ΚΥΡΙΑΚΗ Ε΄ ΝΗΣΤΕΙΩΝ

Ὅσο ἁμαρτωλὸς καὶ νὰ εἶναι κανεὶς ἂς μὴν ἀπελπίζεται. Ἂς καταφύγει στὴ μετάνοια καὶ ἂς παραδεχθεῖ καὶ ἂς ὁμολογήσει ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ τὸ ἁμάρτημά του. Δὲν ἀπαιτεῖται κόπος γι’ αὐτό, οὔτε ταλαιπωρία καὶ δυσκολία. Ἐξάλλου ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς μᾶς προτρέπει νὰ ὁμολογήσουμε τὴν ἁμαρτία μας: «λέγε σὺ τὰς ἀνομίας σου πρῶτος, ἵνα δικαιωθῇς». Καὶ μᾶς προτρέπει νὰ παραδεχθοῦμε τὶς ἁμαρτίες μας, ὄχι γιὰ νὰ μᾶς κρίνει, ἀλλὰ γιὰ νὰ μᾶς συγχωρέσει. Ὁμολογῶντας λοιπὸν τὶς ἁμαρτίες μας, σβήνουμε τὶς ἁμαρτίες μας.

Τὸ ὅτι ὑπάρχει αὐτὴ ἡ παρήγορη προτροπὴ τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ ἐπειδὴ πολλοὶ ἅγιοι ὑπῆρξαν ἁμαρτωλοί, εἶναι ἕνας ἰσχυρὸς λόγος γιὰ νὰ μὴν ἀπελπίζεται κανείς, ὅσα μεγάλα καὶ φοβερὰ πράγματα καὶ νὰ ἔχει πράξει.

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος κυριευθεῖ ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ ὕστερα κατατρώγεται ἀπὸ τὶς τύψεις, καθὼς θυμᾶται διαρκῶς τὸ φταίξιμό του, τότε πνίγεται ἀπὸ τὴν ὑπερβολικὴ λύπη, κατακαίεται καθημερινὰ καὶ μένει ἀπαρηγόρητος, ἔστω καὶ ἂν πολλοὶ εἶναι αὐτοὶ ποὺ προσπαθοῦν νὰ τὸν παρηγορήσουν. Ἐλάχιστη εἶναι ἡ παρηγοριὰ ποὺ λαμβάνει ὁ ἄνθρωπος ὅταν στὴ στενοχώρια καὶ ἀπελπισία του τὸν παρηγορεῖ ἄλλος ἄνθρωπος. Ὅταν ὅμως, μᾶς προτρέπει σὲ μετάνοια ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς μὲ παραδείγματα ἀνθρώπων ποὺ πρῶτα ἁμάρτησαν καὶ ἔπειτα μετάνιωσαν καὶ σώθηκαν, μᾶς φανερώνει τὴν εὐσπλαχνία του, γιὰ νὰ μὴν ἀμφιβάλλουμε γιὰ τὴ σωτηρία μας, καθὼς ἔτσι δεχόμαστε κατὰ βέβαιο τρόπο τὴ θεία παρηγοριά. Πράγματι, ὅταν ὁ ἄνθρωπος, ὁ ὁποῖος ἁμάρτησε, μπεῖ στὴν Ἐκκλησία καὶ ἀκούσει ὅτι καὶ πολλοὶ ἀπὸ τοὺς ἁγίους ἁμάρτησαν, ἀλλὰ ὕστερα μετανόησαν καὶ ἐπέστρεψαν σὲ μία ἐνάρετη ζωή, τότε παρηγορεῖται καὶ φεύγει ἀνακουφισμένος. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ ἁμαρτίες καὶ οἱ πτώσεις τῶν ἁγίων εἶναι γραμμένες στὴν Ἁγία Γραφὴ καὶ στὴν ἐκκλησιαστικὴ παράδοση, ὥστε νὰ ὠφελούμαστε ἀπὸ αὐτές. Αὐτὸς ποὺ πέφτει στὴν ἁμαρτία δὲν καταντᾶ στὴν ἀπόγνωση καὶ τὴν ἀπελπισία, ὅταν δεῖ πὼς καὶ ἄλλος, ἐνῷ ἔπεσε ὕστερα σηκώθηκε, μετανόησε καὶ τελικὰ ἁγίασε.

