Κήρυγμα γιά Κυριακή 24.4.2016

Κυριακή Βαΐων (Ἰωάννου ιβ΄ 1-18)

«Ἐξῆλθον εἰς ἀπάντησιν αὐτῷ καί ἔκραζον· ὡσαννά»

Σάν πελώρια κύματα τά πλήθη τῆς Ἱερουσαλήμ τρέχουν νά ὑποδεχθοῦν τόν Μεσσία. «Ὡσαννά!», ξεσποῦν οὐρανομήκεις οἱ ζητοκραυγές. Δόξα καί τιμή στό Σωτῆρα πού φθάνει «εὐλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου». Ὁ Ἰησοῦς γνωρίζει πόσο θολές εἶναι οἱ πηγές τοῦ ἐνθουσιασμοῦ τοῦ ὄχλου, πόσο ἐπιφανειακά τά αἰσθήματά του. Τά γεγονότα πού ἀκολούθησαν ὑπογράμμισαν μέ ἀφάνταστη τραγικότητα τήν ἀλληλοπρόσαλλη καί ἐγωπαθή ψυχολογία τῶν μαζῶν. Ὅταν εἶδαν ὅτι τά πράγματα δέν ἐξελίχθηκαν ὅπως τά περίμεναν, ὅτι ὁ Ἰησοῦς δέν ἀνακηρύχθηκε βασιλιᾶς, ὁ ἐνθουσιασμός μεταβλήθηκε σέ ἀποκαρδίωση καί περιφρόνηση. Οἱ πολλοί τόν ἐγκατέλειψαν, ἀρκετοί δέν δίστασαν νά σμίξουν τίς φωνές τους, μέ τούς φανατικούς ἐχθρούς Του μπροστά στόν Πιλᾶτο: «Ἆρον, ἆρον, σταύρωσον αὐτόν!».

Αὐτή ἡ ψυχολογία τῶν μεταπτώσεων δέν ὑπῆρξε ἀποκλειστικότητα τῶν Ἑβραίων. Χαρακτηρίζει πολλούς λαούς καί ἄτομα.

Τραγικές μεταπτώσεις ταλαιπωροῦν τήν ψυχή μας καί σέ πολλές φάσεις τῆς προσωπικῆς μας θρησκευτικῆς ζωῆς. Ἄς ἀναλογισθοῦμε κριτικώτερα μερικές πλευρές τῆς συμπεριφορᾶς μας: Ὅταν ἀπό τήν μία μεριά ἐδῶ στόν ναό, εὐλογοῦμε τόν Θεό καί αὔριο πάνω στήν ἐργασία μας καταπατοῦμε τόν νόμο του, δέν βαδίζουμε στά ἴχνη τοῦ Ἰουδαϊκοῦ ὄχλου ; Ὅταν σήμερα οἰκογενειακῶς ὑμνοῦμε τήν ἀγάπη του καί ἀργότερα πάνω στά θέματα τῆς περιουσίας, τῆς ρυθμίσεως τῶν διάφορων οἰκογειακῶν ζητημάτων ἀφήνουμε νά μᾶς κατευθύνουν οἱ ἐχθροί του- τό πείσμα καί τό μῖσος- δέν κάνουμε τό ἴδιο; Ὅταν αὐτή τήν ἑβδομάδα προσκυνοῦμε τό Σταυρό καί τά Πάθη του καί τίς ἄλλες ρίχνουμε στό βόρβορο τήν ψυχή μας, πού τίς ἔπλυνε μέ τό τίμιο αἷμα Του, δέν παρουσιάζουμε φρικτή εἰκόνα μεταπτώσεων ; Ὅταν σήμερα ὑψώνουμε ἱκετευτικά τά βλέμματά μας στόν Νυμφίο Χριστό, καί ἀργότερα τά ἐκτοξεύουμε γεμᾶτα φλόγες ὀργῆς ἐναντίον τῶν ἀδελφῶν μας, πού εἶναι ἀδελφοί τοῦ Χριστοῦ, μέλη τοῦ μυστικοῦ Σώματός Του, δέν κάνουμε κατουσίαν κάτι παρόμοιο; Ὅταν ἀπό τήν μία μεριά μας κρατᾶμε πανηγυρικά τά βάγια καί τήν λαμπάδα τῆς Ἀναστάσεως καί κατόπιν στήν καθημερινή βιοπάλη παίρνουμε τό ψεύτικο μέτρο, τόν παρόνομο τόκο, τήν πέννα τῆς συκοφαντίας γιά νά μουτζουρώσουμε τήν ὑπόληψη τοῦ ἄλλου, δέν μιμούμεθα οὐσιαστικά τήν ἄθλια στάση τῶν ἑβραϊκῶν μαζῶν; Ἤ μήπως νομίζετε, ἀδελφοί μου ὅτι περισσότερο στοίχισαν στόν Κύριο ἡ ὀχολοβοή τοῦ μίσους πού τόν τύλιξε ἐμπρός στό Πραιτώριο ἀπό τήν φοβερή βοή τῶν παθῶν πού ζητοῦν τήν θανάτωσή του στό χῶρο τῆς καρδιᾶς;

