ΚΥΡΙΑΚΗ 13 ΙΟΥΛΙΟΥ 2025, ΟΙ ΜΑΤΑΙΕΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ

Ἔχουμε ἄραγε σκεφτεῖ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, πόσο χρόνο χάνουμε στὶς «μωρὲς ζητήσεις», στὶς μάταιες συζητήσεις καί συναναστροφές; Ἰδίως σήμερα, στὴν ἐποχὴ τῆς πληροφορίας, ὁπότε καί ἡ τεχνολογία θριαμβεύει, νεότεροι καὶ μεγαλύτεροι ξοδεύουμε τὸν χρόνο μας στὴ ματαιότητα. Ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο βλέπουμε τὸν χρόνο τῆς ζωῆς μας εἶναι παράδοξος. Ἀπὸ τὴν μία δὲν ἀντέχουμε νὰ μὴν ἔχουμε κάτι νὰ κάνουμε καὶ γι’ αὐτὸ προσανατολίζουμε τὴ ζωή μας στὶς ἐκπομπὲς τῆς τηλεόρασης καὶ στὴν εἰκονικὴ πραγματικότητα καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη διαμαρτυρόμαστε  ὅτι εἴμαστε κουρασμένοι, ὅτι ὁ χρόνος μας εἶναι περιορισμένος, ὅτι ἀκόμη καί ὁ Θεὸς μπορεῖ νὰ περιμένει.

Ἡ ἄλλη πρόταση γιά τόν χρόνο μας

Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς προτρέπει: «Νὰ ἀποφεύγεις τὶς ἀνόητες ἀναζητήσεις» (Τίτ. 3, 9). Οἱ ἄνθρωποι τῆς ἐποχῆς του εἶχαν τὴν συνήθεια νὰ ξοδεύουν τὸν χρόνο τους σὲ «περὶ ὄνου σκιᾶς» φιλοσοφικὲς συζητήσεις, σὲ ἀναζητήσεις γενεαλογικῶν καταλόγων, προκειμένου νὰ βροῦν τὴν καταγωγή τους, νὰ φιλονικοῦν γύρω ἀπὸ διατάξεις τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου. Γιὰ τὸν Παῦλο ὅλη αὐτὴ ἡ ἐνασχόληση ἦταν μάταιη καὶ ἀνώφελη. Ὁ ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν προτείνει, ἀντὶ γιὰ τέτοιου εἴδους συζητήσεις, νὰ πρωτοστατοῦμε σὲ καλὰ ἔργα. Νὰ δείχνουμε ἀγάπη. Νὰ διακηρύσσουμε τὴν ἀξιοπιστία τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ μὲ τὴ ζωή μας. Καὶ νὰ διαθέτουμε τόν χρόνο μας τόσο στὴν προσφορὰ στὸν συνάνθρωπο, ὅσο καὶ στὸ κήρυγμα τῆς σωτηρίας καὶ τῆς αἰωνιότητας, γιὰ νὰ μὴν ξοδεύεται ἄσκοπα.

Πνεῦμα περιεργείας καί ἀργολογίας

Τί εἶναι ὅμως αὐτὸ ποῦ μᾶς ὠθεῖ στὴν ματαιότητα τῶν «μωρῶν ζητήσεων»; Εἶναι ἡ ἀπουσία πνευματικοῦ προσανατολισμοῦ στὴ ζωή μας. Καὶ αὐτὸ δὲν ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴν κατὰ κόσμον μόρφωσή μας ἢ τὰ ὅποια χαρίσματά μας. Κάποτε μάλιστα αὐτὰ συμβάλλουν στὴν ἀπουσία, διότι μᾶς κάνουν νά πιστεύουμε ὅτι τά ἔχουμε βρεῖ ὅλα. Ὅτι μποροῦμε νά ζήσουμε χωρὶς Θεό. Ἔχοντας βολευτεῖ στή συνήθεια τῆς ζωῆς, ἀργολογοῦμε. Καί μένουμε στή ματαιότητα πού κρύβεται στὸ σχόλιο καὶ τὴν κατάκριση, εἴτε αὐτὴ γίνεται ἐνώπιον τῶν ἄλλων, εἴτε περιλαμβάνεται στὴν παρακολούθηση καὶ ἀκρόαση τῶν «ζητήσεων» τῶν ἄλλων, ὅπως γίνεται στὴν τηλεόραση καὶ στό Διαδίκτυο. Ἡ ἀργολογία καί ἡ κατάκριση δείχνουν ὅτι ἡ ζωή μας δὲν στηρίζεται στὴν ἀγάπη. Γιατί αὐτὸς εἶναι ὁ γνήσιος πνευματικὸς προσανατολισμός. Ἡ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ τὸν συνάνθρωπο.