 Μία ἐξ αὐτῶν τῶν ἁγίων ποὺ πρῶτα ἔζησαν στὴν ἁμαρτία, ἀλλὰ ὕστερα μετανόησαν, ἦταν καὶ ἡ Μαρία ἡ Αἰγυπτία, τὴ μνήμη τῆς ὁποίας τιμοῦμε σήμερα. Αὐτὴ ζοῦσε ζωὴ ἔκλυτη καὶ ἀνήθικη. Κάποια στιγμή, ὅμως, ἀντιλήφθηκε τὴν κατάντια της, μετανόησε, ἄφησε πίσω τὸ ἁμαρτωλό της παρελθόν, ἀγωνίστηκε, προσέγγισε τὸν ἀγαθὸ Θεό, ἔλαβε τὴν παρηγοριά του καὶ μὲ θάρρος προχώρησε στὴ ζωὴ τῆς ἀρετῆς καὶ τῆς ἁγιότητας. Ὁ βίος της γιὰ χάρη μας γράφτηκε, ὥστε νὰ παραδειγματιζόμαστε. Ἄνθρωπος ὁμοιοπαθὴς μὲ ἐμᾶς ἦταν καὶ ἡ Μαρία ἡ Αἰγυπτία. Δὲν ἦταν κάτι τὸ διαφορετικό˙ τὶς ἴδιες ἀδυναμίες εἶχε καὶ στὰ ἴδια πάθη μὲ πολλοὺς ἀπὸ ἐμᾶς ἦταν ὑποδουλωμένη. Γι᾽ αὐτὸ καὶ ἡ μετάνοια ποὺ ἐπέδειξε δὲν ἦταν κάποια ἀλλαγὴ ποὺ οἱ ἄλλοι ἄνθρωποι δὲν θὰ μποροῦσαν νὰ κάνουν. Ἀντιθέτως, ἡ μετάνοιά της εἶναι τὸ ἄριστο παράδειγμα τοῦ πόσο ψηλὰ μπορεῖ νὰ ἀνέβει ὁ ἄνθρωπος ὅταν τὸ θελήσει, ἀλλὰ καὶ πόσο φιλάνθρωπα τὸν ἀποδέχεται ὁ ἀνεξίκακος Κύριος.

Γνωρίζοντας λοιπὸν πὼς καὶ οἱ ἅγιοι ἔσφαλαν καὶ ἐν συνεχείᾳ σηκώθηκαν ἀπὸ τὴν ἁμαρτία τους, ἀφοῦ προσέπεσαν στὸν Θεὸ ποὺ συγχωρεῖ κάθε σφάλμα, μικρὸ ἢ μεγάλο, δὲν θὰ καταντήσουμε στὴν ἀπόγνωση καὶ τὴν ἀπελπισία γιὰ τὶς πτώσεις μας. Ἂς θυμόμαστε ὅτι ἡ ἀπελπισία εἶναι πρᾶγμα ἐπικίνδυνο. Ἂν καταντήσουμε σὲ αὐτὴ θὰ εἶναι ἐξαιρετικὰ δύσκολο νὰ σηκωθοῦμε καὶ νὰ προσβλέψουμε στὸν Θεό. Ὁ Ἰούδας ἔγινε αὐτόχειρας, διότι κατελήφθη ἀπὸ ἀπελπισία. Δὲν προσῆλθε ἐν μετανοίᾳ στὸν Θεό, δὲν ἔκλαυσε γιὰ τὴν πράξη του, δὲν ζήτησε τὴν ἄφεση τοῦ σφάλματός του. Θέλησε νὰ ἀντιμετωπίσει τὴν προδοσία μόνος του καὶ ἐγωϊστικά, γι᾽ αὐτὸ καὶ ὁ νοῦς του σκοτίστηκε μὲ κατάληξη τὴν αὐτοκτονία του.

Συνεπῶς, ἂς μὴν ἀπελπιζόμαστε σὲ ἐνδεχόμενες πτώσεις μας. Ἂς ἐκζητήσουμε ἐν μετανοίᾳ τὸ ἔλεος τοῦ Θεοῦ καὶ ἂς εἴμαστε σίγουροι ὅτι ὅπως δέχθηκε τὴ μετάνοια τῆς Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας, καθὼς καὶ τόσων ἄλλων ἁγίων, πρώην ἁμαρτωλῶν, θὰ μᾶς ὑποδεχθεῖ καὶ ἐμᾶς ὡς φιλάνθρωπος Πατέρας.

ΠΗΓΗ