ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΑΡΟΝΑΞΙΑΣ

«ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟΙ ΑΝΤΙΛΑΛΟΙ»

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

20 ΙΟΥΛΙΟΥ 2025

(Ματθ. 9,1-8)

Η περικοπή αφηγείται τη θεραπεία ενός παραλυτικού, ακριβέστερα τη διπλή θεραπεία του παραλυτικού, μια δυνατή στιγμή που αποκαλύπτει τη θεϊκή εξουσία του Ιησού αλλά και τη σχέση μεταξύ σωματικής καὶ πνευματικής θεραπείας και αποκατάστασης.

Ο Χριστός γνωρίζει την πίστη εκείνων που προσάγουν τον παραλυτικό για να τον θεραπεύσει. Δεν είναι στην περίπτωση αυτή μόνο η ατομική πίστη του ασθενούντος αλλά και η πίστη της κοινότητας που τον προσφέρει στον Χριστό, αναδεικνύοντας τη δύναμη της συλλογικής προσευχής.

Ο Κύριος, όμως, προχωρεί σε μια απρόβλεπτη κίνηση. «Συγχωρούνται οι αμαρτίες σου,» λέει στον παράλυτο. Θέλει να δείξει ότι προτεραιότητα δεν έχει η σωματική αποκατάσταση αλλά κάτι άλλο. Θέλει να κατευθύνει εκ νέου τη σκέψη του παραλύτου και της κοινότητας, ώστε να δουν αυτά που βρίσκονται στην αφετηρία των προβλημάτων και έχουν πρωταρχική σημασία. Κάτω από το ορατό πρόβλημα υπάρχει μια αόρατη πληγή και, επομένως, μια βαθύτερη πνευματική ανάγκη. Η αμαρτία και όχι ο πόνος είναι το ουσιαστικό πρόβλημα και ο ασφυκτικός δεσμός της ανθρωπότητας. Γι’ αυτό και ο Χριστός θεραπεύει πρώτα το αόρατο.

Η εσωτερική τακτοποίηση προηγείται της σωματικής αποκατάστασης. Πρώτον, διότι τί ωφελείται ο άνθρωπος αν έχει σωματική υγεία, ενώ η ψυχή και το πνεύμα του κολάζονται από νοσηρές πράξεις, λόγους και σκέψεις; Η κρυμμένη αμαρτία δημιουργεί φόβο και τρόμο, ακόμη κι αν δεν θέλουμε να το αποδεχθούμε. Επί πλέον, όμως, η ψυχική κατάσταση έχει ακτίκτυπο στη σωματική μας υπόσταση. Διότι τελικά δεν είναι δυνατόν να διατηρεί κάποιος την υγεία του, αν η ίδια η ψυχή του είναι παρατημένη και διαμαρτύρεται. Όταν προδίδουμε και ζημιώνουμε την ψυχή μας, εκείνη μας εκδικείται με ποικίλους τρόπους, αρρωσταίνει και το σώμα.

Πώς θα ήχησε στα αυτιά των ανθρώπων που περίμεναν το θαύμα η δήλωση του Ιησού ότι συγχωρούνται οι αμαρτίες του παραλύτου; Ακούν και δέχονται τη διδασκαλία Του, με εξαίρεση τους γραμματείς που βρίσκουν βλασφημία στα λόγια Του, αφού μόνον ο Θεός μπορεί να συγχωρήσει. Μα ακριβώς αυτό βεβαιώνει εδώ ο Χριστός: τη θεότητά Του και την ισότητά Του με τον Θεό Πατέρα. Το ίδιο φανερώνει κι όταν αποκαλύπτει τα απόρρητα της καρδίας των γραμματέων. Με όλες τις ενέργειές Του ο Χριστός αποδεικνύει ότι δεν είναι ένας διδάσκαλος ή προφήτης, αλλά έχει θεία εξουσία, και μάλιστα είναι απολύτως ισότιμος με εκείνον που τον γέννησε αχρόνως. Γι’αυτό και θέτει το ερώτημα που προκαλεί αμηχανία στους παρόντες: τί είναι πιό εύκολο; Να συγχωρεθούν οι αμαρτίες του παραλύτου ή να του πω «Σήκωσε το κρεββάτι σου και πήγαινε στο σπίτι σου»; Η θεραπεία του σώματος είναι θαύμα ορατό και επαληθεύσιμο, ακόμη κι αν η θεραπεία της ψυχής είναι θαύμα ανώτερο.  Όμως, με την τέλεση του ορατού θαύματος επαληθεύει το αόρατο και θεϊκότερο. Ο Υιός του Ανθρώπου έχει εξουσία τόσο να συγχωρεί αμαρτίες όσο και να θεραπεύει τη φύση. Ο «Υιός του Ανθρώπου» ήταν για τους Εβραίους τίτλος του Μεσσία, σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη (Δανιήλ 7, 13-14), τίτλος που δηλώνει ταυτόχρονα τη θεϊκή εξουσία και την ανθρώπινη φύση.

Πώς αντιδρά το πλήθος στο διπλό αυτό θαύμα; Με δέος και δοξολογία διότι ο Θεός έδωσε τέτοια εξουσία στους ανθρώπους. Και γιατί λέγουν ότι έδωσε εξουσία στους ανθρώπους και όχι στον Μεσσία; Διότι ο Υιός του Θεού έγινε Υιός του ανθρώπου και ενεργεί τα θεία μέσω των ανθρωπίνων. Στο πρόσωπο του Χριστού η ανθρωπότητα δρα, παθαίνει, πεθαίνει, και υψώνεται στα δεξιά του Θεού. Έκτοτε, καθένας μας έχει τη δυνατότητα να λυτρώνεται με την μετάνοια από τις αμαρτίες του, αλλά και τη δύναμη να συγχωρεί τους άλλους μιμούμενος τη θεία ενέργεια.

Εμείς μόνο ας δεόμεθα «Κύριε, φώτισόν μου το σκότος και ίασε την ανάπηρη, ακρωτηριασμένη από τα πάθη ψυχή μου.» Και τότε θα ακούσουμε το «έχε θάρρος, παιδί μου, συγχωρούνται οι αμαρτίες σου», το οποίο ο Χριστός απευθύνει στον παραλυτικό και σε όλους μας. Δεν είναι μόνο μια αθωωτική πράξη αλλά η είσοδός μας στην ελευθερία και στην αγάπη του Θεού, όπου βρίσκουμε ουσιαστικά την υγεία μας ως πληρότητα και αίσθηση της αιωνιότητας.

ΠΗΓΗ