Τὴν ἴδια στιγμὴ ἱκανοποιεῖται μέσω τῶν «μωρῶν ζητήσεων» τὸ πνεῦμα τῆς περιεργείας, τὸ ὁποῖο ἡ πατερική μας παράδοση ἀπορρίπτει, διότι αὐτό εἶναι ἀκριβῶς ἡ ἐνασχόληση μὲ τὰ μάταια. Ἡ περιέργεια δὲν ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴν ἐπιστήμη καὶ τὴν πρόοδο, οὔτε μὲ τὴν ἐργασία καὶ τὴ βελτίωσή της. Ἔχει νὰ κάνει μὲ τὴ ρυπαρότητα πού φέρνει ἡ ἐνασχόληση μὲ τὶς ἁμαρτίες καί τά πάθη τῶν ἄλλων. Μὲ τὴν τάση γιὰ αὐτοδικαίωσή μας ἐπειδὴ ἐμεῖς δὲν εἴμαστε σὰν αὐτούς. Ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ψευδαίσθηση τῆς κοινωνικότητας, τὴν ὁποία ἡ περιέργεια μᾶς προσφέρει. Ὅτι καθὼς ἀσχολούμαστε μὲ τὴ ματαιότητα, ἔχουμε τὴ δυνατότητα νὰ εἴμαστε ἐνταγμένοι στὸν κόσμο. Ὅτι δὲν εἴμαστε δῆθεν περιθωριοποιημένοι. Ὅτι γνωρίζουμε τί συμβαίνει. Ὅτι μποροῦμε νὰ συζητήσουμε μὲ τοὺς ἄλλους. Κι ὅλο αὐτὸ χωρὶς νὰ ὑπάρχει ἡ δυνατότητα καὶ ἡ διάθεση μελέτης τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης, τῆς σπουδῆς πάνω στὰ λάθη καὶ τὰ πάθη ποὺ βιώνουμε πρωτίστως ἐμεῖς, ὅπως καὶ οἱ ἄλλοι. Κι ἐνῶ τὰ πάθη πρέπει νὰ γίνονται ἀφορμὴ μετάνοιας, ἐμεῖς ἐντρυφοῦμε στὰ πάθη τῶν ἄλλων, γιὰ νὰ περνᾶ ὁ χρόνος χωρὶς νὰ βάζουμε ἀρχὴ μετανοίας.

Ἡ χαρά τῆς ἀγάπης

Νομίζουμε ὅτι ξεφεύγουμε ἀπό τίς βιοτικές μέριμνες μέσα ἀπό τίς «μωρές ζητήσεις». Ὅμως αὐτές δέν δίνουν νόημα στή ζωή μας. Ἡ Ἐκκλησία μᾶς καλεῖ νὰ βροῦμε σκοπὸ στὴν προσευχή, στὴ μελέτη τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, στὴ συνάντηση μὲ τὸν συνάνθρωπο καὶ στὴν ἀναζήτηση τῆς σωτηρίας διὰ τῆς ἀγάπης καὶ τῶν καλῶν ἔργων. Ἡ καλύτερη ἀπάντηση  στὴ ματαιότητα καὶ τὸ ἀνώφελον εἶναι ἡ χαρὰ τῆς ἀγάπης. Ἡ συζήτηση γιὰ τὸν Θεὸ καὶ τὴν ἀλήθεια. Καὶ ἡ μετατροπὴ τῆς περιέργειας σὲ ἀγώνα γιὰ πνευματικὴ τροφὴ καὶ δημιουργία. Ἂς ἀγωνιστοῦμε λοιπὸν ὅσο μποροῦμε νὰ περιορίσουμε τὴ ματαιότητα στὴ ζωή μας, μὲ μικρότερα ἢ μεγαλύτερα βήματα. Ὅπως κάνει ἡ Ἐκκλησία στὴ γνήσια πορεία της.

ΠΗΓΗ