«ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ ΚΑΙ ΚΑΡΠΟΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ»

«Ἐν δὲ τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ τῇ μεγάλῃ τῆς ἑορτῆς εἱστήκει ὁ Ἰησοῦς καὶ ἔκραξε λέγων· Ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω. ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθὼς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοὶ ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ῥεύσουσιν ὕδατος ζῶντος. τοῦτο δὲ εἶπε περὶ τοῦ Πνεύματος οὗ ἔμελλον λαμβάνειν οἱ πιστεύσαντες εἰς αὐτόν· οὔπω γὰρ ἦν Πνεῦμα Ἅγιον, ὅτι Ἰησοῦς οὐδέπω ἐδοξάσθη.» (Ἰωάν., 7, 37–39).

Τὴν τελευταῖα ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τῆς σκηνοπηγίας, κατὰ τὴν ὁποῖα οἱ Ἰουδαῖοι ἔριχναν νερὸ πάνω στὸ θυσιαστήριο, διάλεξε ὁ Κύριος καὶ Θεὸς καὶ Σωτὴρ ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστὸς νὰ μιλήσει περὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καὶ μίλησε ἔντονα καὶ δυνατὰ ὥστε ὅλοι νὰ Τὸν ἀκούσουν.

Πηγὴ Ζωῆς Ἀθανάτου καὶ Ἀληθινῆς εἶναι ὁ Χριστός μας καὶ ὅποιος πραγματικὰ ἐπιθυμεῖ αὐτὴν τὴν Ζωὴ σὲ Αὐτὸν πρέπει νὰ πηγαίνει καὶ νὰ δέχεται τὸν λόγο Του καὶ νὰ πράττει τὸ Θέλημά Του. Ὅποιος ἀναζητᾶ τὸν Θεὸ Πατέρα, μόνο μὲ πίστη στὸν ἐνανθρωπήσαντα Θεὸ, στὸν Υἱὸ καὶ Λόγο τοῦ Θεοῦ, στὸν Χριστό μας, θὰ Τὸν εὕρει, καὶ αὐτὸς θὰ δεχθεῖ τὴν ἐπίσκεψη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τοῦ Θεοῦ καὶ τὸν ἴδιο τὸν Θεὸ καὶ τότε ἀπὸ μέσα του θὰ πηγάσουν ὁρμητικοὶ ὑδάτινοι ποταμοὶ Ζωῆς καὶ

Ἀληθείας. Ἔτσι ἔγινε καὶ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς, τὴν γενέθλιο ἡμέρα τῆς Ἐκκλησίας μας, τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ μας, τοῦ ὁποίου μέλη εἴμαστε καὶ ἐμεῖς.

Ὑπήκοοι στὸ Θέλημα τοῦ Καλοῦ καὶ Ἀγαθοῦ Ποιμένα τους, τοῦ Διδασκάλου τους Ἰησοῦ Χριστοῦ, οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι «ἦσαν ἅπαντες ὁμοθυμαδὸν ἐπὶ τὸ αὐτό» ἀναμένοντες τὴν δύναμιν ἐξ ὕψους, τὸν Παράκλητο τὸν Αγαθὸ, καὶ ἡ ἐπιφοίτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος πήγασε ἀπὸ μέσα τους ὑδάτινους ὄγκους οἱ ὁποῖοι ἔρρευσαν πρὸς κάθε ἕνα μέρος καὶ τόπο τοῦ κόσμου, σὲ κάθε μία γλῶσσα καὶ τοπολαλιὰ καὶ ἔτσι ἱδρύθηκε ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τὴν ὁποία πάντοτε συνέχει τὸ Ἁγιο Πνεῦμα καὶ τὴν ἐνώνει σὲ ἕνα καὶ τὴν ὁδηγεῖ ὅπου ὁ Χριστός μας εἶναι.

Ἔτσι γίνεται καὶ μὲ τὸν κάθε ἕναν ἀπὸ ἐμᾶς. Ὅποιος πιστεύει στὸν Χριστὸ ἐνώνεται μὲ τὰ ὑπόλοιπα μέλη τοῦ Σώματός Του ἀπό τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ ἀκολουθεῖ τὴν ροὴ τοῦ ποταμοῦ τῆς Ζωῆς καὶ τῆς Ἀλήθειας, τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ μας. Ἔτσι ἔγινε καὶ μὲ τὸν ἄπιστο, τὸν μέγα διώκτη τοῦ Χριστοῦ, τὸν Σαούλ, τὸν Πρωτοκορυφαῖο, μαζί μὲ τὸν Πέτρο, Παῦλο.

