ΦΩΝΗ ΚΥΡΙΟΥ

ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Η ΚΑΙΝΗ ΚΤΙΣΗ

Τό σημερινό ἀποστολικό ἀνάγνωσμα προέρχεται ἀπό τήν πρός Γαλάτας ἐπιστολή τοῦ ἀποστόλου Παύλου. Προφανῶς λόγῳ τῆς μεγάλης θεολογικῆς του ἀξίας ἀναγινώσκεται καί τήν Κυριακή πού προηγεῖται τῆς ἑορτῆς τῆς Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου Σταυροῦ. Εἶναι δέ χαρακτηριστικό πώς ὁ Ἀπόστολος ἐπισημαίνει ὅτι τήν παροῦσα ἐπιστολή τήν ἔγραψε ἰδιοχείρως. Ἀντιθέτως, γιά τίς ἄλλες ἐπιστολές μέ ἐξαίρεση τήν πρός τόν Φιλήμονα, γνωρίζουμε ὅτι τίς ὑπαγόρευε σέ συνεργάτες του καί ἐκεῖνος προσέθετε στό τέλος τόν τελευταῖο χαιρετισμό.

Ἔτσι, διαβάζουμε τά ἑξῆς· «Ἀδελφοί, ἴδετε πηλίκοις ὑμῖν γράμμασιν (μέ πόσο μεγάλα γράμματα) ἔγραψα τῇ ἐμῇ χειρί». Αὐτό συμβαίνει γιά νά ἔχουν οἱ Γαλάτες ἕνα αὐτόγραφο καί ἑπομένως ἀδιάσειστο τεκμήριο τῆς διδασκαλίας του· καί πρώτιστα γιά νά ἐξάρει, μέ τό μέγεθος τῶν γραμμάτων, τήν σημασία ὅσων τούς γράφει γιά τήν πνευματική τους ζωή.

Διάσπαση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητος

Ὁ Παῦλος ἀναγκάζεται νά γράψει τήν ἐν λόγῳ ἐπιστολή γιά νά στηρίξει τούς πιστούς τῆς Γαλατίας, οἱ ὁποῖοι βρίσκονταν ἀντιμέτωποι μέ προβλήματα πού εἶχαν δημιουργήσει ἐξ Ἰουδαίων χριστιανοί. Πιό συγκεκριμένα, οἱ ἄνθρωποι αὐτοί, παρά τό κήρυγμα τῆς ἐν Χριστῷ ἐλευθερίας πού εἶχε ἐξαγγείλει ὁ Ἀπόστολος στήν Ἐκκλησία τῆς Γαλατίας, τήν ὁποία ὁ ἴδιος ἵδρυσε, διασποῦσαν τήν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, προκαλοῦσαν διχογνωμίες καί ἀμφισβητοῦσαν τήν ἀποστολική ἰδιότητα τοῦ Παύλου. Ἔμεναν προσηλωμένοι στόν ἰουδαϊκό νόμο καί, προκειμένου νά εἶναι εὐάρεστοι στούς ὁμοεθνεῖς τους, δίδασκαν στούς ἐξ Ἐθνῶν χριστιανούς ὅτι εἶναι ὑποχρεωμένοι νά τηροῦν ἀπαρέγκλιτα τά ἰουδαϊκά ἤθη καί ἔθιμα, ὅπως ἐπιτάσσεται ἀπό τήν Παλαιά Διαθήκη. 

Ὁ Ἀπόστολος κηρύσσει μέ ἐνάργεια ὅτι ὁ Χριστός προσφέρει τήν ἐλευθερία ἀπό τόν μωσαϊκό νόμο, ὁ ὁποῖος ἐξάλλου εἶχε προπαρασκευαστικό χαρακτήρα μέσα στό σχέδιο τῆς θείας Οἰκονομίας, καί ἐπισημαίνει ὅτι ὁ ἄνθρωπος δικαιώνεται διά τῆς πίστεως. Μετά τήν σταυρική θυσία τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τό καύχημά του, καμία νομική διάταξη δέν ἔχει ἰσχύ. Ἡ κατά χάριν υἱοθεσία τοῦ ἀνθρώπου συντελεῖται διά τῆς ἐνανθρωπήσεως, τοῦ Σταυροῦ καί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ.

Καί αὐτό σημαίνει Καινή Κτίση, νέα δημιουργία.