Ἡ αἰτία ἄραγε τῆς παράξενης αὐτῆς συμπεριφορᾶς ποιά νά’ ναι ; Μᾶς ἀποκαλύπτει ἀρκετά καθαρά ἡ ψυχολογία τῶν Ἰουδαίων τῆς ἐποχῆς τοῦ Χριστοῦ. Εἶχαν παρεξηγήσει τόν Ἰησοῦ καί τήν ἀπιστολή Του.

Τόν εἶδαν σάν ὑπηρέτη τῶν ὀνείρων τους. Πίστεψαν πρός στιγμήν ὅτι μέ τήν βοήθειά Του θά πραγματοποιοῦσαν τούς μάταιους πόθους καί τίς κοσμικές ἐπιθυμίες τους. Τόν εἶδαν σάν ἐπίγειο ἡγεμόνα πού θά ἀναστήσει τήν βασιλεία τοῦ Δαυΐδ, πού θά συντρίψει τόν ζυγό τῶν Ρωμαίων. Βεβαίως ὁ Κύριος ἐπανειλημμένως εἶχε ἐξηγήσει ὅτι ἡ βασιλεία Του ἦταν πνευματική. Ὅμως οἱ Ἑβραίοι ἀπομώνοσαν ἐκεῖνα πού τούς ἄρεσαν περισσότερο. Ἔτσι εἶδαν τήν πρόσφατη ἀνάσταση τοῦ Λαζάρου πού ἐπισφράγισε μέ τόν πανηγυρικότερο τρόπο τήν σειρά τῶν θαυμάτων τοῦ Ἰησοῦ. Πολλοί Γαλιλαῖοι προσκυνητές θυμόταν μέ ρῖγος ἐνθουσιασμοῦ τό ἄλλο μεγάλο θαῦμα στήν ἀκρογιαλιά τῆς Γεννησαρέτ, ὅπου τά πέντε ψωμιά καί τά δύο ψάρια χόρτασαν 5.000 ἄνδρες, χωρίς νά ὑπολογισθοῦν οἱ γυναῖκες καί τά παιδιά. Ἕνας τέτοιος βασιλιᾶς τούς χρειαζόταν πού νά μπορεῖ νά συντηρεῖ μέ τό τίποτε τό λαό Του καί νά ἀνασταίνει στό πόλεμο τούς στρατιῶτες του.