Συναντήθηκε μὲ τὸν Χριστό μας ὁ Παῦλος καὶ τυφλώθηκε, ὅμως πίστεψε στὸν Κύριο καὶ ἐπιθύμησε νὰ γίνει μέλος τοῦ Σώματός Του. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἄρχισε νὰ φωτίζει τὸν σκοτισμένο του νοῦ καὶ νὰ μαλακώνει τὴν σκληρή του καρδιὰ καὶ ὁ μετανοημένος Παῦλος ἔγινε δοχεῖο τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ αὔξανε στὴν πίστη καὶ ἔφτασε μέχρι τρίτου οὐρανοῦ καὶ ἀπὸ μέσα του ξεχύθηκαν ὑδάτινοι ποταμοὶ Ἀληθινῆς καὶ Ἀθανάτου Ζωῆς ποὺ ἄρδευσαν τὴν Ἐκκλησία καὶ ἀπέδωσαν καρποὺς θαυμαστοὺς.

«Λέγω δὲ πνεύματι περιπατεῖτε καὶ ἐπιθυμίαν σαρκὸς οὐ μὴ τελέσητε. ...ὁ δὲ καρπὸς τοῦ Πνεύματός ἐστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πρᾳότης, ἐγκράτεια· κατὰ τῶν τοιούτων οὐκ ἔστι νόμος. ...Εἰ ζῶμεν πνεύματι, πνεύματι καὶ στοιχῶμεν.» (Γαλάτ., 5, 16, 22–23, 25).

Προῖκα μᾶς ἔδωσε ὁ Θεός μας τὶς ἰδιότητές Του πλάθοντάς μας κατ’ εἰκόνα Του καὶ καθ’ ὁμοίωσή Του καὶ ἐμεῖς ἀμαυρώσαμε τὴν εἰκόνα καὶ ἀλλοιώσαμε τὴν ὁμοίωση μὲ τὴν ἄρνησή μας στὸ Θέλημά Του καὶ την ἀπιστία μας. Τὴν προῖκα ποὺ μᾶς ἔδωσε ὁ Θεὸς ἔρχεται νὰ μᾶς ὑπενθυμίσει ὁ Πρωτοκορυφαῖος Ἀπόστολος ζητῶντας μας νὰ περπατᾶμε στὸν καρποφόρο δρόμο τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ὄχι στὰ ἄγονα και κακοτράχαλα καὶ ἐπικίνδυνα μονοπάτια τοῦ θελήματός μας. Τὶς Θεῖες δωρεὲς πρὸς ὲμᾶς, τὶς ὁποῖες πρέπει νὰ καλλιεργοῦμε καὶ στὶς ὁποῖες πρέπει νὰ αὐξάνουμε, μᾶς δείχνει ὁ Παῦλος καὶ μᾶς καλεῖ νὰ ζοῦμε ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι καὶ νὰ συνεχόμαστε ἀπὸ Αὐτό.

Ἀγάπη εἶναι ὁ Θεός μας καὶ ἀγάπη θέλει ἀπὸ ἐμᾶς. Ἡ πρώτη καὶ μεγάλη ἐντολὴ εἶναι νὰ ἀγαπήσουμε τὸν Κύριό μας καὶ Θεὸ μας μὲ ὅλη τὴν ψυχὴ καὶ τὴν καρδιά μας, μὲ ὁλόκληρη τὴν ὕπαρξή μας, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀποδείξουμε τὴν ἀγάπη μας στὸν Θεό μας πρέπει νὰ ἀγαπήσουμε ἀνιδιοτελῶς, ἀδιακρίτως καὶ ἀνυπόκριτα τὰ πλάσματά Του. «Θεὸν οὐδεὶς πώποτε τεθέαται· ἐὰν ἀγαπῶμεν ἀλλήλους, ὁ Θεὸς ἐν ἡμῖν μένει καὶ ἡ ἀγάπη αὐτοῦ τετελειωμένη ἐστὶν ἐν ἡμῖν.» μᾶς λέγει ὁ ἀγαπημένος ἀπὸ τὸν Χριστό μας μαθητής Του.

Χαρὰ εἶναι ὁ Θεός μας καὶ ἡ χαρὰ εἶναι ἡ συνέπεια καὶ ἡ συνέχεια τῆς ἀγάπης. Χαρὰ πρέπει νὰ ἔχουμε μιᾶς καὶ ἔχουμε ὁ ἕνας τὸν ἄλλον καὶ μὲ τὴν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος γινόμαστε ἕνα καὶ ἔχουμε τὴν χαρὰ τοῦ Κυρίου μας πεπληρωμένη μέσα μας.

Εἰρηνικὸς εἶναι ὁ Θεός μας καὶ ἐμεῖς πρέπει νὰ εἰρηνεύουμε μεταξύ μας, μιᾶς καὶ ἄν χάσουμε τὴν εἰρήνη τότε φεύγει ἡ χαρὰ καὶ χάνεται ἡ ἀγάπη καὶ ἐμεῖς γινόμαστε καὶ ξένοι καὶ ἐχθρικοὶ καὶ ἐνοχικοί.