Τό θεμέλιο τῆς Καινῆς Κτίσεως

Θεμέλιο τῆς νέας κτίσεως εἶναι ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, τοῦ νέου Ἀδάμ καί γενάρχη τῆς καινούργιας ἀνθρωπότητος. Ἡ ἐν Χριστῷ ἀποκάλυψη ἐγκαινιάζει τήν ἀπαρχή τῆς νέας ζωῆς, ἡ ὁποία εἰκονίζεται στήν Ἐκκλησία, καί ἰδιαίτερα στήν θεία Εὐχαριστία. Αὐτή ἡ ζωή θά φανερωθεῖ τελικά σέ ὅλη τήν πληρότητά της στήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ.

Ἡ φθορά καί ὁ θάνατος μεταμορφώνονται σέ ἀφθαρσία καί ζωή. Ὁ νόμος γίνεται Λόγος, πρόσωπο, ὑπόσταση, πού καλεῖ τόν ἄνθρωπο νά καταστεῖ μέτοχος τῆς θείας ζωῆς καί ἔτσι νά γίνει ἀληθινή ὑπόσταση. Ὁ Χριστός εἶναι ὁ ἀρχηγός τῆς Καινῆς Κτίσεως καί τό κέντρο τῆς παγκόσμιας ἱστορίας. Ὡς ἐκ τούτου, ἡ ἱστορία τοῦ Ἰσραήλ, ὅπως καί ὁλόκληρη ἡ ἀνθρώπινη ἱστορία, θεωρεῖται καί κατανοεῖται ὀρθά μόνο μέ τό φῶς τῆς ἀποκαλύψεως τοῦ Χριστοῦ. Ἡ κοινωνία μέ τόν Χριστό ἑνώνει, ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι, τόν ἄνθρωπο μέ τόν Θεό καί τόν πλησίον. Ὁ χριστιανός δέν ζεῖ ὡς μεμονωμένο ἄτομο, ἀλλά ὑπάρχει ὡς μέλος Χριστοῦ. Ἡ ζωή του δέν ἔχει ἐγωκεντρικό ἀλλά κοινωνικό, δηλαδή γνήσια ἐκκλησιαστικό χαρακτήρα.

Ὁ τρόπος ζωῆς στήν Καινή Κτίση 

Ἐφόσον ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ἡ ρίζα καί ἡ πηγή ἀπ’ ὅπου ἀρδεύεται ἡ Καινή Κτίση, θά πρέπει νά συλλογισθοῦμε γιά τόν τρόπο μετοχῆς καί ζωῆς σέ αὐτόν τόν καινούργιο τρόπο ζωῆς. Στήν Καινή Κτίση μετέχουμε μέ τήν πίστη, τό βάπτισμα καί τήν θεία Εὐχαριστία· μέ τήν μετάνοια καί τήν προσευχή· μέ τήν ἐγκαρτέρηση, τήν προσμονή τῆς παρουσίας καί τοῦ φωτός τοῦ Θεοῦ, διά τοῦ ὁποίου ἀποκτοῦμε θεογνωσία, δηλαδή ἀληθινή κοινωνία μέ τόν Θεό. Ὅσοι μετέχουν στήν Καινή Κτίση φανερώνουν τήν ζωή τοῦ Χριστοῦ μέ τήν ζωή τους· ἀκτινοβολοῦν τίς δωρεές καί τούς καρπούς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μέ κυριότερο αὐτόν τῆς ἀγάπης. Γιατί ἀγάπη γιά τόν χριστιανό σημαίνει νά ζεῖ μέ τόν τρόπο τοῦ Χριστοῦ, τήν ζωή τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ζωή διακονίας, θυσίας, κενώσεως, ταπεινώσεως, ἐμπιστοσύνης στόν Θεό.

Κατ’ αὐτόν τόν τρόπο ὁ ἄνθρωπος τῆς Καινῆς Κτίσεως βιώνει τό γεγονός ὅτι ἡ μετοχή του στήν ζωή τοῦ Χριστοῦ δέν ἐπιφέρει ἁπλῶς μία ἠθική βελτίωση, ἀλλά τόν ἀνακαινίζει ριζικά καί τόν ἑνώνει μέ τόν ἐνανθρωπήσαντα Λόγο. Τόν λόγο τῆς δημιουργίας καί ἀναδημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου. Τόν Λόγο πού παρέχει τήν θεία σφραγίδα καί τήν θεία σοφία Του σέ ὅλη τήν κτίση.

Ἀρχιμ. Ν. Κ.

ΠΗΓΗ