Κυριακή Α΄ Νηστειῶν (Ὀρθοδοξίας)

(Ἰωάν. α΄ 44-52) (24.3.2024)

Κάθε Κυριακή τῆς Μεγάλης Σαρακοστῆς ἑορτάζουμε μία σημαντική ἑορτή τῆς πίστεώς μας, ἡ ὁποία ξεχωρίζει ἀπό τό ἀσκητικό κλῖμα τῆς περιόδου.

Ἔτσι σήμερα, πρώτη Κυριακή τῶν Νηστειῶν, ἑορτάζουμε τή νίκη τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ ὁποία συνδέεται μέ τήν τιμητική προσκύνηση τῶν ἱερῶν εἰκόνων.

Οἱ εἰκόνες ἀντιπροσωπεύουν τόν ἀόρατο κόσμο τῶν οὐρανίων δυνάμεων, τή διαρκή παρουσία τους στόν κόσμο. Ὅταν προσκυνᾶμε μία εἰκόνα, ἐπικοινωνοῦμε μέ τά εἰκονιζόμενα πρόσωπα.

Μέ τήν προσκύνηση μίας εἰκόνας αἰσθανόμαστε παρηγοριά καί ἐσωτερική ἀγαλλίαση καθώς δεχόμαστε αὐτή τή χαρά ἀπό τά εἰκονιζόμενα πρόσωπα.

Π.χ., ὅταν προσκυνᾶμε τήν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ, αἰσθανόμαστε τήν παρουσία καί τό ἄγγιγμά Του στήν καρδιά μας.

Ἡ προσκύνηση τῶν ἱερῶν εἰκόνων δέν συνιστᾶ εἰδωλολατρεία ἀλλά τήν πραγματικότητα ἀληθινῆς κοινωνίας μέ τόν Θεό καί τούς Ἁγίους. Αὐτή εἶναι ἡ πίστη μας, ἡ ὀρθο-δοξία μας: κοινωνία μέ τόν Θεό καί τούς Ἁγίους μέσῳ τῶν ἱερῶν εἰκόνων.

Αὐτή ἡ σχέση μέ τόν Θεό περνᾶ πολλές φορές ἀπό τήν ἀμφιβολία. Ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή ἀναφέρεται στή γνωριμία τοῦ Χριστοῦ μέ τόν Ναθαναήλ καί τίς ἀμφιβολίες τοῦ δευτέρου ἀπέναντι στήν θεότητα τοῦ πρώτου.

Ὁ Φίλιππος καλεῖ τό φίλο του Ναθαναήλ νά γνωρίσει τόν Χριστό: «Βρήκαμε τόν Μεσσία», τοῦ λέει καί διηγεῖται πολλές λεπτομέρειες.

Ὁ Ναθαναήλ διατυπώνει ἀντιρρήσεις: «Εἶναι δυνατόν ἀπό τό ἄσημο χωριό τῆς Ναζαρέτ νά προέλθει κάτι καλό, καί μάλιστα ὁ Μεσσίας;». «Ἔλα, νά Τόν γνωρίσεις», τόν καλεῖ ὁ Φίλιππος. Δηλαδή, τόν προσκαλεῖ νά γνωρίσει ἐμπειρικά, βιωματικά τόν Χριστό.

Καί πράγματι! Ὅταν ὁ Ναθαναήλ ἔρχεται σέ ἐπαφή μέ τόν Χριστό, Ἐκεῖνος τοῦ κάνει μία ἀκτινογραφία τῆς καρδιᾶς του, ὅτι εἶναι ἄδολος ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Ναθαναήλ δέν παρασύρεται ἀπό τόν ἔπαινο. Θέλει νά μάθει γιά τόν Ἰησοῦ, ὄχι γιά τόν ἑαυτό του, ἀκόμη κι ὅταν Τόν ρωτᾶ: «Ἀπό ποῦ μέ γνωρίζεις;». Ὁ Χριστός τοῦ λέει ἕνα ἐξωτερικό γεγονός: «προτοῦ νά ἔρθεις ἐδῶ, σέ εἶδα κάτω ἀπό τή συκιά νά μελετᾶς τίς Γραφές».

Ὁ Ναθαναήλ συγκλονίζεται ἀπό τήν ἀλήθεια τῶν λόγων τοῦ Κυρίου. Καί λέει: «Διδάσκαλε, πράγματι σύ εἶσαι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ, σύ εἶσαι ὁ βασιλιάς τοῦ Ἰσραήλ». Τοποθετεῖ τόν Χριστό πολύ ψηλότερα ἀπ’ ὅτι τόν ἔβλεπαν οἱ Ἰουδαῖοι.

Καί ὁ Χριστός καταλήγει: «Ἀπό τώρα θά δεῖτε τούς οὐρανούς ἀνοιχτούς καί ἀγγέλους τοῦ Θεοῦ ν’ ἀνεβοκατεβαίνουν πάνω ἀπό τόν Υἱό τοῦ ἀνθρώπου».

Αὐτό εἶναι, ἀγαπητοί μου, τό μυστήριο τῆς πίστεώς μας, τῆς Ἐκκλησίας μας. Μέσῳ τῶν ἱερῶν εἰκόνων γνωρίζουμε τόν Μεσσία, τόν Λυτρωτή Κύριό μας, ὁ ὁποῖος μᾶς ἀνοίγει τόν δρόμο γιά τόν Οὐρανό.

Εἴθε νά τόν ἀκολουθήσουμε.

ΠΗΓΗ