Παροίμιες ἐγωϊστικές καταστάσεις, ἀντιλήψεις καί ἐπιθυμίες δέν ἔπαψαν νά κρύβωνται κάτω ἀπό τούς ὕμνους τῶν ἀνθρώπων γιά τόν Ἰησοῦ Χριστό. Πολλοί τόν βλέπουν ὄχι τόσο σάν λυτρωτή πνευματικό ἀλλά σάν ἐκπληρωτή τῶν περί εὐτυχίας τους ὀνείρων. Τόν ἀντιμετωπίζουν ὠφελιμιστικά μέ μία πρωτόγονη θρησκευτικότητα, ὅπως διάφοροι ἐθνικοί τούς θεούς τους. Μέ τήν προσδοκία ὅτι τελικά ἡ εὐσέβειά τους θά τούς ἐξασφάλιζε ἐπιτυχία στήν δουλειά τους, ὑγιεία, ὑλικά ἀγαθά. Μέ μίαν τέτοια ἀντίληψη καθαρά ἐμπορική. Δίνω γιά νά μοῦ δώσεις. Ἀρέσει ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ ὅταν μιλᾶ γιά ἐνίσχυση στίς θλίψεις, γιά εἰρήνη καί ἐλπίδα. Δημιουργεῖ ὅμως ἀντιδράσεις στήν ψυχή, ὅταν ἀπαιτεῖ τιμιότητα, δικαιοσύνη, ἁγιότητα, ἀνεξικακία. Ὁ Κύριος βεβαίως δέν ἀρνήθηκε τήν συμπαράσταση στήν καθημερινή μας ζωή. «Ζητεῖτε πρῶτον τήν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καί τήν δικαιοσύνη αὐτοῦ καί ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν» βεβαίωσε. Ὅμως πολλοί διαφωνοῦν : «Ἀρκετά ἀκούσαμε γιά πνευματικά ἀγαθά. Ἐμεῖς εἴμαστε ρεαλιστές. Θέλουμε δύναμη, χρυσάφι. Ἀφοῦ δέν μᾶς δίνεις, δέν εἶσαι ὁ Μεσσίας μας». Ἐκεῖνος πού ἐμεῖς περιμένουμε καί θέλουμε. Πιλᾶτε! ἡγεμών ἑαυτέ μας- ἆρον, ἆρον σταύρωσον αὐτόν!».

Μήπως ὅμως εἴμαστε πολύ αὐστηροί στήν ἀνθρώπινη φύση; Μπορεῖ κανείς νά εἶναι πάντα σταθερός στήν ἀφοσίωσή του, χωρίς κυματισμούς καί αὐξομοιώσεις ; Ἐξαρτᾶται. Ὑπάρχουν ἄλλωστε πολλῶν εἰδῶν μεταπτώσεις. Ἀκόμη κι αὐτοί πού πιστά ἀκολούθησαν τόν Χριστό, οἱ μαθητές καί οἱ ἀπόστολοί Του παρουσίασαν πτώσεις. Κι αὐτή ἡ ἑβδομάδα θά μᾶς θυμίσει πολλές ἀδύνατες στιγμές τους. Εἶναι ὅμως ἄλλο οἱ μεταπτώσεις αὐτῶν πού στό βάθος ἀγαποῦσαν τόν Χριστό καί ἄλλο οἱ ματαπτώσεις αὐτῶν πού στό βάθος ἀγαποῦν τόν ἑαυτό τους καί βλέπουν ἁπλῶς τόν Ἰησοῦ σάν χρήσιμο βοηθό γιά τήν πραγματοποίηση τῶν σχεδίων τους. Οἱ πρῶτοι καί ἄν περάσουν μία φάση ἀπογοητεύσεων καί ἀδυναμίας θά ξαναβροῦν μέ τήν χάρη Του τό πρόσωπό Του καί κάποτε μάλιστα πιό καθαρά. Οἱ δεύτεροι χάνουν ὁριστικά, γιατί νομίζουν ὅτι δέν τόν χρειάζονται πιά, μία καί δέν ἐξυπηρετεῖ τά συμφέροντά τους.

Ὅταν οἱ μεταπτώσεις μας ἀνήκουν στήν πρώτη περίπτωση, ἄς μήν χάνουμε τό ἠθικό μας. Πρίν ἀπό ἐμᾶς τίς ἔζησαν οἱ μαθητές τοῦ Χριστοῦ μεγάλης ἀξίας ὅπως ὁ Πέτρος καί ὁ Θωμᾶς. Πρός στιγμήν λύγισαν ἀλλά οἱ μεταπτώσεις τους δέν ἐξελίχθηκαν σέ μόνιμη πτώση. Στίς κρίσιμες στιγμές ὁ Χριστός τούς βοήθησε νά συναισθανθοῦν, νά συνέλθουν. Θά κάνει τό ἴδιο καί μέ μᾶς ἐφόσον στό βάθος ἡ ἀγάπη μας καί ἡ ἐμπιστοσύνη μας στρέφονται σ’ Ἐκεῖνον καί ὄχι στά ὄνειρα τοῦ συμφεροντολόγου ἑαυτοῦ μας.

ΠΗΓΗ