Εἰρηνεύοντας μεταξύ μας ὅμως, εἰρηνεύουμε καὶ μὲ τὸν Χριστό μας καὶ Θεό μας.

Μακρόθυμος εἶναι ὁ Θεός μας ἀπέναντι στὰ ἀτοπήματά μας, Καρτερικὸς καὶ Ὑπομονετικὸς περιμένει τὴν μετάνοιά μας καὶ τὴν ἐπιστροφή μας. Μακρόθυμοι πρέπει νὰ γινόμαστε καὶ ἐμεῖς, ὥστε ὅταν χρειαστεῖ νὰ μποροῦμε νὰ τοῦ ποῦμε: «καὶ ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν·».

Χρηστὸς εἶναι ὁ Θεός μας καὶ τήρησε τὴν ὑπόσχεσή Του καὶ ἔδωσε τὸν Υἱό Του καὶ Θεὸ νὰ σαρκωθεῖ, νὰ σταυρωθεῖ, νὰ νικήσει τὸν θάνατο καὶ ὡς Νικητὴς τοῦ θανάτου νὰ μᾶς χωρέσει ὅλους στὴν Ἀνάστασή Του.

Χρηστοὶ πρέπει νὰ γίνουμε καὶ ἐμεῖς ὥστε νὰ συζήσουμε μαζί Του, ἐν καινότητι ζωῆς, ὡς μέλη τοῦ Σώματός Του.

Καλὸς καὶ Ἀγαθὸς εἶναι ὁ Θεός μας καὶ πρέπει καὶ ἐμεῖς τέκνα ἀγαθωσύνης νὰ εἴμαστε γιατὶ χωρὶς αὐτὴν δὲν ὑπάρχουν ἡ ἀγάπη, ἡ χαρά, ἡ εἰρήνη, ἡ μακροθυμία, ἡ χρηστότης, καὶ κακοὶ ψεῦτες θὰ φαινόμαστε ἄν λέμε πὼς τὰ ἔχουμε αὐτὰ χωρὶς νὰ ἔχουμε ἀγαθωσύνη.

Πιστὸς εἶναι ὁ Θεός μας καὶ θέλει πιστοὶ νὰ εἴμαστε καὶ ἐμεῖς. Δὲν μᾶς θέλει κρύους ἢ χλιαρούς, γιατί τότε θὰ μᾶς ἐμέσει, μᾶς θέλει ζεστοὺς καὶ σταθεροὺς στὴν πίστη καὶ ἄξιους ἐμπιστοσύνης, ἄρα πίστη καὶ ἐμπιστοσύνη πρέπει νὰ ἔχουμε καὶ ἐμεῖς στὸ Θέλημά Του.

Πρᾶος εἶναι ὁ Θεός μας καὶ μᾶς τὸ δηλώνει ὁ ἴδιος στὴν ἐπὶ τῆς γῆς παρουσία Του. Πραότητα χρειαζόμαστε καὶ ἐμεῖς στὴν τρικυμιώδη γήινη βιωτή μας μιᾶς καὶ σύντροφος τῆς πραότητας εἶναι ἡ ταπεινότητα, καὶ οἱ δύο αὐτὲς ἀρετὲς ὁδηγοῦν στὴν γαλήνη τοῦ βίου καὶ μᾶς βοηθοῦν νὰ δοξολογοῦμε καὶ νὰ ὑμνοῦμε τὸν Θεό μας.

Ἐγκρατῆς εἶναι ὁ Θεός μας, ἰδιαίτερα στὴν δική μας ακράτεια, καὶ περιμένει ἀπὸ ἐμᾶς νὰ ἀσκηθοῦμε κοπιαστικὰ σὲ αὐτὴν τὴν ἰδιαιτέρως ὡφέλιμη ἀρετή. Ὑμνεῖ τὴν ἐγκράτεια ὁ Θεός μας, τὴν ὑμνοῦν καὶ οἱ μεγάλοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας, γιατὶ χωρὶς αὐτὴν καμία νίκη στοὺς ἀγῶνες μας δὲν ἔχει ἀντίκρισμα. Ἡ ἐγκράτεια ὅμως νικᾶ τὸν κακό ἑαυτό μας.

Καλὸν ἀγῶνα νὰ ἔχουμε ἀδελφοὶ καὶ οἱ καρποὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νὰ μεγαλώνουν μέσα μας, ὥστε σὲ ὅλη μας τὴν ζωὴ νὰ βιώνουμε τὴν Πεντηκοστὴ καὶ νὰ δοῦμε Ζωὴ Ἀθάνατη καὶ Ἀληθινή.

π. Ἐφραὶμ Ντέτσικας

Ἐφημέριος ἐνορίας

Περιβλέπτου

πόλεως Ἰωαννίνων

ΠΗΓΗ