωή. Καί ἐνῶ ὁ ἄνθρωπος ἀναμφίβολα ἐπιτυγχάνει μία ἁλματώδη ἐπιστημονική καί τεχνολογική ἀνάπτυξη, ἡ ὁποία διευκολύνει τήν καθημερινότητά του, βιώνει ὅλο καί βαθύτερα τίς συνέπειες τῶν προβλημάτων του, κοινωνικῶν, ψυχολογικῶν, ὑγείας, φυσικοῦ περιβάλλοντος καί ἄλλων, καταλήγοντας σέ ἀδιέξοδο στό ὁποῖο ἐγκλωβίζεται.

Καί νομίζει ὅτι εὐτυχεῖ, ἐνῶ δυστυχεῖ. Ἐν τέλει δέ ὑποτάσσεται στήν κοινή τῶν θνητῶν μοίρα, τήν ὁποία οὐδεμία κτιστή δύναμη μπορεῖ νά ὑπερφαλαγγίσει, τόν θάνατο, ὄχι μόνο τόν σωματικό ἀλλά καί τόν πνευματικό, λόγω τοῦ ἐκ τοῦ κόσμου τούτου φρονήματός του.

Οἱ Χριστιανοί, οἱ βιοῦντες τό μυστήριο τῆς πίστεως, ἀντιμετωπίζουμε τίς ἀδυναμίες τοῦ περιβάλλοντός μας καί τίς θλίψεις ὡς πνευματικά γυμνάσματα καί ἀθλήματα, δεχόμαστε τά ἐπί μέρους περιστατικά τῆς ζωῆς μας ὡς φανερώσεις τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ γιά ἐμᾶς καί προσπαθοῦμε ἐν μέσω αὐτῶν νά καταβάλουμε τήν δική μας ἀγωνιστική προσπάθεια ἀπό τήν ἔπαλξη στήν ὁποία ταχθήκαμε. Ζοῦμε τήν ὑπακοή τῆς πίστεως καί δέν ὑποχωροῦμε στίς προκλήσεις τοῦ κόσμου οὔτε καί ἀφομοιωνόμαστε ἀπό αὐτόν. Εὑρισκόμενοι ἐντός τῆς νοητῆς Κιβωτοῦ τῆς Ἐκκλησίας, κοινωνοῦμε μυστηριακῶς μετά τοῦ Χριστοῦ, ἀξιολογοῦμε μέ διάκριση τό καλό καί ἀγαθό καί μέ σωφροσύνη θέτουμε τίς πνευματικές προτεραιότητες γιά τόν πρόσκαιρο τοῦτο βίο. Ὁ Θεός, ὁ Τριαδικός Θεός στόν Ὁποῖο πιστεύουμε, δέν ἀποτελεῖ μία μακρινή ὕπαρξη, ἕναν ἀπρόσιτο Θεό, μία ἀόριστη δύναμη. Ὁ Θεός, ὁ Ὁποῖος σαρκώθηκε, ἔπαθε καί σταυρώθηκε γιά ἐμᾶς καί τοῦ Ὁποίου ἡ Ἀνάσταση μᾶς δίνει τήν ἐλπίδα καί τήν εὐκαίρια τῆς αἰώνιας ζωῆς, εἶναι συνέχεια παρών στήν ζωή μας.

† Ὁ Φ. Ἀ.

ΠΗΓΗ